Από την απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλη του 2016 μέχρι κι σήμερα, η Τουρκία βρίσκεται σε μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν διεξάγει έναν ανηλεή πόλεμο, ο οποίος διαρκώς οξύνεται, ενάντια σε όποιον αντιστέκεται. Οι συνεχείς επιχειρήσεις ενάντια σε επαναστατικές οργανώσεις, οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες περιγράφουν τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι Τούρκοι και Κούρδοι αγωνιστές. Ο Ερντογάν με όχημα την πάταξη του “Γκιουλενισμού” ξεκίνησε μια σειρά εκκαθαρίσεων σε όλο το φάσμα του τούρκικου κράτους. Μια σειρά εκκαθαρίσεων η οποία βάζει στο στόχαστρο όχι μόνο τους αγωνιστές αλλα ακόμα κι ανθρώπους προοδευτικούς, όπως δημοσιογράφους, δημόσιους υπαλλήλους, καθηγητές που απλά έχουν εκφράσει δημόσια την αντίθεση τους σε σχέση με το φασισμό κι το φόβο που επιβάλλεται. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι το γεγονός πως σ’αυτό το διάστημα έχουν απολυθεί πάνω από 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι και έχουν προφυλακιστεί κοντά στις 42.000 άνθρωποι, στους οποίους συγκαταλέγονται από αγωνιστές με επαναστατική δράση μέχρι άνθρωποι που ανέβασαν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης αρνητικό σχόλιο για τον Ερντογάν κι το καθεστώς του.
Μέσα σ’αυτό το περιβάλλον μια απολυμένη καθηγήτρια, η Nuriye Gülmen ξεκίνησε πρώτη ένα πολύμηνο αγώνα, στην Άγκυρα, ενάντια στις απολύσεις. Με σθένος κι αποφασιστικότητα, παρά τις καθημερινές συλλήψεις στις οποίες προέβαινε η αστυνομία για να της κάμψει το ηθικό, κατάφερε να ακουστεί σε όλη την Τουρκία το σύνθημα: «Θέλουμε τις δουλείες μας πίσω. Οχι στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης». Στον ίδιο αγώνα συμμετείχε και ο απολυμένος δάσκαλος Semih Özakça και μαζί με τη Nuriye ξεκίνησαν απεργία πείνας στις 11 Μαρτίου.
Στις 7 Νοεμβρίου του 2016, σε επιχείρηση βομβαρδισμών του τούρκικου στρατού στα βουνά της Dersim (Κουρδιστάν), σκοτώνονται 11 αντάρτες του DHKC (Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο). To τούρκικο κράτος αρνείται να παραδώσει τις σορούς των ανταρτών στις οικογένειες κι τους συντρόφους τους. Ο 70χρονος πατέρας ενός εκ των ανταρτών, ο Kemal Gun ξεκίνησε στις 23 Φλεβάρη απεργία πείνας διεκδικώντας να δοθούν πίσω οι σοροί , λέγοντας τα γεμάτα θάρρος κι συγκίνηση λόγια: «Όποιο κι αν είναι το κόστος, θα συνεχίσω. Θέλω o γιός μου να έχει ένα τάφο που να μπορώ να επισκέπτομαι. Ακόμα και αν έχει μείνει μόνο ένα κόκκαλο, το θέλω.».
Εμείς από την πλευρά μας, στέλνουμε σινιάλο διεθνιστικής αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας που διεξάγουν ένα σκληρό μα και συνάμα δίκαιο αγώνα απέναντι σε ένα φασιστικό καθεστώς που δε διστάζει να δολοφονεί αγωνιστές αλλά ακόμα και μικρά παιδιά. Όπως τα τελευταία γεγονότα, με τις δολοφονίες των δύο αδερφών, ηλικίας 6 και 7 ετών, στη Σιλόπη του Κουρδιστάν.Όπου μεθυσμένοι αστυνομικοί εισέβαλλαν στο σπίτι των παιδιών, με τεθωρακισμένο όχημα, γκρεμίζοντας τον τοίχο κι σκοτώνοντας τα στο κρεβάτι τους. Καθώς και τις δολοφονίες 3 νέων ηλικίας 18-19 ετών στην περιοχή Γκάζι στην Κων/πολη, τους οποίους τους σκότωσαν αστυνομικοί πυροβολώντας το αυτοκίνητο στο οποίο επαιβαιναν, γυρνόντας από πάρτυ γενεθλίων.
Στις 6 Μαϊου, στην Κων/πολη, η αστυνομία δολοφονεί τη 18χρονη Sila Abalay. H Sila ήταν αγωνίστρια, φίλη του Berkin Elvan και μέλος της DEV-GENC(Επαναστατική Νεολαία του DHKP-C).Όταν ήταν 16 χρονών συνελήφθει σε δράσεις μνήμης και δικαιοσύνης για τον Berkin και προφυλακίστηκε με την κατηγορία της συμμετοχής σε “τρομοκρατικές” πράξεις. Στη φυλακή έκανε απεργία πείνας για να μεταφερθεί σε θάλαμο με πολιτικούς κρατούμενους, αίτημα που τελικά κέρδισε. Αποφυλακίστηκε κι έπειτα της έκδωσαν πάλι ένταλλμα σύλληψης και μόλις την εντόπισαν την σκότωσαν.
Η Nuriye, o Semih, o Kemal, η Sila και όλοι οι αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους στην πάλη ενάντια στο φασισμό κι το σύστημα ανισότητας και αδικίας αποτελούν φωτεινά σύμβολα αντίστασης.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ.
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ DHKC
ΤΟ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ.ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ.
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)