Ανακοίνωση της Ταξικής Αντεπίθεσης για τα γεγονότα στο ΕΜΠ (15-17/11/2017)
Με μεγάλη μας έκπληξη διαβάσαμε στο indymedia οτι φέτος το ΕΜΠ τελεί υπό “κατάληψη” κατά τον τριήμερο “εορτασμό” του Πολυτεχνείου. Χωρίς καμιά παραπάνω ενημέρωση, ορισμένοι σύντροφοι κατευθύνθηκαν στο Πολυτεχνείο για να ενημερωθούν για τα χαρακτηριστικά και τους λόγους του εγχειρήματος. Στην πύλη της Στουρνάρη γίνανε αποδέκτες μιας τραγελαφικής εικόνας όταν περίπου 15 άτομα, που καμία σχέση δεν έχουν με το ανταγωνιστικό κίνημα και τις διαδικασίες του, κοίταζαν επιθετικά συντρόφους ρωτώντας τους αν είναι μπάτσοι (!), επιδεικνύοντας προκλητικά μαχαίρια και μολότοφ εναντίον τους με κλειδαμπαρωμένη, φυσικά, την πόρτα.
Από την πρώτη στιγμή έγινε αντιληπτό πως το ΕΜΠ κατελήφθει από δυνάμεις που παρασιτούν στις πλάτες του κινήματος. Δεν ήταν προϊόν μιας ανοιχτής διαδικασίας αγώνα που με συλλογικούς όρους κατέληξε σε ένα κοινό πολιτικό σκεπτικό. Δεν ήταν μια ανοιχτή προς το κίνημα πρωτοβουλία συλλογικοτήτων και ομάδων που είχαν μια διαφορετική προσέγγιση για το Πολυτεχνείο και τον τριήμερο “εορτασμό” του. Ούτε μια κατάληψη που πραγματοποιήθηκε οποιαδήποτε άλλη ημέρα του χρόνου στο ΕΜΠ πέραν του τριημέρου. Η “κατάληψη” του πολυτεχνείου αποτέλεσε μια κίνηση με ξεκάθαρα επιθετικά χαρακτηριστικά απέναντι στο κίνημα και την αγωνιζόμενη κοινωνία, μια εξουσιαστική πράξη επιβολής απέναντι σε οποιονδήποτε και οποιαδήποτε δεν ταίριαζε στο γούστο και την αισθητική των “καταληψιών”. Ένα πραξικόπημα που εάν έμενε αναπάντητο θα εξυπηρετούσε μονάχα τις δόλιες σκοπιμότητες και τους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς μιας δράκας φαντασμένων που νομίζουν οτι αποτελούν το επιτελείο της εξέγερσης.
Η παρακαταθήκη μιας τέτοιας τραγωδίας θα ήταν ολέθρια προπάντων για το αναρχικό κίνημα αφού θα λειτουργούσε υπονομευτικά, με τοξικές επιδράσεις στις πολιτικές αρχές και τις πρωταρχικές αξίες θεμελίωσης και συγκρότησής του. Θα ήταν μια παρακαταθήκη- βαρίδι στις πλάτες του κινήματος που θα συνέβαλλε στην παραπάνω αποσυσπείρωση και απομαζικοποίησή του. Στην αποκαρδίωση, τη ματαιότητα και την ιδιώτευση. Θα ήταν το επιστέγασμα του εκφυλισμού της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ελευθεριακής κουλτούρας. Θα ήταν άλλη μια παρακαταθήκη-νταβατζιλίκι για τον κόσμο του αγώνα. Μια πράξη σπίλωσης της μνήμης της εξέγερσης του Νοέμβρη του ’73 και των νεκρών της αλλά και μια πράξη εναντίωσης σε εξεγερσιακά γεγονότα, ανοιχτά και μαζικά, όπως της κατάληψης του 1995. Η καθιέρωση της ανοιχτότητας με όρους face control, ο δούρειος ίππος του αντικοινωνισμού και του αντικινηματισμού με κοινωνικά και ταξικά προτάγματα, η απαγόρευση πολιτικών εκδηλώσεων, συνελεύσεων και η διανομή υλικού αντιπληροφόρησης ή ο εκβιασμός της διεξαγωγής τους υπό την έγκριση πρώτα των “καταληψιών” και ύστερα υπό την πολιτική ηγεμονία της “κατάληψης” και των σκοτεινών χαρακτηριστικών που η ίδια προσέδωσε. Η νομιμοποίηση αναβαθμισμένων μέσων εναντίον αγωνιστών του κινήματος, η απονοηματοδότηση του επαναστατικού διεθνισμού και η αντικατάσταση του με τον μπαχαλοτουρισμό και τέλος ο αυτόκλητος διορισμός ορισμένων στο όνομα της αναρχίας να απαγορεύουν σε ανθρώπους και στα παιδιά τους,στους μαθητές, στη νεολαία και σε όσους αγωνίστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο την απόδοση τιμής και μνήμης στους νεκρούς μας, αποτελεί την ύψιστη προσβολή.
Στις 15/11, την πρώτη ημέρα της “κατάληψης” καλέστηκε συνέλευση στο κτίριο Γκίνη με υπογραφή “Κατάληψη Πολυτεχνείου”. Εκεί αγωνίστριες και αγωνιστές του αναρχικού κινήματος προσήλθαν στη διαδικασία για να επιχειρηματολογήσουν εναντίον της συνέχισης του εγχειρήματος. Μετά τις εύστοχες παρεμβάσεις τους και τις αποχωρήσεις κυρίως νεότερων συντρόφων από την κατάληψη, ορισμένοι όχι μόνο δεν μεταπείστηκαν αλλά έφτασαν στο σημείο να απειλούν λεκτικά συντρόφους λέγοντας οτι θα κάνουν χρήση αναβαθμισμένων μέσων εναντίον τους. Το ίδιο βράδυ η “κατάληψη” σαφώς αποδυναμωμένη, με την παρουσία πλέον 25 ατόμων αποτελούμενων κυρίως από πρόσφυγες και μπαχαλοτουρίστες , ένα υποκείμενο “αγώνα” με κοινό χαρακτηριστικό την άγνοια για την εξέγερση του Νοέμβρη και τα χαρακτηριστικά του κινήματος στην ελλάδα, συνέχισε να χορεύει σε ρυθμούς psy trance στην πύλη της Στουρνάρη.
Το ίδιο βράδυ η Ταξική Αντεπίθεση, αφού ενημερώθηκε για τη συνέχιση της “κατάληψης” και ενώ καμία άλλη πρωτοβουλία δεν βρισκόταν σε εξέλιξη έτσι ώστε δικαιωματικά το κίνημα να βρεθεί στο φυσικό του περιβάλλον, έβγαλε δημόσιο κείμενο-κάλεσμα για την επόμενη ημέρα (16/11/2017) στην πλατεία Εξαρχείων στις 15:00 προκειμένου το κίνημα να συσπειρωθεί για να μπορέσει να υπάρξει στο ΕΜΠ καλώντας μάλιστα στις 16:οο σε συνέλευση στο Πολυτεχνείο για τις εξελίξεις. Στις 16:00 της ίδιας ημέρας, οργανώσεις τις εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς καλούσαν σε συγκέντρωση για τον ίδιο σκοπό στην πλατεία Κάνιγγος.
Στις 15:00 της επόμενης ημέρας, 300 αγωνιστές και αγωνίστριες πλαισίωσαν το κάλεσμα της Ταξικής Αντεπίθεσης στην πλατεία. Στις 15:45 πορευτήκαμε, αυτόνομα από τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, χωρίς επιθετικές διαθέσεις μόνο με όπλα τη μάζα και το δίκιο μας προς την πύλη της Στουρνάρη μπαίνοντας στο Πολυτεχνείο και συνυπάρχοντας με τους “καταληψίες” χωρίς προστριβές και αντιμαχίες.
Άνοιξε το ιστορικό και αιμοτοβαμμένο από αγώνες κτίριο του Πολυτεχνείου και διεκδίκησε το δικαίωμα της ύπαρξης και της πολιτικής παρουσίας του εκεί τις ημέρες του Νοέμβρη. Δυστυχώς για ορισμένους φαίνεται οτι τα δικαιώματα της εργατικής τάξης που κερδήθηκαν με αγώνες και θυσίες και βρίσκονται στο στόχαστρο των αφεντικών και της εργοδοτικής τρομοκρατίας δεν αποτελούν κατακτήσεις του κινήματος και της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Κατακτήσεις που ένα κίνημα οφείλει να περιφρουρεί και να αγωνίζεται διαρκώς, με όλα τα μέσα, για να διευρύνει μέσα σε ένα ασφυκτικά καπιταλιστικό περιβάλλον.
Αντιθέτως, διαφαίνεται όλο και περισσότερο ο υπονομευτικός και προβοκατόρικος ρόλος ορισμένων δυνάμεων που διαμορφώνουν τη στρατηγική της δράσης τους όχι πάνω στη γραμμή της “χάραξης νέων κατακτήσεων” και στην “περιφρούρηση των κεκτημένων μας” αλλά προσαρμόζοντας την με όρους παρασιτισμού πάνω σε δικαιώματα και κατακτήσεις που προήλθαν από μακρινούς αλλά και πρόσφατους αγώνες συμβάλοντας έτσι στην απονοηματοδότηση και την περιστολή τους.
Στην ανοιχτή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε, στο ανοιχτό πλέον από το κίνημα ΕΜΠ, έδωσαν το παρών περισσότεροι από 300 άνθρωποι που μέχρι πρίν λίγες ώρες δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν το χώρο. Ακούστηκαν πολύ ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις αγωνιστών, από διαφορετικές αφετηρίες και προσεγγίσεις ,αλλά με κοινό παρονομαστή την εναντίωση σε αντικινηματικές λογικές και πρακτικές. Κατά την είσοδο δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς γύρω στις 17:00 στο Πολυτεχνείο οι εναπομείναντες “καταληψίες” απευθύνθηκαν σε αυτούς αποκαλώντας τους “πουτάνες” και προειδοποιώντας τους ότι το βράδυ θα “φάνε μαχαιριές”.
Όσο για εμάς θεωρούμε αυτονόητο οτι ο τρόπος που διεξάγεται η αντιπαράθεση με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θα είναι πολιτικός αλλιώς καλύτερα να μην υπάρξει. Γιατί από τα υλικά που χτίζουμε την πολιτική συγκρότηση και την αγωνιστική κουλτούρα μας σήμερα κρίνεται η πιθανότητα να δημιουργήσουμε ένα πραγματικά αντιεξουσιαστικό μέλλον στο αύριο.
Γιατί όσο κι εάν με κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς υπάρχει τόσο σε αξιακό όσο και σε στρατηγικό επίπεδο διάσταση και πολιτικός ανταγωνισμός στον τρόπο που αγωνιζόμαστε για την κοινωνική επανάσταση, αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογήσει καφριλίκια και χουλιγκανίστικες συμπεριφορές. Γιατί όσο κι αν η επιλογή της ενσωμάτωσης μέσω της εκλογικής διαδικασίας στον κοινοβουλευτικό αστισμό και οι συνακόλουθες καταδίκες της ένοπλης πάλης και της μαχητικής αντίστασης μόνο αναχώματα στον επαναστατικό ανήφορο αποτελούν άλλο τόσο η δικιά μας ενσωμάτωση στο χουλιγκανισμό και τον αντικοινωνισμό δυσχεραίνει τον ανήφορο.
Το δημόσιο κάλεσμα της Ταξικής Αντεπίθεσης την επόμενη ημέρα στις 06:00 το πρωί στο Πολυτεχνείο πλαισιώθηκε από 30 περίπου συντρόφους και συντρόφισσες οι οποίοι εκδίωξαν την ΠΑΣΠ από την καθιερωμένη κατάθεση στεφανιών και λειτούργησαν αποτρεπτικά στην παρουσία κυβερνητικών στελεχών και κομματόσκυλων που απονοηματοδοτούν και καπηλεύονται την εξέγερση.
Τέλος, θα θέλαμε να διατυπώσουμε κάποια ερωτήματα ρητορικά πρός το παρόν. Η άρση της εξουσιαστικής επιβολής από πότε δεν αποτελεί μια βαθιά αντιεξουσιαστική πρακτική και κωδικοποιείται ως κομμάτι ενός ανατροφοδοτούμενου προβλήματος; Την καταστολή τη δέχτηκε το κίνημα και η αγωνιζόμενη κοινωνία που έγινε αποδέκτης εξουσιαστικών συμπεριφορών και απαγορεύσεων ή οι είκοσι πραξικοπηματίες που έδιναν “πόρτα” στους παραπάνω; Εάν η είσοδος του κινήματος στο φυσικό του χώρο αποτελεί εξουσιαστική συμπεριφορά τότε η παρεμπόδισή του πώς ονομάζεται; Εάν μέλος της Ταξικής Αντεπίθεσης έδειχνε μαχαίρι σε “καταληψία” ή του έλεγε ότι θα κάνει χρήση “αναβαθμισμένων μέσων” εναντίον του διάφοροι θα μιλάγανε ήδη για νεοσταλινικού τύπου λογικές στο αναρχικό κίνημα και θα ζητούσαν την απομόνωσή μας. Τώρα γιατί δεν μιλάνε; Και τελευταίο αλλά πιο κρίσιμο: ποιά είναι η απάντηση που πρέπει να δίνει το κίνημα σε τέτοιου είδους καταστάσεις; Όσο για εμάς: η σιωπή παραμένει συνενοχή.
ΥΓ: Η συκοφαντία απέναντι σε όσους αγωνίζονται και ειδικά σε όσους βάζουν ζητήματα στο κίνημα και μπήγουν βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο είναι διαχρονικά δεδομένη. Δεν θα αναπαράγουμε εδω τη χυδαιολογία και τη λάσπη. Ενημερωθήκαμε μέσω του ιντυμίντια οτι στην ανοιχτή συγκέντρωση των 300 συντρόφων/ισσων στην πλατεία Εξαρχείων ήταν και δυο άτομα από “security team” πιθανώς και άλλοι που καμιά πολιτική σχέση δεν έχουν με το όραμα μας και βρίσκονται απέναντι. Το να εγκαλεί όμως κάποιος μια από τις ελάχιστες συλλογικότητες που πρωταγωνιστεί με κόστος και αυτοθυσία στους αγώνες ενάντια σε μπράβους, ναρκέμπορους και κάθε λογής συμμορία που αναπτύσσεται και λειτουργεί ενάντια στο κίνημα απαιτεί θράσος και μπόλικη εμπάθεια. Ειδικά όταν οι κατήγοροι μας δεν αντιπαρατέθηκαν ποτέ στην πράξη με όλα αυτά, κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας. Όσοι μας ξέρουν, ξέρουν…
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
21/11/2017
Announcement of “Class Counterattack” for the events of the Polytechnic School (15-17/11/2017)
It was a big surprise for us to read at indymedia that this year the Polytechnic School (PS) was “occupied” during its three-day “celebration”. Without any further information, some comrades went there to get informed about the characteristics and the reasons of this action. At the gate of Stournari we became witnesses of a grotesque picture where about 15 people, who have no relationship with the social movement and its structures, were looking aggressively at comrades, asking them if they were cops (!), waving knives and molotofs provocatively at them, behind a locked door, of course.
From the first moment it was obvious that the PS was occupied by forces that live off the movement. This action was not product of an open process of struggle with collective terms that would end up to a common political context. It was not an open to the movement initiative of collectives and groups that may had a different approach for the PS and its three-day “celebration”. It wasn’ t even an occupation that took place some other time of the year. This “occupation” was a move with clearly aggressive characteristics towards the movement and the people of the struggle, an authoritarian action of imposition against anyone that didn’t fit the taste and the criteria of the “squatters”. A coup d’ etat that if it stayed unanswered, it would have served the dark intentions and the antisocial plans of a small group of people that claim to be the committee of the insurrection.
The heritage of such a tragedy would be devastating firstly for the anarchist movement, because it would undermine and have toxic effects upon the political principles and values of its establishment and construction. It would be a heritage that would fall as a burden upon the movement contributing to its further deconstruction regarding the motive and the number of the people. It would contribute to the vanity and the sentiment of defeat. It would be a big sign of the decadence of the self-organizing, the solidarity, the equality and the libertarian culture. It would be a coup heritage for the people of the struggle. An action of taint against the memory of November’s 1973 uprising and its dead but also an act against the insurrection events, social and massive, such as the occupation of the PS in 1995. The establishment of the open characteristics of an occupation with terms of face control, the Trojan horse of antisocial and anti-movement behaviour with social and class slogans, the prohibition of political events, assemblies and distribution of counter-informing material or the blackmailing for these to be done under the approval of the “squatters” and from the political hegemony of the “occupation” and the dark characteristics that gave itself. The justification of using upgraded means against comrades, the loss of the real meaning of the revolutionary internationalism and its replacement by riot-tourism and, finally, the fact that some people in the name of anarchy forbid people, children, students, the youth and whoever fought for a better world to pay tribute to our dead, is the highest insult.
On 15/11, the first day of the “occupation” there was an assembly called at building “Gkini” with the signature “Occupation of the PS”. There went comrades from the anarchist movement and argued against the continuation of this action. After their interventions that were to the point and the withdrawal of the younger comrades mostly, some not only they weren’t convinced but also they reached the point to threaten verbally comrades, telling them that they will make use of upgraded means against them. The same night, the “occupation”, clearly weakened, numbered only 25 people, who were mostly refugees and riot-tourists, a subject of “struggle” with common characteristic the ignorance of November’s uprising and the characteristics of the movement in Greece, that kept dancing in the rhythm of psy trance at the gates of Stournari.
The same night, after “Class Counterattack” was informed of the continuation of the “occupation” and since no other initiative was taken so as the movement would rightfully be on its natural environment, we published a text calling to a gathering the next day (16/11/2017) on Eksarheia square at 15:00 o’clock so that the movement would come together and manage to be in the PS and also calling for an assembly at 16:00 inside PS. At 16:00 of the same day groups of the radical Left were calling to a gathering for the same purpose on Kaniggos square.
The next day at 15:00, almost 300 comrades responded to “Class Counterattack’s” call. At 15:45 we marched, independently from the forces of the radical Left, without any aggressive intentions with only weapons our numbers and our right towards the gate of Stournari entering the PS and coexisting with the “squatters” without any conflicts.
The historical and bloodstained by struggles building of the PS was opened and claimed the right of its existence and political presence there in the days of November. Unfortunately, it seems that for some the rights of the working class that were won by struggles and sacrifices and are now on the gunpoint of bosses’ terrorism are not rights gained by the movement and the struggling society. Gains that a movement owes to protect and fight for, by all means, so as to expand within a suffocating capitalist environment. On the contrary, is clear the provocative and undermining role of some forces that form their strategy not on the concept of “creating new gains” and “the protection of our acquired rights” but adjusting it with terms of living off rights that came from past and present struggles, contributing this way to the loss of their meaning.
At the open assembly that took place, inside the open from the movement PS, more than 300 people that until some hours ago couldn’t approach the place attended it. Many interesting opinions were heard from comrades with many different starts and political orientations, but with common ground the opposition to anti-movement actions. During the entering of the forces of the radical Left in the PS, at about 17:00 o’clock, the remaining “squatters” directed to them calling them “whores” and warning them that in the night they would “get stabbed”.
As for us, we think that it goes without saying that the arguing with the radical Left must be political or else must not exist. Because the materials that we build our political ground and our fighting culture today determine the possibility of creating a truly antiauthoritarian future.
Although there is a distance between us and parts of the radical Left in a moral and strategical level and a political competition to the way we fight for the social revolution, this cannot justify in any case hooligan-like behaviours. Because, as much as the choice of participating through the elections in the parliament and the following convictions of the armed struggle and the fighting resistance can only be obstacles to the revolutionary way, our own inclusion to hooliganism can also be an obstacle to the revolutionary path.
To the public call of “Class Counterattack” the next day at 06:00 in the morning to the PS around 30 comrades responded, who threw out the former governmental youth from the annual deposit of flowers and managed to keep away government members and politicians who only abuse the meaning of the uprising.
Finally, we would like to form some rhetorical -for the time being- questions. Since when the dismantling of an authoritarian impose is not a deeply antiauthoritarian practice and is included as a part of a sustaining trouble? Did the repression fall upon the movement and the struggling society that were recipients of authoritarian behaviours and prohibitions or upon the twenty people who banned the rest? If the entering of the movement to its natural environment is considered an authoritarian behaviour then how can we call its blocking from it? If a member of “Class Counterattack” waved a knife at a “squatter” or told him that he would use “upgraded means” against him some would already speak of stalin-like practices inside the anarchist movement and would demand our isolation. Why aren’ t they speaking now? And last and most crucial: which is the answer that the movement must give to this kind of situations? As for us; silence remains guilt.
PS. The slander against those that fight and especially the ones that pose questions to the movement goes on for a long time. We won’t reproduce here this kind of potty talk. We were informed through indymedia that in the open gathering among the 300 comrades there were two people from the “security team” and possibly some others that have nothing to do with our vision and are on the opposite side of us. But the fact that some are telling on us, one of the few groups that takes part with real cost in struggles against bouncers, drug dealers and any kind of gang that develops and works against the movement demands nerve and much empathy. Especially when our accusators never opposed to them and just kept a safe distance. The ones that know us know…
Class Counterattack (Group of Anarchists and Communists)
21/11/2017