Από τις 9 Οκτωβρίου το αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν, συνεπικουρούμενο από τους γνωστούς τζιχαντιστές “αντάρτες ” του Συριακού Εθνικού Στρατού (μετεξέλιξη του FSA, υπό τουρκική διοίκηση) ξεκίνησε μια νέα στρατιωτική εισβολή στη Συρία με το ειρωνικό όνομα “Πηγή Ειρήνης”. Είχαν προηγηθεί ήδη οι στρατιωτικές επιχειρήσεις “Ασπίδα του Ευφράτη” (2016) και “Κλάδος Ελαίας” (2018), με τις οποίες η Τουρκία ελέγχει σημαντικό μέρος εδαφών της Συρίας. Μάλιστα, μετά την στρατιωτική εισβολή και κατάληψη του Αφρίν τον Μάρτιο του 2018, ο Ερντογάν δήλωνε γεμάτος αυτοπεποίθηση: «Τώρα κυματίζει εκεί η τουρκική σημαία! Κυματίζει εκεί η σημαία του FSA!». Άμεσος στόχος του τουρκικού καθεστώτος είναι η καταστολή της κουρδικής Αντίστασης, η δημιουργία μιας ζώνης κατοχής επί του συριακού εδάφους, ο εκτοπισμός δεκάδων χιλιάδων κούρδων που ζουν στην περιοχή με ταυτόχρονο εποικισμό πληθυσμών φίλα προσκείμενων στο τουρκικό καθεστώς και η επαναφορά στην «κανονικότητα» του παρελθόντος, όταν το Τουρκικό καθεστώς συνόρευε με το ISIS και ανέπτυσσαν από κοινού οικονομικά αλισβερίσια. Ουσιαστικά, στόχος του Ερντογάν είναι η δημιουργία ενός άτυπου κρατιδίου – προτεκτοράτου της Τουρκίας εντός των εδαφών της Συρίας, το οποίο θα φράξει το ενδεχόμενο της δημιουργίας ενός σκιώδους κουρδικού “κράτους” (το οποίο αν και τυπικά δεν θα είναι ένα έθνος/κράτος με την παραδοσιακή του μορφή, ουσιαστικά θα αποτελεί μια μεγάλη περιφέρεια με γεωπολιτική ισχύ υπό τον κουρδικό έλεγχο). Ταυτόχρονα, η εξαγωγή πολέμου και η εισβολή στη Συρία είναι μια τεράστια πολεμική επένδυση, καθώς ο Ερντογάν επιδιώκει μέσω αυτής να δώσει ώθηση στην τουρκική οικονομία που βρίσκεται σε κρίση. Ενδεικτικό της μεγάλης πολεμικής μπίζνας είναι πως οι μετοχές των κατασκευαστικών εταιριών στη Νότια και Νοτιοανατολική Τουρκία έχουν ανέβει κατά 30-40% το τελευταίο διάστημα, καθώς ο Ερντογάν υποσχέθηκε να χτίσει στη ζώνη κατοχής 140 χωριά των 5.000 κατοίκων και 50 περιφέρειες των 30.000 κατοίκων!
Φυσικά, από την πλευρά του καθεστώτος του AKP η εισβολή αυτή δεν είναι “μεμονωμένο περιστατικό”, αλλά υπάρχει μια ενότητα της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής με μια εξ ίσου επιθετική εσωτερική πολιτική που βάζει στο στόχαστρο δημοκράτες, προοδευτικούς ανθρώπους, ακόμα και πρώην συνεργάτες του Ερνογάν (τους γκιουλενιστές), αλλά κυρίως στην Επαναστατική Αριστερά.
Η σημερινή εισβολή του τουρκικού στρατού, που διεξάγεται παρά τα κροκοδείλια δάκρυα των μεγάλων δυνάμεων και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών (Γαλλία, Γερμανία κλπ), οι οποίο σε ανακοινώσεις τους “καταδικάζουν” την τουρκική εισβολή, είναι ακόμα ένα επεισόδιο στο δράμα που βιώνουν οι λαοί της Συρίας από το 2011 έως σήμερα. Εδώ και 8 χρόνια στη Συρία διεξάγεται η μικρογραφία ενός παγκόσμιου πόλεμου, με τις παγκόσμιες υπερδυνάμεις και ισχυρούς περιφερειακούς παίκτες να εμπλέκονται σε ένα τεράστιο κουβάρι ανταγωνισμών και συμμαχιών. Ο πόθος του συριακού λαού για ελευθερία πνίγηκε πολύ σύντομα στο αίμα, με ευθύνη τόσο του αυταρχικού μπααθικού καθεστώτος, όσο και των μισθοφόρων “ανταρτών”, που εξοπλίζονται και χρηματοδοτούνται από ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ, Κατάρ, Σαουδική Αραβία και Τουρκία. Ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του δημιούργησαν και αξιοποίησαν τη συριακή κρίση, μετατρέποντάς την σε ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση με σκοπό την ανατροπή του εξαρτημένου από τη Ρωσία μπααθικού καθεστώτος και την αντικατάστασή του από φιλικές προς τη Δύση δυνάμεις, για να διασφαλίσουν τη ηγεμονία τους στη Μέση Ανατολή, καθώς η στρατιωτική άνοδος της πυρηνικής υπερδύναμης Ρωσίας απειλεί τα συμφέροντα τους. Η στρατηγικού χαρακτήρα σύγκρουση των ΗΠΑ και των συμμάχων της με τη Ρωσία και την Κίνα, οι εκατέρωθεν στρατιωτικές ασκήσεις πολεμικής προπαρασκευής, η περικύκλωση της Ρωσίας με νατοϊκά στρατεύματα, η διευκόλυνση μεταφοράς στρατευμάτων σε ευρωπαϊκό έδαφος, ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος, η αποτυχία επαρκούς ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας και ο κίνδυνος για το ξέσπασμα μια νέας μείζονος κρίσης, αυξάνουν τον κίνδυνο έκρηξης ενός γενικευμένου πολέμου, με τη Μέση Ανατολή γενικότερα και τη Συρία ειδικότερα να αποτελούν πυριτιδαποθήκη. Σε μία περιοχή, η οποία μυρίζει μπαρούτι λόγων της σύγκρουσης ισχυρών περιφερειακών δυνάμεων (Ισραήλ, Σαουδική Αραβία, Ιράν, Τουρκία), άλυτων ιστορικών ζητημάτων (Κουρδικό, Παλαιστινιακό) και όπου οι συμμαχίες μεταβάλλονται από τη μία μέρα στην άλλη, συγκεντρώνουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις η συμμορία του ΝΑΤΟ και νέες ανερχόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις, όπως αυτές εκφράζονται από το ρωσοκινέζικο άξονα, προετοιμάζοντας το σφαγείο των λαών της περιοχής. Σε μια περιοχή, στην οποία ενώ σφαγιάζεται ο λαός της Υεμένης με τις πλάτες της Δύσης, με μπροστάρηδες τον οίκο των Σαούντ, οι ΗΠΑ στέλνουν επιπλέον 3.000 στρατιώτες και πρόσθετο πολεμικό εξοπλισμό (συστοιχίες πυραύλων Patriot, μοίρες μαχητικών αεροσκαφών, σύστημα αντιπυραυλικής προστασίας THAAD κλπ), με σκοπό τη «διασφάλιση και ενίσχυση της άμυνας της Σαουδικής Αραβίας» απέναντι στο Ιράν και την αντίσταση των ανταρτών Χούτι.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η νατοϊκή Τουρκία παρουσιάζει τάσεις αυτονόμησης (αλλά όχι απόσχισης) της εξωτερικής της πολιτικής και ως ισχυρή, αναθεωρητική και ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη προσπαθεί να αξιοποιήσει προς όφελός της τον ανταγωνισμό ΗΠΑ – Ρωσίας, με σκοπό τη γεωστρατηγική αναβάθμισή της. Οι διαδοχικές στρατιωτικές επιχειρήσεις σε συριακά και ιρακινά εδάφη δεν γίνονται για την “αυτοάμυνά” της, όπως ισχυρίζεται. Ούτε οφείλονται σε κάποιου είδους “τρέλα και μεγαλομανία του Σουλτάνου”. Είναι μια απόλυτα ορθολογική και ζυγισμένη επίδειξη δύναμης της τουρκικής αστικής τάξης απέναντι σε “φίλους” και ”εχθρούς’. Παράμετρος αυτής της επίδειξης ισχύος είναι και η διαχείριση του προσφυγικού, με τον Ερντογάν να χρησιμοποιεί το ζήτημα ως μοχλό πίεσης εναντίον της ΕΕ, για να επωφεληθεί με γεωπολιτικές και οικονομικές προσόδους.
Από την άλλη, δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε και τις ευθύνες της ηγεσίας του κουρδικού κινήματος, που έσυρε τον δοκιμαζόμενο κουρδικό λαό σε μια στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ. Ας μην ξεχνάμε ποιες είναι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους. Είναι αυτοί που από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου μέχρι σήμερα έχουν μετατραπεί σε “πλανητάρχες” και παγκόσμιοι χωροφύλακες, αιματοκυλώντας ολόκληρο τον πλανήτη με τις χούντες, τους πολέμους και την τρομοκρατία τους (ας μην ξεχνάμε πως οι εμπρηστικές βόμβες Ναπάλμ πριν χρησιμοποιηθούν στο Βιετνάμ δοκιμάστηκαν στα ελληνικά βουνά εναντίον του ΔΣΕ). Είναι αυτοί που στο πιο πρόσφατο παρελθόν βομβάρδισαν την Γιουγκοσλαβία, διέλυσαν το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Υεμένη. Είναι αυτοί οι μακελάρηδες των λαών, οι οποίοι βύθισαν στο χάος την Λιβύη, η οποία πλέον έχει μετατραπεί σ’ ένα πραγματικό σκλαβοπάζαρο των προσφύγων, αυτών των θυμάτων της βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού. Είναι αυτοί που κάνουν πλάτες στο ισραηλινό κράτος – απαρτχάιντ να αιματοκυλά εδώ και δεκαετίες τον ηρωικό παλαιστινιακό λαό. Είναι αυτοί που εξόπλισαν τους νεοναζί στην Ουκρανία και στηρίζουν τη νεοναζιστική – νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της. Οι ευθύνες των ΗΠΑ στο μακελειό της Συρίας είναι κεντρικές και απαράγραπτες. Είναι οι ΗΠΑ αυτές που μαζί με το καθεστώς της Τουρκίας, τις μοναρχίες του Κόλπου και το Ισραήλ δεν δίστασαν να ενισχύσουν το έκτρωμα του ISIS, κάθε λογής τζιχαντιστές και τη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» (FSA) για την ανατροπή του μπααθικού καθεστώτος, για να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους στη Μέση Ανατολή, ύστερα από την αστάθεια, την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν. Είναι οι ίδιες οι ΗΠΑ που χορήγησαν άφθονο χρήμα και πολεμικό υλικό στους “αντάρτες” που σήμερα σφάζουν τους κούρδους. Όπως επίσημα παραδέχθηκε ο Τραμπ τον Ιούλιο του 2017, το πρόγραμμα οικονομικής και στρατιωτικής ενίσχυσης της “συριακής αντιπολίτευσης” ήταν «ακραία κοστοβόρο, μαζικό, επικίνδυνο και αναποτελεσματικό». Καμιά κοινωνική αλλαγή, λοιπόν, δεν μπορεί να στεριώσει σε συνεργασία με τους αρχιμακελάρηδες των λαών. Είναι οι πρώτοι που με την πρώτη ευκαιρία θα σε μαχαιρώσουν πισώπλατα, όπως γίνεται σήμερα. Και στις παρούσες συνθήκες, κάτω από το βάρος της πίεσης που ασκεί η τουρκική εισβολή και η εγκατάλειψη των ΗΠΑ, η ηγεσία των κούρδων αλλάζει ρότα και συνεργάζεται πλέον με το μπααθικό καθεστώς, γεγονός ενδεικτικό της ρευστότητας των συμμαχιών στην περιοχή: «έπρεπε να απευθυνθούμε και να διαπραγματευτούμε με τη συριακή κυβέρνηση που έχει το καθήκον να προστατεύει τα σύνορα της χώρας και να διατηρεί την κυριαρχία της, ώστε ο συριακός στρατός να μπορέσει να εισέλθει και να εγκατασταθεί κατά μήκος των συριακών και τουρκικών συνόρων για να στηρίξει τον SDF ώστε να αποκρούσει αυτήν την επιθετικότητα και να απελευθερώσει τις περιοχές που κατέχει ο τουρκικός στρατός και οι μισθοφόροι του. Η συμφωνία αυτή προσφέρει την ευκαιρία να απελευθερωθούν τα υπόλοιπα συριακά εδάφη και οι πόλεις που έχει καταλάβει ο τουρκικός στρατός ως την Afrin και άλλες πόλεις και χωριά της Συρίας. Ως εκ τούτου, ανακοινώνουμε σε όλους τους ανθρώπους μας σε όλα τα τμήματα της βόρειας και ανατολικής Συρίας, ιδιαίτερα των παραμεθόριων περιοχών, ότι αυτή η ανάπτυξη (του συριακού στρατού) προέκυψε μέσα από συντονισμό με την Αυτόνομη Διοίκηση της Βορειοανατολικής Συρίας και των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων και με τη συναίνεσή τους» (από ανακοίνωση των SDF, 13/10/2019).
Τέλος, οι ευθύνες του ελληνικού κράτους δεν είναι αμελητέες. Η Ελλάδα ως πιστό μαντρόσκυλο του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού μετατρέπεται σε μια τεράστια στρατιωτική βάση και πολεμικό ορμητήριο της Δύσης (τελευταίο δείγμα η επίσκεψη Πομπέο και η ανανέωση και επέκταση της “Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας” με τις ΗΠΑ), ενώ πρωταγωνιστεί στον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου και τη δημιουργία του λεγόμενου mini ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή. Ας μην ξεχνάμε πως το ελληνικό έδαφος (και κυρίως η βάση της Σούδας) έχει χρησιμοποιηθεί ως ορμητήριο για πυραυλικά χτυπήματα εναντίον της Συρίας, όπως έγινε και στο πρόσφατο παρελθόν για άλλες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ). Το ελληνικό κράτος λειτουργώντας ως μεσίτης για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης, αποτελεί ακόμα μια επιθετική δύναμη στην περιοχή που επιδιώκει να καρπωθεί ένα κομμάτι από την πίτα της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας. Η στρατηγική της πρόσδεσης της Ελλάδας στο άρμα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και η διαρκής εμβάθυνση του ειδικού της ρόλου εμπλέκει τη χώρα σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς, με κεντρικότερη την αντίθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία (και ευρύτερα ανάμεσα στον ευρωατλαντικό και ρωσο-κινέζικο άξονα). Ο έλεγχος και η νομή των πλουτοπαραγωγικών υλών, η εξασφάλιση των οδών μεταφοράς τους, γενικότερα το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής, είναι γραμμένα στην ιστορία του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος με γράμματα που στάζουν αίμα. Σήμερα καθήκον ενός επαναστατικού κινήματος είναι η ανάπτυξη της αντίστασης στον ίδιο μας τον τόπο σε συνδυασμό με την ανάπτυξη ενός πλατιού διεθνιστικού αντιιμπεριαλιστικού και αντιπολεμικού κινήματος που θα μπει φραγμός σε ένα νέο παγκόσμιο αιματοκύλισμα για τα συμφέροντα των πλουτοκρατών. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οφείλουμε να καταδικάσουμε την τουρκική εισβολή στη Συρία και την επιδιωκόμενη σφαγή του κουρδικού λαού από το καθεστώς Ερντογάν και τους συμμάχους του. Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη ενός αντιπολεμικού μετώπου οφείλει να σταθεί εμπόδιο στην απόπειρα επαναχάραξης των συνόρων στη Συρία (και όχι μόνο), καθώς η οποιαδήποτε αλλαγή συνόρων θα φέρει νομοτελειακά ένα νέο ντόμινο γεωπολιτικών εξελίξεων που μεταφράζονται για τους λαούς σε αίμα, πολέμους, δυστυχία και προσφυγιά.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΚΟΥΡΔΙΚΟ ΛΑΟ – ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ
ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ
ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ!
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)