Author: taksiki-antepithesi

Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στον λιβανέζο κομμουνιστή Ζόρζ Ιμπραΐμ Αμπνταλά

34 χρόνια κρατούμενο στα κάτεργα της γαλλικής «Δημοκρατίας»

Γαλλική Πρεσβεία, Ακαδημίας και Βασ. Σοφίας, Τετάρτη 24 Οκτώβρη, 18.00

Στις 24 Οκτώβρη 2018 ο λιβανέζος επαναστάτης κομμουνιστής Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλά συμπληρώνει 34 χρόνια αιχμαλωσίας στις φυλακές του γαλλικού κράτους. Είναι ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος στην Ευρώπη, καθώς οι γαλλικές αρχές του στερούν, εκδικητικά, την υφ’ όρων αποφυλάκιση του, που δικαιούται από το 1999. Η εκδικητικότητα στο πρόσωπο αυτού του αλύγιστου επαναστάτη, δείχνει το μένος του γαλλικού κράτους, του κράτους του Ισραήλ και των ΗΠΑ εναντίον του, για την επαναστατική δράση του στο πλευρό της Παλαιστινιακής Αντίστασης ενάντια στους σιωνιστές.

Το 1971 στρατεύθηκε στο Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης συμμετέχοντας ενεργά στον αγώνα ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, ενώ το 1978 τραυματίστηκε σε μάχη εναντίον των σιωνιστικών στρατιωτικών δυνάμεων που είχαν εισβάλλει στον Λίβανο. Στις 24 Οκτωβρίου του 1984, συνελήφθη από τις γαλλικές αρχές με την κατηγορία της κατοχής πλαστού διαβατηρίου και τρία χρόνια αργότερα καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, σαν μέλος της μαρξιστικής οργάνωσης Λιβανέζικες Επαναστατικές Ένοπλες Φράξιες, για συμμετοχή στις εκτελέσεις του Τσάρλς Ρέυ, στρατιωτικού ακολούθου της αμερικάνικης πρεσβείας στο Παρίσι και του Γιακόβ Μπαρσιμάντοβ, πράκτορα της Μοσάντ και γραμματέα της ισραηλινής πρεσβείας στο Παρίσι.

«Είναι βέβαιο, συντρόφισσες και σύντροφοι, ότι η πολιτική εξόντωσης των φυλακισμένων επαναστατών, είναι καταδικασμένη σε αναπόφευκτη αποτυχία, στο βαθμό που η αλληλεγγύη προσφέρεται στα πλαίσια του αντιιμπεριαλιστικού-αντικαπιταλιστικού αγώνα. Σύντροφοι, μόνο με την ανάληψη της αλληλεγγύης στα πλαίσια της τρέχουσας ταξικής πάλης και σε όλες τις διαστάσεις της, θα δώσουμε την πιο αποτελεσματική υποστήριξη στους φυλακισμένους συντρόφους μας.»

Αυτά τα λόγια αποτελούν απόσπασμα της δήλωσης του Αμπνταλά, που διαβάστηκε στην συγκέντρωση αλληλεγγύης στις 21 Οκτώβρη 2017, έξω από τη φυλακή Λανεμζάν, στη Γαλλία, όπου κρατείται. Παρά τις δύο αποφάσεις για την απελευθέρωσή του που εξέδωσε το δικαστήριο εφαρμογής ποινών, ο Ζορζ Αμπνταλά κρατείται στη φυλακή με απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης, των νεοφιλελεύθερων συμμάχων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλά αποτελεί φωτεινό σύμβολο του ηρωικού αγώνα των Παλαιστινίων αλλά και συνάμα των επαναστατικών κινημάτων διεθνώς. Με την αταλάντευτη στάση του αποδεικνύει περίτρανα πως οι αγωνιστές που παλεύουν ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, στον ιμπεριαλισμό και τους δολοφονικούς του σχεδιασμούς δε λυγίζουν όσο μεγάλο και αν είναι το τίμημα που καλούνται να πληρώσουν για την δράση τους, γιατί μέσα στην καρδιά και το μυαλό τους είναι βαθιά χαραγμένο το δίκαιο του αγώνα τους.

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό, ανταποκρινόμενη στο διεθνές κάλεσμα για δράσεις αλληλεγγύης στον Αμπνταλά, καλεί σε συγκέντρωση, έξω από τη γαλλική πρεσβεία, την Τετάρτη 24 Οκτωβρίου, 6μμ. Κόντρα στη συνεργασία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ και τις ΗΠΑ, φωνάζοντας πως η Παλαιστίνη θα νικήσει.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΕΖΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΖΩΡΖ ΙΜΠΡΑΗΜ ΑΜΠΝΤΑΛΑ

ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Πρωτοβουλία Aλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ενάντια στις ναρκομαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Θεμιστοκλέους και Ερεσού στα Εξάρχεια, 6μ.μ.

Το βράδυ της 15ης Σεπτέμβρη, πυροβολισμοί στα τυφλά από διερχόμενο αυτοκίνητο στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Ερεσού, όπου το τελευταίο διάστημα επιχειρείτε να στηθεί άλλη μια ναρκοπιάτσα στην περιοχή, είχαν σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό μιας κοπέλας στο πόδι. Μια ακόμα αντικοινωνική – εγκληματική ενέργεια που έρχεται να προστεθεί σε δεκάδες άλλες (ληστείες, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες, πυροβολισμοί, απόπειρες βιασμών, ένοπλες απειλές, ναρκεμπόριο) από τις μαφίες και τις συμμορίες που λυμαίνονται την περιοχή.

Τα Εξάρχεια, μια ιδιαίτερη γειτονιά με αγωνιστική παράδοση στο κέντρο της πόλης και με σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των ευρύτερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων, βρίσκεται το τελευταίο διάστημα σε μια οριακή συνθήκη παρακμής και γκετοποίησης που αναπαράγει ασταμάτητα φαινόμενα εξουσιαστικής βίας του δυνατού απέναντι στον αδύναμο και κανιβαλικές συμπεριφορές μεταξύ των καταπιεσμένων. Φαινόμενα που γιγαντώνονται καθημερινά σε όλες τις γειτονιές ως αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης του πολιτικοοικονομικού συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας. Ωστόσο, στα Εξάρχεια είναι έκδηλο ότι πρόκειται για μια μεταβατική κοινωνική συνθήκη που προωθείται μέσα από κεντρικές πολιτικές του κράτους και αξιοποιείται από το ίδιο ώστε να εκβιάσει την κοινωνική νομιμοποίηση για τη συντριπτική επέμβασή του στην περιοχή. Με σκοπό το τσάκισμα των κοινωνικών, ταξικών, πολιτικών δομών αγώνα και των αντιστάσεων που αναπτύσσονται στην περιοχή, τον ολοκληρωτικό αστυνομικό έλεγχο, την εκδίωξη των φτωχών και απόκληρων κατοίκων της, τον περιορισμό του σημερινού οικιστικού χαρακτήρα της και την οριστική μετατροπή της σε εμπορευματική ζώνη υψηλής καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, που οδηγεί αναπόδραστα στην ολοκληρωτική επιβολή στην περιοχή, των συμφερόντων της κρατικής – καπιταλιστικής εξουσίας πάνω σε όλους μας, αγωνιζόμενους, ντόπιους, μετανάστες, πρόσφυγες, κατοίκους, επισκέπτες, εργαζόμενους, νεολαίους…, μοναδικό ανάχωμα μπορεί να αποτελέσει μια πλατιά κινητοποίηση του πλήθους των αγωνιστών και των αυτοοργανωμένων κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών δυνάμεων που αναφέρονται στην περιοχή άλλα και ευρύτερα, που θα τολμήσει να αναγνωρίσει και να θέσει από κινηματική πλευρά τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της κοινωνικής ζωής στη περιοχή σήμερα. Που θα μπορέσει να αντιπαρατεθεί με τις μαφίες και να τις τσακίσει. Που θα σταματήσει να ανέχεται εξουσιαστικές, αντικοινωνικές, συμμορίτικες, χουλιγκανίστικες και κανιβαλικές επιλογές. Που θα μπορέσει να σταθεί με αγωνιστική αξιοπιστία, κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο απέναντι στην ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση του κράτους και στην επέλαση του κεφαλαίου. Που θα μπορεί να κάνει πράξη μέσα στον αγώνα στο σήμερα τα προτάγματα της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης και της αυτοοργάνωσης δίνοντας αγωνιστική κατεύθυνση στα τεράστια κοινωνικά ζητήματα και ανοίγοντας το δρόμο για τη συνάντηση με πολλούς περισσότερους.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Ομόνοια, μέρα μεσημέρι 21/9/18. Νεαρός -σε εμφανώς άσχημη φυσική κατάσταση- μπαίνει και εγκλωβίζεται στο κοσμηματοπωλείο Di Angelo στην οδό Γλάδστωνος 2. Στην προσπάθειά του ν’ απεγκλωβιστεί ξυλοκοπείται άγρια από τον ιδιοκτήτη Ευάγγελο Δημόπουλο που βρισκόταν έξω από το κατάστημα του και (τουλάχιστον) άλλο ένα άτομο (ιδιοκτήτη μεσιτικού γραφείου στην περιοχή), οι οποίοι και θα σταματήσουν να τον κλωτσάνε στο κεφάλι μόνο μετά την παρέμβαση περαστικών. Επιχειρώντας να διαφύγει, ο νεαρός θα χτυπηθεί και από τους μπάτσους της ομάδας ΔΙΑΣ, πριν του φορέσουν χειροπέδες πισθάγκωνα.

Άλλος ένας θάνατος, άλλη μια δολοφονία στον ακήρυχτο πόλεμο που μαίνεται ακατάπαυστα στο κέντρο της αθηναϊκής μητρόπολης, στους δρόμους όπου οι κολασμένοι τρώνε τις σάρκες τους και οι ζωές των φτωχοδιάβολων κοστίζουν όλο και φθηνότερα. Άλλο ένα έγκλημα μέσα στον εντεινόμενο πόλεμο για την υπεράσπιση του πλούτου και την επιβολή του “νόμου και της τάξης”. Άλλη μια ματωμένη σελίδα στη δολοφονική ιστορία των ιδιοκτητών αυτού του κόσμου. Άλλη μια στιγμή του πολέμου ενάντια στους “αόρατους”, τους απόκληρους και τους απόβλητους της “μεταμνημονιακής Ελλάδας”.

Η ζωή και ο θάνατος του θύματος, του 33χρονου Ζακ Κωστόπουλου, σκιαγραφούνται έτσι ώστε να συμπυκνώνουν πολλά απ’ όσα στοιχειώνουν τα όνειρα των διαμορφωτών της μιντιακής καμπάνιας ηθικού πανικού και κοινωνικού εκφασισμού: φτωχός ληστής, χρήστης ουσιών, οροθετικός, ομοφυλόφιλος. Άλλωστε ο γνωστός κομιστής και πλασιέ των ναζιστών της ΧΑ -έμπορος της εικόνας του θανάτου και του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα- είχε φροντίσει ν’ αφαιρέσει από το βίντεο της δολοφονίας του Ζακ τον ήχο με τις κραυγές των κανιβάλων, πριν το ρίξει στην πιάτσα του θανατερού θεάματος. Έτσι, όπως η σφαίρα του Κορκονέα “εξοστρακίστηκε” στο κορμί του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, ο Θανάσης Καναούτης “σκόνταψε και έπεσε από το τρόλεϊ” στο Περιστέρι, ο Ιλία Καρέλι “ένιωσε αδιαθεσία κατά τη διάρκεια της μεταγωγής”, ο Παύλος Φύσσας “τσακώθηκε για το ποδόσφαιρο” στο Κερατσίνι, έτσι και ο Ζακ Κωστόπουλος “οπλισμένος με (άφαντο) μαχαίρι, πέθανε από αδιευκρίνιστα αίτια” στην Ομόνοια, ενώ το πτώμα του σκυλεύεται μέσα από τηλεοπτικά γκάλοπ επιδοκιμασίας αυτού του στυγερού ταξικού εγκλήματος. Κάπως έτσι, ντοπάρονται τα πιο κανιβαλικά ένστικτα των αντιδραστικότερων κοινωνικών κομματιών.

Ο Ζακ ήταν ενεργός ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, που μέσα από τους αγώνες του, τα κείμενά του, τις παραστάσεις του ως Zackie Oh, εκφραζόταν πολιτικά ενάντια στην καταπίεση της πατριαρχίας, το σκοταδισμό της εκκλησίας, τη θρασυδειλία του φασισμού και τις κυρίαρχες καπιταλιστικές “αξίες”. Η θρασύδειλη δολοφονία του μας γεμίζει θλίψη και οργή. Ακόμα και αν “μπήκε στο κοσμηματοπωλείο για να ληστέψει”. Ακόμα και αν “κρατούσε αιχμηρό αντικείμενο”. Γιατί ο νόμος που πήραν στα χέρια τους οι δολοφόνοι του, είναι ο νόμος της κρεατομηχανής του κεφαλαίου και του κράτους του. Είναι ο νόμος της ακραίας υποτίμησης -έως του σημείου της εξόντωσης- της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. Ο νόμος που γκετοποιεί τις γειτονιές της μητρόπολης και στήνει νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών. Ο νόμος που μετατρέπει τη χώρα σε στρατιωτικοποιημένη ζώνη και τον πληθυσμό της σε αναλώσιμη ύλη των πολεμικών σχεδιασμών. Και τα χέρια που σκοτώνουν για την υπεράσπισή του, είναι από τα πριν βαμμένα μ’ αίμα. Γιατί ο Ζακ έζησε τη ζωή του και δολοφονήθηκε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, μέρα μεσημέρι στην Ομόνοια, στον υπαρκτό καπιταλιστικό κόσμο της ανέχειας και της φτώχειας, της πατριαρχίας και της αλλοτρίωσης, των αντιφάσεων και των αδιέξοδων, της αγελαίας βίας και του θανάτου.

Η μαζική πορεία στον τόπο του εγκλήματος και το ΑΤ Ομονοίας, στο κέντρο της Αθήνας το βράδυ του Σαββάτου 22/9 με τη συμμετοχή εκατοντάδων διαδηλωτών-διαδηλωτριών καθώς και οι κινητοποιήσεις σε άλλες πόλεις έστειλαν ένα πρώτο ηχηρό μήνυμα: “στην Ομόνοια δεν έγινε ληστεία, μπάτσοι και αφεντικά κάναν δολοφονία”.

Να μην περάσει η απόπειρα συγκάλυψης και η εκστρατεία παραπληροφόρησης

γι’ αυτό το ταξικό έγκλημα.

Να μην ξεχάσουμε – Να μην συγχωρήσουμε.

Καμία εκεχειρία – καμία ανακωχή με το κεφάλαιο, το κράτος του και τους κανιβάλους τους.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

– Όξυνση των διακρατικών ανταγωνισμών, ιμπεριαλιστικός πόλεμος και σχεδιασμοί γεωστρατηγικής αναβάθμισης του ελληνικού κράτους

– Από τις Πρέσπες στην Ιθάκη. Το πέρασμα σε μια αναβαθμισμένη φάση της καπιταλιστικής – ιμπεριαλιστικής επίθεσης

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου στις 18:00, στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (1ος Όροφος)

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

ο καθένας από εμάς πρέπει να δίνει κάτι

έτσι ώστε κάποιοι να μην είναι αναγκασμένοι να δίνουν τα πάντα…

Στις 18 Σεπτέμβρη συμπληρώνονται 5 χρόνια από την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από χρυσαυγίτικο τάγμα εφόδου στο Κερατσίνι, η οποία και πραγματοποιήθηκε υπό την ανοχή και την κάλυψη μπάτσων της ομάδας ΔΙΑΣ.

5 χρόνια μετά δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε, συνεχίζουμε να πολεμάμε τους απόγονους των χιτών και των ταγματασφαλιτών, τους νοσταλγούς του Μεταξά και των χουντικών, τους θαυμαστές του Χίτλερ και του Μουσολίνι, τα δήθεν αντισυστημικά μαντρόσκυλα της αστικής τάξης, τους συνοδοιπόρους των μπάτσων και του παρακράτους, τους αυτουργούς των επιθέσεων εναντίον προσφύγων, μεταναστών, εργατών, αγωνιστών και δομών του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, τους δολοφόνους του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα και του μετανάστη Σαχζάτ Λουκμάν.

Τη στιγμή που η χώρα μετατρέπεται σταδιακά σ’ ένα απέραντο ορμητήριο της νατοϊκής πολεμικής μηχανής των Η.Π.Α και μέσω της συμφωνίας των Πρεσπών καθίσταται σε βασικό μοχλό για την ολοκλήρωση της ευρωατλαντικής επέκτασης στα δυτικά Βαλκάνια, οι ναζιστές του Μιχαλολιάκου μαζί μ’ όλον τον εσμό της εθνικοφροσύνης -μέσω των “συλλαλητηρίων για την ονομασία της Μακεδονίας”– προσπαθούν να βγουν και πάλι στον αφρό, αποπροσανατολίζοντας και ντοπάροντας τα ανιστόρητα ένστικτα των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών κομματιών.

Τη στιγμή που η γη, το νερό και το σύνολο των φυσικών πόρων της “μεταμνημονιακής Ελλάδας” δίνονται βορά στις ορέξεις των ντόπιων και των πολυεθνικών ομίλων “που φέρνουν την ανάπτυξη”, οι ναζιστές της Χ.Α και οι ακόλουθοί της -όπως απέδειξαν και πρόσφατα κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά- συνεχίζουν ν’ αποτελούν τα πιο πιστά μαντρόσκυλα του καπιταλιστικού συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Τη στιγμή που σ’ όλη την Ευρώπη-Φρούριο οι ακροδεξιές-φασιστικές δυνάμεις σηκώνουν και πάλι απειλητικά κεφάλι, η Ελλάδα -ως μεθοριακό φυλάκιο της Ε.Ε “των δημοκρατικών αξιών”- εξακολουθεί ν’ αποτελεί τον τόπο εγκλεισμού και εγκλωβισμού μεταναστών και προσφύγων. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη, η Χ.Α και όλο το φασιστικό σκυλολόι συνεχίζουν να χύνουν το ρατσιστικό δηλητήριο και να θέτουν στο στόχαστρο -με την ανοχή της “αριστερής ΕΛ.ΑΣ” και το ξέπλυμα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ- τους πιο απόκληρους από τους απόκληρους. Πιο πρόσφατα παραδείγματα της θρασυδειλίας τους αποτελούν οι επιθέσεις εναντίον ανήλικων προσφύγων στο Ωραιόκαστρο και τη Μυτιλήνη.

5 χρόνια μετά, η Χ.Α συνεχίζει ν’ αποτελεί μια χρήσιμη εφεδρεία της αστικής τάξης και του κράτους της. Στη δίκη που διεξάγεται εναντίον τους και “σέρνεται” εδώ και τρεισήμισι χρόνια, οι ναζιστές προσπαθούν ν’ αποκρύψουν τη μισάνθρωπη ιδεολογία τους και να σώσουν τα τομάρια τους, προβάροντας -για την “επόμενη μέρα”- τα κουστούμια των “σοβαρών εθνικιστών”.

5 χρόνια μετά από εκείνη τη νύχτα της εκ προμελέτης δολοφονίας του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα που έπεσε όρθιος και μαχόμενος ενάντια στους θιασώτες του πιο δόλιου καπιταλισμού, μοναδικό υπαρκτό και υπολογίσιμο εχθρό τους εξακολουθούν ν’ αποτελούν οι δυνάμεις του Μαχητικού Αντιφασισμού: οι κινηματικές δυνάμεις που κατεβαίνουν μαζικά στο δρόμο, “απαγορεύουν” ρατσιστικές εκδηλώσεις, “ανακαινίζουν” ναζιστικά γραφεία, τσακίζουν φασίστες, εγκλωβίζοντας τους σε θέση μόνιμης άμυνας, αποκαθηλώνοντας έμπρακτα την εικόνα των “μαχητών που θ’ ακονίσουν αν χρειαστεί τις ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια” και καταρρακώνοντας στο δρόμο το μύθο των “άτρωτων” ταγμάτων εφόδου.

5 χρόνια μετά, η αστική “δικαιοσύνη” έχει φροντίσει έτσι ώστε οι Ρουπακιάδες να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Οι κινηματικές δυνάμεις του Μαχητικού Αντιφασισμού οφείλουν να συνεχίσουν ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται, έτσι ώστε οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα να εξακολουθήσουν να μην αισθάνονται ασφαλείς…

Την Τρίτη 18 Σεπτέμβρη στις 17.30, συμμετέχουμε – στηρίζουμε την Αντιφασιστική Πορεία από το Μνημείο Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι προς τη χρυσαυγίτικη γιάφκα στον Πειραιά.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ – ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ

ΚΑΜΙΑ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ

ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ

Tαξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Στη φετινή Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) θα συμπυκνωθεί η στρατηγική του ελληνικού καπιταλισμού, εν όψει της κρίσιμης εποχής που ανοίγει το «τέλος των μνημονίων» και η όξυνση της γεωστρατηγικής αστάθειας και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια, τη ΝΑ Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή.

Βασικοί της στόχοι, η οικονομική σταθεροποίηση και ανάπτυξη μέσα από την εμβάθυνση του αντεργατικού-αντιλαϊκού κεκτημένου της τελευταίας οχταετίας, και η αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου του ελληνικού κεφαλαιοκρατικού σχηματισμού, μέσα από την ένταση της στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής του εξάρτησης από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Τον πρώτο στόχο υπηρετούν δύο αλληλένδετοι σχεδιασμοί. Από τη μια, η εφαρμογή –στα πλαίσια των μνημονιακών συμφωνιών με ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ για το χρέος, τη δημοσιονομική πολιτική και τα πλεονάσματα – του πρώτου μεταμνημονιακού προγράμματος (μεσοπρόθεσμο πλαίσιο 2019-2022) που δρομολογεί άμεσα ένα νέο γύρο ταξικής επίθεσης με σκληρά μέτρα, όπως μείωση κύριων και επικουρικών συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου, κατάργηση του ΕΚΑΣ, συρρίκνωση προνοιακών επιδομάτων, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και ενισχυμένη επιτήρηση ανά τρίμηνο από τους θεσμούς.

Και από την άλλη, η υλοποίηση, στη βάση της εργασιακής υποτίμησης και της παραγωγικής εκκαθάρισης που έχει συντελεστεί, ενός μακροπρόθεσμου προγράμματος ανάπτυξης με στόχο την τόνωση της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας, δείγμα του οποίου θα παρουσιάσει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, επενδύοντας το με τη ρητορική της «δίκαιης και ολιστικής ανάπτυξης» και τις προπαγανδιστικές εξαγγελίες για την καταπολέμηση των μορφών ακραίας φτώχειας. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα αύξησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, με βασικούς μοχλούς την αύξηση των δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) και την προσέλκυση ξένων επενδύσεων μέσα από τη συνεργασία της κυβέρνησης με διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Επιβεβαιώνοντας το ρόλο του ως εργαλείου ταξικής κυριαρχίας, το κράτος θα κατευθύνει μέσω των προϋπολογισμών της επόμενης πενταετίας έναν πακτωλό άνω των 50 δις ευρώ προς τους μεγάλους παίχτες του εγχώριου καπιταλιστικού παιχνιδιού, ως δωρεάν κρατικό χρήμα, την στιγμή που θα περιστέλλονται μέχρι εξαφανίσεως οι κοινωνικές δαπάνες και θα μειώνονται κι άλλο οι συντάξεις.

Μέτρο της επιτυχίας των παραπάνω σχεδιασμών αποτελεί η επίτευξη σε βάθος τριετίας πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% και ρυθμών ανάπτυξης που ο μέσος όρος τους στο ίδιο διάστημα θα υπερβαίνει το 2%. Με άλλα λόγια η εκπλήρωση των βασικών (μετα)μνημονιακών επιταγών, που ανοίγουν σύμφωνα με τους ιμπεριαλιστές δανειστές το δρόμο για το μείζονα οικονομικό στόχο του ελληνικού κράτους, τη μείωση δηλαδή του δημόσιου χρέους σε επίπεδα τέτοια ώστε να καθίσταται εφικτή η εξυπηρέτηση (βιωσιμότητα) του. Στόχευση πάνω στην οποία το αστικό μπλοκ επιχειρεί να επανασυγκροτήσει την κοινωνική ηγεμονία του, ταυτίζοντας την με το τέλος της ελληνικής κρίσης και με το ξεκίνημα μιας νέας φάσης ανάπτυξης και προόδου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

*

Δίπλα στην «Ελλάδα της οικονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης», τα αποκαλυπτήρια του στη ΔΕΘ θα κάνει και ο έτερος άξονας της αστικής στρατηγικής η «ισχυρή γεωστρατηγικά Ελλάδα». Άξονας που διέρχεται μιας βασικής σταθεράς του ελληνικού καπιταλισμού, της στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής του εξάρτησης από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την οποία και σφραγίζει η παρουσία των ΗΠΑ ως τιμώμενη χώρα στη φετινή ΔΕΘ.

Σχέση έτσι κι αλλιώς ιστορικού και υπαρξιακού χαρακτήρα για την ελληνική πλευρά, με σημαντικές ωστόσο τάσεις ενίσχυσης της τα τελευταία χρόνια και ειδικά την τελευταία τριετία επί κυβέρνησης Συριζα-Ανελ, η οποία εκφράζεται μέσα από τη σύσφιξη των σχέσεων με το κράτος τρομοκράτη Ισραήλ και τη συμμετοχή στον στρατιωτικό και οικονομικό άξονα Ισραήλ-Κύπρου-Αιγύπτου, την επέκταση και την αναβάθμιση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων, την αύξηση των δαπανών για νατοϊκές δαπάνες, την εισροή αμερικανικών κεφαλαίων και τις συμφωνίες γύρω από τους αγωγούς ενέργειας, την ελληνική συμβολή στην αμερικανονατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων μέσα από τη συμφωνία των Πρεσπών.

Διαδραματίζοντας το ρόλο του «καλού και πειθήνιου νατοϊκού στρατιώτη», το ελληνικό κράτος διαμορφώνει τους όρους για την επιθετική επανεξόρμηση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια και τη Ν.Α Μεσόγειο, στρατηγική που θωρακίζει κι ενισχύει, παρά τις επιμέρους ενδοαστικές διαφοροποιήσεις, ο αστικός εθνικισμός ως συστατικό στοιχείο της κυρίαρχης ιδεολογίας και βασικός παράγοντας πολιτικής και κοινωνικής ενοποίησης γύρω από τις επεκτατικές βλέψεις που η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της διατηρούν ιστορικά έναντι των γειτόνων τους. Όχι μόνο δεν υπάρχει διάσταση ανάμεσα στις δύο αυτά βασικά γνωρίσματα του ελληνικού καπιταλισμού, την εξάρτηση από τη μια και τον εθνικισμό από την άλλη, αλλά διαπλοκή και αλληλοσυμπλήρωμα. Σε πείσμα του αστικού κοσμοπολιτισμού, ο ελληνικός μεγαλοϊδεατισμός, ως πυρήνας της ιδεολογία της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της, εκφράστηκε ιστορικά κάτω από την σκέπη των Μεγάλων Δυνάμεων και του Ιμπεριαλισμού. Με πιο εύγλωττη –και καταστρεπτική συνάμα- έκφραση της σχέσης αυτής την Μικρασιατική Εκστρατεία και καταστροφή.

Υπό αυτήν την έννοια, και παρά το αντικυβερνητικό τους επίχρισμα, οι εθνικιστικές διαδηλώσεις ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών που θα πραγματοποιηθούν παράλληλα με αυτές του εργατικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος στις 8/9, αποτελούν στην ουσία συμπλήρωμα της αστικής κυβερνητικής στρατηγικής που ενισχύουν την πολιτική οικονομικής επέκτασης του ελληνικού κράτους στη Β. Μακεδονία και τα Βαλκάνια. Είναι διαδηλώσεις, που ενισχύουν τη φασιστικοποίηση και τον κοινωνικό αποπροσανατολισμό, στρεφόμενες ενάντια στο κίνημα και τις δομές του, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ελληνική αστική τάξη και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό -γι αυτό και πρέπει ανάλογα να αντιμετωπιστούν!

Η παρουσία στη φετινή ΔΕΘ του αμερικανού υπουργού οικονομικών και κάποιων εκ των μεγαλύτερων μονοπωλίων διεθνώς στον τομέα της πληροφορικής, των τροφίμων, της ενέργειας και της πολεμικής βιομηχανίας, υπογραμμίζει παράλληλα το γενικότερο οικονομικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την Ελλάδα και τη Β. Ελλάδα ειδικότερα. Άλλωστε οι ΗΠΑ μέσω του αμερικανοκίνητου ΔΝΤ παίζουν καθοριστικό ρόλο στο σχεδιασμό και την εφαρμογή των μνημονιακών προγραμμάτων. Ειδικά στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, η συμβολή του ΔΝΤ στην υιοθέτηση των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πρακτικών είναι καταλυτική. Κάτι που ασφαλώς γνωρίζουν πολύ καλά οι δεκάδες εκπρόσωποι αμερικάνικων επιχειρήσεων που θα βρεθούν στη Θεσσαλονίκη, και οι οποίο βλέπουν στην Ελλάδα του γενικού ξεπουλήματος και της εργασιακής γαλέρας, εκείνες τις «σοβαρές επενδυτικές ευκαιρίες» που εναγωνίως προσδοκούν η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.

Ειδικά σε ότι αφορά την παραγωγικά αποστραγγισμένη Β. Ελλάδα (και Θράκη) της φτώχιας και της ανεργίας, το αμερικανικό οικονομικό ενδιαφέρον εντοπίζεται στην ενίσχυση των εμπορικών συναλλαγών με τη βιομηχανικό κεφάλαιο της Β. Ελλάδας και στην από κοινού «αξιοποίηση» των πλουτοπαραγωγικών της πηγών. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο νευραλγικό τομέα της ενέργειας μέσα από την προώθηση των ενεργειακών συμφωνιών γύρω από τον αγωγό φυσικού αερίου ΤΑΡ (Trans Adriatic Pipeline). Ο ΤΑΡ σχεδιάζεται να μεταφέρει φυσικό αέριο από το -υπό τον έλεγχο της Αμερικής- Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη, μέσω Θράκης και Β. Ελλάδας, διασχίζοντας την Αλβανία και την Ιταλία. Πάνω σε αυτήν την κύρια γραμμή διοχέτευσης του φυσικού αερίου, προγραμματίζεται να απλωθεί ένα ευρύ δίκτυο αγωγών που προοπτικά φιλοδοξεί να καλύψει ενεργειακά το σύνολο σχεδόν των βαλκανικών χωρών. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΤΑΡ βρίσκεται σε σύνδεση με τον πλωτό σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στην Αλεξανδρούπολη (συμφερόντων AEGEAN). To LNG προωθείται από τους Αμερικανούς διεθνώς ως βασικό καύσιμο ναυσιπλοΐας – γι αυτό και το έκδηλο ενδιαφέρον ενεργειακών κολοσσών- την εισαγωγή του οποίου από την Αμερική, είχε δεσμευθεί ο ίδιος ο Τσίπρας στον Τράμπ κατά την τελευταία επίσκεψη του στις ΗΠΑ.

Πρόκειται για ζήτημα μείζονος σημασίας για τον αμερικάνικο παράγοντα, όχι μόνο στο καθεαυτό οικονομικό πεδίο όσο πρωτίστως θα λέγαμε στο γεωστρατηγικό, και στην προσπάθεια ελέγχου από τους Αμερικανούς των ενεργειακών δρόμων που οδηγούν στην Ευρώπη, με στόχο τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της τελευταίας από τη Ρωσία (σχεδόν το ένα τρίτο των ενεργειακών αναγκών της Ευρώπης καλύπτεται από τη Ρωσία) και της οικονομικής και πολιτικής επιρροής που αυτή προκαλεί.

Γεγονός που προξενεί σοβαρές τριβές στο στρατόπεδο του δυτικού ιμπεριαλισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ –και ενώ μεταξύ τους βρίσκεται εν εξελίξει ένας άτυπος εμπορικός πόλεμος- αφού σε οικονομικό επίπεδο είναι πολύ πιο συμφέρουσα για την ΕΕ η εισαγωγή αερίου από τη Ρωσία. Ενώ παράλληλα κλιμακώνει την αντιπαράθεση των ΗΠΑ με το στρατηγικό τους ανταγωνιστή τη Ρωσία, στα Βαλκάνια και τη ΝΑ Μεσόγειο, σε μια περίοδο μάλιστα όπου εντείνονται οι προσπάθειες ένταξης βαλκανικών χωρών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και οξύνεται η αστάθεια στην Τουρκία και τη Μ. Ανατολή.

Σε ότι αφορά το στρατιωτικό επίπεδο, επίκεντρο του αμερικάνικου ενδιαφέροντος είναι η πόλη της Αλεξανδρούπολης και το λιμάνι της. Ένα ενδιαφέρον που έχει εκφραστεί ήδη από το 2017 μέσα από δηλώσεις του αμερικανού πρέσβη και στρατιωτικών αξιωματούχων, που έκαναν σαφείς τις προθέσεις των ΗΠΑ για τη δημιουργία μιας Νατοϊκής στρατηγικής υποδομής στην περιοχή. Συγκεκριμένα σχεδιάζεται μια βάση στρατιωτικών ελικοπτέρων –μάλιστα ήδη στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης έχει εγκατασταθεί νατοϊκό στρατιωτικό υλικό- που θα συνδέεται, μέσω του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, με τις νατοϊκές βάσεις στη Μαύρη Θάλασσα και θα υποστηρίζει τις στρατιωτικές ανάγκες στην ευρύτερη περιοχή.

Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσεται και το έκδηλο επενδυτικό ενδιαφέρον αμερικανικών κεφαλαίων για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και ειδικά για την ολοκλήρωση των ενεργειακών επενδύσεων του LNG, αφού ο σχεδιασμός για τη νατοϊκή «αναβάθμιση» του λιμανιού βρίσκεται σε πλήρη συνάρτηση με την αντίστοιχη ενεργειακή του, ως κόμβου του αγωγού ενέργειας ΤΑΡ και των διακλαδώσεων του.

Η συνάρθρωση του οικονομικού, γεωστρατηγικού και στρατιωτικού επιπέδου στους σχεδιασμούς των Αμερικανών για τους αγωγούς ενέργειας και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, πιστοποιεί τη μεγάλη σημασία που τους αποδίδεται στην υλοποίηση της γενικότερης αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή, καταδεικνύοντας παράλληλα τον ιμπεριαλιστικό και πολεμικό τους χαρακτήρα. Ως έκφραση της ληστρικής ιδιοποίησης των εγχώριων παραγωγικών δομών από τη μια, και από την άλλη, ως μέρος της στρατηγικής επιδίωξης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την περικύκλωση, οικονομική και στρατιωτική, του βασικού ανταγωνιστή της Ρωσίας.

Στοιχείο που υπογραμμίζει τους θανάσιμους κινδύνους που κρύβει για την εργατική τάξη και το λαό της χώρας, η πρόσδεση του ελληνικού κράτους στους αμερικάνικους σχεδιασμούς. Ο έλεγχος και η νομή των πλουτοπαραγωγικών υλών, η εξασφάλιση των οδών μεταφοράς τους, γενικότερα το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής είναι γραμμένα στην ιστορία του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος με γράμματα που στάζουν αίμα. Είναι αυτά ακριβώς τα ζητήματα που διατηρούν χρόνια τις συγκρούσεις και τις συνεχείς αναδιατάξεις στην περιοχή. Και αυτά που στις μέρες μας, σε συνθήκες βαθέματος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και παρόξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών δικαιολογούν όχι μόνο στη συνέχιση τους αλλά και τη γενίκευση τους σε ολόκληρη την περιοχή.

*

Η στρατηγική της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της γεωστρατηγικής αναβάθμισης, αποτελεί σήμερα την πλέον επιθετική έκφραση της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της, απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία της χώρας –όπως και για τους λαούς των γειτονικών χωρών. Ενδεδυμένη το μανδύα της προόδου και της ανάπτυξης και εμβαπτισμένη στα νάματα της υποτέλειας και της εθνικοφροσύνης, επιχειρεί να αρθρώσει ένα νέο (επι)θετικό σχέδιο αστικής ηγεμονίας, υπό το οποίο στοιχίζεται όλος ανεξαιρέτως ο αστικός πολιτικός κόσμος με ελάχιστες διαφορές ως προς δευτερεύουσες πτυχές του. Ένα σχέδιο που στη βάση της εκτεταμένης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων και την καταβαράθρωση της εργατικής τάξης που έχει συντελεστεί την τελευταία οχταετία, υπόσχεται την επανάληψη της «ισχυρής Ελλάδας» του σκληρού πυρήνα της ΟΝΕ και των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης. Την ισχυρή, στρατιωτικοποιημένη Ελλάδα του κράτους χωροφύλακα των ΗΠΑ στη Μεσόγειο, την Ελλάδα των στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών, την Ελλάδα της οικονομικής επέκτασης στα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή.

Αν όμως η προ κρίσης «ισχυρή Ελλάδα» τροχοδρόμησε την μνημονιακή εποχή της κρίσης, η νέα «ισχυρή Ελλάδα» της μεταμνημονιακής εποχής θα αποτελέσει το επιστέγασμα της κρίσης, την πιο αποκαλυπτική έκφραση της οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας της χώρας, την πιο ηχηρή επιβεβαίωση της ολοκληρωτικής αδυναμίας του καπιταλιστικού κόσμου να θεμελιώσει μια βιώσιμη στρατηγική για την κοινωνική πλειοψηφία.

Στην πραγματικότητα, με την εξαγγελία των «οικονομικών επιτυχιών» της κυβέρνησης, εγκαινιάζεται ένας νέος, ακόμα πιο σκληρός γύρος ταξικής επίθεσης: λιγότεροι μισθοί, λιγότερη περίθαλψη, λιγότερα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, περισσότεροι φόροι, περισσότερη καταστολή και περισσότερη εξαθλίωση είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το νέο θαυμαστό κόσμο της ανάπτυξης που μας περιμένει μέσα στην καπιταλιστική Ευρώπη. Της ανάπτυξης που δομείται πάνω στις μολυσμένες θάλασσες και την καμένη γη των οικολογικών καταστροφών – της ανάπτυξης που έχει ανεξίτηλη την υπογραφή της στα καπιταλιστικά εγκλήματα στο Μάτι, την Κινέττα, τη Μάνδρα, το Σαρωνικό.

Εν αναμονή μάλιστα των χειροτέρων, που σε πείσμα των αστικών επιτελείων, έρχονται και μάλιστα σύντομα. Ήδη αναπροσαρμόζονται προς τα κάτω οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αύξηση του ελληνικού ρυθμού ανάπτυξης με άμεσο κίνδυνο τον εκτροχιασμό των σχεδιασμών για το χρέος, όπως και συνολικά για τους ρυθμούς ανάκαμψης στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ εν μέσω, όπως ομολογούν ευρωπαίοι αξιωματούχοι, «της αυξημένης οικονομικής αβεβαιότητας» που παράγουν οι αυξανόμενες εμπορικές εντάσεις με τις ΗΠΑ, η αστάθεια των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, η όξυνση της γεωστρατηγικών εντάσεων, η κλιμάκωση του ανταγωνισμού με Κίνα –Ρωσία, η εκτόξευση του διεθνούς ιδιωτικού και δημόσιου χρέους.

Όσο για την «ειρήνη και τη σταθερότητα» που υποτίθεται ότι θεμελιώνουν οι πομπώδεις διακηρύξεις «περί της ισχυρής στρατιωτικά και γεωστρατηγικά Ελλάδας» αυτές συνιστούν στην πράξη την πολιτική και ιδεολογική αποδοχή του Πολέμου και των συνεπειών του. Ενός πολέμου για τη διασφάλιση των πηγών κερδοφορίας του ελληνικού καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, τη στιγμή που η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κλιμακώνεται σε ένα ολόκληρο τόξο που φτάνει από τις χώρες της Βαλτικής και την Ουκρανία έως τον Καύκασο και τη Συρία, τη Μ. Ανατολή και Β. Αφρική δημιουργώντας όρους γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης.

Θα αποτελούσε ωστόσο ανεπίτρεπτη αφέλεια, αν η τακτική από τη δική μας πλευρά επαφιόταν στην όξυνση των εγγενών αντιθέσεων του συστήματος και της αστάθειας που αυτή παράγει. Γιατί όπως σαφώς έδειξε η κρίσιμη διετία 2010-2012, η απότομη και σε βάθος αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών απαιτεί αντίστοιχου βάθους πολιτική και ταξική οργάνωση ώστε η αυθόρμητη εξέγερση να κάνει το αποφασιστικό βήμα προς την αυτοτελή επαναστατική δράση. Πόσο μάλλον σήμερα, εν μέσω κινηματικής άμπωτης, όπου η αυθόρμητη κίνηση των μαζών έχει συρρικνωθεί σημαντικά ή ακόμα κινδυνεύει να εκτραπεί σε οδούς αντιδραστικούς για το λαϊκό κίνημα.

Στην κατεύθυνση αυτή, η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας είναι σημαντική. Ο νέος γύρος της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης που προετοιμάζεται δεν επιτρέπει καθυστερήσεις και κωλυσιεργίες

Απέναντι σε αυτήν την πολύ συγκεκριμένη διάταξη μάχης που λαμβάνει ο ταξικός εχθρός σήμερα, μοναδική διέξοδος για όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τις νέες και τους νέους, για όλους εμάς που βλέπουμε το παρόν μας να συνθλίβεται μέσα στις ατελείωτες μορφές ελαστικής εργασίας και τα προγράμματα κατάρτισης, την απλήρωτη εργασία, τους χαμηλούς μισθούς και την εργοδοτική αυθαιρεσία και το μέλλον μας να υποθηκεύεται – ακόμα και ως κρέας για κανόνια- στο όνομα αστικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, είναι αυτή του μαζικού ανυποχώρητου ταξικού αγώνα.

Του αγώνα για δουλειά, αξιοπρεπή μισθό, συνδικαλιστικά δικαιώματα. Του αγώνα για κοινωνική ασφάλιση, δημόσια υγεία και παιδεία. Ενός αγώνα που επικοινωνεί και αλληλεπιδρά με τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό, το φασισμό και ενοποιείται πολιτικά στην πάλη για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας αστικής τάξης και ιμπεριαλισμού ανοίγοντας το δρόμο στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.

Παραμερίζοντας ηγεμονισμούς, τακτικισμούς και εσωστρέφειες, οι δυνάμεις του κινήματος που βρέθηκαν σε κοινές πρωτοβουλίες αγώνα το προηγούμενο διάστημα πρέπει άμεσα να ξανασυναντηθούν, πιο αναβαθμισμένα αυτή τη φορά. Το άνοιγμα ενός εκ βαθέων διαλόγου ανάμεσά τους αποτελεί ένα από τα κρίσιμα ζητήματα του καιρού μας!

ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ( Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

«Ζηλεύω τον Τσίπρα. Πέρασε 7.500 σελίδες με μέτρα χωρίς καμία αλλαγή, χωρίς απεργίες»

Μανουέλ Βαλς, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας (03/06/2016)

Με περίσσιο θράσος και μπόλικα επικοινωνιακά τρικ ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε από την Ιθάκη το “τέλος των μνημονίων”, στις 21 Αυγούστου. Λες και απευθύνεται σε λωτοφάγους ο Τσίπρας πούλησε για μια φορά ακόμα παραμύθια για το τέλος της λιτότητας, των λαϊκών θυσιών και της επιτροπείας. Τα γεγονότα, όμως, είναι πεισματάρικα και μας δείχνουν πως η μνημονιακή πολιτική θα ακολουθηθεί πιστά και μετά το “τέλος των μνημονίων”. Η ίδια πολιτική της υποτίμησης των ζωών μας, της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης, της φτωχοποίησης του λαού, της κοινωνικής ερημοποίησης, της φοροεπιδρομής με ταυτόχρονη μείωση των κοινωνικών δαπανών που πλήττει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της εξυπηρέτησης των επιχειρηματικών συμφερόντων θα συνεχιστεί στο διηνεκές. Κανένα μνημόνιο δεν τέλειωσε, αφού οι χιλιάδες εφαρμοστικοί νόμοι και τα σωρευμένα αντιλαϊκά μέτρα που πέρασαν από το 2010 ως σήμερα παραμένουν σε πλήρη ισχύ. Ακόμα κι αυτά που υπόσχεται η συγκυβέρνηση στο πλαίσιο των προεκλογικών της δεσμεύσεων (όπως αύξηση του κατώτατου μισθού) ακόμα κι αν πραγματοποιηθούν δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά ασπιρίνες για τον καρκίνο, καθώς τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα θα συνεχίζουν να συνθλίβονται στις συμπληγάδες της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Γιατί η “ανάπτυξή” τους είναι το θυσιαστήριο της εργατικής τάξης και των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Άλλωστε, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα (2018 – 2022) προβλέπει γιγαντιαία πρωτογενή πλεονάσματα, που θα ξεκινούν από το 3,56% για το 2018 και θα καταλήγουν στο εξωφρενικό 5,19% το 2022. Γεγονός που σημαίνει παραπέρα μείωση των κοινωνικών δαπανών και αύξηση των κρατικών εσόδων, μέσω της έντασης της φορομπηχτικής πολιτικής. Η Ελλάδα είναι δεσμευμένη να διατηρήσει την πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας και αυξημένων πρωτογενών πλεονασμάτων, δηλαδή μνημόνιο διαρκείας, μέχρι το 2060! Επίσης, το μεσοπρόθεσμο προβλέπει “συνταξιοδοτικές παρεμβάσεις” ύψους 12 δισεκατομμυρίων ευρώ μέχρι το 2022, ενώ θα συνεχιστεί ακάθεκτη η λαφυραγώγηση του δημόσιου πλούτου μέσω του λεγόμενου “υπερταμείου”, το οποίο θα λειτουργεί με νεοαποικιοκρατικούς όρους μέχρι το 2114! Ταυτόχρονα, παρά τις σκληρές λαϊκές θυσίες, το χρέος παραμένει στα δυσθεώρητα ύψη των 345,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, αποτελώντας βασικό μοχλό της λεηλασίας και της πειθάρχησης της κοινωνίας, καθώς και της μονιμοποίησης του καθεστώτος έκτακτης οικονομικής (και όχι μόνο) ανάγκης.

Η ανακοίνωση της γερμανικής καγκελαρίας για τη συνέχιση της επιτροπείας και της λιτότητας, μέσω τερατωδών πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι κάτι παραπάνω από σαφής για να διαλύσει το παραμύθι της δήθεν “καθαρής εξόδου” που πουλάει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ: «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα επιβλέπει την Ελλάδα εντατικά τέσσερις φορές ετησίως την πρώτη περίοδο μετά το τέλος του προγράμματος. Θα ελέγχει επιπλέον τις ελληνικές εγγυήσεις για τη συνέχιση της μεταρρυθμιστικής πορείας. Μέχρι το 2022 η Ελλάδα θέλει να επιτυγχάνει ένα πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ και κατόπιν να τηρεί τους ευρωπαϊκούς δημοσιονομικούς κανόνες». Η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, λοιπόν, όχι μόνο δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, αλλά αποτελεί θέσφατο για την ΕΕ: «Η πραγματικότητα παραμένει δύσκολη, υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά να γίνει ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να σταθεί και με τα δυο της πόδια […] Η μείωση του δημόσιου χρέους και η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων πρέπει να είναι οι κύριες προτεραιότητες της κυβέρνησης. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα διασφαλίσει την τήρηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η Ελλάδα, παραμένοντας όμως σύμμαχος της Ελλάδας» (Πιέρ Μοσκοβισί, επίτροπος Οικονομικών υποθέσεων της ΕΕ). Κανένα τέλος της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας δεν υπάρχει, λοιπόν, αφού το Αρθρο 14.1 του Κανονισμού 472/2013 της ΕΕ είναι σαφέστατο: «Τα κράτη μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη, τον ΕΜΧΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοοικονομικής Σταθεροποίησης), τον ΕΜΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας) ή το ΕΤΧΣ (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας».

Tα μνημόνια, λοιπόν, δεν ήταν μια μεταφυσική παρένθεση ή μια μαγική εικόνα, αλλά ιστορική και υλική αποκρυστάλλωση ταξικών συσχετισμών, η απάντηση στη δομική καπιταλιστική κρίση από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Λειτούργησαν με διπλό τρόπο, τόσο ως βασικός μοχλός απαξίωσης της εργατικής δύναμης, όσο και ως ιμάντας μεταβίβασης αξίας και υπεραξίας από την περιφέρεια προς το κέντρο. Κεντρικός τους στόχος υπήρξε η τεράστια μεταφορά παραγόμενων αξιών στο όνομα της εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους και η επιτάχυνση της εφαρμογής ενός μοντέλου κεφαλαιακής συσσώρευσης, που βασίζεται στην ιδιαίτερη ένταση της πολύπλευρης εκμετάλλευσης, στην αφαίρεση κεκτημένων της ταξικής πάλης, στην παραπέρα μεταβολή του συσχετισμού ισχύος ανάμεσα στις κυρίαρχες και κυριαρχούμενες τάξεις και στη μεταφορά τεράστιου όγκου πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο. Η τυπική λήξη των μνημονίων δε σημαίνει άρση των όρων εκμετάλλευσης και κυριαρχίας του κεφαλαίου, αλλά το αντίθετο: το κεφάλαιο βγαίνει ακόμα πιο ισχυρό, ακόμα πιο δυνατό, με μια κοινωνία γονατισμένη από τη διαρκή φτωχοποίησή της και την έλλειψη χειραφετητικού οράματος Και με αυτό το βασικό αβαντάζ το κεφάλαιο θα εξακολουθήσει την ίδια επίθεση και χωρίς την τυπική ύπαρξη μνημονίων…

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ακραίας επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού και ταυτόχρονης αποδιοργάνωσης και υποχώρησης του εργατικού – λαϊκού παράγοντα, οι δυνάμεις του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος καλούνται να δώσουν μια τιτάνια μάχη, μια διπλή μάχη, από τη μία για την ιδεολογικοπολιτική ανασυγκρότηση της τάξης μας και από την άλλη για την οργάνωση της αντεπίθεσης μας στο κεφάλαιο. Απέναντι στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ομοβροντία, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τη νεολαία, για όλους εμάς που βλέπουμε το παρόν μας να συνθλίβεται και το μέλλον μας να υποθηκεύεται (ακόμα και ως κρέας για κανόνια), πέρα από το μονόδρομο του μαζικού ανυποχώρητου ταξικού αγώνα.

Μοναδική καθαρή έξοδος, λοιπόν, είναι η έξοδος από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η κοινωνική επανάσταση και η κοινωνικοποίηση του πλούτου που παράγει ο εργαζόμενος λαός και ληστεύουν τα παράσιτα της πλουτοκρατίας.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Οι φωτιές που ξέσπασαν στις 23/7 στην Αττική (Νέος Βουτζάς, Μάτι, Ραφήνα, Κινέτα, Πεντέλη ) προκάλεσαν οικολογική καταστροφή, κατέστρεψαν περιουσίες, αφήσαν πίσω τους πάνω από 80 νεκρούς, δεκάδες αγνοούμενους και εκατοντάδες τραυματίες. Την ίδια στιγμή πυρκαγιές έχουν ξεσπάσει και σε άλλες περιοχές της χώρας. Η τραγωδία αυτή έρχεται λίγους μόνο μήνες μετά τη φονική πλημμύρα στη Μάνδρα, που είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς, τραυματίες και σημαντικές υλικές καταστροφές.

Δεν είναι κανείς αφελής, για να υποστηρίξει ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να εμποδίσει την ανάπτυξη ισχυρών καιρικών φαινομένων. Ωστόσο, εκείνο που χρειάζεται να εξεταστεί αφορά στα κοινωνικά αίτια παραγωγής αυτών των φαινομένων και στους τρόπους λήψης των κατάλληλων μέτρων για την αντιμετώπισή τους. Αυτό το θέμα θέτει στο στόχαστρο το ίδιο το κοινωνικό σύστημα, που βασίζεται στην ασύδοτη καπιταλιστική ανάπτυξη και κερδοφορία, λεηλατώντας την φύση και διαταράσσοντας τη σχέση του ανθρώπου με αυτή.

Η ίδια η λογική του καπιταλισμού για το συνεχές κυνήγι του κέρδους με κάθε κόστος επιβάλλει την προτεραιότητα των ιδιωτικών συμφερόντων έναντι της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών. Η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι υπεύθυνη για σοβαρές κλιματικές αλλαγές, για την αύξηση της θερμοκρασίας στη Γη λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου, για την ξηρασία μεγάλων κομματιών του πλανήτη, για την καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας, απειλώντας την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας.  Γιατί, όταν τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο τον ιδιοποιείται αλαζονικά και εγωιστικά μία χούφτα μεγαλοκαπιτα-ληστές, η προστασία του περιβάλλοντος θυσιάζεται στο βωμό της κερδοφορίας. Σε συνθήκες καπιταλισμού ο βιασμός της φύσης είναι άμεσα συνυφασμένος με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ολιγαρχίας, η οποία στέκεται πάνω από τις ανάγκες τις κοινωνίας και του εργαζόμενου λαού.

Οι πολιτικές ευθύνες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι τεράστιες. Η αδιαφορία για την προστασία του περιβάλλοντος, οι δασοκτόνοι νόμοι, η τουριστικοποίηση των πάντων χάριν των επενδύσεων, η ανοχή στην άναρχη δόμηση, η έλλειψη μέτρων επαρκούς αντιπυρικής προστασίας, αλλά και συντήρησης των κολώνων της ΔΕΗ, οι υποστελεχωμένες υπηρεσίες της πυροσβεστικής, η υποχρηματοδότηση καθιστούν υπεύθυνο το κράτος. Μάλιστα, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, οι φωτιές στο Μάτι της Αττικής ξέσπασαν λόγω κακής συντήρησης του δικτύου της ΔΕΗ, με αποτέλεσμα την  πρόκληση ανάφλεξης. Δεν είναι τυχαίες εξάλλου οι καταγγελίες για εμπρησμούς, οι οποίοι συνδέονται με τις επενδύσεις εταιρείας συμφερόντων Μυτιληναίου για την εξόρυξη βωξίτη στα Γεράνεια Όρη και με την οικοδόμηση στα ερείπια.  Γι΄αυτό, παρά τις προσπάθειες των εργαζομένων σε άθλιες συνθήκες ν΄ αντιμετωπίσουν τις πυρκαγιές, η τραγωδία θα επαναληφθεί, αν δεν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για τη διαχείριση τέτοιων φαινομένων.

Ιδιαίτερα στην εποχή των ευρωμνημονίων, όπου μειώνονται μισθοί και συντάξεις, τσακίζονται εργατικά δικαιώματα και γκρεμίζονται κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων, το ελληνικό κράτος μπορεί να διατηρεί τη δεύτερη θέση στο ΝΑΤΟ σε εξοπλιστικές δαπάνες επί του ΑΕΠ μετά τις ΗΠΑ, δίνει δις για τα F-16, δεν μπορεί, όμως να διαθέσει περισσότερους πόρους για την ενίσχυση μέτρων αντιπυρικής προστασίας. Είναι το ίδιο το ελληνικό κράτος, το οποίο λειτουργεί εξαιρετικά, όταν πρόκειται να καταστείλει αγώνες, στέλνοντας τα ΜΑΤ στη Λευκίμμη της Κέρκυρας. Είναι όλες αυτές οι αστικές κυβερνήσεις, οι οποίες μπορούν να παρακάμπτουν τα όποια κωλύματα, προκειμένου να δώσουν άδειες για την κατασκευή γηπέδων στον κάθε Μελισσανίδη, οι οποίες ανέχονται τα εγκλήματα του εφοπλιστικού κεφαλαίου, όπως συνέβη πριν λίγους μήνες με την βύθιση του σαπιοκάραβου δεξαμενόπλοιου «Αγία Ζώνη 2» στον Αργοσαρωνικό, οι οποίες γίνονται συνένοχες στην οικολογική καταστροφή στις Σκουριές.

Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στις οικογένειές και στους οικείους των θυμάτων και  την αμέριστη αλληλεγγύη μας  στους τραυματίες και στους πληγέντες.

Το λαϊκό κίνημα, η εργατική τάξη και η νεολαία, οι απλοί άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας, ντόπιοι και μετανάστες καλούνται να στηρίξουν ο καθένας με τις δυνάμεις του τα θύματα αυτής της ανείπωτης τραγωδίας, μακριά από τις δήθεν φιλανθρωπίες της οικονομικής ελίτ, από τα φασιστικά αποβράσματα της ΧΑ, από όλους αυτούς, οι οποίοι πατάνε κυριολεκτικά πάνω σε πτώματα, για να εκμεταλλευτούν πολιτικά αυτή την τραγωδία. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, παρά τις κοκορομαχίες τους, είναι υπεύθυνες για τη διαχρονική κατάντια του κρατικού μηχανισμού (βλ. θανατηφόρες πυρκαγιές στην Ηλεία το 2007).

Δεν αναγνωρίζουμε τις «ευαισθησίες» της ιμπεριαλιστικής φονικής μηχανής των ΗΠΑ και  της ΕΕ, η οποία έχει το θράσος να εκφράζει την «αλληλεγγύη» της και τα «συλλυπητήριά» της, όταν είναι αυτή, η οποία έχει επιβάλει βάρβαρες πολιτικές λιτότητας, διαλύοντας την ικανότητα του  κρατικού μηχανισμού να διαχειριστεί τέτοιου επιπέδου φυσικές καταστροφές. Γιατί εντός της ΕΕ το ελληνικό κράτος των μνημονίων, των αιμοσταγών πρωτογενών πλεονασμάτων και της επιτροπείας είναι δέσμιο του ληστρικού χρέους, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η σημασία διάθεσης των αναγκαίων πόρων για την προστασία των ανθρώπων.

Να ληφθούν άμεσα μέτρα:

– Για την πλήρη αποζημίωση και ανακούφιση των πληγέντων

– Για την στέγαση τους και την κάλυψη των αναγκών τους ( τροφή, νερό, ένδυση κτλ)

– Για να μη  γίνει καμιά αλλαγή χρήσης των περιοχών.

– Να κηρυχθούν άμεσα αναδασωτέες.

Μονάχα η γνήσια μαζική λαϊκή αλληλεγγύη μπορεί να υπενθυμίσει στους ιθύνοντες ότι «ασύμμετρη απειλή» είναι τα ιδιοτελή συμφέροντα τους και η καπιταλιστική κερδοφορία και όχι τα καιρικά φαινόμενα. Για να μην θρηνήσουμε και άλλα θύματα. Για να μη συνηθίσουμε στο θάνατο. Για να οικοδομήσουμε μία κοινωνία στην οποία στο επίκεντρο θα βρίσκεται ο άνθρωπος και οι ανάγκες του και όχι τα κέρδη της ολιγαρχίας. 

Ταξική Αντεπίθεση ( Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

 

 

Το Eurogroup χαιρετίζει τη δέσμευση των ελληνικών αρχών να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν όλες τις βασικές μεταρρυθμίσεις που υιοθετήθηκαν με βάση το πρόγραμμα του ESM και να διασφαλίσουν ότι οι στόχοι των σημαντικών μεταρρυθμίσεων που υιοθετήθηκαν είναι ασφαλείς.

Απόσπασμα από την απόφαση του Eurogroup της 21ης Ιούνη

Τα στοιχήματα είναι για να υλοποιούνται

Αλέξης Τσίπρας από του βήμα του Ζαππείου στις 22 Ιούνη

Σύσσωμο το συριζαϊκό αστικό μπλοκ πανηγυρίζει για την απόφαση του Eurogroup, μια απόφαση που σύμφωνα με τους ίδιους σηματοδοτεί την οριστική έξοδο από τα μνημόνια. Φυσικά, για να σταθεί επικοινωνιακά το αφήγημα της κυβέρνησης περί εξόδου από τα μνημόνια και την έναρξη μιας νέας περιόδου, ήταν επιβεβλημένο να εμφανιστεί ο Τσίπρας φορώντας γραβάτα. Μια γνήσια απομίμηση του λύκου που φοράει προβιά.

Γιατί η πραγματικότητα διαψεύδει περίτρανα την κυβέρνηση. H συμφωνία του Eurogroup αν συμβάλει κάπου είναι στο να καταδείξει ότι η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και μνημονιακή επιτροπεία θα συνεχιστεί με τους ίδιους όρους μέχρι το 2060, ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα και οι ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι θετικοί, ότι οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να φτωχοποιούνται και να εξαθλιώνονται. Συγκεκριμένα η Ελλάδα έχει δεσμευτεί για θετικά πλεονάσματα ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και 2,2% μέχρι το 2060.

Η κυβέρνηση διατείνεται ότι με την απόφαση αυτή λαμβάνει μια σειρά από μέτρα ελάφρυνσης του χρέους. Όμως, είναι η ίδια κυβέρνηση η οποία έχει αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο για ονομαστική μείωση του χρέους (δηλαδή αν τα «χρωστούμενα» είναι €100 να κουρευτούν τα €20 και τα «χρωστούμενα» να γίνουν €80), επομένως τα πιθανά μέτρα για τη διευθέτηση του χρέους μπορεί να περιλαμβάνουν είτε μείωση του επιτοκίου, είτε αύξηση της περιόδου αποπληρωμής του. Και πράγματι η κυβέρνηση έλαβε και μείωση του επιτοκίου και αύξηση της περιόδου αποπληρωμής, όμως και τα δυο αυτά μέτρα έχουν μια ιδιαίτερη και αμφίσημη σημασία. Το πρώτο έγκειται στην κατάργηση του επιτοκιακού πέναλτι που πληρώνει η Ελλάδα, δηλαδή καταργείται το υψηλότερο επιτόκιο που πλήρωνε από την αρχή των μνημονίων η χώρα σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και πλέον θα ισχύει και για αυτή το ίδιο επιτόκιο με αυτό των άλλων χωρών. Για το δεύτερο μέτρο, δηλαδή την αύξηση της διάρκειας, θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα για να εξηγήσουμε τη σημασία του. Έστω λοιπόν ότι το ύψος του χρέους είναι €100.000, το ετήσιο επιτόκιο αποπληρωμής είναι 3% και η περίοδος αποπληρωμής είναι 20 χρόνια, αυτό οδηγεί σε μια μηνιαία δόση ύψους €555. Έστω τώρα ότι η περίοδος αποπληρωμής αυξάνεται στα 30 χρόνια χωρίς να αλλάξει κάποιος άλλος όρος, αυτό οδηγεί σε μια χαμηλότερη δόση ύψους €422. Ταυτόχρονα, όμως, εκτός από τη μείωση της δόσης αυξάνεται και το συνολικό ποσό αποπληρωμής, καθώς στην πρώτη περίπτωση είναι € 133.000 ενώ στη δεύτερη είναι € 152.000 (για την πρώτη περίπτωση έχουμε € 555 * 240 μήνες = € 133.000, ενώ στη δεύτερη €422 * 360 μήνες = € 152.000). Με άλλα λόγια η αύξηση της διάρκειας της αποπληρωμής σημαίνει ταυτόχρονα και αύξηση του χρέους.

Στο παράρτημα της συμφωνίας του Eurogroup για το κλείσιμο της τέταρτης αξιολόγησης περιλαμβάνονται επίσης μια σειρά από μεσοπρόθεσμα μεταμνημονιακά μέτρα διαχείρισης του χρέους, η υλοποίηση των οποίων θα διασφαλίζεται μέσω τριμηνιαίων ελέγχων από την πλευρά των δανειστών στο πλαίσιο της ενισχυμένης εποπτείας. Τα μεσοπρόθεσμα μνημονιακά μέτρα έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα που τσακίζουν το λαό τα τελευταία χρόνια. Από τις ήδη ψηφισμένες μειώσεις ύψους 12,5 δις σε επικουρικές και κύριες συντάξεις, μέχρι τη διατήρηση του αντεργατικού νόμου Βρούτση, όπου ο κατώτατος κι υποκατώτατος μισθός θα καθορίζεται πλέον από το υπουργείο εργασίας και όχι από τις συλλογικές συμβάσεις. Από την κατάργηση του ΕΚΑΣ, τη μείωση του αφορολόγητου και την αύξηση των αγροτικών εισφορών, μέχρι και την ενίσχυση των ιδιωτικοποιήσεων (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΔΕΣΦΑ, αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, λιμάνια Αλεξανδρούπολης, Καβάλας, Ηγουμενίτσας, Κέρκυρας).

Η συμφωνία αυτή επικυρώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι τα μνημόνια είναι εδώ για να μείνουν, ότι καμία κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα παρέκκλισης από τους προ-συμφωνημένους στόχους και ότι τυχόν παρεκκλίσεις θα τιμωρούνται άμεσα, όπως αποδεικνύεται και από το πάγωμα της εκταμίευσης της τελευταίας δόσης του τρίτου μνημονίου ύψους € 15 δις, ως “αντίποινα” στην διατήρηση του μειωμένου ΦΠΑ σε 5 νησιά.

Η ντόπια αστική τάξη χαιρετίζει τη συμφωνία του Eurogroup, ακριβώς γιατί στη συμφωνία αυτή διασφαλίζεται η πάγια επιδίωξη της για διατήρηση των μνημονιακών πολιτικών και μετά το πέρας του μνημονίου. Γιατί κατά τη διάρκεια των μνημονίων, μεγάλη μερίδα της αστικής τάξης αύξησε την κερδοφορία της, πατώντας πάνω σε πτώματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί αντιλαμβάνεται ότι τα μεταβλητά της κόστη (μισθοί, ασφαλιστικές εισφορές) θα παραμείνουν σε χαμηλά επίπεδα, δίνοντάς της έτσι την αναπτυξιακή ώθηση που επιζητά. Γιατί αντιλαμβάνεται ότι η συνέχιση των μνημονίων, έστω και άτυπη, και η απαρέγκλιτη ευρωπαϊκή πορεία αποτελεί όρο επιβίωσης της.

Στην Ελλάδα των 8 ετών μνημονίων, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, των πετσοκομμένων μισθών και των κουτσουρεμένων συντάξεων, των νοσοκομείων με ελλιπές προσωπικό και των υποστελεχομένων σχολείων· στη χώρα που οι κεφαλαιοκράτες σκυλεύουν την εργατική τάξη· σε αυτό το πλαίσιο, της ακραίας δηλαδή ταξικής επίθεσης καλούμαστε, ντόπιοι και μετανάστες, να δώσουμε έναν διττό αγώνα, από τη μια αυτόν της επιβίωσης, τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής, και από την άλλη της ταξικής αντεπίθεσης.

Να προτάξουμε την από κοινού οργάνωση στους χώρους δουλειάς και σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Να στήσουμε αναχώματα στην καπιταλιστική επέλαση της εποχής μας και να κάνουμε το επόμενο βήμα.