Δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχος της έντυπης παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης
“Έφοδος στον Ουρανό” (Ιούνιος 2018)
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ: ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΕ, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΑΤΟ
Ένα από τα παλιότερα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα, της εποχής του Πρώτου Παγκόσμιου σφαγείου των λαών, έλεγε πως “ο βασικός μας εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα”. Και πράγματι, ένα αιώνα μετά από τη λήξη του αιματοκυλίσματος του Α΄ Παγκόσμιου το σύνθημα αυτό αποδεικνύεται πως έχει διαχρονική ισχύ, παρά τη βάναυση κακοποίηση που υπέστη. Πάντοτε το επαναστατικό κίνημα θα πρέπει να εντοπίζει πρώτα και κύρια τους βασικούς κόμβους της πολιτικής του εγχώριου κεφαλαίου και του κράτους του, και στην περίπτωση της Ελλάδας οφείλουμε να πολεμάμε τη στρατηγική επιλογή πρόσδεσης του ελληνικού κράτους με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα δεν είναι μια απομονωμένη νησίδα, αλλά παίζει έναν ειδικό ρόλο ως προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Όπως είπε κι ο Αμερικάνος πρέσβης Τζέφρι Πάιατ, η Ελλάδα είναι ένας γεωπολιτικός μεντεσές μεταξύ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς.
Βασικό σημείο της άσκησης αυτής της πολιτικής τόσο για το ελληνικό κράτος όσο και για τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό (κυρίως των ΗΠΑ) είναι η ύπαρξη ενός τεράστιου πλέγματος βάσεων και άλλων στρατιωτικών δομών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που καλύπτει ολόκληρη τη χώρα και βρίσκεται σε πλήρη επιχειρησιακή λειτουργία. Οι βάσεις αυτές προσφέρουν τεράστιες υπηρεσίες στα γεράκια του πολέμου, ενώ έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ορμητήριο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Η ύπαρξη των βάσεων, όμως, στην Ελλάδα έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και πολιτικές προεκτάσεις. Από τη μια συνδέεται άμεσα με την επιβολή ενός σκληρού και αυταρχικού αντικομμουνιστικού κράτους, που πάτασσε τον εσωτερικό εχθρό μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού στον εμφύλιο ταξικό πόλεμο, ενώ από την άλλη ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η συμφωνία για τις βάσεις ανακοινώθηκε επίσημα από τις κυβερνήσεις Αϊζενχάουερ και Παπάγου, μετά από προεργασίες μηνών, στην 12 Οχτώβρη του 1953. Ήταν το τρίτο σπουδαιότερο βήμα για την πλήρη οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και διπλωματική εξάρτηση της χώρας από τις ΗΠΑ, ως βασική προϋπόθεση για την αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό. Το πρώτο βήμα ήταν το λεγόμενο “δόγμα Τρούμαν” το 1947, με το οποίο η Ελλάδα έμπαινε στην αμερικάνικη σφαίρα επιρροής, παίρνοντας τη σκυτάλη από τη Βρετανία, ενώ το δεύτερο σπουδαιότερο βήμα ήταν η κοινή ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952. Χαρακτηριστικό για τη σπουδή που επέδειξε η κυβέρνηση Παπάγου στο ζήτημα είναι πως η συμφωνία για τις βάσεις ήταν παράτυπη, αφού κατά παράβαση του Συντάγματος δεν κυρώθηκε ποτέ από την ολομέλεια του κοινοβουλίου. Η συμφωνία ήταν κυριολεκτικά αποικιοκρατικού χαρακτήρα, καθώς δεν προβλέπονταν κανένας περιορισμός και καμιά διαδικασία ενημέρωσης των ελληνικών αρχών για τις κινήσεις και τη δράση του αμερικάνικου στρατού στο ελληνικό έδαφος, ενώ με απόρρητο παράρτημα δίνονταν το προνόμια της ετεροδικίας, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα. Δηλαδή, για όλες τις ποινικές παραβάσεις που διαπράττουν οι αμερικάνοι στρατιώτες στο ελληνικό έδαφος παραπέμπονται στις αμερικάνικες και όχι στις ελληνικές αρχές. Άλλωστε ο Παπάγος δε δίστασε εκείνη την εποχή να εκστομίσει προς τον αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ το αμίμητο: «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας». Το καθεστώς της ετεροδικίας και η ατιμωρησία που απολαμβάνουν από τότε οι αμερικάνοι στρατιώτες στην Ελλάδα δημιουργεί τεράστιες εστίες ανομίας, για τις οποίες κανένας εκπρόσωπος του δόγματος “Νόμος και Τάξη” δεν μίλησε ποτέ. Ας σημειωθεί, επίσης, πως την ίδια χρονιά που υπογράφηκε η συμφωνία για τις βάσεις ιδρύθηκε και ως μακρύ χέρι των ΗΠΑ στην Ελλάδα η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ) υπό την διοίκηση του αξιωματικού του αμερικάνικου στρατού και επικεφαλής του κλιμακίου της CIA Τομ Καραμεσίνη, με διακηρυγμένο σκοπό την «πάταξη του κομμουνιστικού κινδύνου». Η ένταση της αμερικανοκρατίας, μάλιστα, ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και οι μισθοί των υπαλλήλων και των πρακτόρων της ΚΥΠ καταβάλλονταν από την αμερικάνικη κυβέρνηση και όχι από την ελληνική!
Από το 1953 μέχρι σήμερα έχουν υπογραφεί πάνω από 130 συμφωνίες για νατοϊκές βάσεις στην Ελλάδα, δημιουργώντας στρατιωτικές υποδομές της “συμμαχίας” από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη (Σούδα, Κιλκίς, Άραξος, Ανδραβίδα, Άκτιο, Λάρισα, το Γ΄ Σώμα Στρατού που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και είναι επισήμως πιστοποιημένο ως στρατηγείο άμεσης ανάπτυξης δυνάμεων του ΝΑΤΟ, κλπ). Το “καμάρι των βάσεων” αποτελεί το “αβύθιστο αεροπλανοφόρο” της Σούδας, η οποία βρίσκεται σε ένα σημείο στρατηγικής σημασίας 575 μίλια από την Διώρυγα του Σουέζ, 675 από τον Λίβανο, 690 από την Μαύρη Θάλασσα, 752 από την Λιβύη και 1200 από την Συρία. Γι αυτό κι αμερικάνος πρέσβης Τζέφρεϊ Πάιατ δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του για την ύπαρξη της Σούδας, δηλώνοντας στην εφημερίδα της ελληνικής ομογένειας της Νέας Υόρκης “Εθνικός Κήρυκας”: «Για το Ναυτικό των ΗΠΑ, λόγω του υψηλού ρυθμού των επιχειρήσεων που συμβαίνουν τη δεδομένη χρονική στιγμή στην ανατολική Μεσόγειο, λόγω των προκλήσεων που προκύπτουν από τη Συρία και τη Λιβύη και ιδίως λόγω του πολέμου ενάντια στον ISIS, η Σούδα είναι πιο σημαντική από ποτέ και αποτελεί ένα μοναδικό κεφάλαιο. Είναι το μόνο μέρος μεταξύ του Νόρφολκ της Βιρτζίνιας και του Περσικού Κόλπου όπου έχουμε μια αποβάθρα κατάλληλη για αεροπλανοφόρα δίπλα σε ένα μεγάλο αεροδρόμιο που παρέχει μοναδικά πλεονεκτήματα όσον αφορά την ικανότητα ανεφοδιασμού και επισκευής. Και, το ακούω από κάθε καπετάνιο του Πολεμικού Ναυτικού, από κάθε πλοίαρχο που μιλάω και το σκάφος του έχει περάσει από τη Σούδα» (1 Ιουλίου 2017). Όπως είχε δηλώσει και παλιότερα ο υπουργός “άμυνας” Πάνος Καμένος: «Αναδείξαμε το πόσο σημαντικός είναι ο θαλάσσιος χώρος που βρίσκεται νότια της Κρήτης, βόρεια της Αιγύπτου και της Λιβύης, δυτικά της Κύπρου, του Ισραήλ και της Ιορδανίας και ανατολικά της Μάλτας και της Ιταλίας […] Η κύρια βάση του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι η Σούδα κι αυτό που ζητάμε από τους συμμάχους είναι η Σούδα να είναι το επίκεντρο του πλέγματος ασφαλείας στην περιοχή από τη Σικελία έως την Ανατολική Μεσόγειο […] Η Ελλάδα, ως κομβική χώρα, έχει αυτή τη στιγμή έναν πολύ σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο μιας νέας πολιτικής ασφάλειας».
Πέρα, όμως, από τις υπάρχουσες υποδομές οι ΗΠΑ προχωρούν και στο σχεδιασμό νέων. Κομβικής σημασίας είναι για τις ΗΠΑ ο έλεγχος του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, στο οποίο επιδιώκει την εγκατάσταση βάσης ελικοπτέρων. Οι στρατιωτικές επιλογές των ΗΠΑ συνδέονται άμεσα με την οικονομική και ενεργειακή τους πολιτική, στην προσπάθειά τους να μειώσουν τη ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια. Ολόκληρη η βόρεια Ελλάδα, όπως λέει ο κύριος πρέσβης, αποτελεί βασικό πυλώνα για την αμερικάνικη στρατηγική στα Βαλκάνια, πύλη εισόδου στις χώρες των δυτικών Βαλκανίων και ενεργειακό κόμβο με την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου TAP, που θα μεταφέρει αέριο από το Αζερμπαϊτζάν στην ΕΕ, το σχεδιαζόμενο διασυνδετήριο ελληνοβουλγαρικό αγωγό φυσικού αερίου IGB, την κατασκευή του τερματικού σταθμού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στη θαλάσσια περιοχή έξω από την Αλεξανδρούπολη, τη σιδηροδρομική σύνδεση με τη Βουλγαρία κλπ. Ειδικά για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης ο κύριος πρέσβης προαναγγέλλει την αμερικάνικη οικονομική διείσδυση: «Η στρατηγική θέση αυτού του λιμανιού βρέθηκε σε πρώτο πλάνο πέρυσι, όταν στοιχεία της 10ης Αεροπορικής Ταξιαρχίας των ΗΠΑ το χρησιμοποίησαν ως βάση για ελικόπτερα και φορτία κατά την επιστροφή τους στις ΗΠΑ από τη Ρουμανία (…) Και είμαι βέβαιος ότι θα δούμε ισχυρό αμερικανικό επενδυτικό ενδιαφέρον στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και στο σχετιζόμενο σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου». Και ως γνήσιος αποικιοκράτης πιέζει για την επίσπευση του νέου καλωσορίσματος του δολαρίου: «να υπογραφούν συμβόλαια. Όχι απλά εφήμερες κινήσεις, αλλά να γίνουν πραγματικότητα αμερικανικές επενδύσεις. Υπάρχει επίσης η ιδιωτικοποίηση του λιμένα. Θα συζητήσω με το ΤΑΙΠΕΔ το επόμενο διάστημα και θα προσπαθήσω να αποκτήσω μια αίσθηση των χρονοδιαγραμμάτων. Έχουμε τουλάχιστον μία αμερικανική εταιρεία που ενδιαφέρεται για την Αλεξανδρούπολη. Υπάρχουν προφανώς τεράστιες δυνατότητες. Η ιδέα της ανάπτυξης της Αλεξανδρούπολης ως ενεργειακού κόμβου και επίσης ενός κόμβου μεταφορών, αν καταφέρετε να υλοποιήσετε τη σιδηροδρομική διασύνδεση με τη Βουλγαρία. Οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα όχι μόνο ως σημαντικό διμερή εταίρο, αλλά ως πυλώνα της στρατηγικής μας στην περιοχή. Έχω εντυπωσιαστεί από το πώς συνδυάζονται διαφορετικές εξελίξεις γύρω από την Αλεξανδρούπολη, όπως ο TAP, το πλωτό τερματικό και ο αγωγός IGB, όπως και από τον μεγάλο ενθουσιασμό για περισσότερη αμερικανική παρουσία στην περιοχή».
Ισχυρό αμερικάνικο επενδυτικό ενδιαφέρον εντοπίζουμε και στη Σύρο, που προς το παρόν έχει μετατραπεί σε διασκεδαστήριο των αμερικάνων πεζοναυτών. Στο σχεδιασμό για τη μετατροπή του νησιού σε “μικρή Σούδα” εντάσσεται η εξαγορά από την αμερικάνικη πολυεθνική ONEX των ναυπηγείων της Σύρου. Και εδώ βλέπουμε πως η στρατιωτική, οικονομική και ενεργειακή πολιτική των ΗΠΑ διαπλέκεται, καθώς μέσω της συγκεκριμένης εξαγοράς δεν επιδιώκεται μονάχα η στρατιωτική αξιοποίηση του νησιού, αλλά και οι μετασκευές μέσων εξόρυξης υδρογονανθράκων.
Πέρα απ΄ όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το ενδεχόμενο επανεγκατάστασης πυρηνικών όπλων στον Άραξο της Αχαίας, σύμφωνα με άκρως απόρρητο έγγραφο του ΝΑΤΟ προς το ελληνικό Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, το οποίο διέρρευσε τον περασμένο Οχτώβρη. Η αναβάθμιση του ρόλου των ελληνικών βάσεων, στο πλαίσιο του οποίου παρατηρείται και η κινητικότητα στον Άραξο, έρχεται μετά από τις τριβές που αναπτύσσονται στις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας, γεγονός που οδηγεί στον σταδιακό απεγκλωβισμό των αμερικάνων από τη βάση του Ιντσιρλίκ. Το γεγονός αυτό, φυσικά, μετατρέπει την Ελλάδα σε κεντρικό ορμητήριο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς του, με τεράστιους κινδύνους για τον λαό.
Ο βομβαρδισμός της Συρίας από τη “συμμαχία των προθύμων” (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία) στις 14 Απριλίου είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Παρά τα παραμύθια της αμερικανόδουλης συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ περί μη εμπλοκής στο βομβαρδισμό της Συρίας, η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Η Ελλάδα έπαιξε άμεσο υποστηρικτικό ρόλο στους συμμαχικούς βομβαρδισμούς, αφού έγινε χρήση των νατοϊκών στρατιωτικών υποδομών. Συγκεκριμένα, τα αμερικάνικα κατασκοπευτικά αεροσκάφη χρησιμοποίησαν το αεροδρόμιο “Νίκος Καζαντζάκης” του Ηρακλείου και τη βάση της Σούδας, ενώ το αμερικάνικο αναγνωριστικό αεροσκάφος τύπου “RC-135V” απογειώθηκε στις 9 Απριλίου από τη Σούδα με σκοπό τη συλλογή πληροφοριών και την κατάδειξη στόχων. Επιπλέον, σύμφωνα με το επίσημο περιοδικό της βάσης της Σούδας (“Beakon”) τον Οχτώβρη του 2017 φορτώθηκαν, με τη συμμετοχή του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, πύραυλοι Τόμαχοκ στο αεροπλανοφόρο USS Porter στην προβλήτα Κ-14 της βάσης. Το εν λόγω αεροπλανοφόρο συμμετείχε στους βομβαρδισμούς της Συρία τόσο το 2017 όσο και το 2018. Επίσης, η Σούδα χρησιμοποιήθηκε και για τον ανεφοδιασμό των αμερικάνικων αεροσκαφών και πολεμικών πλοίων και η Λάρισα χρησιμοποιήθηκε για τη “φιλοξενία” αμερικάνικων μη επανδρωμένων αεροσκαφών UAV.
Το ελληνικό κράτος, λοιπόν, ως μεσίτης του ελληνικού κεφαλαίου που επιδιώκει μερίδιο από την πίτα της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας, ακολουθεί πολιτική ουράς του ευρωατλαντικού μπλοκ εμπλέκοντας τη χώρα στη δίνη επικίνδυνων ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών ανταγωνισμών και μετατρέποντάς την σε ορμητήριο πολέμου. γι αυτό τα παλιό ξεχασμένο σύνθημα “έξω οι βάσεις του θανάτου” γίνεται σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Το ίδιο επίκαιρη γίνεται η οικοδόμηση ενός διεθνιστικού αντιπολεμικού κινήματος που θα σταθεί ανάχωμα στο νέο σφαγείο που ετοιμάζει ο ιμπεριαλισμός. Το μέλλον των λαών όλου του κόσμου είναι η ειρηνική συνύπαρξη και όχι η μετατροπή τους σε κρέας για κανόνια!