Το κράτος ζητά δηλώσεις μετάνοιας.
Να σπάσουμε το καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους
Άμεση χορήγηση άδειας στους συντρόφους Δημήτρη Κουφοντίνα και Κώστα Γουρνά
Πανελλαδική ημέρα συντονισμένων δράσεων αλληλεγγύης
Τετάρτη 15 Μαρτίου
Αθήνα: Διαδήλωση στα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ από τα Προπύλαια, στις 17:00
Φωνή Λευτεριάς για τους πολιτικούς κρατούμενους
Εισήγηση της εκδήλωσης αλληλεγγύης στον αντιφασιστικό αγώνα του λαού της Αν. Ουκρανίας με τον Alexey Albu -μέλος της Borotba και ένας από τους επιζήσαντες της σφαγής της Οδησσού στο Σπίτι των Συνδικάτων.
«…Πως ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από το ένα μέρος καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από το άλλο, καταχτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές».
Παρ’ ότι το ξαναμοίρασμα του κόσμου δεν έχει πάρει -ακόμα- τη μορφή ενός παγκοσμίου πολέμου, τα πρώτα επεισόδια του τα βλέπουμε ήδη. Στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, τις «πολύχρωμες επαναστάσεις», την παγκόσμια αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, την αναζωπύρωση των περιφερειακών πολέμων και την όξυνση των διακρατικών συγκρούσεων, την περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ και την ενίσχυση του στο Αιγαίο αλλά και τα Βαλκάνια. Στην πολιτική του «οικονομικού προστατευτισμού» των ΗΠΑ, τον εμπορικό πόλεμο με τη Γερμανία, καθώς και την αναβαθμισμένη αμερικάνικη στρατιωτική παρουσία στον Ειρηνικό.
Ο Brzezinski στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» χαρακτηρίζει την Ουκρανία ως «Γεωπολιτικό Άξονα», η αξία της οποίας προέρχεται από την ευαίσθητη θέση της. Πρόκειται για ένα νέο κράτος 52 εκ. κατοίκων με έκταση μεγαλύτερη από εκείνη της Γαλλίας που παρεμβάλλεται ανάμεσα στη Ρωσία και τις χώρες της Κεντροανατολικής Ευρώπης. Οι πεδιάδες της είναι τοποθετημένες σε ένα στρατηγικό σταυροδρόμι το οποίο στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε ως διάδρομος διέλευσης ξένων στρατευμάτων για εισβολή στη Ρωσία είτε από το νότο (πόλεμος της Κριμαίας, εκστρατεία Ουκρανίας) είτε από τη δύση (Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος). Σήμερα, η Ουκρανία αποτελεί τη βασική διακομετακομιστική οδό μεταφοράς του ρώσικου φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Το 1994 ο πρώην Αμερικανός Πρόεδρος Νίξον είχε δηλώσει ότι οι ΗΠΑ «θα πολεμούσαν για να εμποδίσουν την κατάκτηση της Ουκρανίας από τη Ρωσία».
Στις 21 Νοεμβρίου του 2013, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Γιανουκόβιτς ανακοίνωσε την αναβολή της Συμφωνίας Σύνδεσης με την ΕΕ λίγες μέρες πριν την υπογραφή της, στις 28 και 29 Νοεμβρίου, στην 3η σύνοδο κορυφής της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης στη Λιθουανία.
Την ίδια μέρα ξεσπά το «αυθόρμητο» κίνημα του EUROMAIDAN, όπου κυριαρχούν οι σημαίες της ΕΕ, της Ουκρανίας, τα ναζιστικά σύμβολα και οι φωτογραφίες του Μπαντέρα. Πρόκειται για ένα καλά σχεδιασμένο πραξικόπημα καθοδηγούμενο από τις ΗΠΑ και, δευτερευόντως, από την ΕΕ (και ειδικά τη Γερμανία), καθώς και μια αντιδραστική μαζική εξέγερση, όπου την πολιτική ηγεμονία κατέχουν οι οργανωμένες και στρατιωτικά εκπαιδευμένες ναζιστικές ομάδες. Πρόκειται για τη συνέχιση, την αναβάθμιση, αλλά και την επιτυχή ολοκλήρωση της «πορτοκαλί επανάστασης» του 2004. Στις 22 Φεβρουαρίου, ο Γιανουκόβιτς εγκαταλείπει το Κίεβο. Το ουκρανικό κοινοβούλιο κήρυξε προεδρικές εκλογές για τις 25 Μαΐου του 2014.
Ο σχεδιασμός του πραξικοπήματος προέβλεπε συγκρούσεις με την αστυνομία, καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων και μαζικές σφαγές (όπως της Οδησσού στις 2 Μαΐου). Ακόμα και προβοκάτσιες, όπως το αιματοκύλισμα με ελεύθερους σκοπευτές ενάντια σε αντι-κυβερνητικούς διαδηλωτές στο Κίεβο, το οποίο χρεώθηκε από όλα τα δυτικά ΜΜΕ στην κυβέρνηση Γιανουκόβιτς, αν και οι εντολή είχε δοθεί από το επιτελείο των πραξικοπηματιών. Αυτό αποκάλυψαν οι συνομιλίες της 26ης Φεβρουαρίου ανάμεσα στον Υπουργό Εξωτερικών της Εσθονίας Ούρμας Πάετ και την ύπατη εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής διπλωματίας Κάθριν Άστον, μία μέρα αφότου ο Πάετ είχε επισκεφθεί το Κίεβο για να συναντηθεί με μέλη της νέας μεταβατικής κυβέρνησης. Η υλοποίηση του πραξικοπήματος ήταν υπό την πλήρη επίβλεψη υψηλόβαθμων αξιωματούχων, όπως αποδεικνύει η μυστική επίσκεψη στις 12 Απριλίου του 2014 του αρχηγού της CIA Τζ. Μπρέναν μυστικά στο Κίεβο, λίγο πριν την επανέναρξη της «αντιτρομοκρατικής επιχείρησης» από το στρατό και τις παραστρατιωτικές ομάδες στην Αν. Ουκρανία.
Πρόκειται για ένα επιτυχημένο πραξικόπημα με μακρά ιστορία. Η USAID είχε επενδύσει 5 δις δολάρια από το 1991 έως το 2014 σε «επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης». Η Ann Marie Yastishock, υποδιευθύντρια της USAID για την περιοχή, στην αποτυχημένη προσπάθεια της να αποκρύψει το ρόλο των ΗΠΑ στην Ουκρανία δήλωσε στη γερμανική εφημερίδα DIE ZEIT: «Δεν χρηματοδοτούμε επαναστάσεις, υποστηρίζουμε την κοινωνία των πολιτών και τις ΜΚΟ. Δε χρηματοδοτήσαμε ούτε την πορτοκαλί επανάσταση, ούτε τις διαδηλώσεις του Μαϊντάν το 2014. Στο Μαϊντάν ήταν πολίτες που ξεσηκώθηκαν ενάντια στη διεφθαρμένη τους κυβέρνηση.»
Αποτέλεσμα της ανατροπής της εκλεγμένης κυβέρνησης ήταν η αντικατάστασή της από τη δοτή νεοφιλελεύθερη/ ναζιστική κυβέρνηση, με προσωρινό πρωθυπουργό τον Αρσένι Γιατσένιουκ. Αποκαλυπτική του κυνισμού και της χυδαιότητας των ιμπεριαλιστών είναι η συνομιλία ανάμεσα στον τότε Αμερικανό πρέσβη στο Κίεβο και την Υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, όπου ζυγίζουν και παζαρεύουν τους υποψήφιους πρωθυπουργούς ενός ακόμη προτεκτοράτου τους. «Νομίζω ότι ο Γιάτς (Αρσένιι Γιάτσενουκ) είναι αυτός που έχει την εμπειρία στα οικονομικά», είχε δηλώσει η Υφυπουργός.
Η Ουκρανία έχει δεθεί πια στο άρμα των ΗΠΑ. Δανειοδοτείται από το ΔΝΤ, στηρίζεται πολιτικά από την Ουάσινγκτον, εξοπλίζεται και εκπαιδεύεται από τον αμερικάνικο στρατό. Επιδιώκει την ένταξη της στο ΝΑΤΟ, ενώ η σύνταξη της με το στρατόπεδο του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, αποκτά πιο στέρεες βάσεις μέσα από μια διαδικασία συμφωνιών με την ΕΕ.
Το καθεστώς του Κιέβου είναι ένα κράμα σκληρής νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και εθνικιστικής/ ναζιστικής ιδεολογίας. Αντεργατικά μέτρα, επενδύσεις, επίθεση στις μειονότητες, θεσμική απαγόρευση του κομμουνισμού και παραστρατιωτικά τάγματα που πολεμούν εναντίον του λαού της Αν. Ουκρανίας.
Το πραξικόπημα του Νοεμβρίου και όσα ακολούθησαν αποτέλεσαν στρατηγικό σχέδιο των ΗΠΑ και της ΕΕ με πολλαπλούς αντικειμενικούς σκοπούς. Καταρχάς, την περαιτέρω πολιτική και στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας («επανάσταση των Ρόδων» στη Γεωργία το 2003, εγκατάσταση «αντιπυραυλικής ασπίδας» στην Ανατολική Ευρώπη, στρατιωτική παρουσία στην Πολωνία και τις βαλτικές χώρες, ένταξη στο ΝΑΤΟ πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, κλπ). Δεύτερον, την προσπάθεια αποσταθεροποίησης της ρώσικης οικονομίας, αφού το 43% των εσόδων που είχε η ρωσική κυβέρνηση το 2015 προερχόταν από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 οι ΗΠΑ είχαν διατυπώσει το φόβο τους αναφορικά με το ενδεχόμενο χρησιμοποίησης ενός σοβιετικού «όπλου φυσικού αερίου» προς τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και της τότε ΕΟΚ. Το 2013, η Ρωσία διατήρησε την ηγετική της θέση στον τομέα της ενέργειας. Στη συνολική παραγωγή υδρογονανθράκων παραμένει σε πρωτοπόρα θέση, μπροστά από τη Σαουδική Αραβία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τρίτον, την υπονόμευση των σχέσεων ΕΕ και Ρωσίας – βασικό εμπορικό της εταίρο και πρωτεύοντα ενεργειακό προμηθευτή της σε αργό πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Ενδεικτικό της στενής ενεργειακής σχέσης και αλληλεξάρτησης αποτελεί το γεγονός ότι το 2013 -χρονιά του πραξικοπήματος στην Ουκρανία- το ποσοστό του ρώσικου φυσικού αερίου επί του συνολικού που εισήγαγε η ΕΕ έφτανε το 39%.
Στις 18 Μαρτίου η Ρωσία έκανε αποδεκτή την αίτηση του τοπικού κοινοβουλίου της Κριμαίας, ύστερα από δημοψήφισμα, κηρύσσοντας την περιοχή ως τμήμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Από τη στιγμή αυτή τίθεται σταδιακά σε εφαρμογή η διαδικασία επιβολής κυρώσεων από τις δυτικές χώρες (ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση) κατά της Ρωσίας.
Στις αρχές του Απρίλη του 2014, ξεσπά λαϊκή αντιφασιστική εξέγερση στο Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ και επεκτείνεται σε μεγάλο μέρος της Ανατολικής Ουκρανίας. Στις 2 Μαΐου, τα ναζιστικά τάγματα εφόδου σκοτώνουν και τραυματίζουν δεκάδες αγωνιστές, για να εξοντώσουν το πιο συνειδητό και πρωτοπόρο κομμάτι της πόλης της Οδησσού. Η δολοφονική επίθεση στο Σπίτι των Συνδικάτων θα μείνει για πάντα στην ιστορία σαν η μεγαλύτερη σφαγή του ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες. Στις 11 Μαΐου, πραγματοποιείται δημοψήφισμα για την ανακήρυξη της αυτονομίας του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ. Αποτέλεσμα του θετικού αποτελέσματος είναι η ίδρυση των Λαϊκών Δημοκρατιών.
Η γνήσια, λαϊκή αντίσταση στη χούντα του Κιέβου, η έντονη εργατική σύνθεση της αντιφασιστικής εξέγερσης (κατά βάση εργάτες βαριάς βιομηχανίας, μηχανοκατασκευών, αεροδιαστημικής, ανθρακωρύχοι και μεταλλωρύχοι), η σύγκρουση με τους ντόπιους ολιγάρχες -ακόμα και αν αυτή δεν είναι πλήρης, ο ένοπλος και ηρωικός αγώνας των πολιτοφυλακών, το σθένος ενός λαού που δεν εγκαταλείπει τις βομβαρδισμένες πόλεις του δεν μας επιτρέπουν να κρατήσουμε «ίσες αποστάσεις». Από την πλευρά μας η πολιτική, υλική και ηθική στήριξη μας στον λαό της ανατολικής Ουκρανίας είναι σταθερή και δεδομένη. Η πολιτική μας θέση είναι ξεκάθαρη: Νίκη στα όπλα του αντιφασιστικού αγώνα. Γιατί η ταξική πάλη δεν εκφράζεται μέσα σε συνθήκες εργαστηρίου. Οι ταξικές αντιθέσεις, στον πραγματικό κόσμο, άρα και στον πραγματικό ταξικό πόλεμο, περιπλέκονται με εθνικά ή θρησκευτικά χαρακτηριστικά, περιπλέκονται με ιστορικά και πολιτισμικά κληροδοτήματα. Δικό μας χρέος, σαν επαναστάτες, είναι να εμπλακούμε ενεργά στον κοινωνικό πόλεμο, χωρίς να φοβόμαστε να λερώσουμε τα χέρια μας, χωρίς να αρκούμαστε στις γενικολογίες. Αν θέλουμε να εισβάλουμε στην Ιστορία και να πραγματοποιήσουμε την έφοδο στον ουρανό…
Η εκδήλωση που οργανώνουμε σήμερα, 10 Μαρτίου, δεν θέλει απλά να εξιστορήσει τα γεγονότα που συνέβησαν στην Ουκρανία, το πραξικόπημα των ΗΠΑ και της ΕΕ και την υποκινούμενη αντιδραστική εξέγερση – αν και η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας είναι χρέος και, ταυτόχρονα, όπλο στα χέρια των επαναστατών. Πόσο μάλλον όταν έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε το σύντροφο Αλεξέυ Άλμπου, μέλος της BOROTBA και έναν από τους επιζώντες της σφαγής της Οδησσού. Αυτός είναι ο στόχος του πρώτου μέρους της εκδήλωσης. Στο δεύτερο μέρος θα συζητήσουμε για τα λάθη, τις ανεπάρκειες και τις αυταπάτες των συντρόφων από την Ουκρανία. Για να διδαχτούμε από τα λάθη τους και τις εμπειρίες τους. Για να ξεπεράσουμε τα δικά μας λάθη, τις δικές μας ανεπάρκειες και αυταπάτες. Για να οργανωθούμε πιο αποτελεσματικά ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο και το κράτος του. Για να νικήσουμε!
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
Είναι μερικοί άνθρωποι
που θα έπρεπε να υπάρχουν βουνά
για να κρατάνε το όνομά τους μες το χρόνο.
Οι επιτάφιες στήλες δεν είναι αρκετά ψηλές…
Στις 10 Μάρτη του 2010, παραμονή γενικής απεργίας, πέφτει νεκρός σε ένοπλη συμπλοκή με τους ένστολους υπηρέτες της αστικής τάξης, ο αναρχικός και μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρος Φούντας, κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της Οργάνωσης.
Ο Λάμπρος πέθανε με το όπλο στο χέρι, όπως ακριβώς έζησε: όρθιος, αντιστεκόμενος, μαχόμενος για μια ανθρώπινη κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης, χωρίς κράτος και εκμετάλλευση. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο θα θυμόμαστε τη ζωή και το θάνατο του Λάμπρου σε κάθε σημείο της ταξικής πάλης: στις εργατικές κινητοποιήσεις, στις απεργίες, στις αντιφασιστικές δράσεις, στις δομές αλληλεγγύης, στις συγκρούσεις με τα μαντρόσκυλα του κεφαλαίου, στις αντάρτικες ενέργειες. Σ’ αυτή τη δύσκολη ιστορική συγκυρία, ο Λάμπρος θα είναι πάντα δίπλα μας, εκεί που χτίζεται ένα οδόφραγμα απέναντι στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, εκεί που υψώνεται η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης αντίστασης, εκεί που χτίζεται ένας καινούριος κόσμος. Ο Λάμπρος θα είναι πάντα δίπλα μας, στους αγώνες για την κοινωνική Επανάσταση, για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό.
Ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ ΖΕI ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΣΤΗ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)
Κάλεσμα ενίσχυσης της συγκέντρωσης-πορείας για τις Ελεύθερες Μετακινήσεις
Σάββατο 11/3 Μοναστηρακι στις 12.00
Σήμερα κατάλαβα πράγματι ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε τακτική. Να κρατάμε ανοιχτά τα μάτια μας και να παίρνουμε αυτό που μας ανήκει. Αυτός είναι ο νέος τρόπος που πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε. Αυτό είναι που τους καίει.
Ντάριο Φο: Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω
Τα τελευταία εφτά χρόνια ο κόσμος της εργασίας, τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, βιώνουν μια διαρκή και συντονισμένη επίθεση από την εγχώρια αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές δανειστές, τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Η μνημονιακή επέλαση, η ταξική αφαίμαξη, η αύξηση της έντασης της εκμετάλλευσης, η μετατροπή του τόπου σε μια τεράστια εργασιακή γαλέρα και η ραγδαία μεταβολή του συσχετισμού δύναμης κεφαλαίου-εργασίας είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να ξανάρθει η καπιταλιστική “ανάπτυξη”, πατώντας επί πτωμάτων. Τμήμα αυτής της επίθεσης εναντίον των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων είναι η αναδιάρθρωση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και η σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών, ως μνημονιακό προαπαιτούμενο, ενάντια στην οποία παλεύουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ με απεργιακές κινητοποιήσεις.
Κομμάτι της αναδιάρθρωσης στα ΜΜΜ είναι η αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, η ενίσχυση των κατασταλτικών μέτρων ενάντια σε όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν το αντίτιμο του εισιτηρίου (ηλεκτρονικό εισιτήριο, μπάρες ελέγχου διέλευσης κλπ) καθώς και η ποινικοποίηση των αντιστάσεων του ανταγωνιστικού κινήματος ενάντια σ’ αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία έρχονται να προστεθούν σωρευτικά σε ένα περιβάλλον γενικευμένης εκπτώχευσης και ισοδυναμούν με κήρυξη πολέμου ενάντια στους προλετάριους και τους αποκλεισμένους.
Από τις ανοιχτές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, ως τις ενέργειες σαμποτάζ ενάντια σε ακυρωτικά μηχανήματα, ο πολύμορφος αγώνας για ελεύθερες μετακινήσεις είναι αγώνας για την κάλυψη των βασικών προλεταριακών-λαϊκών αναγκών. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα εναντίον της διαρκούς λεηλασίας των ζωών μας. Είναι ένα ακόμα πεδίο σύγκρουσης με το Κεφάλαιο και το Κράτος του, ένα πεδίο ταξικής οργάνωσης και αντεπίθεσης.
Στηρίζουμε τη συγκέντρωση-πορεία που καλεί ο Συντονισμός συλλογικοτήτων του κέντρου για τις Ελεύθερες Μετακινήσεις μαζί με Λαϊκές Συνελεύσεις από διάφορες περιοχές της Αθήνας.
Στις 14, 16 και 23 Φλεβάρη 2017, στη δίκη της Χ.Α εκδικάστηκε η υπόθεση αναφορικά με την παρακρατική επίθεση χρυσαυγίτικου τάγματος εφόδου στις 30 Ιούνη 2008 στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια στα κάτω Πετράλωνα, που είχε σαν αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό 2 συντρόφων. Ύστερα από κάλεσμα του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού στεκιού Αντίπνοια, η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών & Κομμουνιστών), μαζί με την αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti, την Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, την αναρχική συλλογικότητα Ατραπός, την αναρχική συλλογικότητα O.72, αλλά και συντρόφους και συντρόφισσες, πλαισίωσε και στήριξε το Αντιφασιστικό-Αντιθεσμικό-Αντικρατικό Κάλεσμα. Οι γραμμές που ακολουθούν αποτελούν ένα συνοπτικό απολογισμό της συγκεκριμένης κινητοποίησης που αποτέλεσε άλλη μια στιγμή του μακρόχρονου και αδιάκοπου Μαχητικού Αντιφασισμού.
Στις 14 Φλέβαρη, ανήμερα του αγίου Βαλεντίνου, στο Εφετείο Αθηνών οι μπάτσοι και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δεν μπόρεσαν να κρύψουν τα διαχρονικά αισθήματα αγάπης που τρέφουν προς τη χιτλεροκυπατζίδικη συμμορία: κινητοποιώντας ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις φρόντισαν να μπάσουν στην αίθουσα μερικές δεκάδες ναζιστών, χωρίς τον προβλεπόμενο -για όλους πλην αυτών-έλεγχο και καταγραφή των στοιχείων τους. Την ίδια στιγμή κωλυσιεργούσαν και παρεμπόδιζαν με φαιδρά επιχειρήματα (και με την ανοχή της έδρας) την είσοδο αντιφασιστών και αντιφασιστριών. Παρ’ όλα αυτά, και ενώ είχε προηγηθεί η “θερμή” αντιφασιστική “υποδοχή” των ναζιστών και των ένστολων προστατών τους, οι λίγες δεκάδες των συντρόφων και συντροφισσών που υπό αυτές τις συνθήκες κατάφεραν να μπουν στην αίθουσα απάντησαν μαχητικά στις προκλήσεις των ναζιστών, οι οποίοι για ακόμα μια φορά επέδειξαν τη θρασυδειλία τους, προσβάλλοντας τη Μνήμη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, κρυμμένοι πίσω από τη θαλπωρή και την προστασία των αστυνομικών διμοιριών, οι οποίες και φρόντισαν για την ασφαλή φυγάδευση τους. Το μήνυμά μας ήταν ξεκάθαρο, αποφασιστικό και προς πάσα κατεύθυνση: καμία ειρηνική συνύπαρξη δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ανάμεσα στον κόσμο του Αγώνα και τα βδελυρότερα γεννήματα της αστικής Τάξης και του Κράτους της.
Στις 16 και 23 Φλεβάρη, στις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού, οι ναζιστές παρέμειναν άφαντοι και δεκάδες αντιφασίστες και αντιφασίστριες βρέθηκαν τόσο μέσα όσο και έξω από την αίθουσα όπου και κατέθεσαν απρόσκοπτα οι 2 σύντροφοι και οι 2 συντρόφισσες. Εξίσου άφαντοι παρέμειναν και στην επόμενη συνεδρίαση, στις 24 Φλεβάρη στο Εφετείο. Τη στιγμή που η μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τούς νομιμοποιεί πολιτικά και τους ξεπλένει κοινοβουλευτικά και οι ένστολοι ψηφοφόροι τους συνεχίζουν να τους προστατεύουν ξεδιάντροπα από τη δίκαιη αντιφασιστική οργή (όπως πρόσφατα συνέβη στη Βέροια, το Αγρίνιο, την Καβάλα και τα Γιάννενα), το διακύβευμα για να μην αφήνουμε σπιθαμή γης στους δήθεν “αντισυστημικούς” υπερασπιστές των συμφερόντων του Κεφαλαίου, μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες, στους χώρους δουλειάς και τα σχολεία, στους δρόμους και τις πλατείες παραμένει ανοιχτό. Τα γεγονότα κατά της διάρκεια του Αντιφασιστικού-Αντιθεσμικού-Αντικρατικού Καλέσματος στη δίκη της Χ.Α -όπως και οι πρόσφατες μαχητικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στο Ωραιόκαστρο, όπου οι μασκαρεμένοι χρυσαυγίτες, με την επωνυμία “Πατριωτική Κίνηση Πολιτών Ωραιοκάστρου” αφού πρώτα προσπάθησαν να εμποδίσουν την πρόσβαση προσφυγόπουλων στην εκπαίδευση, μετά τα έμπρακτα μαθήματα αντιφασισμού που έλαβαν στις 20 Φλεβάρη, έβαλαν την ουρά στα σκέλια ανακοινώνοντας τη “διακοπή των δραστηριοτήτων έξω από το σχολείο”- αποδεικνύουν αυτό που η Ιστορία διδάσκει: Ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους από τον κόσμο του Αγώνα.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ & ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών & Κομμουνιστών)
