Αντίο Σύντροφε και Φίλε Χρήστο

Αντίο Σύντροφε και Φίλε Χρήστο

Έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά…

Τα ξημερώματα της 11ης Μάρτη 2018 χάσαμε αναπάντεχα τον αναρχικό Σύντροφό μας και ιδρυτικό μέλος της πολιτικής ομάδας μας Χρήστο Πολίτη. Ο θάνατός του συνταράζει και συγκλονίζει τις καρδιές μας, αλλά δεν θα μας παραλύσει, δεν θα μας λυγίσει. Θα πυκνώσουμε τις γραμμές μας, και, συντροφικά, θα πορευτούμε τον ανήφορο που μας αφήνει πίσω του ο Χρήστος….

Ο Χρήστος έφυγε άδικα από τη ζωή. Όπως και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι σ’ αυτό το κάτεργο που ζούμε. Εδώ, που τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ κάνουν πάνω από μια ώρα για να φτάσουν. Εδώ που οι ζωές μας, οι ζωές των φτωχών και των εργατών, των άνεργων και των κολασμένων, των ατόφιων αγωνιστών και των παλικαριών όπως ο Χρήστος βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο και με αναστολή.

Ο Χρήστος ήταν κι αυτός, όπως και όλοι μας, γέννημα θρέμμα της γενιάς του, και αυτού του κάτεργου που μεγαλώσαμε και ζούμε, των αντιθέσεών του, των αντιφάσεών του, της διαρκούς πίεσης, της κακιάς στιγμής…. Κανένας και τίποτα δεν θα λεκιάσει την Τιμή και τη Μνήμη του Συντρόφου μας. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό, όπως είμαστε βέβαιοι ότι θα πράξουν και οι εκατοντάδες, οι κυριολεκτικά χιλιάδες των συντρόφων και των συντροφισσών που τον γνώρισαν και πορεύτηκαν μαζί του την τελευταία εικοσιπενταετία, έστω κι ένα κομμάτι της διαδρομής, μέσα στη μακρόχρονη, ασταμάτητη και πολύμορφη πολιτική δράση του.

Ο Σύντροφός μας βγήκε στους δρόμους του Αγώνα από πολύ νεαρή ηλικία, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 και από τότε μέχρι και προχθές που σταμάτησε να χτυπά η μεγάλη του καρδιά δεν έπαψε ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεται αταλάντευτα, με πείσμα και τόλμη, απ’ όλα τα μετερίζια, διαρκώς και με συνέπεια. Στις αντιδράσεις για τη δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου το΄96, στα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά το ΄98, στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις το ΄99, στις διαδηλώσεις ενάντια στην σύνοδο των ηγετών της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη το ‘03, στα φοιτητικά το ΄06 -΄07, στην εξέγερση του Δεκέμβρη το ‘08, στην Αλληλεγγύη στους αγώνες των πολιτικών κρατούμενων και των ανυπότακτων φυλακισμένων, στη διεθνιστική-αντιφασιστική πάλη, στην Αλληλεγγύη στις καταλήψεις, στις δομές Αλληλεγγύης, στα μαγειρέματα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, στους αγώνες ενάντια στην κρατική καταστολή, τις μαφίες και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, στα Εξάρχεια και παντού. Ακατάπαυστα όλα αυτά τα χρόνια έζησε και πάλεψε με το χαμόγελο στα χείλη ένας ακέραιος και αξιοπρεπής Άνθρωπος, ένας σεμνός και συνεπής λαϊκός Αγωνιστής. Μέσα από τις συλλογικές πολιτικές διαδικασίες του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου και του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, έζησε και πάλεψε στην πρώτη γραμμή ο Χρήστος του Αγώνα και της Μάχης, ο Χρήστος της αντεπίθεσης, της αυτοάμυνας και της περιφρούρησης, ο Χρήστος της οργανωτικότητας και της δέσμευσης, ο Χρήστος των συνελεύσεων και των πρωτοβουλιών, ο Χρήστος της αντιπληροφόρησης και των αφισοκολλήσεων, ο Χρήστος των εκδόσεων και των εκδηλώσεων, ο Χρήστος των εισηγήσεων και των αναλύσεων, ο Χρήστος σε όλα τα μέτωπα Αγώνα αυτών των δεκαετιών.

Πριν από μια οκταετία, το χειμώνα του ‘10 -λίγους μήνες αφότου η χώρα είχε μπει πια στο μνημονιακό χειμώνα- ο Σύντροφός μας έζησε σκληρά στο πετσί του την κρατική βαρβαρότητα, το αστυνομικό-δικαστικό μένος, την αλητεία των μηντιακών παπαγάλων και των καθεστωτικών κεφαλοκυνηγών. Από την Κλειστή Φυλακή Γρεβενών, πάνω από 400 χλμ μακριά από την Αθήνα, έγραφε:

[…] Γιατί βρεθήκαμε παντού, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, όπου τίποτα δεν έμοιαζε σίγουρο και η κοινωνική εντροπία έδινε ξανά νόημα στη ζωή μας και δύναμη στους αγώνες μας. […] Οι κατασκευασμένες και κατευθυνόμενες διώξεις με βάση τα σενάρια και τις εμμονές της αντιτρομοκρατικής θυμίζουν βόμβες διασποράς. Στοχεύουν κάπου για να πλήξουν σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους, να καταστρέψουν μια ευρύτερη περιοχή. Αυτή η δίωξη δεν αφορά μονάχα εμένα προσωπικά. Αυτή η δίωξη θέλει να φοβίσει τον καθένα. Να προσέχουμε με ποιους μιλάμε. Με ποιους αφισσοκολλούμε. Με ποιους βγάζουμε έντυπα. Με ποιους συμπορευόμαστε στις διαδηλώσεις. Με ποιους ανταλλάσουμε απόψεις στις εκδηλώσεις. Και φυσικά πού πηγαίνουμε. Να εμποτίσουν την καθημερινότητά μας με καχυποψία και φόβο. Οι υπάλληλοι της τρόικας μας προσφέρουν απλόχερα το μόνιμο «άλλοθι» της υπακοής, την πρόσκαιρη ασφάλεια και την ψεύτικη σιγουριά της υποταγής. Γιατί ποιος θα αμφισβητήσει, χωρίς να γελοιοποιηθεί τελείως, πως αν μας αρκούσε το τίποτα, αν ήμασταν αναρχικοί μέχρι να πάμε πενταήμερη, αν είχαμε «ανακουφιστεί» μετά την υπογραφή του μνημονίου, αν μισούσαμε τους μετανάστες, αν αγανακτούσαμε με τους κουκουλοφόρους, αν φοβόμασταν τους «τρομοκράτες», καμία από τις συνέπειες της καταστολής δε θα είχα υποστεί ούτε εγώ ούτε πολλοί άλλοι που αντιστέκονται.

Ο αγώνας όμως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Το καθεστώς και οι διάφοροι αξιωματούχοι του δεν πρόκειται να αισθανθούν ούτε χαρά ούτε ανακούφιση. Εμείς στεκόμαστε δίπλα στους φυλακισμένους αναρχικούς, δίπλα στους φυλακισμένους αγωνιστές. Ως την απελευθέρωσή τους. Συμβάλλουμε διαρκώς στη συγκρότηση -θεωρητική και οργανωτική- της τάξης μας και αναπτύσσουμε τον αναγκαίο στρατηγικό σχεδιασμό για την επίτευξη της νίκης της.

Ας σταθούμε όρθιοι. Και ας κάνουμε το επόμενο βήμα. Για την κοινωνική/ταξική αντεπίθεση. Για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.

Υ.Γ. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας καλός σύντροφος: «Υπομονή. Δύναμη. Πίστη στην υπόθεση. Έχουμε δίκιο. Τέλος». Αυτές οι λέξεις θα γίνουν οδηγός μου σ’ αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές.

Κι εμάς το ίδιο…

Αντίο Σύντροφε και Φίλε. Δεν θα σε λησμονήσουμε ποτέ.

Ο Αγώνας συνεχίζεται. Όπως ήξερες και ήθελες Εσύ.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

από τον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια

Αθήνα,13 Μάρτη 2018