Εισήγηση στην Εκδήλωση (ΕΜΠ 15/3) της Συνέλευσης ενάντια στις διώξεις και τις προφυλακίσεις αγωνιστών – αγωνιστριών στην Ιταλία

H αποψινή εκδήλωση διοργανώνεται από τη Συνέλευση ενάντια στις διώξεις και τις προφυλακίσεις αγωνιστών – αγωνιστριών στην Ιταλία και στοχεύει στην αντιπληροφόρηση και την έκφραση της αλληλεγγύης μας στην κατάληψη Asilo, στους δεκάδες προφυλακισμένους, συλληφθέντες και διωκόμενους συντρόφους και συντρόφισσες αλλά και συνολικά στο αναρχικό κίνημα της γειτονικής χώρας, το οποίο από τον περασμένο Φλεβάρη βρίσκεται -γι άλλη μια φορά μέσα στην μακρόχρονη και πολύμορφη διαδρομή του- αντιμέτωπο με μια ακόμα κατασταλτική επιχείρηση των ένστολων φρουρών του κράτους και του κεφαλαίου, μ’ ένα ακόμα “κυνήγι μαγισσών” που στοχεύει στην πάταξη του “εσωτερικού εχθρού”, στο ξερίζωμα της αντίστασης, στο ξεδόντιασμα της αλληλεγγύης.

Πριν προχωρήσουμε με την παράθεση μερικών στοιχείων χρήσιμων για την κατανόηση του πολιτικού-κοινωνικού κλίματος μέσα στο οποίο έλαβε χώρα το συγκεκριμένο κατασταλτικό χτύπημα, ας παραθέσουμε συνοπτικά τα γεγονότα: Στις 7/2 ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις εισβάλουν στην κατάληψη Asilo στη συνοικία Aurora του Τορίνο. Οι περίπου 600 ματατζήδες που κατέφτασαν απ’ όλη τη βόρεια Ιταλία, εκκένωσαν ένα χώρο αγώνα που τελούσε υπό κατάληψη από το 1995 και έχει αποτελέσει μέσα στα χρόνια ψυχή και αιμοδότη για πλήθος κοινωνικών-ταξικών αγώνων και αντιστάσεων, όπως εκείνων ενάντια στις εξώσεις και τις αναπλάσεις των προλεταριακών-πολυεθνικών συνοικιών Aurora και Barriera, στο πλευρό των έγκλειστων μεταναστών που συχνά εξεγείρονται ενάντια στα κέντρα κράτησης (CPR), ως αναπόσπαστο κομμάτι του μαζικού και πολύχρονου κινήματος ΝΟ-TAV ενάντια στα φαραωνικά περιβαλλοντοκτόνα έργα για την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας Τορίνο-Λυών, στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στην αστυνομοκρατία, τη στρατιωτικοποίηση των πόλεων, τον κρατικό ρατσισμό, τον κοινωνικό εκφασισμό και τις ναζιστικές-φασιστικές συμμορίες.

Μέσα στην 24χρονη αγωνιστική διαδρομή του, το Asilo αποτέλεσε “ένα σημείο αναφοράς της σύγκρουσης στην πόλη, μια βάση και ένα πέρασμα για συντρόφους-συντρόφισσες απ’ όλη την Ευρώπη και όχι μόνο”, μια κατάληψη που συνειδητά και με συνέπεια δεν ενέδωσε, σ’ αντίθεση με άλλους κατειλημμένους χώρους, στις καθεστωτικές σειρήνες που -ήδη πριν από το1995- καλούσαν το κίνημα σε “διάλογο” με σκοπό την άτυπη νομιμοποίηση τους. Μια κατάληψη που συνέχισε -μέσα σε δύσκολους καιρούς- να ζει και ν’ αναπνέει κόντρα στην ανάθεση, τη διαμεσολάβηση και την αφομοίωση, με γνώμονα τις αξίες της κοινωνικής αυτοοργάνωσης, της ταξικής αλληλεγγύης και της μαχητικής αντίστασης ενάντια στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου. Η αγωνιστική στάση που πρόβαλαν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες καταληψίες κατά τη διάρκεια της εκκένωσης, όπου κατάφεραν να παραμείνουν για 36 ώρες στη στέγη του κτιρίου δίνοντας πολύτιμο χρόνο για την κινητοποίηση των αλληλέγγυων και δημιουργώντας εκνευρισμό και αμηχανία σε μπάτσους, εισαγγελείς και ΜΜΕ, μπορεί να γίνει αντιληπτή ως επισφράγισμα της 24χρονης αγωνιστικής διαδρομής της κατάληψης Asilo. Η κατασταλτική επιχείρηση στις 7/2 δεν περιελάμβανε μόνο την εκκένωση του Asilo αλλά και 7 εντάλματα σύλληψης συντρόφων και συντροφισσών, οι οποίοι και κατηγορούνται για “ανατρεπτική οργάνωση” (άρθρο 270 του ιταλικού ποινικού κώδικα), σχετικά με μερικές επιθέσεις ενάντια σε επιχειρήσεις και οργανισμούς που δραστηριοποιούνται στη διαχείριση των κέντρων κράτησης μεταναστών (CPR). Έξι από τους συντρόφους-συντρόφισσες (Rizzo Antonio, Salvato Lorenzo, Ruggeri Silvia, Volpacchio Giada, Blasi Niccolò, De Salvatore Giuseppe) θα συλληφθούν και θα προφυλακιστούν με συνοπτικές διαδικασίες με την πάγια συνδρομή της παραπληροφόρησης και της τρομολαγνείας από την πλευρά των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Όπως ανέφεραν και στην ενημέρωση που είχαν στείλει τις αμέσως επόμενες μέρες αναρχικοί σύντροφοι από το Τορίνο: “To άρθρο 270 έχει χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές στην πρόσφατη κατασταλτική ιταλική ιστορία, κυρίως ενάντια σε αναρχικούς. Οι δικαστές κατηγορούν τους συντρόφους-συντρόφισσες για σύσταση οργάνωσης που μέσω βίαιων και παράνομων δράσεων σκοπεύει στην ανατροπή της δημοκρατικής τάξης. Τις περισσότερες φορές σε προηγούμενες περιπτώσεις, κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας οι εισαγγελείς δεν κατάφεραν να υποστηρίξουν στα σοβαρά αυτήν την κατηγορία η οποία και συχνά κατέρρευσε, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι η προφυλάκιση μπορεί να διαρκέσει μέχρι και δύο χρόνια. Επιπλέον, οι σύντροφοι-συντρόφισσες βρίσκονται σε καθεστώς “υψηλής επιτήρησης”, το οποίο και προβλέπεται για κατηγορούμενους με “τρομοκρατικά” αδικήματα. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να συναντούν “κοινούς” κρατούμενους, δεν μπορούν να συναντιούνται μεταξύ τους, υφίστανται τη λογοκρισία στην αλληλογραφία τους (όλα τα γράμματα ανοίγονται και διαβάζονται από τους δεσμοφύλακες) κι έχουν ιδιαίτερα περιορισμένο αριθμό επισκεπτηρίων. Εκ των πραγμάτων, πρόκειται για μια βαριά συνθήκη απομόνωσης.”

Πράγματι, όπως και σ’ άλλες υποθέσεις, η κατηγορία του άρθρου 270 περί “ανατρεπτικής οργάνωσης” κατέρρευσε σύντομα σαν χάρτινος πύργος στο δικαστικό συμβούλιο της 1ης Μάρτη. Μια κατάρρευση της βασικής κατηγορίας που οδήγησε στην αποφυλάκιση 2 εκ των προφυλακισμένων (Volpacchio Giada, De Salvatore Giuseppe) αλλά όχι και σ’ εκείνη των υπόλοιπων 4 συντρόφων-συντροφισσών στους οποίους έχουν χρεωθεί και άλλες επιμέρους κατηγορίες, ενώ η συντρόφισσα Carla (τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) συνεχίζει να φυγοδικεί.

Η αλληλεγγύη στην κατάληψη Asilo και τους συντρόφους-συντρόφισσες που βρέθηκαν στο στόχαστρο της καταστολής θα εκφραστεί άμεσα, πλατιά και πολύμορφα στο Τορίνο, απ’ άκρη σ’ άκρη όλης της ιταλικής χερσονήσου, της Ευρώπης και όχι μόνο. Δύο μέρες αργότερα, η “πόλη της Fiat” θα συνταραχτεί από μια από τις μαζικότερες και μαχητικότερες διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών, η οποία ενωτικά και συγκρουσιακά κατάφερε να βάλει φρένο στον τρομολαγνικό μονόλογο των καθεστωτικών ΜΜΕ. Με κεντρικό πανό το οποίο έγραφε: “Κάνουν τον πόλεμο στους φτωχούς και τον ονομάζουν ανάπλαση. Ν’ αντισταθούμε στα αφεντικά της πόλης”, χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες προερχόμενοι από διάφορα μέτωπα αγώνα (ενάντια στις εξώσεις, ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών (CPR), ενάντια στην ανάπλαση, ενάντια στο ΤAV κα) θα βγουν στους δρόμους της οργής. “Μια οργισμένη πορεία. Δεν μπορούσε να είναι αλλιώς. Ανάμεσα σε σπασμένες βιτρίνες, αυτοκίνητα και λεωφορεία, κατεστραμμένα γραφεία ευρέσεως ενοικιαζόμενης εργασίας και οδομαχίες με την αστυνομία, βρισκόταν όλη η πόλη που δεν σκύβει το κεφάλι, που είναι οργισμένη με την δήμαρχο αλλά και με το εθνικό πολιτικό κλίμα. Ο απολογισμός αναφέρει δεκάδες τραυματίες αστυνομικούς και 11 συντρόφους συλληφθέντες προς το τέλος της πορείας”.

Οι ακόλουθες δηλώσεις του αστυνομικού διευθυντή του Τορίνο μετά τη συγκεκριμένη διαδήλωση είναι ενδεικτικές τόσο του κλίματος που επικρατεί στην Ιταλία, όσο και του αναντίρρητου γεγονότος ότι η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το ισχυρότερο όπλο μας.

“Δεν πρόκειται για συλληφθέντες αλλά για αιχμάλωτους, γιατί είμαστε σε πόλεμο. Εκφράζω τον αποτροπιασμό μου που τόσος κόσμος κατέβηκε στο δρόμο για να συμπαρασταθεί στους τρομοκράτες και να διαμαρτυρηθεί για την εκκένωση της γιάφκας τους”.

Το αντι-αναρχικό πογκρόμ που εξαπέλυσε η συγκυβέρνηση Ντι Μάιο-Σαλβίνι, υπενθυμίζοντας ότι το κράτος έχει συνέχεια…, δεν ολοκληρώθηκε στο διήμερο 7-9/2 και ούτε περιορίστηκε στην πόλη του Τορίνο. Στις 19/2, εισαγγελείς και “αντι”τρομοκράτες θ’ αναλάβουν δράση βορειανατολικά του Τορίνο, στην περιοχή του Τρεντίνο: πραγματοποιούνται εισβολές σε σπίτια, πολιτικούς χώρους και στέκια αναρχικών στις πόλεις του Τρέντο και του Ροβερέτο και γίνονται 7 συλλήψεις συντρόφων και συντροφισσών (Roberto Bottamedi, Nicola Briganti, Agnese Trentin, Andrea Parolari, Giulio Berdusco, Luca Dolce, Sasha), οι οποίοι και κατηγορούνται τόσο με το άρθρο 270 για “ανατρεπτική οργάνωση” όσο και με το άρθρο 280 για “απόπειρες με τρομοκρατικούς και ανατρεπτικούς σκοπούς”.Οι κατηγορίες αφορούν επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή του Τρεντίνο από το 2017 ενάντια σε κρατικούς-καπιταλιστικούς στόχους, ανάμεσα τους και εκείνη στις 13/10/18 στα γραφεία του κυβερνητικού κόμματος της Lega στην κωμόπολη Ala, λίγο πριν την άφιξη του υπουργού εσωτερικών Σαλβίνι. Οι σύντροφοι-συντρόφισσες, εξαιρουμένης της συντρόφισσας Sasha στην οποία επιβλήθηκε κατ’ οίκον περιορισμός, θα προφυλακιστούν και θα διασκορπιστούν σε διάφορες ειδικές φυλακές της χώρας.

Όπως διαβάζουμε και στην κινηματική ιστοσελίδα www.autistici.org/macerie

“Πρόκειται για συντρόφους που εδώ και χρόνια δραστηριοποιούνται στις πόλεις όπου ζουν και όχι μόνο, στους αγώνες ενάντια στον πόλεμο και τη στρατιωτικοποίηση, ενάντια στα σύνορα, τις “επιχειρήσεις σκούπα” και τον αντιδραστικό άνεμο που φυσάει λίγο πολύ προς όλες τις κατευθύνσεις. Ενάντια στις φυλακές και την αστυνομική βία. Σύντροφοι αποφασισμένοι να μην αφήσουν κανένα χώρο και καμία πρόσβαση στους φασίστες, σύντροφοι αποφασισμένοι να παλέψουν ενάντια στα άπειρα σχέδια λεηλασίας του περιβάλλοντος […] Σύντροφοι που σε πολλές περιπτώσεις βρέθηκαν στο πλευρό όσων αγωνίζονται ενάντια στη συνεχή επιδείνωση των συνθηκών εργασίας. Σύντροφοι που μέσα στο πέρασμα πολλών χρόνων είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε και να εκτιμήσουμε για το θάρρος και τη σοβαρότητα τους. Πρόκειται για πολύτιμους συντρόφους”.

Πριν προχωρήσουμε δίνοντας το λόγο στο σύντροφο από το Τορίνο, θεωρούμε αναγκαία την αναφορά μερικών στοχείων για την κατανόηση της έντασης και της έκτασης του αντι-αναρχικού πογκρόμ που εξελίσσεται στην Ιταλία. Η Ιταλία είναι η χώρα όπου από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και για πάνω από δέκα χρόνια έλαβε χώρα μια πραγματικά μαζική επαναστατική έφοδος στον ουρανό, ένας εμφύλιος πόλεμος. Οι δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι που εξακολουθούν να βρίσκονται έγκλειστοι δεκαετίες αργότερα, αρνούμενοι τον διαχωρισμό και τη μετάνοια αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες εκείνης της περιόδου. Η πρόσφατη έκδοση από την “προοδευτική” κυβέρνηση Μοράλες της Βολιβίας και τη μεσολάβηση της φασιστικής κυβέρνησης Μπολσονάρο της Βραζιλίας, του κομμουνιστή Cesare Battisti και η θριαμβευτική περιφορά του μπροστά στις κάμερες εν είδη λάφυρου από τους ιταλούς “αντι”τρομοκράτες, μετά από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες φυγοδικίας, απέδειξαν έμπρακτα ότι το ιταλικό κράτος και κεφάλαιο δεν ξεχνούν, δεν συγχωρούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους, ιδιαίτερα όταν αυτοί δεν διαχωρίζονται και δεν μετανοούν για την αγωνιστική πορεία και τις πολιτικές επιλογές τους. Η κληρονομιά εκείνης της περιόδου αντικατοπτρίστηκε μεταξύ άλλων, στη εν ψυχρώ δολοφονία του συντρόφου Carlo Giuliani κατά τη διάρκεια συγκρούσεων τον Ιούλη του 2001 στο G8 στη Γένοβα, στις “αυτοκτονίες” του συντρόφου Edo Massari και της συντρόφισσας Maria Soledad Rosas τον Μάρτη και τον Ιούλη του 1998, όταν και βρίσκονταν έγκλειστοι κατηγορούμενοι για δράσεις ενάντια στα έργα για τα τρένα υψηλής ταχύτητας (ΤΑV). Αντικατοπτρίζεται στον πρωταγωνιστικό ρόλο του ιταλικού κράτους στα πλαίσια της “κοινής ευρωπαϊκής αντιτρομοκρατίας” (με χαρακτηριστικό το αντι-αναρχικό πογκρόμ που είχε εξαπολυθεί στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 με επικεφαλή τον εισαγγελέα Marini και το θεώρημα του περί “αναρχικού μεσογειακού τριγώνου Ιταλίας-Ισπανίας-Ελλάδας”). Αντικατοπτρίζεται στους δρακόντειους αντιτρομοκρατικούς νόμους, που -από τα τέλη του ‘70 κι έπειτα- συνεχώς αναβαθμίζονται, στο σωφρονιστικό κώδικα που προβλέπει ειδικές συνθήκες κράτησης και απομόνωσης των πολιτικών κρατούμενων, στους ασφυκτικούς περιοριστικούς όρους (κατ’ οίκον περιορισμοί, απαγόρευση διαμονής ή απαγόρευση εξόδου από συγκεκριμένους νομούς και πόλεις, καθημερινή παρουσία για “παρών” σε ΑΤ κα) που επιβλήθηκαν μέσα στα χρόνια σε εκατοντάδες συντρόφους και συντρόφισσες.

Εστιάζοντας στην τωρινή συνθήκη οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψη το γεγονός ότι μέσα σ’ ένα κλίμα ανομολόγητης οικονομικής χρεοκοπίας και συνεχούς επιδείνωσης των συνθηκών ζωής για την κοινωνική πλειοψηφία, στις τελευταίες εκλογές επικράτησαν δύο κόμματα με αντισυστημική προβιά: το “Κίνημα 5 Αστέρων” του Ντι Μάιο που μπόρεσε να επωφεληθεί την διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια με απολίτικα σλόγκαν του τύπου “ούτε δεξιά ούτε αριστερά” και η ρατσιστική και φασίζουσα Λέγκα του Σαλβίνι. Μέσα στους μήνες που έχουν μεσολαβήσει από τη συγκρότηση της συγκυβέρνησης τους, έχουν προλάβει ν’ ασπαστούν “τον ρεαλισμό για την έξοδο από την κρίση”, συνεχίζοντας ουσιαστικά το έργο των κεντροαριστερών και κεντροδεξιών προκατόχων τους, -οξύνοντας την επίθεση στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων- να στείλουν τους πραιτωριανούς τους ενάντια σε αναρχικούς, απεργούς, εργάτες γης, να σπείρουν το ρατσιστικό δηλητήριο ενάντια στους μετανάστες, να δώσουν πολιτική κάλυψη στις ναζιστικές-φασιστικές συμμορίες, να καταστήσουν την Ιταλία σε “απαγορευμένη ζώνη” για τους πρόσφυγες, συνεχίζοντας τη δολοφονική εξωτερική πολιτική της, ως κράτος-μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Μέσα σ’ αυτή τη διαμορφούμενη συνθήκη, οι αναρχικοί -όντας ένα διακριτό, πολύμορφο και αντικαθεστωτικό πολιτικό ρεύμα ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα- βρίσκονται για ακόμα μια φορά στο μάτι του κυκλώνα και αντιμετωπίζονται ως ο κατεξοχήν εσωτερικός εχθρός. Εδώ από την Αθήνα, στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στους συντρόφους και τις συντρόφισσες στην Ιταλία και εμπνεόμαστε από το θάρρος, την αυταπάρνηση και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων που μπόρεσαν να υψώσουν μπροστά σ’ αυτό το “κυνήγι μαγισσών”.

Γνωρίζοντας καλά ότι η κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν γνωρίζει σύνορα, στέλνουμε τα δικά μας διεθνιστικά σινιάλα Αντίστασης και Αγώνα στους συντρόφους και τις συντρόφισσες στην άλλη όχθη της Αδριατικής, στους αναρχικούς συντρόφους που βιώνουν τον εγκλεισμό και τα βασανιστήρια στη Ρωσία, στη ματωμένη Παλαιστίνη που συνεχίζει να μάχεται και κλείνουμε αυτή τη σύντομη εισήγηση με τα λόγια που άφησε για παρακαταθήκη ο “αυτοκτονημένος” σύντροφος Edo Massari: “…Να ζεις και να ψηλαφείς την ύπαρξη της άγριας χαράς του κοινωνικού πολέμου. Περισσότερο από μια πνευματική κατάσταση είναι ένας τρόπος του να είσαι, τώρα αμέσως”.