Στις 26 Μαΐου σε μία συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών παγκοσμίως, η πολιτική κρίση των παραδοσιακών αστικών κομμάτων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται σε εξέλιξη, ενώ η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 2007 συνεχίζει ακάθεκτη. Oι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, οι κυβερνήσεις της ΕΕ, τα ευρωπαϊκά όργανα-μαριονέτες των πολυεθνικών και των μονοπωλίων καλούν τους λαούς της Ευρώπης να συμμετάσχουν στο ευρω-εκλογικό πανηγύρι, για να νομιμοποιήσουν την πολιτική της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας της ΕΕ και της κοινωνικής λεηλασίας σε βάρος του κόσμου της εργασίας.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η αδυναμία της ΕΕ να ενσωματώσει ιδεολογικά τις λαϊκές μάζες λαμβάνει διαχρονικό χαρακτήρα και γίνεται πιο εμφανής από ποτέ. Αυτό αποτυπώνεται εκλογικά στα δημοψηφίσματα και στην εκλογική διαδικασία (43% ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές του 2014).Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι πεπεισμένοι πως αυτή η υπερεθνική καπιταλιστική ένωση δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα τους. Εξάλλου, η η λυκοσυμμαχία της Ένωσης βιώνει εσωτερικούς τριγμούς (Brexit, ευρωσκεπτικισμός, στροφή των αστικών τάξεων προς τον προστατευτισμό).
Η ΕΕ λειτουργεί ιστορικά ως πεδίο σύνθεσης τόσο ανάμεσα στις ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης όσο ως όχημα σύγκρουσης κυρίως με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, αλλά και με άλλες αναδυόμενες δυνάμεις ( Ρωσία, Κίνα). Μία ένωση των καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης δεν θα μπορούσε παρά να είναι αντιδραστική και καταπιεστική για τους λαούς, βαθαίνοντας την ιμπεριαλιστική εξάρτηση των αδύναμων χωρών. Η όποια μορφή ενοποίησης δεν μπορεί ν΄ αναιρέσει τη διαρκή πάλη ανάμεσα στους ιμπερια-ληστές ( βλ. ενδοιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις Γαλλίας-Γερμανίας) για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, για την κατάκτηση των αγορών, για την υποτίμηση της εργατικής δύναμης.
Η ΕΕ σε αντίθεση με το πως θέλουν να την παρουσιάζουν τα ΜΜΕ και το πολιτικό προσωπικό των αστικών τάξεων των κρατών-μελών δεν είναι το σπίτι των λαών. Είναι η υπερεθνική ένωση των καπιταλιστών για την οργανωμένη προάσπιση των συμφερόντων τους, για την κυριαρχία της «ελεύθερης αγοράς» έναντι των λαϊκών συμφερόντων και τη συντονισμένη νεοφιλέλευθερη επίθεση του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Είναι η Ένωση με ένα ευρωκοινοβούλιο, μαριονέτα των ιμπεριαλιστών, με την ΕΚΤ των λομπιστών, με τους υπερεθνικούς μηχανισμούς επιτροπείας, δίχως λογοδοσία στο λαό.
Εντός της ΕΕ οι λαοί γίνονται βορά για την κερδοφορία του κεφαλαίου, προωθούνται οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, διαλύεται το κράτος πρόνοιας στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, εφαρμόζονται αντεργατικές πολιτικές, οι οποίες εξαθλιώνουν τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, για την επίτευξη των αιμοσταγών πρωτογενών πλεονασμάτων και τη συμμόρφωση των κρατών προς τις ντιρεκτίβες της ΕΕ για τη δημοσιονομική πειθαρχία. Είναι οι ντιρεκτίβες της, που γκρεμίζουν κατακτήσεις ολόκληρων αιώνων της εργατικής τάξης, μετατρέπουν τις συντάξεις σε φιλοδωρήματα, οδήγησαν στη πιο βίαιη-για τα μεταπολεμικά δεδομένα- αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω. Είναι οι πολιτικές της ΕΕ για την «οικονομική ανάπτυξη», το «συντονισμό των οικονομικών πολιτικών» και τη «σταθερότητα των τιμών» , οι οποίες καθιστούν το ληστρικό δημόσιο χρέος μέσο λαφυραγώγησης του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Ένα χρέος, το οποίο δεν είναι δημοσιονομικό, αλλά προκλήθηκε από την ίδια την κρίση του καπιταλισμού και των αντιφάσεων του. Ένα χρέος, το οποίο οι ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία κλπ ) το φόρτωσαν στους λαούς, οι οποίοι δεν έχουν σταματήσει να πληρώνουν τα σπασμένα για τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών. Αυτή είναι η ΕΕ των μνημονίων, της κοινωνικής γενοκτονίας, της ανεργίας, των 114 εκατομ. φτωχών και κοινωνικά αποκλεισμένων.
Είναι η Ευρώπη-φρούριο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των προσφύγων και μεταναστών, που πνίγονται στη Μεσόγειο, για να γλιτώσουν από τηνFrontex, τα σκλαβοπάζαρα και τους πολέμους στους οποίοις συμμετέχει η ΕΕ. Είναι η ΕΕ, όπου στρώνει το έδαφος για την Ακροδεξιά, η οποία χρηματοδοτούμενη πολλές φορές από τα ταμεία της Ένωσης και κομματιών της αστικής τάξης, σηκώνει κεφάλι ( Vox στην Ισπανία, Λεπέν στη Γαλλία, Σαλβίνι στην Ιταλία, Όρμπαν στη Ουγγαρία, το ADF στη Γερμανία, το Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας, η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα). Αυτή είναι η ΕΕ του φασισμού, ο οποίος στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης λειτουργεί ως η καλύτερη εφεδρική δύναμη της τρομοκρατίας του κεφαλαίου, όπως απέδειξε η στήριξη της καπιταλιστική αυτής ένωσης στους φασίστες στο πραξικόπημα και στην αντιδραστική «εξέγερση του Μαϊντάν», έτσι ώστε η ντόπια ολιγαρχία της Ουκρανίας να στραφεί προς το ευρωατλαντικό στρατόπεδο.
Είναι η ΕΕ, οπού ξεπλένει τον φασισμό, καθώς όπως, είπε ο Ταγιάνι, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Μουσολίνι «έκανε μερικά θετικά πράγματα». Είναι η ΕΕ, η οποία προωθεί την αντιδραστική θεωρία των δύο άκρων, ταυτίζοντας τον κομμουνισμό με τον φασισμό, επιχειρώντας να σβήσει από την ιστορική μνήμη την αντιφασιστική νίκη και να συκοφαντήσει τον αντάρτη-λαό.
Στην ΕΕ των «δημοκρατικών δικαιωμάτων» και του «ανθρωπισμού», η Γαλλική «Δημοκρατία» πνίγει στο αίμα το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, που συγκρούεται με την κυβέρνηση Μακρόν. Είναι αυτή η υποκριτικά «δημοκρατική» λειτουργία της ΕΕ, η οποία ακύρωσε με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού το ιστορικό ταξικό ΟΧΙ. Είναι η ΕΕ, η οποία στρατιωτικοποιείται, με πρόσχημα της αντιμετώπιση του ISIS, θέτοντας όμως, στο στόχαστρο τους ίδιους τους λαούς και τη νεολαία, τον εξαθλιωμένο, τον άνεργο, οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην εκστρατεία του κεφαλαίου.
Το δίπολο που προωθεί η πανευρωπαϊκή καθεστωτική προπαγάνδα είναι αυτό ανάμεσα σε «Ευρωπαϊστές» και «Ευρωσκεπτικιστές». Όμως, ότι διαφοροποιήσεις και αν υπάρχουν ανάμεσά τους αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Νεοφιλελεύθεροι-Ακροδεξιοί-Φασίστες όλοι τους συμφωνούν πως το βάρος της κρίσης πρέπει να πέσει ακόμα πιο σκληρά, από ότι ήδη συμβαίνει, στις πλάτες του εργαζόμενου λαού.
Ο κόσμος της εργασίας, η φτωχολογιά, η νεολαία, ο εργαζόμενος λαός δεν εγκλωβίζονται στις εκλογικές αυταπάτες, καλούνται να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Γιατί αυτή η ληστρική ευρωσυμμορία των ιμπεριαλιστών, των αδίστακτων κορακιών του κεφαλαίου και της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας δεν μπορεί να «μεταρρυθμιστεί», αλλά μονάχα ν΄ ανατραπεί μέσα από την αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών και τη πίστη τους στον προλεταριακό διεθνισμό. Μόνο με μαχητικές εστίες αντίστασης και αμφισβήτησης σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο θα θέσει το λαΙκό κίνημα τους όρους για την πολιτική ανασυγκρότηση της τάξης μας και την κοινωνική-ταξική αντεπίθεση. Γιατί η κατάρρευση των εκλογικών αυταπατών το 2015 δείχνει ότι μόνο ο οργανωμένος λαός μπορεί να γίνει η πραγματική αντιπολίτευση στους δρόμους, στις απεργίες, στις συγκρούσεις, να διεκδικήσει και να επιβάλει τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την έξοδο από Ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ένωση, απαλλοτριώνοντας τα μέσα παραγωγής κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων και ανοίγοντας το δρόμο για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.
ΕΞΩ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΕΕ- ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ- ΚΑΜΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ
ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
