Η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στην Ελλάδα, αφορά μια πληθώρα ζητημάτων που ανακύπτουν και σχετίζονται με την επαναδιαπραγμάτευση των συνόρων εκμετάλλευσης της Ανατολικής Μεσογείου. Η ανακήρυξη της ΑΟΖ και η ξιφούλκηση για την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, που εγείρουν εκατέρωθεν ζητήματα κυριαρχίας στα παραθαλάσσια σύνορα των κρατών, δεν αποτελούν τίποτε άλλο πάρα την επικαιροποιημένη εκδοχή μιας πάγιας σύγκρουσης συμφερόντων στην περιοχή. Η διαχρονική ανταγωνιστικότητα τμημάτων της Ελληνικής και της Τουρκικής αστικής τάξης, ως έκφραση των εκατέρωθεν βλέψεων για αναβάθμιση του ρόλου τους στη περιοχή, δεν αφορούσε καταρχάς τον όποιο πλούτο που μπορεί να εξαχθεί, αλλά τον καθαυτό έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Αφορούσε τη θέση των δύο κρατών στην μεταφορά και όχι στην παραγωγή των ενεργειακών κοιτασμάτων προς την Ευρώπη.
Η Ανατολική Μεσόγειος ως φυσικό σύνορο δύο ηπείρων, ως κόμβος μεταφοράς ενέργειας και ως παρατηρητήριο της Μέσης Ανατολής, αποτελεί διαχρονικά ένα καθοριστικό γεωγραφικό σημείο για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και ως τέτοιο γίνεται (και πάλι) πεδίο οξυμένων ανταγωνισμών. Η Ελλάδα και η Τουρκία, ως περιφερειακές δυνάμεις δεν μπορούν να διαδραματίσουν κεντρικό ρόλο στην χάραξη των νορμών της παγκόσμιας οικονομίας, γι’ αυτό και ενσωματώνονται στα κυρίαρχα ιμπεριαλιστικά μπλοκ και στις γεωπολιτικές επιδιώξεις τους. Έτσι και σήμερα, που η Ανατολική Μεσόγειος βρίσκεται και πάλι στον στρόβιλο των παγκόσμιων ανακατατάξεων και στο ξαναμοίρασμα των αγορών, παίρνουν θέση μάχης επιχειρώντας να αποκομίσουν τα μέγιστα κέρδη από τους νέους συσχετισμούς που θα δημιουργηθούν.
Μέσα σε μια τόσο τεταμένη και ρευστή συνθήκη, όπως σκιαγραφείται το εμπόλεμο πεδίο της Μέσης Ανατολής αυτή τη στιγμή, φαίνεται πως η Ελλάδα και η Τουρκία, αν και σύμμαχες χώρες στο ΝΑΤΟ, βρίσκονται σε αντίπαλο ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Η Ελλάδα στηρίζει και βαθαίνει τη σχέση της με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνικους σχεδιασμούς, ενώ η Τουρκία με μια επαμφοτερίζουσα στάση φαίνεται να ακολουθεί τον Ρωσοκίνητο άξονα που επιδιώκει την ηγεμονία στην Μέση Ανατολή.
Έτσι, με δεδομένους τους τριγμούς που έχουν προκληθεί ανάμεσα στην Τουρκία και τις ΗΠΑ, με αφορμή την αμερικανοκίνητη απόπειρα ανατροπής του Ερντογάν τον Ιούλιο του 2016 από τη μία, και την αλλαγή πλεύσης του Τούρκικου κράτους όσο αναφορά το Συριακό ζήτημα από την άλλη, η πρόσκληση του Τούρκου προέδρου ερμηνεύεται και ως διπλωματική μεσολάβηση της Ελλάδας στις τεταμένες σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όντας ο πλέον πιστός και πρόθυμος συνεργάτης των Αμερικάνων στην περιοχή, αναλαμβάνει ως “αντιπρόσωπος” την διπλωματική προσέγγιση της Τουρκίας και την διαμήνυση των Αμερικάνικων σχεδιασμών. Με την στήριξη των ΗΠΑ κυρίως σε στρατιωτικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να θέσει ατζέντα συνεργασίας και ήπιας προσαρμογής των Τούρκων στα ειλημμένα σχέδια των Αμερικάνων, αλλά και να διεκδικήσει τα συμφέροντα του Ελληνικού κεφαλαίου στην περιοχή.
Με αυτά τα δεδομένα, η επίσκεψη Ερντογάν, δεν αποτελεί μια ουδέτερη διαπραγμάτευση μεταξύ δύο ανεξάρτητων κρατών, αλλά τον δια αντιπροσώπων διπλωματικό πόλεμο φθοράς. Η συνάντηση αυτή, πέρα της αυτοτέλειας του επιμέρους ανταγωνισμού μεταξύ του Τουρκικού και του Ελληνικού κεφαλαίου, συμπυκνώνει τον χαρακτήρα της σύγχρονης ιμπεριαλιστικής πολιτικής και τους οξυμένους ανταγωνισμούς που την χαρακτηρίζουν.
Continue reading Κάλεσμα ενάντια στην επίσκεψη Ερντογάν. Διαδήλωση 7/12, 18:00, Προπύλαια