Category: Αναλυσεις/ Ανακοινωσεις

Η κρατική κατασταλτική εκστρατεία που ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2019 και θέτει στο στόχαστρο το αναρχικό κίνημα, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τις καταλήψεις και τις δομές αγώνα, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες συνεχίζεται. Τις τελευταίες ημέρες πληθαίνουν οι απειλές για επικείμενη εκκένωση της κατάληψης στέγης προσφύγων/μεταναστών Νοταρά 26. Ταυτόχρονα, οι αστυνομικές δυνάμεις κατοχής που έχουν εγκατασταθεί στην περιοχή εντείνουν την επίδειξη δύναμης, με συνεχείς οχλήσεις στους διαμένοντες στην κατάληψη, δηλαδή σε ανθρώπους ξεριζωμένους από τους τόπους τους, εξαιτίας του πολέμου και της φτώχειας, επιχειρώντας να σπείρουν το φόβο και να τους τρομοκρατήσουν.

Την ίδια στιγμή, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες από τις προσφυγικές καταλήψεις που εκκενώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας παραμένουν έγκλειστοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κλειστού ή ανοιχτού τύπου ή κατ’ ευφημισμό camps, σε κάθε περίπτωση σε χώρους ακατάλληλους για την ανθρώπινη διαβίωση και αξιοπρέπεια. Αυτά τα σύγχρονα Νταχάου και Γκουαντάναμο, στα οποία φυλακίζονται χιλιάδες εκτοπισμένοι, αναδεικνύουν με τον πιο βίαιο τρόπο την υποκρισία του «ανθρωπισμού» της εξουσίας.

Εμείς από την πλευρά μας θα υπερασπιστούμε την ελευθερία, απέναντι στην υποταγή, την αυτοοργάνωση απέναντι στην εκμετάλλευση, την αξιοπρέπεια απέναντι στην βαρβαρότητα, τους ανθρώπους απέναντι στα κτήνη. Θα υπερασπιστούμε συλλογικά και μαχητικά τις αυτοοργανωμένες δομές ζωής και αγώνα.

Ενάντια στον πόλεμο στην καπιταλιστική περιφέρεια, και τις ρατσιστικές πολιτικές της Ευρώπης- Φρούριο, τις χιλιάδες δολοφονίες στα σύνορα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις εκκενώσεις κατειλημμένων δομών προσφύγων και μεταναστών.

Ενάντια στις συνεχείς αντικοινωνικές πολιτικές αναδιάρθρωσης προς όφελος των αφεντικών και το χτύπημα των μαθητικών καταλήψεων, την επίθεση στο άσυλο των πανεπιστημίων και την προσπάθεια καταστολής του ταξικού συνδικαλισμού και του όπλου της απεργίας.

Ενάντια στην αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων, τις εισβολές σε κατειλημμένους χώρους αγώνα και τις δομές του κινήματος, τη συνεχή ενίσχυση του νομικού οπλοστασίου του κράτους και την προσπάθεια εξουδετέρωσης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και την τρομοκράτηση όλης της κοινωνίας

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΕΓΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΝΟΤΑΡΑ 26, 

ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΑΓΩΝΑ, ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

¡NO PASARAN!

ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΕΓΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΝΟΤΑΡΑ 26

-Τρίτη 29/10, 18.00: στην κατάληψη στέγης προσφύγων και μεταναστών ΝΟΤΑΡΑ 26, μαζική αφισοκόλληση, παρέμβαση στη γειτονιά εν όψει της διαδήλωσης ¡NO PASARAN! στις 9 Νοέμβρη.

– Τετάρτη 30/10, 19.30: η Συνέλευση του ¡ΝΟ PASARAN! θα πραγματοποιηθεί στην κατάληψη στέγης προσφύγων και μεταναστών ΝΟΤΑΡΑ 26.

– Πέμπτη 31/10, 17:00: Πορεία γειτονιάς σε αλληλεγγύη στην κατάληψη στέγης προσφύγων/ μεταναστών ΝΟΤΑΡΑ 26 – συγκέντρωση έξω από την κατάληψη

3ημέρες εκδηλώσεων στην κατάληψη στέγης προσφύγων/μεταναστών Νοταρά 26

– Παρασκευή 1/11, 18:00: Παιδικές εκδηλώσεις

– Σάββατο 2/11, 21:00: Προβολή ταινίας

– Κυριακή 3/11, 18.00: Συλλογικό μαγείρεμα από τους διαμένοντες της κατάληψης

Αναρχικό – Αντιεξουσιαστικό Στέκι «ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ», Κατάληψη ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37, Κατάληψη Στέγης Προσφύγων /Μεταναστών ΝΟΤΑΡΑ 26, Squat for Refugees/Migrants SPIROU TRIKOUPI 17, ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών), Αναρχική Φοιτητική Συνέλευση ΑΡΟΔΑΜΟΣ, Κ*ΒΟΞ Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο, Αντιφασιστική – Αντιεξουσιαστική συνέλευση Ν. Ιωνίας – Ηρακλείου, Σύντροφοι και Συντρόφισσες

Συμβολή της Ταξικής Αντεπίθεσης (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) στην Εκδήλωση-Συζήτηση (Πολυτεχνείο, 25/10/2019) της Συνέλευσης No Pasaran! που ξεκίνησε με τηλεφωνική τοποθέτηση του συντρόφου Γιάννη Δημητράκη από τις φυλακές Δομοκού και πραγματοποιήθηκε με την παρουσία δεκάδων συντρόφων-συντροφισσών και τη συμμετοχή αγωνιστών-αγωνιστριών από καταλήψεις, ταξικά σωματείας βάσης, ομάδες αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες, συνελεύσεις γειτονιάς και συλλογικότητες από τα πανεπιστήμια.

Στις αρχές του Αυγούστου, με fast – track διαδικασίες και εν μέσω καλοκαιριού ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο περιορισμένες οι αντιδράσεις, η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας ψήφισε νομοσχέδιο με το οποίο κατήργησε ό,τι είχει απομείνει από το πανεπιστημιακό άσυλο. Στα τέλη του ίδιου μήνα, έγινε και η πρώτη μεγάλη αστυνομική επιχείρηση στα Εξάρχεια, κατά την οποία εκκενώθηκαν 4 καταλήψεις, εκ των οποίων οι δύο ήταν προσφυγικές και φιλοξενούσαν μεγάλο αριθμό οικογενειών. Μόλις δύο εβδομάδες μετά, και ενώ συνεχίζονταν οι αστυνομικές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια, κατατέθηκε σε δημόσια διαβούλευση το λεγόμενο αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο, το οποίο περιλαμβάνει μια σειρά από νέα αντεργατικά μέτρα, με στόχο τις συλλογικές συμβάσεις, καθώς και πλήθος φοροελαφρύνσεων για τα αφεντικά.

Τα παραπάνω γεγονότα είναι λίγες μόνο στιγμές από τη συνολική επίθεση που εξαπολούουν κράτος και κεφάλαιο. Η σύνδεσή τους δεν είναι μόνο χρονική. Δεν διαδέχεται απλά το ένα γεγονός το άλλο. Αν και πρόκειται για ξεχωριστά πεδία που αφορούν διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, οι επιμέρους πολιτικές της κυβέρνησης διαπνέονται από μια κοινή λογική, βαθιά ταξική, αυταρχική και νεοφιλελεύθερη. Κατά τη γνώμη μας, χρειάζεται να δούμε τις διαφορετικές πτυχές της επίθεσης που δεχόμαστε,τόσο ξεχωριστά, ώστε να μπορούμε να αντιληφθούμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αντιστοιχούν σε κάθε πεδίο αγώνα και να δράσουμε αναλόγως. Χρειάζεται όμως να δούμε και τα πράγματα στην ολότητά τους, τους τρόπους με τους οποίους συνδέονται και διαπλέκονται το ένα με το άλλο. Μόνο έτσι ίσως μπορέσουμε να στήσουμε αποτελεσματικά αναχώματα, συνδέοντας τους επιμέρους αγώνες, ώστε να ανακόψουμε την επέλαση του ταξικού εχθρού και να ανασυγκροτήσουμε οργανωμένα και μαχητικά κινήματα αντίστασης, αλλά και αντεπίθεσης.

Η αντιμεταναστευτική και αντιπροσφυγική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση στηρίζεται σε δύο αλληλεξαρτημένους πόλους. Από τη μία, έχουμε τη σκληρή καταστολή. Την εκκένωση καταλήψεων και το στοίβαγμα των ανθρώπων σε στρατόπεδα σαν τη Μόρια, όπου αργοπεθαίνουν στο εγκλεισμό, αποκλεισμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία. Με αυτόν τον τρόπο, ενισχύεται η διαδικασία ανάπλασης του αστικού ιστού, η οποία βέβαια έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. “Καθαρίζοντας” όμως τώρα το κέντρο της Αθήνας από τα “σκουπίδια”, όπως χαρακτήρισε πρόσφατα ο Μπαλάσκας τους μετανάστες, μπορεί να παραδοθεί με καλύτερους για το κεφάλαιο όρους στις επιχειρήσεις και στους επενδυτικούς ομίλους. Η δεύτερη όψη της αντιμεταναστευτικής και αντιπροσφυγικής πολιτικής είναι η νομική.

Ήδη έχουν ανακοινωθεί 10.000 απελάσεις μέσα στο 2020 με ένα ανανεωμένο θεσμικό πλαίσιο που στόχο θα έχει τη διευκόλυνσή τους και τον αποκλεισμό πολλών προσφύγων και μεταναστών από την ίδια τη διαδικασία αιτήσεως ασύλου. Παράλληλα, κόβεται κάθε παροχή, με ενδεικτική την κατάργηση της χορήγησης ΑΜΚΑ σε μετανάστες, την επαύριο της εκλογής της Νέας Δημοκρατίας. Τέλος, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι, παράλληλα με τα παραπάνω, το ελληνικό κράτος βαθαίνει την εμπλοκή της χώρας στο ΝΑΤΟ, ευθυγραμμιζόμενο με την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. και στηρίζοντας, ως προκεχωρημένο φυλάκιο, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που γεννούν την προσφυγιά.

Στα πλαίσια του δόγματος “Νόμος και Τάξη”, μαζί με τη συνολική διαχείριση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού ζητήματος, η ΝΔ παραδίδει στην ΕΛ.ΑΣ, και την διαχείριση των φυλακών και της λεγόμενης “σωφρονιστικής πολιτικής”. Την παραδίδει δηλαδή στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξης, δηλαδή στον παρασημοφορημένο από το FBI υπουργόΜιχάλη Χρυσοοχϊδη. Μια εκχώρηση εξουσίας ιδιαίτερα αντιδραστική, ακόμα και για τα μέτρα της “Ευρώπης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου”.

Μια εκχώρηση που οι κρατούμενοι ήδη βιώνουν στο πετσί τους -με την επιδείνωση των συνθηκών κράτησης και τις αστυνομικές εισβολές στα κελιά- ο έγκλειστος πληθυσμός, οι πολιτικοί και όλοι οι αγωνιζόμενοι κρατούμενοι στις φυλακές, τα κρατητήρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ελληνικού κράτους, μέλους της “δημοκρατικής” ΕΕ και του ΝΑΤΟ του “πολιτισμένου” δυτικού κόσμου.

Την ίδια στιγμή που εφαρμόζεται η προαναφερθείσα ρατσιστική κατασταλτική πολιτική, βάλλεται και η ντόπια εργατική τάξη, γεγονός που αναδεικνύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το παλιό επαναστατικό σύνθημα: “Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα”. Το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο της νέας κυβέρνησης επιχειρεί να τελειώσει μια και καλή με συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτές. Ταυτόχρονα, επιτίθεται ευθέως στο εργατικό κίνημα. Εισάγει ρυθμίσεις που διευκολύνουν την απαγόρευση απεργιών και προωθεί το ηλεκτρονικό φακέλωμα των συνδικαλιστών. Από την άλλη για τις επιχειρήσεις, ιδιαίτερα τις μεγαλύτερες, προβλέπονται μια σειρά από φοροελαφρύνσεις, καθώς και διευκολύνσεις στην καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Όσοι παλεύουν οργανωμένα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων αυτών θα φακελώνονται ώστε να απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες. Το νομοσχέδιο αυτό λοιπόν που ψηφίστηκε χθες, είναι μια από τις μεγάλες μάχες των ημερών μας και απ’ ότι φαίνεται δίνεται με αρνητικούς -για την τάξη μας- συσχετισμούς.

Στο χώρο των πανεπιστημίων, η επίθεση είναι επίσης σαφής και με σαφείς στόχους. Η κυβέρνηση κατήργησε εύκολα -σε νομικό τουλάχιστον επίπεδο- το άσυλο και σύμφωνα με πρόσφατες διακηρύξεις της Υπουργού σκοπεύει να τελειώσει σύντομα και με τις φοιτητικές παρατάξεις. Δεν πρόκεται για εμμονή της δεξιάς, ούτε για απλά μέτρα καταστολής του φοιτητικού κινήματος. Αντίθετα, η πολιτική της Νίκης Κεραμέως είναι προσανατολισμένη σε ένα και μόνο πράγμα: Να διευκολύνει την είσοδο της αγοράς στα δημόσια πανεπιστήμια, σε μια λογική σταδιακής ιδιωτικοποίησης, βγάζοντας από τη μέση κάθε πιθανό εμπόδιο. Η διαδικασία αυτή έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και κατά τη μνημονιακή περίοδο εντάθηκε με την επιβολή διδάκτρων σε πολλά μεταπτυχιακά προγράμματα. Λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές, ιδρύθηκε και το πρώτο προπτυχιακό πρόγραμμα με δίδακτρα, στη Φιλοσοφική Αθηνών, αγγλόφωνο και απευθυνόμενο σε φοιτητές εκτός Ε.Ε. Με τη νέα κυβέρνηση και με μια υπουργό που με θράσος προσκυνάει το πανεπιστήμιο της αγοράς και του επιχειρείν, ανοίγεται ένας νέος κύκλος επίθεσης στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Και όπως κάθε μεγάλη “μεταρρύθμιση”, συνοδεύεται από καταστολή των αντιδράσεων.

Η καταστολή λοιπόν στρέφεται κατά πάντων. Κατά των προσφύγων και των μεταναστών, κατά των Εξαρχείων, των καταλήψεων, του εργατικού και του φοιτητικού κινήματος. Η αντικατασταλτική πάλη είναι σήμερα εκ των ουκ άνευ ένα σημαντικό διακύβευμα. Είναι αναγκαία. Για να είναι όμως και αποτελεσματική, χρειάζεται να συνδέεται με τα μεγάλα επίδικα του καιρού μας και με ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα. Να μην περιοριστεί σε μια μάχη του “χώρου” των Εξαρχείων με τη δεξιά καταστολή, αλλά να αποτελέσει οργανικό κομμάτι της συνολικής μάχης ενάντια στη συνολική επίθεση κράτους και κεφαλαίου.

Χρειάζεται επίσης να συνοδεύεται ο αγώνας κατά της καταστολής από τη μνήμη και τη συνείδηση ότι η σημερινή πολιτική της ΝΔ, παρά τα ακραία και φαινομενικά πρωτοφανή στοιχεία της, δεν έπεσε εξ ουρανού, ούτε αποτελεί μια απόλυτη τομή σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Σε πολλά επίπεδα αποτελεί συνέχεια πολιτικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συντήρησε το κολαστήριο της Μόρια και παρά της ανθρωπιστικές της εξαγγελίες, κατά την περίοδο της “πρώτης φοράς αριστερά” συνέχισαν να αργοπεθαίνουν εκεί πρόσφυγες και μετανάστες. Επί “πρώτης φοράς αριστερά” κόπηκαν πολλάκις οι άδειες του Δημήτρη Κουφοντία. Πέρασαν σωρεία αντεργατικών μέτρων που θα ζήλευαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ. Επιβλήθηκαν δίδακτρα σε αμέτρητα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών. Εκκενώθηκαν πολλές καταλήψεις.

Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τους αγώνες του σήμερα ως συνέχεια των αγώνων του χτες υπό νέες συνθήκες. Να διδαχθούμε από την προηγούμενη περίοδο και να πάρουμε θέσεις μάχης στο τώρα. Να εντοπίσουμε τα σημεία αυτά στα οποία οι επιμέρους αγώνες μπορούν να συνδεθούν, δημιουργώντας το πεδίο για ευρύτερα μέτωπα αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Κλείνοντας, χαιρετίζουμε τη σημερινή εκδήλωση και ευχαριστούμε από τη μεριά μας όλους και όλες για τη συμμετοχή. Ελπίζουμε να αποτελέσει μια εκδήλωση στην οποία θα αναπτυχθεί γόνιμος διάλογος γύρω από τα ζητήματα που τίθενται. Σε τέτοιες εκδηλώσεις, η ανταλλαγή απόψεων, με συμφωνίες και διαφωνίες, μεταξύ κομματιών του κινήματος μεδιαφορετικές αφετηρίες μπορεί και πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να αναβαθμίσει την πολιτική μας συγκρότηση, λειτουργώντας έτσι προωθητικά στους αγώνες μας.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Αθήνα, Οκτώβριος 2019

Τρίτη 22/10 στις 9μμ από το ΕΜΠ θα πραγματοποιηθεί μαζική παρέμβαση αντιπληροφόρησης ενόψει της συγκέντρωσης αλληλεγγύης που θα γίνει την Πέμπτη 24/10 στις 6.30μμ έξω από την Γαλλική Πρεσβεία για τον Επαναστάτη αγωνιστή Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπνταλλά που βρίσκεται 35 χρόνια στις Γαλλικές φυλακές. Ακολουθεί η αφίσα που θα κολληθεί καθώς και το κείμενο που θα μοιράζεται:

35 χρόνια στις φυλακές της Γαλλίας

ο κομμουνιστής επαναστάτης Ζώρζ Ιμπραχίμ Αμπντάλλα

Ο Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπνταλλά γεννήθηκε στο Λίβανο. Από νεαρή ηλικία πολιτικοποιείται και από το 1971 στρατεύεται πολιτικά με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το 1978 τραυματίζεται σε μάχη ενάντια στις ισραηλινές δυνάμεις που εισβάλουν στο Λίβανο.

Το 1980 συμμετέχει στη δημιουργία της οργάνωσης Ένοπλες Επαναστατικές Λιβανέζικες Φράξιες, οργάνωσης που δραστηριοποιείται ενάντια στην κατοχή του Νότιου Λιβάνου από το Ισραήλ, με επιχειρήσεις ενάντια στους Ισραηλινούς και τους δυτικούς συμμάχους τους.

Στις 24 Οκτωβρίου του 1984, συλλαμβάνεται στη Λυών της Γαλλίας αρχικά για κατοχή πλαστών στοιχείων ταυτότητας. Έχει προηγηθεί ένα μπαράζ επιθέσεων ενάντια σε Αμερικάνικους και Ισραηλινούς στόχους. Στις 10 Ιουλίου 1986 καταδικάζεται σε 4 χρόνια φυλακής για τα πλαστά έγγραφα. Πολιτική αγωγή στη δίκη είναι οι ΗΠΑ που μαζί με το Ισραήλ ασκούν έντονες πιέσεις στη Γαλλική κυβέρνηση για αυστηρότερη ποινή στον Αμπνταλλά. Το 1987 δικάζεται ξανά από Ειδικό Δικαστήριο και καταδικάζεται σε ισόβια με την κατηγορία ότι ως μέλος της οργάνωσης Ένοπλες Επαναστατικές Λιβανέζικες Φράξιες, εκτέλεσε τον στρατιωτικό ακόλουθο της Αμερικάνικης πρεσβείας στο Παρίσι, συνταγματάρχη Τσάρλς Ρέυ, καθώς και τον Ισραηλινό πράκτορα της Μοσάντ Γιάκομπ Μπαρσιμάκοβ.Έκτοτε είναι φυλακισμένος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ο Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπνταλλά βρίσκεται 35 χρόνια στις Γαλλικές φυλακές, ενώ εδώ και 20 χρόνια θα έπρεπε να έχει αποφυλακιστεί. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ο μόνος πολιτικός κρατούμενος που έχει μείνει στην φυλακή τόσα πολλά χρόνια.

Όλες οι αιτήσεις αποφυλάκισης που έχει υποβάλει μέχρι τώρα έχουν απορριφθεί από τα δικαστήρια με διάφορα προσχήματα κατόπιν συνεχών παρεμβάσεων τόσο της Αμερικάνικης κυβέρνησης όσο και της Ισραηλινής. Το Γαλλικό κράτος, σε πλήρη υποταγή στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και μην ξεχνώντας το ίδιο το αποικιακό του παρελθόν, αρνείται την αποφυλάκιση του Λιβανέζου αγωνιστή.

Ο Ζωρζ Αμπνταλλά είναι ήδη νικητής όταν μετά από σχεδόν 50 χρόνια παραμένει ανυποχώρητος και αμετανόητος αγωνιστής, πάντοτε συνεπής στον αγώνα για την ελευθερία και την υπεράσπιση των επαναστατικών αξιών. Συγχρόνως είναι ένας διεθνιστής που αγωνίστηκε και συνεχίζει να αγωνίζεται στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού χωρίς ταλαντεύσεις, δεν έχει κάνει βήμα πίσω και γι αυτό τυγχάνει μιας πρωτοφανούς εκδικητικότητας από τη πλευρά του συστήματος..

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ

ΖΩΡΖ ΙΜΠΡΑΧΙΜ ΑΜΠΝΤΑΛΛΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 24/10 ΣΤΙΣ 6:30 ΜΜ

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές

Την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου στις 7μμ στο ΕΜΠ καλούμε ανοιχτή συνέλευση για την οργάνωση δράσεων αλληλεγγύης στον αγωνιστή Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπνταλλά στο πλαίσιο της διεθνής εβδομάδας δράσεων για την απελευθέρωση του.

Ο Ζωρζ Ιμπραχίμ Αμπνταλλά γεννήθηκε στο Λίβανο. Το 1971 στρατεύεται πολιτικά με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το 1980 συμμετέχει στη δημιουργία της οργάνωσης Ένοπλες Επαναστατικές Λιβανέζικες Φράξιες.

Από τις 9 Οκτωβρίου το αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν, συνεπικουρούμενο από τους γνωστούς τζιχαντιστές “αντάρτες ” του Συριακού Εθνικού Στρατού (μετεξέλιξη του FSA, υπό τουρκική διοίκηση) ξεκίνησε μια νέα στρατιωτική εισβολή στη Συρία με το ειρωνικό όνομα “Πηγή Ειρήνης”. Είχαν προηγηθεί ήδη οι στρατιωτικές επιχειρήσεις “Ασπίδα του Ευφράτη” (2016) και “Κλάδος Ελαίας” (2018), με τις οποίες η Τουρκία ελέγχει σημαντικό μέρος εδαφών της Συρίας. Μάλιστα, μετά την στρατιωτική εισβολή και κατάληψη του Αφρίν τον Μάρτιο του 2018, ο Ερντογάν δήλωνε γεμάτος αυτοπεποίθηση: «Τώρα κυματίζει εκεί η τουρκική σημαία! Κυματίζει εκεί η σημαία του FSA!». Άμεσος στόχος του τουρκικού καθεστώτος είναι η καταστολή της κουρδικής Αντίστασης, η δημιουργία μιας ζώνης κατοχής επί του συριακού εδάφους, ο εκτοπισμός δεκάδων χιλιάδων κούρδων που ζουν στην περιοχή με ταυτόχρονο εποικισμό πληθυσμών φίλα προσκείμενων στο τουρκικό καθεστώς και η επαναφορά στην «κανονικότητα» του παρελθόντος, όταν το Τουρκικό καθεστώς συνόρευε με το ISIS και ανέπτυσσαν από κοινού οικονομικά αλισβερίσια. Ουσιαστικά, στόχος του Ερντογάν είναι η δημιουργία ενός άτυπου κρατιδίου – προτεκτοράτου της Τουρκίας εντός των εδαφών της Συρίας, το οποίο θα φράξει το ενδεχόμενο της δημιουργίας ενός σκιώδους κουρδικού “κράτους” (το οποίο αν και τυπικά δεν θα είναι ένα έθνος/κράτος με την παραδοσιακή του μορφή, ουσιαστικά θα αποτελεί μια μεγάλη περιφέρεια με γεωπολιτική ισχύ υπό τον κουρδικό έλεγχο). Ταυτόχρονα, η εξαγωγή πολέμου και η εισβολή στη Συρία είναι μια τεράστια πολεμική επένδυση, καθώς ο Ερντογάν επιδιώκει μέσω αυτής να δώσει ώθηση στην τουρκική οικονομία που βρίσκεται σε κρίση. Ενδεικτικό της μεγάλης πολεμικής μπίζνας είναι πως οι μετοχές των κατασκευαστικών εταιριών στη Νότια και Νοτιοανατολική Τουρκία έχουν ανέβει κατά 30-40% το τελευταίο διάστημα, καθώς ο Ερντογάν υποσχέθηκε να χτίσει στη ζώνη κατοχής 140 χωριά των 5.000 κατοίκων και 50 περιφέρειες των 30.000 κατοίκων!

Φυσικά, από την πλευρά του καθεστώτος του AKP η εισβολή αυτή δεν είναι “μεμονωμένο περιστατικό”, αλλά υπάρχει μια ενότητα της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής με μια εξ ίσου επιθετική εσωτερική πολιτική που βάζει στο στόχαστρο δημοκράτες, προοδευτικούς ανθρώπους, ακόμα και πρώην συνεργάτες του Ερνογάν (τους γκιουλενιστές), αλλά κυρίως στην Επαναστατική Αριστερά.

Η σημερινή εισβολή του τουρκικού στρατού, που διεξάγεται παρά τα κροκοδείλια δάκρυα των μεγάλων δυνάμεων και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών (Γαλλία, Γερμανία κλπ), οι οποίο σε ανακοινώσεις τους “καταδικάζουν” την τουρκική εισβολή, είναι ακόμα ένα επεισόδιο στο δράμα που βιώνουν οι λαοί της Συρίας από το 2011 έως σήμερα. Εδώ και 8 χρόνια στη Συρία διεξάγεται η μικρογραφία ενός παγκόσμιου πόλεμου, με τις παγκόσμιες υπερδυνάμεις και ισχυρούς περιφερειακούς παίκτες να εμπλέκονται σε ένα τεράστιο κουβάρι ανταγωνισμών και συμμαχιών. Ο πόθος του συριακού λαού για ελευθερία πνίγηκε πολύ σύντομα στο αίμα, με ευθύνη τόσο του αυταρχικού μπααθικού καθεστώτος, όσο και των μισθοφόρων “ανταρτών”, που εξοπλίζονται και χρηματοδοτούνται από ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ, Κατάρ, Σαουδική Αραβία και Τουρκία. Ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του δημιούργησαν και αξιοποίησαν τη συριακή κρίση, μετατρέποντάς την σε ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση με σκοπό την ανατροπή του εξαρτημένου από τη Ρωσία μπααθικού καθεστώτος και την αντικατάστασή του από φιλικές προς τη Δύση δυνάμεις, για να διασφαλίσουν τη ηγεμονία τους στη Μέση Ανατολή, καθώς η στρατιωτική άνοδος της πυρηνικής υπερδύναμης Ρωσίας απειλεί τα συμφέροντα τους. Η στρατηγικού χαρακτήρα σύγκρουση των ΗΠΑ και των συμμάχων της με τη Ρωσία και την Κίνα, οι εκατέρωθεν στρατιωτικές ασκήσεις πολεμικής προπαρασκευής, η περικύκλωση της Ρωσίας με νατοϊκά στρατεύματα, η διευκόλυνση μεταφοράς στρατευμάτων σε ευρωπαϊκό έδαφος, ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος, η αποτυχία επαρκούς ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας και ο κίνδυνος για το ξέσπασμα μια νέας μείζονος κρίσης, αυξάνουν τον κίνδυνο έκρηξης ενός γενικευμένου πολέμου, με τη Μέση Ανατολή γενικότερα και τη Συρία ειδικότερα να αποτελούν πυριτιδαποθήκη. Σε μία περιοχή, η οποία μυρίζει μπαρούτι λόγων της σύγκρουσης ισχυρών περιφερειακών δυνάμεων (Ισραήλ, Σαουδική Αραβία, Ιράν, Τουρκία), άλυτων ιστορικών ζητημάτων (Κουρδικό, Παλαιστινιακό) και όπου οι συμμαχίες μεταβάλλονται από τη μία μέρα στην άλλη, συγκεντρώνουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις η συμμορία του ΝΑΤΟ και νέες ανερχόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις, όπως αυτές εκφράζονται από το ρωσοκινέζικο άξονα, προετοιμάζοντας το σφαγείο των λαών της περιοχής. Σε μια περιοχή, στην οποία ενώ σφαγιάζεται ο λαός της Υεμένης με τις πλάτες της Δύσης, με μπροστάρηδες τον οίκο των Σαούντ, οι ΗΠΑ στέλνουν επιπλέον 3.000 στρατιώτες και πρόσθετο πολεμικό εξοπλισμό (συστοιχίες πυραύλων Patriot, μοίρες μαχητικών αεροσκαφών, σύστημα αντιπυραυλικής προστασίας THAAD κλπ), με σκοπό τη «διασφάλιση και ενίσχυση της άμυνας της Σαουδικής Αραβίας» απέναντι στο Ιράν και την αντίσταση των ανταρτών Χούτι.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η νατοϊκή Τουρκία παρουσιάζει τάσεις αυτονόμησης (αλλά όχι απόσχισης) της εξωτερικής της πολιτικής και ως ισχυρή, αναθεωρητική και ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη προσπαθεί να αξιοποιήσει προς όφελός της τον ανταγωνισμό ΗΠΑ – Ρωσίας, με σκοπό τη γεωστρατηγική αναβάθμισή της. Οι διαδοχικές στρατιωτικές επιχειρήσεις σε συριακά και ιρακινά εδάφη δεν γίνονται για την “αυτοάμυνά” της, όπως ισχυρίζεται. Ούτε οφείλονται σε κάποιου είδους “τρέλα και μεγαλομανία του Σουλτάνου”. Είναι μια απόλυτα ορθολογική και ζυγισμένη επίδειξη δύναμης της τουρκικής αστικής τάξης απέναντι σε “φίλους” και ”εχθρούς’. Παράμετρος αυτής της επίδειξης ισχύος είναι και η διαχείριση του προσφυγικού, με τον Ερντογάν να χρησιμοποιεί το ζήτημα ως μοχλό πίεσης εναντίον της ΕΕ, για να επωφεληθεί με γεωπολιτικές και οικονομικές προσόδους.

Από την άλλη, δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε και τις ευθύνες της ηγεσίας του κουρδικού κινήματος, που έσυρε τον δοκιμαζόμενο κουρδικό λαό σε μια στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ. Ας μην ξεχνάμε ποιες είναι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους. Είναι αυτοί που από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου μέχρι σήμερα έχουν μετατραπεί σε “πλανητάρχες” και παγκόσμιοι χωροφύλακες, αιματοκυλώντας ολόκληρο τον πλανήτη με τις χούντες, τους πολέμους και την τρομοκρατία τους (ας μην ξεχνάμε πως οι εμπρηστικές βόμβες Ναπάλμ πριν χρησιμοποιηθούν στο Βιετνάμ δοκιμάστηκαν στα ελληνικά βουνά εναντίον του ΔΣΕ). Είναι αυτοί που στο πιο πρόσφατο παρελθόν βομβάρδισαν την Γιουγκοσλαβία, διέλυσαν το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Υεμένη. Είναι αυτοί οι μακελάρηδες των λαών, οι οποίοι βύθισαν στο χάος την Λιβύη, η οποία πλέον έχει μετατραπεί σ’ ένα πραγματικό σκλαβοπάζαρο των προσφύγων, αυτών των θυμάτων της βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού. Είναι αυτοί που κάνουν πλάτες στο ισραηλινό κράτος – απαρτχάιντ να αιματοκυλά εδώ και δεκαετίες τον ηρωικό παλαιστινιακό λαό. Είναι αυτοί που εξόπλισαν τους νεοναζί στην Ουκρανία και στηρίζουν τη νεοναζιστική – νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της. Οι ευθύνες των ΗΠΑ στο μακελειό της Συρίας είναι κεντρικές και απαράγραπτες. Είναι οι ΗΠΑ αυτές που μαζί με το καθεστώς της Τουρκίας, τις μοναρχίες του Κόλπου και το Ισραήλ δεν δίστασαν να ενισχύσουν το έκτρωμα του ISIS, κάθε λογής τζιχαντιστές και τη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» (FSA) για την ανατροπή του μπααθικού καθεστώτος, για να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους στη Μέση Ανατολή, ύστερα από την αστάθεια, την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν. Είναι οι ίδιες οι ΗΠΑ που χορήγησαν άφθονο χρήμα και πολεμικό υλικό στους “αντάρτες” που σήμερα σφάζουν τους κούρδους. Όπως επίσημα παραδέχθηκε ο Τραμπ τον Ιούλιο του 2017, το πρόγραμμα οικονομικής και στρατιωτικής ενίσχυσης της “συριακής αντιπολίτευσης” ήταν «ακραία κοστοβόρο, μαζικό, επικίνδυνο και αναποτελεσματικό». Καμιά κοινωνική αλλαγή, λοιπόν, δεν μπορεί να στεριώσει σε συνεργασία με τους αρχιμακελάρηδες των λαών. Είναι οι πρώτοι που με την πρώτη ευκαιρία θα σε μαχαιρώσουν πισώπλατα, όπως γίνεται σήμερα. Και στις παρούσες συνθήκες, κάτω από το βάρος της πίεσης που ασκεί η τουρκική εισβολή και η εγκατάλειψη των ΗΠΑ, η ηγεσία των κούρδων αλλάζει ρότα και συνεργάζεται πλέον με το μπααθικό καθεστώς, γεγονός ενδεικτικό της ρευστότητας των συμμαχιών στην περιοχή: «έπρεπε να απευθυνθούμε και να διαπραγματευτούμε με τη συριακή κυβέρνηση που έχει το καθήκον να προστατεύει τα σύνορα της χώρας και να διατηρεί την κυριαρχία της, ώστε ο συριακός στρατός να μπορέσει να εισέλθει και να εγκατασταθεί κατά μήκος των συριακών και τουρκικών συνόρων για να στηρίξει τον SDF ώστε να αποκρούσει αυτήν την επιθετικότητα και να απελευθερώσει τις περιοχές που κατέχει ο τουρκικός στρατός και οι μισθοφόροι του. Η συμφωνία αυτή προσφέρει την ευκαιρία να απελευθερωθούν τα υπόλοιπα συριακά εδάφη και οι πόλεις που έχει καταλάβει ο τουρκικός στρατός ως την Afrin και άλλες πόλεις και χωριά της Συρίας. Ως εκ τούτου, ανακοινώνουμε σε όλους τους ανθρώπους μας σε όλα τα τμήματα της βόρειας και ανατολικής Συρίας, ιδιαίτερα των παραμεθόριων περιοχών, ότι αυτή η ανάπτυξη (του συριακού στρατού) προέκυψε μέσα από συντονισμό με την Αυτόνομη Διοίκηση της Βορειοανατολικής Συρίας και των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων και με τη συναίνεσή τους» (από ανακοίνωση των SDF, 13/10/2019).

Τέλος, οι ευθύνες του ελληνικού κράτους δεν είναι αμελητέες. Η Ελλάδα ως πιστό μαντρόσκυλο του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού μετατρέπεται σε μια τεράστια στρατιωτική βάση και πολεμικό ορμητήριο της Δύσης (τελευταίο δείγμα η επίσκεψη Πομπέο και η ανανέωση και επέκταση της “Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας” με τις ΗΠΑ), ενώ πρωταγωνιστεί στον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου και τη δημιουργία του λεγόμενου mini ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή. Ας μην ξεχνάμε πως το ελληνικό έδαφος (και κυρίως η βάση της Σούδας) έχει χρησιμοποιηθεί ως ορμητήριο για πυραυλικά χτυπήματα εναντίον της Συρίας, όπως έγινε και στο πρόσφατο παρελθόν για άλλες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ). Το ελληνικό κράτος λειτουργώντας ως μεσίτης για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης, αποτελεί ακόμα μια επιθετική δύναμη στην περιοχή που επιδιώκει να καρπωθεί ένα κομμάτι από την πίτα της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας. Η στρατηγική της πρόσδεσης της Ελλάδας στο άρμα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και η διαρκής εμβάθυνση του ειδικού της ρόλου εμπλέκει τη χώρα σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς, με κεντρικότερη την αντίθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία (και ευρύτερα ανάμεσα στον ευρωατλαντικό και ρωσο-κινέζικο άξονα). Ο έλεγχος και η νομή των πλουτοπαραγωγικών υλών, η εξασφάλιση των οδών μεταφοράς τους, γενικότερα το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής, είναι γραμμένα στην ιστορία του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος με γράμματα που στάζουν αίμα. Σήμερα καθήκον ενός επαναστατικού κινήματος είναι η ανάπτυξη της αντίστασης στον ίδιο μας τον τόπο σε συνδυασμό με την ανάπτυξη ενός πλατιού διεθνιστικού αντιιμπεριαλιστικού και αντιπολεμικού κινήματος που θα μπει φραγμός σε ένα νέο παγκόσμιο αιματοκύλισμα για τα συμφέροντα των πλουτοκρατών. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οφείλουμε να καταδικάσουμε την τουρκική εισβολή στη Συρία και την επιδιωκόμενη σφαγή του κουρδικού λαού από το καθεστώς Ερντογάν και τους συμμάχους του. Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη ενός αντιπολεμικού μετώπου οφείλει να σταθεί εμπόδιο στην απόπειρα επαναχάραξης των συνόρων στη Συρία (και όχι μόνο), καθώς η οποιαδήποτε αλλαγή συνόρων θα φέρει νομοτελειακά ένα νέο ντόμινο γεωπολιτικών εξελίξεων που μεταφράζονται για τους λαούς σε αίμα, πολέμους, δυστυχία και προσφυγιά.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΚΟΥΡΔΙΚΟ ΛΑΟ – ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ

ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ! 

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Το απόγευμα της Κυριακής 29 Σεπτεμβρίου ξέσπασαν στη Μόρια δύο φωτιές, μία εκτός του hotspot που σβήστηκε γρήγορα και μία εντός του hotspot. Από τη φωτιά αυτή έχασε τη ζωή της μία γυναίκα, ενώ υπήρξαν αναφορές ότι μαζί της πέθανε και το μωρό παιδί της. Αντίθετα με όσα διακινήθηκαν σε διάφορα αστικά μέσα, η φωτιά δεν ήταν αποτέλεσμα εξέγερσης των προσφύγων και των μεταναστών που κρατούνται στο στρατόπεδο της Μόριας. Η εξέγερση ξέσπασε όταν η αστυνομία επιτέθηκε με δακρυγόνα στους πρόσφυγες που έσπευσαν να σβήσουν τη φωτιά. Λίγες μόλις μέρες πριν, στις 24 Σεπτεμβρίου ένα παιδί μόλις 5 χρονών έχασε τη ζωή του, καθώς ένα φορτηγό πέρασε πάνω από το χαρτόκουτο μέσα στο οποίο έπαιζε.

Τα παραπάνω γεγονότα αποτελούν τα πιο πρόσφατα σε μια συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια τραγωδία, δύο στιγμές στη διαδικασία απαξίωσης των ζωών των μεταναστών που φυλακίζονται στα κλειστά κέντρα κράτησης της αστικής δημοκρατίας. Σε μέρη σαν την Μόρια εφαρμόζεται στον απόλυτο βαθμό η καπιταλιστική πολιτική της εξαίρεσης. Της εξαίρεσης του πλέον απαξιωμένου τμήματος του πληθυσμού, από τα στοιχειώδη δικαιώματα σε υγεία, αξιοπρεπή στέγαση και σίτιση, από το ίδιο τελικά το δικαίωμα στη ζωή. Η σταδιακή εξόντωση των μεταναστών, μέσω του εγκλεισμού υπό απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες, αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή του ελληνικού κράτους και της ευρωπαϊκής ένωσης για τη διαχείριση του μεταναστευτικού. Αποτελεί την πάγια καπιταλιστική διαχείριση των πληθυσμών που κρίνεται ότι περισσεύουν, ότι δεν είναι χρήσιμοι και εκμεταλλεύσιμοι ως εργατικό δυναμικό και ότι συνεπώς δεν αξίζουν να υπάρχουν. Και αφού η πολιτική αυτή νομοθετείται και εφαρμόζεται, επενδύεται με ρατσιστικά και εθνικιστικά ιδεολογήματα για να νομιμοποιηθεί και ηθικά.

Πέρα όμως από το γενικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται η πρόσφατη τραγωδία, έχει σημασία να αναφερθούμε και στην ειδική πολιτική συγκυρία κατά την οποία διαδραματίστηκαν τα γεγονότα. Εντός της ευρύτερης αντεργατικής – αντιλαϊκής ατζέντας που υιοθετεί η κυβέρνηση ΝΔ, έχει ήδη ξεκινήσει να επιτίθεται και σε πρόσφυγες και μετανάστες, καθώς η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, παντρεύεται με την ακροδεξιά και ρατσιστική κοινωνική πολιτική. Η νέα κυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει 10.000 απελάσεις μέσα στο 2020. Ένα από τα πρώτα μέτρα της ήταν να στερήσει από τους μετανάστες τη δυνατότητα απόκτησης ΑΜΚΑ, αποκλείοντάς τους έτσι από το δημόσιο σύστημα υγείας και στερώντας τους στοιχειώδη δικαιώματα στην εργασία και στην περίθαλψη. Σύμφωνα με τον ακροδεξιό Μάκη Βορίδη άλλωστε, “δε δικαιούνται οι παράνομοι μετανάστες ανθρωπιστική βοήθεια”, όπως με θράσος δήλωσε μόλις μία μέρα μετά την τραγωδία. Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο ότι οι προσφυγικές καταλήψεις ήταν οι πρώτες που βρέθηκαν στο στόχαστρο των κατασταλτικών επιχειρήσεων στα Εξάρχεια.

Η επίθεση εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών λοιπόν, δεν είναι αποκομμένη από τη συνολικότερη κατασταλτική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου, στο πλαίσιο του δόγματος “Τάξη, Ασφάλεια, Επενδύσεις και Ανάπτυξη”. Από τις εκκενώσεις των προσφυγικών καταλήψεων ως την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (“κέντρα φιλοξενίας” όπως τα λένε…) και από την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα έως το κατασταλτικό πογκρόμ εναντίον των δομών του κινήματος, ο στόχος του κράτους και του κεφαλαίου είναι ένας: η καπιταλιστική “ανάπτυξη” θα περάσει μέσα από την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και πάνω από τα πτώματα των απόκληρων, των καταπιεσμένων, όσων περισσεύουν από τον καπιταλιστικό “παράδεισο”. Η λεηλασία της φύσης και των ανθρώπων είναι προαπαιτούμενο για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Το ίδιο και η μετατροπή μας σε κρέας για τα κανόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ενός πολέμου που παράγει διαρκώς φτώχεια, δυστυχία και ξεριζωμό.

Η αντιμεταναστευτική πολιτική της σημερινής ακροδεξιάς/νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Παίρνει τη σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος διατήρησε το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας) και ακολουθεί με συνέπεια την πολιτική της στρατιωτικοποίησης των ευρωπαϊκών συνόρων και της δημιουργίας της Ευρώπης Φρουρίου. Αυτή η πολιτική της “αποτροπής κκαι δημιουργίας αντικηνήτρων” συμπυκνώθηκε από τα χείλη του αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας Νίκου Παπαγιαννόπουλου τον Δεκέμβριο του 2013: «Πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο». Στην ίδια πολιτική λογική δυο χρόνια πριν, τον Απρίλιο του 2011, ο τότε βουλευτής του φασιστικού ΛΑΟΣ και νυν βουλευτής της ΝΔ Θάνος Πλέυρης καλούσε σε μαζικές δολοφονίες μεταναστών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της ΕΕ: «Το μεταναστευτικό κατά την άποψή μου μπορεί να λυθεί με δύο τρόπους, οι οποίοι σιγά σιγά πρέπει να λέγονται ξεκάθαρα. Ο πρώτος τρόπος είναι η φύλαξη των συνόρων. Και για να καταλάβουμε τι εννοούμε, φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται εάν δεν υπάρχουν απώλειες. Και για να γίνω κατανοητός, εάν δεν υπάρχουν νεκροί! Η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς! Και δεύτερον, όσοι πλέον μπουν εδώ θα έχουν την λογική των αντικινήτρων (…) Συνεπώς, όταν βρίσκεσαι εδώ πέρα όχι μόνο δεν θα έχεις κοινωνική παροχή, δεν θα μπορείς να φας, δεν θα μπορείς να πιείς, δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο και θα λες στους άλλους στο Πακιστάν πως εδώ περνάμε χειρότερα απ’ ότι στο Πακιστάν. Αν δεν περνάνε χειρότερα θα έρχονται. Πρέπει να περνάνε χειρότερα. Η κόλαση να φαντάζει παράδεισος (σε σχέση με) αυτό το οποίο θα ζουν εδώ πέρα». Από τότε τα χρόνια περάσανε, η διαχείριση μεταβλήθηκε σε ορισμένα σημεία, αλλά ο πυρήνας της αντιμεταναστευτικής πολιτικής παρέμεινε αναλλοίωτος.

Θα ήταν λάθος, όμως, να θεωρούμε πως η ακροδεξιά αυτή πολιτική είναι μια ανορθογραφία στην κατά τ’ άλλα “ανθρωπιστική” πολιτική της ΕΕ. Το σημερινό αντιμεταναστευτικό πογκρόμ του ελληνικού κράτους όχι μονάχα δε βρίσκεται σε δυσαρμονία με την ευρωπαϊκή πολιτική, αλλά είναι η φυσική του συνέπεια και συνέχεια. Η Ευρώπη Φρούριο έχει γίνει ένα τεράστιο νεκροταφείο για χιλιάδες κυνηγημένους ανθρώπους που ξεσπιτώνονται εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των αυταρχικών πολιτικών κυβερνήσεων ή της φτώχειας που παράγει η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και η συγκέντρωση του κοινωνικού πλούτου στα χέρια ελάχιστων παρασίτων. Εκατομμύρια άνθρωποι καταδικασμένοι στη λιμοκτονία και την εξαθλίωση προσπαθούν να βρουν διέξοδο επιβίωσης στον πρωτοκοσμικό “παράδεισο”: «Και οι πιο “τυχεροί” που θα τα καταφέρουν να περάσουν στον “παράδεισο” της Δύσης θα έρθουν αντιμέτωποι με τον δομικό κρατικό ρατσισμό, με τη θεσμική και εξωθεσμική βία, με τα πογκρόμ του κράτους ή τις επιθέσεις των φασιστών, με τον εγκλεισμό στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εν τέλει με μια ολόκληρη διαδικασία τεχνητής παρανομοποίησης και απαξίωσης της εργασιακής τους δύναμης. Πέρα από την αυτονόητη αλληλεγγύη μας στους ανθρώπους αυτούς, που εκφράζεται με τη δημιουργία υποδομών παροχής υλικής στήριξης, πρέπει να εξετάσουμε και την ευρύτερη πολιτική που δημιουργεί την κατάσταση αυτή, επιδιώκοντας ως απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός διεθνιστικού μετώπου ανάσχεσης της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής επέλασης. Αλλιώς η αλληλεγγύη μας θα εκπέσει σε έναν απλό ανθρωπισμό, που είναι αναγκαίος στη βάση του, αλλά μη ικανός από μόνος του να δώσει πραγματικές λύσεις σε ένα γιγαντιαίο ζήτημα». (ΜΟΛΟΤ#2: “Η Ευρώπη Φρούριο και η στρατιωτικοποίηση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής”).

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΘΕΣΗ ΜΑΧΗΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΩΝ

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Συγκέντρωση – πορεία προς τα γραφεία της ΕΕ. Σάββατο 19 Οκτωβρίου στις 12:00 στην πλατεία Συντάγματος

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

φώτο: Αθήνα 14/9/2019

Το απόγευμα της Κυριακής 29 Σεπτεμβρίου ξέσπασαν στη Μόρια δύο φωτιές, μία εκτός του hotspot που σβήστηκε γρήγορα και μία εντός του hotspot. Από τη φωτιά αυτή έχασε τη ζωή της μία γυναίκα, ενώ υπαρχουν αναφορές ότι μαζί της πέθανε και το μωρό παιδί της. Αντίθετα με όσα διακινήθηκαν σε διάφορα αστικά μέσα, η φωτιά δεν ήταν αποτέλεσμα εξέγερσης των προσφύγων και των μεταναστών που κρατούνται στο στρατόπεδο της Μόριας. Η εξέγερση ξέσπασε όταν η αστυνομία επιτέθηκε με δακρυγόνα στους πρόσφυγες που έσπευσαν να σβήσουν τη φωτιά. Λίγες μόλις μέρες πριν, στις 24 Σεπτεμβρίου ένα παιδί μόλις 5 χρονών έχασε τη ζωή του, καθώς ένα φορτηγό πέρασε πάνω από το χαρτόκουτο μέσα στο οποίο έπαιζε.

Τα παραπάνω γεγονότα αποτελούν τα πιο πρόσφατα σε μια συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια τραγωδία, δύο στιγμές στη διαδικασία απαξίωσης των ζωών των μεταναστών που φυλακίζονται στα κλειστά κέντρα κράτησης της αστικής δημοκρατίας. Σε μέρη σαν την Μόρια εφαρμόζεται στον απόλυτο βαθμό η καπιταλιστική πολιτική της εξαίρεσης. Της εξαίρεσης του πλέον απαξιωμένου τμήματος του πληθυσμού, από τα στοιχειώδη δικαιώματα σε υγεία, αξιοπρεπή στέγαση και σίτιση, από το ίδιο τελικά το δικαίωμα στη ζωή. Η σταδιακή εξόντωση των μεταναστών, μέσω του εγκλεισμού υπό απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες, αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή του ελληνικού κράτους και της ευρωπαϊκής ένωσης για τη διαχείριση του μεταναστευτικού. Αποτελεί την πάγια καπιταλιστική διαχείριση των πληθυσμών που κρίνεται ότι περισσεύουν, ότι δεν είναι χρήσιμοι και εκμεταλλεύσιμοι ως εργατικό δυναμικό και ότι συνεπώς δεν αξίζουν να υπάρχουν. Και αφού η πολιτική αυτή νομοθετείται και εφαρμόζεται, επενδύεται με ρατσιστικά και εθνικιστικά ιδεολογήματα για να νομιμοποιηθεί και ηθικά.

Πέρα όμως από το γενικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται η πρόσφατη τραγωδία, έχει σημασία να αναφερθούμε και στην ειδική πολιτική συγκυρία κατά την οποία διαδραματίστηκαν τα γεγονότα. Εντός της ευρύτερης αντεργατικής – αντιλαϊκής ατζέντας που υιοθετεί η κυβέρνηση ΝΔ, έχει ήδη ξεκινήσει να επιτίθεται και σε πρόσφυγες και μετανάστες, καθώς η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, παντρεύεται με την ακροδεξιά και ρατσιστική κοινωνική πολιτική. Η νέα κυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει 10.000 απελάσεις μέσα στο 2020. Ένα από τα πρώτα μέτρα της ήταν να στερήσει από τους μετανάστες τη δυνατότητα απόκτησης ΑΜΚΑ, αποκλείοντάς τους έτσι από το δημόσιο σύστημα υγείας και στερώντας τους στοιχειώδη δικαιώματα στην εργασία και στην περίθαλψη. Σύμφωνα με τον ακροδεξιό Μάκη Βορίδη άλλωστε, “δε δικαιούνται οι παράνομοι μετανάστες ανθρωπιστική βοήθεια”, όπως με θράσος δήλωσε μόλις μία μέρα μετά την τραγωδία. Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο ότι οι προσφυγικές καταλήψεις ήταν οι πρώτες που βρέθηκαν στο στόχαστρο των κατασταλτικών επιχειρήσεων στα Εξάρχεια.

Η επίθεση εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών λοιπόν, δεν είναι αποκομμένη από τη συνολικότερη κατασταλτική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου, στο πλαίσιο του δόγματος “Τάξη, Ασφάλεια, Επενδύσεις και Ανάπτυξη”. Από τις εκκενώσεις των προσφυγικών καταλήψεων ως την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (“κέντρα φιλοξενίας” όπως τα λένε…) και από την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα έως το κατασταλτικό πογκρόμ εναντίον των δομών του κινήματος, ο στόχος του κράτους και του κεφαλαίου είναι ένας: η καπιταλιστική “ανάπτυξη” θα περάσει μέσα από την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και πάνω από τα πτώματα των απόκληρων, των καταπιεσμένων, όσων περισσεύουν από τον καπιταλιστικό “παράδεισο”. Η λεηλασία της φύσης και των ανθρώπων είναι προαπαιτούμενο για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Το ίδιο και η μετατροπή μας σε κρέας για τα κανόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ενός πολέμου που παράγει διαρκώς φτώχεια, δυστυχία και ξεριζωμό.

Η αντιμεταναστευτική πολιτική της σημερινής ακροδεξιάς/νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Παίρνει τη σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος διατήρησε το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας) και ακολουθεί με συνέπεια την πολιτική της στρατιωτικοποίησης των ευρωπαϊκών συνόρων και της δημιουργίας της Ευρώπης Φρουρίου. Αυτή η πολιτική της “αποτροπής κκαι δημιουργίας αντικηνήτρων” συμπυκνώθηκε από τα χείλη του αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας Νίκου Παπαγιαννόπουλου τον Δεκέμβριο του 2013: «Πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο». Στην ίδια πολιτική λογική δυο χρόνια πριν, τον Απρίλιο του 2011, ο τότε βουλευτής του φασιστικού ΛΑΟΣ και νυν βουλευτής της ΝΔ Θάνος Πλέυρης καλούσε σε μαζικές δολοφονίες μεταναστών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα της ΕΕ: «Το μεταναστευτικό κατά την άποψή μου μπορεί να λυθεί με δύο τρόπους, οι οποίοι σιγά σιγά πρέπει να λέγονται ξεκάθαρα. Ο πρώτος τρόπος είναι η φύλαξη των συνόρων. Και για να καταλάβουμε τι εννοούμε, φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται εάν δεν υπάρχουν απώλειες. Και για να γίνω κατανοητός, εάν δεν υπάρχουν νεκροί! Η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς! Και δεύτερον, όσοι πλέον μπουν εδώ θα έχουν την λογική των αντικινήτρων (…) Συνεπώς, όταν βρίσκεσαι εδώ πέρα όχι μόνο δεν θα έχεις κοινωνική παροχή, δεν θα μπορείς να φας, δεν θα μπορείς να πιείς, δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο και θα λες στους άλλους στο Πακιστάν πως εδώ περνάμε χειρότερα απ’ ότι στο Πακιστάν. Αν δεν περνάνε χειρότερα θα έρχονται. Πρέπει να περνάνε χειρότερα. Η κόλαση να φαντάζει παράδεισος (σε σχέση με) αυτό το οποίο θα ζουν εδώ πέρα». Από τότε τα χρόνια περάσανε, η διαχείριση μεταβλήθηκε σε ορισμένα σημεία, αλλά ο πυρήνας της αντιμεταναστευτικής πολιτικής παρέμεινε αναλλοίωτος.

Θα ήταν λάθος, όμως, να θεωρούμε πως η ακροδεξιά αυτή πολιτική είναι μια ανορθογραφία στην κατά τ’ άλλα “ανθρωπιστική” πολιτική της ΕΕ. Το σημερινό αντιμεταναστευτικό πογκρόμ του ελληνικού κράτους όχι μονάχα δε βρίσκεται σε δυσαρμονία με την ευρωπαϊκή πολιτική, αλλά είναι η φυσική του συνέπεια και συνέχεια. Η Ευρώπη Φρούριο έχει γίνει ένα τεράστιο νεκροταφείο για χιλιάδες κυνηγημένους ανθρώπους που ξεσπιτώνονται εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των αυταρχικών πολιτικών κυβερνήσεων ή της φτώχειας που παράγει η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και η συγκέντρωση του κοινωνικού πλούτου στα χέρια ελάχιστων παρασίτων. Εκατομμύρια άνθρωποι καταδικασμένοι στη λιμοκτονία και την εξαθλίωση προσπαθούν να βρουν διέξοδο επιβίωσης στον πρωτοκοσμικό “παράδεισο”: «Και οι πιο “τυχεροί” που θα τα καταφέρουν να περάσουν στον “παράδεισο” της Δύσης θα έρθουν αντιμέτωποι με τον δομικό κρατικό ρατσισμό, με τη θεσμική και εξωθεσμική βία, με τα πογκρόμ του κράτους ή τις επιθέσεις των φασιστών, με τον εγκλεισμό στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εν τέλει με μια ολόκληρη διαδικασία τεχνητής παρανομοποίησης και απαξίωσης της εργασιακής τους δύναμης. Πέρα από την αυτονόητη αλληλεγγύη μας στους ανθρώπους αυτούς, που εκφράζεται με τη δημιουργία υποδομών παροχής υλικής στήριξης, πρέπει να εξετάσουμε και την ευρύτερη πολιτική που δημιουργεί την κατάσταση αυτή, επιδιώκοντας ως απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός διεθνιστικού μετώπου ανάσχεσης της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής επέλασης. Αλλιώς η αλληλεγγύη μας θα εκπέσει σε έναν απλό ανθρωπισμό, που είναι αναγκαίος στη βάση του, αλλά μη ικανός από μόνος του να δώσει πραγματικές λύσεις σε ένα γιγαντιαίο ζήτημα». (ΜΟΛΟΤ#2: “Η Ευρώπη Φρούριο και η στρατιωτικοποίηση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής”).

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΘΕΣΗ ΜΑΧΗΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΩΝ

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Από τις 5 μέχρι τις 7 Οκτωβρίου ο Αμερικάνος Υπουργός Εξωτερικών και πρώην διοικητή της CIA, Μάικλ Πομπέο, θα βρίσκεται στην Αθήνα για μια σειρά από συναντήσεις που στοχεύουν στη διεύρυνση της “αμυντικής συνεργασίας” μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας. Το εν λόγω διπλωματικό γεγονός εντάσσεται στο πλαίσιο της συνέχισης από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας της πολιτκής που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Την πολιτική δηλαδή με στόχο την “περαιτέρω αναβάθμιση και εμβάθυνση των στρατηγικών σχέσεων των δύο χωρών”, όπως δήλωσε πρόσφατα ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Ν. Παναγιωτόπουλος. Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, με την ακροδεξιά ρητορική της και την προσήλωσή της στο δόγμα “Νόμος και Τάξη”, ταιριάζει άψογα με την alt-right του προέδρου Τραμπ.

Η επίσκεψη Πομπέο προγραμματίζεται με αφορμή την ανανέωση της αμυντικής συμφωνίας μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας. Της συμφωνίας δηλαδή με βάση την οποία διατηρούνται στη χώρα οι στρατιωτικές βάσεις του θανάτου, οι βάσεις από τις οποίες το ΝΑΤΟ σπέρνει τον όλεθρο στη Μέση Ανατολή. Με την ανανέωση της συμφωνίας οι ΗΠΑ επιδιώκουν να αναβαθμίσουν τη λειτουργία της βάσης στη Σούδα, καθώς και την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στις αεροπορικές βάσεις σε Λάρισσα και Στεφανοβίκειο Μαγνησίας, καθώς και στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.

Η στρατηγική πρόσδεση της ελληνικής αστικής τάξης στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού εντείνεται, ενώ παράλληλα τα σύννεφα του πολέμου στην ευρύτερη περιοχή πυκνώνουν, όπως αναδεικνύουν και τα πρόσφατα γεγονότα στην Υεμένη. Ταυτόχρονα, συνεχίζεται ο ενδοαστικός ανταγωνισμός Ελλάδας – Τουρκίας, με επίκεντρο την Κύπρο και την ΑΟΖ. Οι παραπάνω εξελίξεις δεν προμηνύουν τίποτα θετικό για τους λαούς. Το αντίθετο. Γνωρίζουμε ιστορικά, ότι όποτε οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων οξύνονται και οι εθνικισμοί αποκτούν όλο και πιο επιθετικό χαρακτήρα, οι εργάτες κινδυνεύουν να μετατραπούν σε κρέας για τα κανόνια των πολέμων των αφεντικών τους, όπως σε καιρό ειρήνης μετατρέπονται σε κρέας για τις ατμομηχανές της “ανάπτυξης”.

Το αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα οφείλει να μετατρέψει την επίσκεψη Πομπέο σε μια μέρα αγώνα. Ενάντια στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των αφεντικών, εργαζόμενοι και νεολαία να δώσουν τη δική τους μάχη, για τα δικά τους συμφέροντα. Να συνδέσουν τους αγώνες ενάντια στα νέα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης ΝΔ και τους αγώνες ενάντια στην κρατική καταστολή, με τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Συγκέντρωση – Πορεία Σάββατο 5 Οκτωβρίου, στις 12:00 στα Προπύλαια

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)