Category: Εκδηλωσεις/ Συζητησεις

Ζούμε σε μια εποχή έρποντος παγκοσμίου πολέμου. Σε μια εποχή διαρκούς όξυνσης των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την ίδια ώρα που η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα μιας νέας μείζονος δομικής κρίσης, συνέχειας της κρίσης που ξέσπασε το 2008. Παρά τα σημάδια μιας ισχνής, ανισόμετρης και αναιμικής ανάκαμψης, είναι πρόδηλο πως η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία στέκεται σε πήλινα πόδια. Βασικό χαρακτηριστικό της αστάθειας του καπιταλισμού είναι η υπερδιόγκωση του κρατικού και ιδιωτικού χρέους στις ανεπτυγμένες οικονομίες, που αντανακλά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης του χρέους από τη “διάσωση” επιχειρηματικών ομίλων και τραπεζών. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, στο τέλος του 2016 το παγκόσμιο κρατικό και ιδιωτικό χρέος εκτοξεύθηκε στα 215 τρισ. δολάρια (με τάσεις συνεχούς ανόδου), που αντιστοιχεί στο 325% του παγκόσμιου ΑΕΠ (το οποίο είναι 74 τρις δολάρια). Οι ανεπτυγμένες χώρες είναι αυτές που κατέχουν τη μερίδα του λέοντος, αφού το συνολικό τους χρέος ανέρχεται στα 160 τρις (390% επί του ΑΕΠ τους). Το ΔΝΤ χαρακτηρίζει την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας ως εύθραυστη με ήπιες προοπτικές, ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χαρακτηρίζει το διεθνές εμπόριο ως “ιδιαιτέρως υποτονικό”.

Η καπιταλιστική κρίση δημιουργεί όξυνση των διακρατικών ανταγωνισμών και αναδιάταξη των συμμαχιών, ενώ νέες μεγάλες δυνάμεις αναδύονται, με την Κίνα στην αιχμή του δόρατος να αμφισβητεί ευθέως την αμερικάνικη οικονομική (και όχι μόνο) πρωτοκαθεδρία, χτίζοντας έναν επιθετικό καπιταλισμό κάτω από “σοσιαλιστικά λάβαρα”. Από το 2006 λειτουργεί το μπλοκ των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), το οποίο ολοένα και κερδίζει έδαφος στο Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν σε σχέση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Αυτό οδηγεί τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, και κυρίως τις ΗΠΑ, σε μια φυγή προς τα εμπρός, δείγμα της οποίας είναι η ιλιγγιώδης διαπραγμάτευση του Τραμπ έναντι συμμάχων και εχθρών, με σκοπό τη διατήρηση της απειλούμενης παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας. Οι BRICS, που κατέχουν το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού, το 27% της συνολικής έκτασης του πλανήτη και το 23% του παγκόσμιου ΑΕΠ, αναδεικνύονται σε σημαντική ανταγωνιστική δύναμη του ευρωατλαντικού μπλοκ, ενώ έχουν ιδρύσει από το 2015 τη Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα (New Development Bank) με αποθεματικό 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων και διακηρυγμένο στόχο την ανάπτυξη επενδυτικών προγραμμάτων για έργα υποδομής. Σκοπός της NDB είναι να δημιουργηθεί ένα αντίπαλο δέος στην Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, που βρίσκονται υπό την αμερικάνικη κηδεμονία. Φυσικά, οι λεγόμενες BRICS δεν είναι ένα αρραγές μέτωπο. Η εκλογή του φιλοαμερικάνου φασίστα Μπολσονάρο στη Βραζιλία, για παράδειγμα, ενδέχεται να οδηγήσει στη γεωπολιτική στροφή της χώρας και στην ένταξή της στο ΝΑΤΟ.

Ισχυρή θέση στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων παίζει και η Οργάνωση για τη Συνεργασία της Σαγκάης (SCO), που ιδρύθηκε το 2002 με 6 ιδρυτικά μέλη (Ρωσία, Κίνα, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν, Καζακστάν), ενώ το 2017 ενδυναμώθηκε με την παρουσία της Ινδίας και του Πακιστάν. Σήμερα, η λεγόμενη “ευρασιατική G8” είναι η μεγαλύτερη διακρατική ένωση στον πλανήτη, εκπροσωπώντας τα 6/10 της ευρασιατικής επικράτειας και το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού. H SCO, όμως, δεν αποτελεί μονάχα μια οικονομική συνεργασία, αλλά επεκτείνεται και στον στρατιωτικό τομέα, στέλνοντας ισχυρά μηνύματα ανταγωνισμού στο ΝΑΤΟ. Ωστόσο, όπως είδαμε και με την πρόσφατη στρατιωτική σύγκρουση Ινδίας – Πακιστάν (αλλά και με το “πακέτο διάσωσης” της πακιστανικής οικονομίας από το ΔΝΤ), η SCO ταλανίζεται από τα δικά της εσωτερικά προβλήματα και δεν μπορεί στην παρούσα ιστορική στιγμή να αποτελέσει ένα ισοβαρές αντίπαλο δέος στο ΝΑΤΟ.

Η όξυνση των διακρατικών ανταγωνισμών παίρνει τις συμπληρωματικές μεταξύ τους μορφές των οικονομικών ή στρατιωτικών, ψυχρών ή θερμών συγκρούσεων (παγκόσμιος εμπορικός πόλεμος, γεωστρατηγική περικύκλωση της Ρωσίας, εκατέρωθεν στρατιωτικές ασκήσεις πολεμικής προπαρασκευής, αύξηση των εξοπλισμών, έλλειψη συνοχής του ευρωατλαντικού μπλοκ και τάσεις αυτονόμησης της ΕΕ από τον αμερικάνικο εναγκαλισμό, κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν και της Τουρκίας, ένταση ΗΠΑ – Κίνας στη Νότια Σινική Θάλασσα, πολεμικές συγκρούσεις σε Ουκρανία, Συρία, Υεμένη, απόπειρες ανατροπής κυβερνήσεων σε Βενεζουέλα, Νικαράγουα κλπ).

2.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα οξυμένων ανταγωνισμών το ΝΑΤΟ βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία προπαρασκευής πολέμου. Αυτό φάνηκε και από τις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής στις Βρυξέλλες. Τα γεράκια του πολέμου προχωρούν στη σταδιακή υλοποίηση της απόφασης για τα “Τέσσερα 30άρια” μέχρι το 2020 (30 τάγματα, 30 αεροπορικές μοίρες και 30 μαχητικά πλοία σε πλήρη ετοιμότητα με δυνατότητα ανάπτυξης εντός 30 ημερών). Απόφαση που ουσιαστικά αποτελεί πολεμική προπαρασκευή, όπως δείχνει και το γεγονός πως το 20% των συνολικών “αμυντικών δαπανών” θα πηγαίνει στην ανάπτυξη: «νέων ικανοτήτων για πόλεμο, διεκπεραίωση δυνάμεων και υποστήριξή τους στο πεδίο της μάχης». Στο ίδιο πλαίσιο υλοποιείται τόσο η φρενήρης αύξηση των πολεμικών δαπανών όσο και η αύξηση της ετοιμότητας των δυνάμεων του ΝΑΤΟ και της ικανότητας ταχείας μεταφοράς τους στον Ατλαντικό και την Ευρώπη.

Ταυτόχρονα επιταχύνεται η στενότερη συνεργασία του ΝΑΤΟ με την Ουκρανία και τη Γεωργία, με την προοπτική της πρόσκλησής τους στο ΝΑΤΟ, η παράταση της στρατιωτικής παρουσίας της Συμμαχίας στο Αφγανιστάν, και η ενίσχυση του λεγόμενου “πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας” με μια νέα αποστολή εκπαίδευσης στο Ιράκ, την ενίσχυση των κυβερνήσεων της Ιορδανίας και της Τυνησίας και τη δημιουργία ενός επιχειρησιακού κέντρου για το Νότο.Το καθεστώς πολεμικής προπαρασκευής βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και με τις συνεχόμενες στρατιωτικές ασκήσεις, όπως η πρόσφατη άσκηση Trident Juncture 2018 στη Νορβηγία, η οποία ήταν η μεγαλύτερη άσκηση του ΝΑΤΟ μετά το 1991 και διήρκεσε σχεδόν ένα μήνα (25 Οκτωβρίου – 23 Νοεμβρίου). Η Ρωσία απαντά κι αυτή με ευρείας κλίμακας ασκήσεις μαζί με τους συμμάχους της (Κίνα, Μογγολία κλπ), όπως η διακλαδική άσκηση Vostok 2018 και η στρατιωτική άσκηση “Αποστολή Ειρήνη 2018”, της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO). Ταυτόχρονα, η Ρωσία εδραιώνει τη στρατιωτική της παρουσία στη Μεσόγειο με ευρείας κλίμακας ασκήσεις του πολεμικού της ναυτικού και με τη μετακίνηση μιας αρμάδας 25 πολεμικών πλοίων στις συριακές ακτές.

3.

Ζούμε στην εποχή των δολοφόνων. Το κεφάλαιο είναι ήδη έτοιμο να μετατρέψει τους λαούς σε κρέας για κανόνια, για να ξαναμοιραστεί ο κόσμος, για να πάρει πάλι μπρος η μηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, προκειμένου να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση. Σ’ αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο, που παίρνει διαφορετικές μορφές σε κάθε τόπο, οι λαοί, οι άνθρωποι και η φύση δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα σφαχτάρια στο βωμό του ιμπεριαλιστικού θυσιαστηρίου. Ένας σκληρός διακρατικός ανταγωνισμός μαίνεται στο σύνολο του πλανήτη και το ενδεχόμενο ενός νέου γενικευμένου αιματοκυλίσματος δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ήδη ζούμε σε μια εποχή έρποντος παγκοσμίου πολέμου και στα πρόθυρα του ξεσπάσματος μιας νέας μείζονος καπιταλιστικής κρίσης, γεγονός που οξύνει ακόμα περισσότερο τους ενδοαστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Και σε αυτό το σκηνικό που μυρίζει μπαρούτι το ελληνικό κράτος έχει πάρει θέση μάχης. Κι έχει διαλέξει πλευρά…

Ο ρόλος του ελληνικού κράτους δεν είναι αμελητέος. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ στην περιοχή, σε ορμητήριο πολέμου και “γεωπολιτικό μεντεσέ”, κατά την εύστοχο χαρακτηρισμό του αμερικάνου πρέσβη Τζέφρι Πάιατ. Ιδιαίτερα μετά τη ρήξη στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και την ΕΕ γίνεται όλο και πιο ασφυκτική η πρόσδεση της χώρας στους ευρωατλαντικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, εξυπηρετώντας τα ταξικά συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου και τις επιδιώξεις του για γεωστρατηγική αναβάθμιση και συμμετοχή στο μοίρασμα της λείας από το πλιάτσικο της Δύσης, προχωρούν σε πλήθος γεωπολιτικών εξυπηρετήσεων προς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ενδεικτική για το ρόλο που θέλει να παίξει το ελληνικό κράτος, ως “γεωπολιτικό οικόπεδο – γωνία” και “πυλώνας σταθερότητας στο τόξο αστάθειας”, είναι η “Λευκή Βίβλος” των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων, που δημοσιεύθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015: «Η Ελλάδα παίζει σημαντικό ρόλο στο περιφερειακό και διεθνές σύστημα ασφαλείας, με ακλόνητη φιλοδοξία να γίνει ένας οδηγός σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Προκειμένου να πετύχει στο δύσκολο αυτό έργο, η χώρα μας διατηρεί (…) εξαιρετικά σημαντικές εγκαταστάσεις και διευκολύνσεις που δίνουν ένα μοναδικό πλεονέκτημα για μια πιθανή ανάπτυξη αεροπορικών και ναυτικών δυνάμεων των συμμάχων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Το στοιχείο αυτό είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη και υποστήριξη των πολυεθνικών προσπαθειών (…) Όπως καταδεικνύει η περίπτωση της Λιβύης, έχουμε δημιουργήσει μια εμπεριστατωμένη και πολύπλευρη δομή υποστηρικτικής δύναμης, ώστε να ευθυγραμμίζεται με τις αντίστοιχες επιχειρησιακές και εκπαιδευτικές απαιτήσεις του ΝΑΤΟ». Στο ίδιο μοτίβο και ο πρώην υπουργός Άμυνας Πάνος Καμένος: «Η Ελλάδα διαθέτει ισχυρό αμυντικό σύστημα και αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις. Το αποδεικνύουν κάθε μέρα σε κάθε επιχειρησιακή αποστολή, σε κάθε πολυεθνική επιχείρηση και άσκηση. Διαθέτουμε εξαιρετικά σημαντικές εγκαταστάσεις, οι οποίες δίνουν ένα μοναδικό πλεονέκτημα στην ανάπτυξη σημαντικών ναυτικών και εναέριων δυνάμεων, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής». Και σε παλιότερες δηλώσεις του ο Π. Καμένος χαρακτήριζε την Ελλάδα προμαχώνα της Ευρώπης που πρέπει να παίξει καταλυτικό ρόλο στις τρέχουσες εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένων και των “προκλήσεων ασφάλειας” που δημιουργούνται από την ανεύρεση και αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών καθώς κι από τον έλεγχο του συστήματος διαμετακόμισης ενέργειας: «Η Ελλάδα θα συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο στη νέα αυτή πρόκληση και θα αποτελέσει κόμβο για τη μεταφορά της Ενέργειας, ιδιαίτερα μέσω των αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου. Η γεωπολιτική εγγύτητα με περιοχές όπου μαίνονται κρίσεις αναδεικνύει την πρόσθετη αξία της Ελλάδας ως βασικής πύλης προς τις μεγάλες θαλάσσιες εμπορικές οδούς ανάμεσα στην Ευρώπη και τον ανατολικό κόσμο». Τέλος, ενδεικτική είναι η δήλωση του Καμένου κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου που ανακοίνωνε την αποχώρησή του από την κυβέρνηση: «Οι ΑΝΕΛ ήμασταν από την πρώτη στιγμή υπέρ της στροφής της Ελλάδος προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό επετεύχθει και η κυβέρνηση γύρισε το καράβι της Ελλάδας προς τις ΗΠΑ τον Ιούλιο του 2015. Οι ΗΠΑ και οι δυο τελευταίοι πρόεδροι, ο πρόεδρος Ομπάμα με την επίσκεψή του και ο πρόεδρος Τραμπ, βοήθησαν τη χώρα να βγει από την κρίση. Αν κάποιος βοήθησε τη χώρα να βγει από την κρίση είναι οι ΗΠΑ και οι γεωπολιτικές συμμαχίες που κάναμε με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Ιορδανία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Με τις ΗΠΑ πλέον και την εμπλοκή της Exxon Mobil και των αμερικανικών εταιρειών στην εξόρυξη φυσικού αερίου, όπως επίσης και με τη δημιουργία της μεγάλης αποθήκης φυσικού αερίου στην Αλεξανδρούπολη, τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ελλάδας ταυτίζονται. Είχα την ιδιαίτερη τιμή προχθές να με επισκεφθεί για ακόμα μια φορά ο αμερικανός πρέσβης στο υπουργείο εθνικής άμυνας (…) Με τις ΗΠΑ, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο ότι πιστεύουμε στην κοινή πορεία. Το κάναμε πράξη και στις στρατιωτικές συμφωνίες οι οποίες έγιναν. Εμπιστευομαι περισσότερο τις ΗΠΑ από την Ευρωπαϊκή Ένωση σα σύμμαχο».

Στο πλαίσιο των γεωπολιτικών εξυπηρετήσεων και της διαφήμισης της Ελλάδας ως «κέντρο σταθερότητας σ’ ένα διευρυμένο τόξο αστάθειας» ανήκει και η περιβόητη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ, που σα στόχο είχε την ευρωατλαντική ολοκλήρωση των Δυτικών Βαλκανίων, στο φόντο του οξύτατου ανταγωνισμού στην περιοχή ανάμεσα στον ευρωατλαντικό και τον ρωσοκινέζικο άξονα. Παίζοντας το ρόλο του «καλού και πειθήνιου νατοϊκού στρατιώτη», το ελληνικό κράτος διαμορφώνει τους όρους για μια νέα επιθετική εξόρμηση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια και τη Ν.Α Μεσόγειο, στρατηγική που θωρακίζει κι ενισχύει, παρά τις επιμέρους ενδοαστικές διαφοροποιήσεις, ο αστικός εθνικισμός ως συστατικό στοιχείο της κυρίαρχης ιδεολογίας και βασικός παράγοντας πολιτικής και κοινωνικής ενοποίησης γύρω από τις επεκτατικές βλέψεις που η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της διατηρούν ιστορικά έναντι των γειτόνων τους. Η στρατηγική της καπιταλιστικής ανάκαμψης και των επιδιώξεων γεωστρατηγικής αναβάθμισης αποτελεί σήμερα την πλέον επιθετική έκφραση της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της, απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία της χώρας –όπως και για τους λαούς των γειτονικών χωρών. Ενδεδυμένη το μανδύα της προόδου και της ανάπτυξης και εμβαπτισμένη στα νάματα της υποτέλειας και της εθνικοφροσύνης, επιχειρεί να αρθρώσει ένα νέο (επι)θετικό σχέδιο αστικής ηγεμονίας, υπό το οποίο στοιχίζεται όλος ανεξαιρέτως ο αστικός πολιτικός κόσμος με ελάχιστες διαφορές ως προς δευτερεύουσες πτυχές του. Ένα σχέδιο που στη βάση της εκτεταμένης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων και την καταβαράθρωση της εργατικής τάξης που έχει συντελεστεί την τελευταία οχταετία, υπόσχεται την επανάληψη της «ισχυρής Ελλάδας» του σκληρού πυρήνα της ΟΝΕ και των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης. Την ισχυρή, στρατιωτικοποιημένη Ελλάδα, κράτος χωροφύλακα των ΗΠΑ στη Μεσόγειο, την Ελλάδα των στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών, την Ελλάδα της οικονομικής επέκτασης στα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή.

4.

Στο σημείο αυτό χρειάζεται να γίνει αναφορά στο χαρακτήρα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όπως αυτές διαγράφονται στο πλαίσιο των οξυμένων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αστικών αντιθέσεων. Από τη μία, η Τουρκία είναι η 18η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο, μέλος του G20 και χώρα με ιδιαίτερα σημαντικό γεωπολιτικό ρόλο, καθώς στο έδαφος της συνορεύουν τρεις ήπειροι (Ευρώπη, Ασία, Αφρική) και βρίσκεται δίπλα στην ιστορικά εύθραυστη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Παρά την οικονομική της κρίση, είναι μία ισχυρή και φιλόδοξη περιφερειακή δύναμη με επεκτατικές βλέψεις αυτονόμησης της εξωτερικής της πολιτικής, όπως έδειξε η εισβολή της στη Συρία, διεκδικεί μερίδιο από τη λεία στα ενεργειακά, όπως διαφαίνεται μέσα από τις επικίνδυνες εξελίξεις στην Αν. Μεσόγειο και πιο συγκεκριμένα στην Κύπρο, φλερτάρει με τη Ρωσία, τον μόνιμο εχθρό του ΝΑΤΟ και προσεγγίζει δειλά την ένωση BRICS. Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες στη σχέση της με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, η Τουρκία παραμένει στο ΝΑΤΟ, έχοντας μάλιστα το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό της λυκοσυμμαχίας.

Από την άλλη, η Ελλάδα των μνημονίων και της οξείας και μακρόχρονης καπιταλιστικής κρίσης υποβαθμίστηκε στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, εντάθηκε η εξάρτησή της από τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα (ΕΕ, ΗΠΑ), με αποτέλεσμα να γίνει ο αγαπημένος χωροφύλακας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή, καθώς ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε ορμητήριο επεμβάσεων της νατοϊκής συμμορίας. Αυτή είναι η οδός μέσα από την οποία η ελληνική αστική τάξη και το κράτος ως μεσίτης της φιλοδοξούν να αναβαθμιστούν γεωστρατηγικά και να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος των τελευταίων ετών. Η αντιπαράθεση ΗΠΑ – Τουρκίας οδηγεί το ελληνικό κράτος σε βαθύτερη πρόσδεση στο άρμα του ευρωατλαντισμού, καθώς προωθείται η αστική αφήγηση ότι η Ελλάδα πρέπει να «εκμεταλλευτεί» αυτή τη σύγκρουση, για ν΄ αναδειχθεί «σε στρατηγικό εταίρο» των ΗΠΑ. Μία τέτοια θέση εμπλέκει όλο και πιο επικίνδυνα τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς της ιμπεριαλιστικής φονικής μηχανής.

Στο δεδομένο ιστορικό πλαίσιο εξελίσσεται και ο στρατιωτικός ανταγωνισμός μεταξύ των αστικών τάξεων των δύο χωρών. Η Τουρκία είναι μία ισχυρή στρατιωτική δύναμη, ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατός του ΝΑΤΟ και ετοιμάζεται να κατασκευάσει πυρηνικό σταθμό στο Ακουγιού. Η Ελλάδα είναι η δεύτερη -μετά τις ΗΠΑ- στο σύνολο των χωρών του ΝΑΤΟ στις «αμυντικές δαπάνες» ως ποσοστό του ΑΕΠ (γύρω στο 2,5%) παρά τις αλλεπάλληλες (μετα)μνημονικές περικοπές των κοινωνικών δαπανών (παιδεία, υγεία κτλ.) Τα κοράκια των πολεμικών βιομηχανιών ΗΠΑ, Γαλλίας, Γερμανίας, Ρωσίας πλουτίζουν και οι αστικές τάξεις εκατέρωθεν χύνουν το δηλητήριο του εθνικισμού, για να σκοτώνονται οι λαοί. Σε Ελλάδα και Τουρκία απαιτείται να συγκροτηθεί ένα αντιπολεμικό διεθνιστικό κίνημα ενάντια στην κούρσα των στρατιωτικών εξοπλισμών και την άμεση έξοδο από το νατοϊκό σφαγείο, προτού θρηνήσουμε και άλλους νεκρούς, προτού οι λαοί γίνουν κρέας για τα κανόνια τους.

Παράλληλα, και οι δύο χώρες αποβλέπουν στην γεωστρατηγική και οικονομική τους αναβάθμιση, αναπτύσσοντας άλλοτε σχέσεις συνεργασίας και άλλοτε σχέσεις ανταγωνισμού. Μεταξύ τους υπάρχει επιχειρηματική συνεργασία, ιδίως στον τομέα του τουρισμού, οργανώνονται επιχειρηματικά φόρουμ, ενώ παρατηρούνται διακυμάνσεις στον όγκο των εμπορικών συναλλαγών. Εκδήλωση του οικονομικού ανταγωνισμού αποτελούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές, που αφορούν τον εθνικό εναέριο χώρο, την αιγιαλίτιδα ζώνη, την ΑΟΖ, τις λεγόμενες γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, αναδεικνύοντας τις ενδοαστικές αντιθέσεις μεταξύ των δύο χωρών για την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών και των υδρογονανθράκων. Από τη μία, ο Ερντογάν, έχοντας εγκαθιδρύσει ένα αυταρχικό και προσωποπαγές καθεστώς κάτω από κοινοβουλευτικό μανδύα αμφισβητεί ανοικτά διεθνείς συνθήκες (βλ. Συνθήκη της Λωζάνης), ακολουθεί μία επιθετική πολιτική αναθεωρητισμού στο πλαίσιο της οικονομικής επέκτασης της Τουρκίας και συντηρεί ένα πολεμοκάπηλο κλίμα, δεδομένου ότι έχει λάβει σαφή εντολή για την αναβάθμιση της αστικής του τάξης. Από την άλλη, η «μεταμνημονιακή» Ελλάδα συμμαχεί με τον δικτάτορα Σίσι και το κράτος-τρομοκράτη Ισραήλ, καθώς συμμετέχει υπό τις ευλογίες και την ηγεμονία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στον αντιδραστικό άξονα Ελλάδα-Αίγυπτος-Κύπρος-Ισραήλ, για τη διαφύλαξη των συμφερόντων της ολιγαρχίας, εμπλέκοντας τον εργαζόμενο λαό σε αστικούς τυχοδιωκτισμούς. Βασικός αντίπαλος του εν λόγω άξονα είναι το τουρκικό κράτος, με αποτέλεσμα η ένταση των ανταγωνισμών (υπό την διαιτησία των ΗΠΑ) να δημιουργεί ένα έκρυθμο πολεμικό κλίμα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Δεν πρέπει να υπάρξουν αυταπάτες για τον «επιθετικό» ή «αμυντικό» ρόλο της κάθε χώρας. Και οι δύο αστικές τάξεις ανεξάρτητα από τη διαφορετική τους θέση στην κατάταξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι εξίσου υπεύθυνες για το ενδεχόμενο έκρηξης ενός πολέμου μικρής ή μεγάλης εμβέλειας ή κάποιου πολεμικού επεισοδίου. Δεν πρέπει να υπάρξει καμιά θυσία για την καπιταλιστική κερδοφορία, που φέρνει ανταγωνισμούς, πολέμους, εθνικιστικό παροξυσμό. Οι λαοί σε Ελλάδα και Τουρκία δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Ο εχθρός δεν είναι ο Τούρκος φαντάρος. Ο εχθρός και των δύο λαών βρίσκεται μέσα στη ίδια την χώρα τους. Είναι οι ολιγαρχίες και οι κυβερνήσεις τους, που στέλνουν τους λαούς να πολεμήσουν για τα κέρδη μίας δράκας καπιταλιστών.. Γι αυτό και πρέπει να αντισταθούμε στους σχεδιασμούς των αστικών τάξεων και του ιμπεριαλισμού, να μην υπάρξει καμιά αλλαγή συνόρων, να προτάξουμε την αλληλεγγύη, την ειρήνη και τη φιλία των λαών, που μπορούν να σταθούν εμπόδιο στα σχέδια των αστών.

5.

Όπως είπαμε πιο πριν, σε αυτό το κουβάρι πυκνών διακρατικών ανταγωνισμών που δημιουργεί ένα σκηνικό που μυρίζει μπαρούτι το ελληνικό κράτος έχει πάρει θέση μάχης κι έχει διαλέξει στρατόπεδο. Σταχυολογούμε ενδεικτικά ορισμένες από τις σημαντικότερες πτυχές της ελληνικής ευθυγράμμισης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, που δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για το ελληνικό κράτος να ασκεί την πολιτική της υποβασταζόμενης επιθετικότητας και των σχεδιασμών γεωστρατηγικής του αναβάθμισης. Το ελληνικό κράτος, ως μεσίτης του ντόπιου κεφαλαίου:

– Οικοδομεί τον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου. Στο πλαίσιο αυτό, και κάτω από την κηδεμονία των ΗΠΑ, η Ελλάδα και το Ισραήλ πυκνώνουν τη στρατιωτική τους συνεργασία, με βασικούς εχθρούς στην ευρύτερη περιοχή την Τουρκία, το Ιράν, τη Συρία, τον Λίβανο και φυσικά την Παλαιστίνη. Μάλιστα, σε στρατιωτική συνεκπαίδευση ανάμεσα στις Πολεμικές Αεροπορίες των δυο χωρών (Ιούνιος 2018) προβλέπονταν στο σενάριο της άσκησης προσομοίωση πυραυλικών πληγμάτων σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα, από τη Γάζα ως το Λίβανο και τη Συρία!

– Ευθυγραμμίζεται με την ενεργειακή πολιτική των ΗΠΑ. Στόχος των ΗΠΑ είναι η σταδιακή απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο (οι ΗΠΑ κατηγορούν τη Ρωσία ότι έχει χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα 55 φορές το διαπραγματευτικό όπλο της διακοπής εφοδιασμού φυσικού αερίου ως μοχλό πίεσης για την εδραίωση της πολιτικής της), ενώ στόχος της Ελλάδας είναι η μετατροπή της σε ενεργειακό κόμβο και πύλη για την περιοχή των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, αναβαθμίζοντας τη γεωπολιτική της θέση της προς όφελος του ντόπιου κεφαλαίου. Ο ενεργειακός τομέας αποτελεί βασικό πυλώνα της σύσφιξης των ελληνοαμερικανικών σχέσεων και τα ενεργειακά πρότζεκτ βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με την ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ταυτόχρονα, το ελληνικό κεφάλαιο φιλοδοξεί πως μέσω της ενεργειακής πολιτικής θα ανοίξουν νέες “ελπιδοφόρες” μπίζνες.

– Ταυτίζεται πλήρως με την “αντι”τρομοκρατική εκστρατεία του ΝΑΤΟ. Κατά τη διάρκεια της Συνόδου των Βρυξελλών τον Μάη του 2017 ο Αλέξης Τσίπρας είχε περιγράψει το ελληνικό κράτος ως: «πάροχο ασφαλείας και πυλώνα σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια και την ευρύτερη Παρευξείνια γειτονιά», υποσχόμενος ταυτόχρονα πως η Ελλάδα θα καταστεί κόμβος συλλογής και διάχυσης πληροφοριών ενάντια στην “τρομοκρατία” και θα παρέχει πολύτιμες υπηρεσίες υποστήριξης και επιμελητείας.

– Συμμετέχει άμεσα στην επιταχυνόμενη διαδικασία της στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας στο πλαίσιο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Εκτός από το γεγονός πως η Ελλάδα εκ των πραγμάτων δεσμεύεται από όλες τις οικονομικές κυρώσεις που έχει επιβάλει η ΕΕ στη Ρωσία, με πρόσχημα την εμπλοκή της στο Ουκρανικό μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν, συμμετέχει επίσης σε πλήθος ασκήσεων του ΝΑΤΟ που προλειάνουν το έδαφος για μια θερμή ενδοαστική σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας. Οι περσινές απελάσεις των Ρώσων διπλωματών με αφορμή σενάρια εμπλοκής τους σε δραστηριότητες παρεμπόδισης της υλοποίησης της συμφωνίας των Πρεσπών πρέπει να ειδωθούν υπό αυτό το πρίσμα.

– Συμμετέχει σε “ειρηνευτικές” αποστολές. Σύμφωνα με το ΓΕΕΘΑ η Ελλάδα συμμετέχει τη στιγμή αυτή σε 13 επιχειρήσεις του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, σε διάφορα σημεία του πλανήτη (Κέρας της Αφρικής, Λίβανος, Αφγανιστάν, Μάλι, Κεντρική Ασία κλπ). Σκοπός της πλούσιας αυτής συμμετοχής σε “ειρηνευτικές αποστολές” είναι η παροχή ανταλλαγμάτων που θα βοηθήσουν αντανακλαστικά τις προοπτικές γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας: «Γιατί είμαστε στο Αφγανιστάν, στο κέρας της Αφρικής; Πρωτίστως γιατί έτσι διασφαλίζουμε υπέρ ημών το συσχετισμό δυνάμεων που μας ενδιαφέρει στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (…) Διότι αν δεν ήμασταν, στην πραγματικότητα θα προκαλούσαμε εν δυνάμει βλάβη στον περιφερειακό συσχετισμό και στην προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Διότι υπάρχει αντανακλαστική επιρροή, την οποία πρέπει να παρακολουθούμε και που είναι οφθαλμοφανής» (Ευάγγελος Βενιζέλος).

– Είναι από τις λίγες “συνεπείς” χώρες που ακολουθεί την αμερικάνικη ντιρεκτίβα στο ΝΑΤΟ ξοδεύοντας πάνω από το 2% του ΑΕΠ της σε πολεμικούς εξοπλισμούς. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του NATO οι στρατιωτικές δαπάνες της Ελλάδας διαμορφώθηκαν για την περσινή χρονιά στα 5,845 δισεκατομμύρια δολάρια. Όπως δήλωσε κι ο Τραμπ στις 17 Μαΐου του 2018: «Θέλω να ευχαριστήσω τα επτά κράτη του ΝΑΤΟ, εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που θα επιτύχουν τον νατοϊκό στόχο του 2% για τις αμυντικές δαπάνες… Το ποσοστό 2% εκπληρώνεται από την Πολωνία, την Ρουμανία, την Εσθονία, την Λετονία, την Λιθουανία, την Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο. Έκαναν αυτό που έπρεπε… Και πλήρωσαν τα χρήματα τα οποία τους αναλογούσαν»

6.

Κομβικό ρόλο στην άσκηση της πολιτικής αυτής παίζει η ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων στη χώρα. Από τη μια άκρη της Ελλάδας έως την άλλη υπάρχει ένα τεράστιο πλέγμα βάσεων και άλλων στρατιωτικών δομών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που καλύπτει ολόκληρη τη χώρα και βρίσκεται σε πλήρη επιχειρησιακή λειτουργία (Σούδα, Κιλκίς, Άραξος, Ανδραβίδα, Άκτιο, Λάρισα , το Γ΄ Σώμα Στρατού που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και είναι επισήμως πιστοποιημένο ως στρατηγείο άμεσης ανάπτυξης δυνάμεων του ΝΑΤΟ, κλπ). Οι βάσεις αυτές προσφέρουν τεράστιες υπηρεσίες στα γεράκια του πολέμου, ενώ έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ορμητήριο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Και την ώρα που οι παλιές βάσεις εκσυγχρονίζονται (όπως η αεροπορική βάση του Άραξου, που είναι έτοιμη να υποδεχθεί πυρηνικά όπλα), ετοιμάζεται η δημιουργία νέων βάσεων, όπως στην Αλεξανδρούπολη και τη Σύρο.

Το “διαμάντι του ΝΑΤΟ στην ανατολική Μεσόγειο” ή αλλιώς το “αβύθιστο αεροπλανοφόρο” της Σούδας παίζει κομβικό ρόλο σ αυτό το πλέγμα βάσεων και στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Λίγους μήνες μετά τη δυτική πυραυλική επίθεση εναντίον της Συρίας τον Απρίλη του 2018, ο αμερικάνος πρέσβης Πάιατ δήλωσε πως: «Οι δυνάμεις μας στον κόλπο της Σούδας είναι πιο κρίσιμες από ποτέ». Η βάση της Σούδας παίζει αναβαθμισμένο ρόλο της Βάσης στο σχεδιασμό και συντονισμό στρατιωτικών επιχειρήσεων, ενώ εκεί σταθμεύουν σημαντικές αεροναυτικές δυνάμεις και διεξάγουν παρακολούθηση και ηλεκτρονικό πόλεμο, όπως ήταν το αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροσκάφος τύπου RS 135 V που συνέλεξε πληροφορίες για να προετοιμάσει το πυραυλικό χτύπημα στη Συρία. Από τη Σούδα, επίσης, απογειώθηκαν αεροσκάφη εναέριου ανεφοδιασμού KC10, που πήραν θέσεις δυτικά της Κύπρου με σκοπό τον ανεφοδιασμό των βομβαρδιστικών και των μαχητικών που τα κάλυπταν στην επίθεση εναντίον της Συρίας. Από τη βάση της Σούδας απογειώθηκαν συνολικά δώδεκα συνολικά αεροσκάφη ηλεκτρονικού πολέμου και εναέριου ανεφοδιασμού, σχηματίζοντας μια αλυσίδα, από το δυτικό άκρο της Μεσογείου μέχρι τις συριακές ακτές.

Μετά την πρώτη συμφωνία για δημιουργία αμερικάνικων στρατιωτικών υποδομών στη Σούδα (14/10/1953), η βάση έχει παίξει καθοριστικό ρόλο σε ιμπεριαλιστικές πολεμικές εξορμήσεις στην ευρύτερη περιοχή (Αραβοϊσραηλινός πόλεμος το 1973, επίθεση στη Λιβύη το 1986 και το 2011, βομβαρδισμοί στη Σερβία και το Μαυροβούνιο το 1999, επιχείρηση “Καταιγίδα της ερήμου” και “Σοκ και Δέος” εναντίον του Ιράκ το 1991 και το 2003, επέμβαση στο Αφγανιστάν το 2003, πυραυλικά χτυπήματα εναντίον της Συρίας το 2017 και το 2018 κλπ). Επίσης, πρέπει να αναφερθεί και ο ρόλος του νατοϊκού πεδίου βολής Κρήτης, στον Ακρωτήρι του κόλπου της Σούδας, το οποίο σύμφωνα με την έκθεση του αμερικανικού στρατιωτικού Ινστιτούτου Λέξινγκτον: «είναι το μοναδικό μέρος στην Ευρώπη όπου μπορούν να δοκιμαστούν πύραυλοι, ενώ είναι ένα από τα λιγοστά πεδία βολής που μπορούν να φιλοξενήσουν κάθε είδους δραστηριότητα στο έδαφος, τη θάλασσα και τον αέρα».

7.

Στη δεδομένη ιστορική συγκυρία, όπου τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν ξανά, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις μεταξύ ΗΠΑ–Γερμανίας και οι γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις οξύνονται τόσο μεταξύ παγκόσμιων υπερδυνάμεων (ΗΠΑ – Ρωσία, ευρωατλαντικός – ρωσοκινέζικος άξονας) όσο και μεταξύ περιφερειακών (Ιράν, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία, Ινδία, Πακιστάν κλπ), η Μέση Ανατολή μυρίζει μπαρούτι και η ενότητα του ευρωατλαντικού στρατοπέδου κλονίζεται (Brexit, άνοδος του εθνικιστικού ευρωσκεπτικισμού, εμπορικός πόλεμος, πιέσεις ΗΠΑ για αύξηση εξοπλιστικών δαπανών από μέλη ΝΑΤΟ) ο κίνδυνος της έκρηξης ενός γενικευμένου πολέμου φαίνεται να απειλεί την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Ο έλεγχος και η νομή των πλουτοπαραγωγικών υλών, η εξασφάλιση των οδών μεταφοράς τους, γενικότερα το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής, είναι γραμμένα στην ιστορία του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος με γράμματα που στάζουν αίμα. Γι΄ αυτό είναι καθήκον του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος και των διεθνιστικών δυνάμεων να μπουν στην πρώτη γραμμή για την αποτροπή ενός νέου μακελειού των λαών. Για να θυμηθούμε το σύνθημα ενός παλιού Γερμανού επαναστάτη: ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ. ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ.

Είναι ιστορική ανάγκη να θέσουμε στο στόχαστρο την επικίνδυνη και τυχοδιωκτική πολιτική πρόσδεσης του ελληνικού κράτους στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, απαιτώντας:

ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ.

Για να οικοδομήσουμε ένα μαχητικό, διεθνιστικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, που θα σταθεί ανάχωμα στην κρεατομηχανή του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Για να αντισταθούμε στις κεντρικές στρατηγικές επιλογές του ελληνικού κεφαλαίου και του κράτους του, που πρόθυμα συνεργάζονται στα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών. Για να σημάνει παντού και τώρα αντιπολεμικός ξεσηκωμός ενάντια στο νέο παγκόσμιο σφαγείο που ετοιμάζουν οι ισχυροί του πλανήτη. Για να μην περιμένουμε την έκρηξη του πολέμου, αλλά να οργανώσουμε από τώρα την αποτροπή του. Γιατί μόνο έτσι οι λαοί θα υπερασπιστούν την ειρήνη και θα κερδίσουν την ανεξαρτησία τους, ανοίγοντας τον δρόμο για την αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού και την κοινωνική απελευθέρωση.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών). Απρίλης 2019

70 χρόνια ΝΑΤΟ, 70 χρόνια πολέμων, σφαγών και λεηλασιών

Στις 4 Απριλίου του 2019 ο δολοφονικός ιμπεριαλιστικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ κλείνει 70 χρόνια ύπαρξης. 70 χρόνια στρατιωτικών επεμβάσεων, πολέμων, ανακίνησης πραξικοπημάτων, υποδούλωσης λαών. Εδώ και 70 χρόνια το ΝΑΤΟ ως οπλισμένο χέρι του ιμπεριαλισμού, υπό την αμερικάνικη ηγεμονία και καθοδήγηση, αιματοκυλά ολόκληρο τον πλανήτη από άκρη σε άκρη.

Το ελληνικό κράτος, ως μέλος του ΝΑΤΟ, δεν είναι «αθώο» και «αμυνόμενο», ούτε «πυλώνας σταθερότητας σε ένα τόξο αστάθειας», όπως διαφημίζει η αστική προπαγάνδα. Το ελληνικό κράτος και ο ελληνικός καπιταλισμός δεν είναι ούτε όαση, ούτε νησίδα. Αναπτύσσεται εντός ενός συγκεκριμένου συσχετισμού ισχύος και μέσα σ’ αυτόν υπερασπίζεται τα συμφέροντά του και λαμβάνει τις αποφάσεις του, ακολουθώντας ως στρατηγική επιλογή την πολιτική της ασφυκτικής πρόσδεσης στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.

Σήμερα, βρισκόμαστε σε αναμονή του ξεσπάσματος μιας νέας μείζονος παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, καθώς η καπιταλιστική οικονομία αδυνατεί να ανακάμψει επαρκώς, η ανάπτυξη είναι αναιμική, εύθραυστη και ανισόμετρη με σημάδια επιβράδυνσης, το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ασταθές, ο εμπορικός πόλεμος ανάμεσα στα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα εντείνει την επισφάλεια, ενώ το παγκόσμιο χρέος (κυρίως των ανεπτυγμένων κρατών) έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη. Σε αυτό το ασταθές περιβάλλον έρπουσας κρίσης, με τους ενδοαστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να αυξάνονται διαρκώς, δημιουργείται κι ένα αντίστοιχο περιβάλλον έρποντος παγκοσμίου πολέμου. Στην παρούσα ιστορική φάση σχηματοποιούνται δυο βασικά ανταγωνιστικά μπλοκ, από τη μία το ευρωατλαντικό και στον αντίποδα το ρωσοκινέζικο. Και όσο η Κίνα, ως αναδυόμενη υπερδύναμη, απειλεί ευθέως την οικονομική πρωτοκαθεδρία των Αμερικάνων, τόσο οι ΗΠΑ διεκδικούν τη διαιώνιση της παγκόσμιας ηγεμονίας τους μέσα από τη “φυγή προς τα εμπρός” και την πύκνωση του στρατιωτικού τυχοδιωκτισμού και της επεμβατικότητάς τους σε όλον τον πλανήτη (με τελευταίο παράδειγμα τις διακηρυγμένες απόπειρες ανατροπής των κυβερνήσεων σε Βενεζουέλα, Νικαράγουα και Κούβα).

Εντός των συγκεκριμένων ανταγωνισμών και του συγκεκριμένου συσχετισμού δυνάμεων, λοιπόν, το ελληνικό κράτος δεν είναι «ουδέτερο» και «ειρηνόφιλο», αλλά παίρνει συγκεκριμένη θέση μάχης. Σήμερα, η Ελλάδα καλείται να αναλάβει έναν ειδικό ρόλο στο επερχόμενο ιμπεριαλιστικό σφαγείο, ως ορμητήριο πολέμου και προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. Και αυτό είναι κοινός τόπος για όλες τις αστικές δυνάμεις, παρά τις δευτερεύουσας σημασίας διαφοροποιήσεις που έχουν ως προς τον τρόπο εφαρμογής των πολεμοκάπηλων σχεδιασμών. Έτσι, ο εθνικισμός του ελληνικού κράτους εμφανίζεται σε δυο αλληλοσυμπληρούμενες μορφές: “μακεδονομάχοι” και ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη φαινομενική αντιπαλότητά τους, στην πράξη ακολουθούν δυο εξ ίσου εθνικιστικές αφηγήσεις που ξεκινούν και καταλήγουν, μέσα από διαφορετικές διαδρομές, στην κοινή στρατηγική τους σύγκλιση και τη νέα “Μεγάλη Ιδέα” της εποχής: τη δημιουργία της “ισχυρής και γεωπολιτικά αναβαθμισμένης μετα-μνημονιακής Ελλάδας” και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου, μέσα από την πρόσδεση στο άρμα της ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως μπροστάρηδες και διοργανωτές στα εθνικιστικά συλλαλητήρια των “μακεδονομάχων” ήταν φιλοΝΑΤΟϊκές ακροδεξιές δυνάμεις, όπως η Pan-Macedonian Association Inc, το Ελληνοαμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο (HANC), ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος (επίτιμος αρχηγός του ΓΕΣ και υπηρεσιακός υπουργός “Αμύνης” στη μνημονιακή υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου), ο Κρις Σπύρου (Πρόεδρος της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ και υποστηρικτής του Αντώνη Σαμαρά) και άλλα μπουμπούκια της ντόπιας εθνικοφροσύνης.

Η πλήρης ευθυγράμμισή του ελληνικού κράτους με τους σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού είναι ο απαραίτητος όρος για την ισχυροποίηση του ρόλου της ντόπιας αστικής τάξης στο διεθνές πλαίσιο των καπιταλιστικών ανταγωνισμών. Στο πλαίσιο αυτό προωθείται, με αμερικάνικη πρωτοβουλία, η δημιουργία του “μίνι ΝΑΤΟ” στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, με αναβαθμισμένο τον ελληνικό ρόλο και με τη συμμετοχή της Κύπρου, του Ισραηλινού κράτους-απαρτχάιντ, της χούντας της Αιγύπτου, και αργότερα του Χασεμιτικού Βασιλείου της Ιορδανίας. Στο πλάνο αυτό οι στρατιωτικές συνεργασίες διαπλέκονται με τις οικονομικές μπίζνες, όπως με το σχεδιασμό του αγωγού φυσικού αερίου East Med, που αποτελεί ένα καπιταλιστικό πρότζεκτ βασισμένο πάνω στην κλοπή των παλαιστινιακών πόρων φυσικού αερίου. Χαρακτηριστική για την επικινδυνότητα της διαπλοκής του οικονομικού και μιλιταριστικού τυχοδιωκτισμού ήταν η δήλωση που έκανε ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νεντανιάχου με ανάρτηση στον λογαριασμό του στο Twitter, στις 8 Μαρτίου: «σε μερικές ημέρες, οι ηγέτες της Κύπρου και της Ελλάδας θα έλθουν εδώ, μαζί με τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Πομπέο, προκειμένου να προχωρήσουμε με τον αγωγό αερίου από το Ισραήλ προς την Ευρώπη μέσω αυτών των χωρών. Το [Πολεμικό] Ναυτικό θα προστατέψει επίσης αυτό τον αγωγό».

Με κάθε δυνατή ευκαιρία οι ΗΠΑ δείχνουν τη στήριξή τους στο ελληνικό κράτος και κάνουν φανερές τις προθέσεις τους για τον ειδικό ρόλο που θέλουν να παίξει η Ελλάδα στην περιοχή. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2018 ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ δήλωνε στην ομογενειακή εφημερίδα Εθνικός Κήρυκας: «Είμαι εντυπωσιασμένος από τη σοβαρότητα της ελληνικής κυβέρνησης». Ταυτόχρονα, ο Πάιατ (ο άνθρωπος-κλειδί του νεοφιλελεύθερου/φασιστικού πραξικοπήματος του “Ευρω-Μαϊντάν” στην Ουκρανία), οργώνοντας κυριολεκτικά τη χώρα, έδινε το πλαίσιο της εμβάθυνσης της αμερικάνικης παρουσίας στην Ελλάδα, βασικοί άξονες του οποίου είναι:

– Η μετατροπή της Ελλάδας σε μακρύ χέρι των ΗΠΑ, όχι μονάχα στα Βαλκάνια και τη ΝΑ Μεσόγειο, αλλά σε ολόκληρη την ΕΕ (στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των ΗΠΑ με τη Γερμανία).

– Η ενίσχυση του “ηγετικού ρόλου” της Ελλάδας στα Βαλκάνια με την ευρωατλαντική ολοκλήρωση των Δ. Βαλκανίων, μετά την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Πλέον, μετά από 9 χρόνια κρίσης και πίεσης του ελληνικού καπιταλισμού, δημιουργείται ξανά ένα εύφορο πεδίο για την επιθετική εξόρμησή του στα Βαλκάνια, όπως έγινε φανερό από τις εισηγήσεις των Γραφείων Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων (ΟΕΥ) των ελληνικών πρεσβειών στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Σερβία, την Αλβανία, τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη και τη Β. Μακεδονία, σε εκδήλωση του Enterprise Greece, του ΕΒΕΘ και υπουργείου Εξωτερικών (Θεσ/νίκη, 4/02/2019). Όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν οι οικονομικές υπηρεσίες των πρεσβειών: «στις περισσότερες αγορές των Βαλκανικών χωρών υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την υλοποίηση επενδύσεων, αλλά και την εξέταση νέων συνεργασιών».

– Η ενεργειακή συνεργασία, στο πλαίσιο της απόπειρας απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο (επέκταση Ρεβυθούσας για αεριοποίηση αμερικανικού LNG, νέα πλατφόρμα Αλεξανδρούπολης, αγωγός ΤΑΡ, αγωγός Ελλάδας- Βουλγαρίας κλπ). Είναι ενδεικτικό πως ο Πάιατ χαρακτήρισε την Ελλάδα ως κόμβο και κλειδί για τη διαφοροποίηση των πηγών ενέργειας. Άμεση εμπλοκή στους ενεργειακούς σχεδιασμούς έχουν δυο από τις πιο επιθετικές μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου, το σύμπλεγμα της πετρελαιοβιομηχανίας και του εφοπλισμού, που υπό την σκέπη διεθνών μονοπωλιακών κολοσσών συμμετέχουν (στο μερίδιο που τους αναλογεί) στη σκληρή πάλη για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής και τον έλεγχο των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των οδών μεταφοράς.

– Η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και η πύκνωση της παρουσίας του αμερικάνικου παράγοντα είτε με τη μορφή είτε οικονομικών επενδύσεων είτε με παράπλευρες δραστηριότητες.

– Ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας – ΗΠΑ και του πολεμοκάπηλου άξονα Ελλάδας- Κύπρου – Ισραήλ- Αιγύπτου. Στο πλαίσιο αυτό παρατηρούμε ως παράγωγο της πολιτικής αυτής τον υπερεξοπλισμό του ελληνικού κράτους και την ανάδυση του εθνικιστικού μιλιταρισμού, με κλασικό πρόσχημα τον “κίνδυνο εξ ανατολών”.

Σχεδόν ένα μήνα μετά ήρθε στο φως της δημοσιότητας η “Ολοκληρωμένη Έκθεση (Integrated Country Strategy) του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών για την Ελλάδα”. Πρόκειται για κείμενο το οποίο εγκρίθηκε τον Αύγουστο του 2018 από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και αποδεσμεύτηκε προς δημοσιοποίηση από την αμερικανική πλευρά πριν μερικούς μήνες στην αγγλική γλώσσα. Η έκθεση είναι εξόχως αποκαλυπτική για τον βαθμό εμπλοκής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή, γεγονός που αποτελεί τον απαραίτητο βατήρα για την επιδιωκόμενη γεωστρατηγική αναβάθμιση του ελληνικού κράτους και την επιθετική επανεξόρμηση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια και τη ΝΑ Μεσόγειο. Όπως γίνεται φανερό από την ανάγνωση ολόκληρης της έκθεσης, η επιθετικότητα του ελληνικού καπιταλισμού βασίζεται στις ευρωατλαντικές (και ιδιαίτερα από τις αμερικάνικες ) πλάτες, ως “ευέλικτος γεωπολιτικός μεντεσές”.

Ας σταχυολογήσουμε, λοιπόν, τα σημαντικότερα κομμάτια της έκθεσης:

– Οι ΗΠΑ δίνουν τα συγχαρητήριά τους στο ελληνικό κράτος, το οποίο παρά την οικονομική κρίση και την πίεση που έχει δεχθεί τα τελευταία εννιά χρόνια είναι από τα λίγα μέλη του ΝΑΤΟ που ευθυγραμμίζονται με το αμερικανικό αίτημα για στρατιωτικές δαπάνες άνω του 2% του ΑΕΠ. Στην έκθεση γίνεται αναφορά στην κοστοβόρα αναβάθμιση των F16, αλλά και στη φιλοξενία στρατιωτικών ασκήσεων του ΝΑΤΟ, που κόστισαν πάνω από 2 δισεκατομμύρια δολάρια από το 2015.

– Στην έκθεση γίνεται εκτενής αναφορά στη στρατιωτική συνεργασία ανάμεσα στις δυο χώρες και την εντατικοποίηση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ελλάδα: «Η Ελλάδα είναι ένας αφοσιωμένος εταίρος στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων εντός και εκτός Ελλάδας μέσω της Αμερικανικής Ναυτικής Δραστηριότητας Υποστήριξης στον κόλπο της Σούδας, στην Κρήτη (…) Η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει την εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας και το υπουργείο Άμυνας πρόσφερε πρόσθετες εγκαταστάσεις, εκτός του Κόλπου της Σούδας, για την υποστήριξη των αμερικανικών επιχειρήσεων στην περιοχή, επιτρέποντας σε αμερικανικές δυνάμεις που βρίσκονται καθ’ οδόν προς ασκήσεις του ΝΑΤΟ να εισέρχονται και να εξέρχονται και από άλλους λιμένες. Σε εξέλιξη βρίσκεται επίσης ο σχεδιασμός μιας κοινής, διυπηρεσιακής άσκησης καταπολέμησης της τρομοκρατίας και η κυβέρνηση ενέκρινε το αίτημά μας για ανάπτυξη μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων και ενός νέου σκάφους ειδικών δυνάμεων και προσωπικού στην Ελλάδα». Και παρακάτω: «Θα ενισχύσουμε την ικανότητα της Ελλάδος να υπερασπίζεται τα σύνορά της και να στηρίζει τις στρατιωτικές δραστηριότητες των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή».

– Οι ΗΠΑ δίνουν συγχαρητήρια για τη συμμετοχή της Ελλάδος στον “πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία”, αλλά και για τον εκσυγχρονισμό της αντιμεταναστευτικής πολιτικής: «Το 2017, η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα της ΕΕ που εγκατέστησε την Ασφαλή Πλατφόρμα Πραγματικού Χρόνου (SRTP) του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στις ελληνικές αρχές να ελέγχουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες χρησιμοποιώντας τις βάσεις δεδομένων των Η.Π.Α. Επιπλέον, οι ελληνικές αρχές χρησιμοποιούν τα εργαλεία ανταλλαγής πληροφοριών του FBI και του Κέντρου Ελέγχου της Τρομοκρατίας για να βελτιώσουν τις ελεγκτικές τους ικανότητες. Στηριζόμενη στη δύναμη αυτής της ανταλλαγής πληροφοριών, η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα επιδιώξει να επεκτείνει τις ελληνικές ικανότητες επιβολής του νόμου και να αναπτύξει μακροχρόνια συνεργασία με σκοπό τη διεξαγωγή κοινών ερευνών και τη συνεργασία στον τομέα της επιβολής του νόμου προκειμένου να αντιμετωπίσουν από κοινού την εσωτερική και παγκόσμια τρομοκρατία και το διεθνικό έγκλημα (…) Η Ελλάδα να ενισχύσει την ικανότητα να στηρίζει τις στρατιωτικές και αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο».

– Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην ενεργειακή και οικονομική συνεργασία ΗΠΑ – Ελλάδας: «Η Ελλάδα διαδραματίζει εξέχοντα ρόλο στον Ευρωπαϊκό ενεργειακό χάρτη λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Η Αποστολή θα αναζητήσει επενδυτικές ευκαιρίες για τις αμερικανικές εταιρείες που θα αυξήσουν την ενεργειακή ασφάλεια, ενώ ταυτόχρονα θα μειώσουν την εξάρτηση της περιοχής από το φυσικό αέριο που προέρχεται από τις βορειοανατολικές χώρες. Έπειτα από χρόνια ανεπαρκών επενδύσεων, η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα ενθαρρύνει την Ελλάδα να αναπτύξει άλλες αγορές, όπως εκείνη τη τεχνολογίας, ώστε να θέσει τα θεμέλια για να αναλάβει στο μέλλον ηγετικό ρόλο στην περιοχή». Στο πλαίσιο αυτό, το State Department κάνει λόγο για: «Υποστήριξη των επενδύσεων των ΗΠΑ σε στρατηγικούς τομείς και προώθηση των ενεργειακών έργων που εμβαθύνουν την περιφερειακή ενεργειακή διαφοροποίηση και ασφάλεια».

Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσουμε την ενότητα της στρατιωτικής με την οικονομική συνεργασία, όπως έγινε φανερό και στις πρόσφατες δηλώσεις του Διοικητή του Νατοϊκού Κέντρου Ναυτικής Αποτροπής στη Σούδα, αντιπλοιάρχου Στέλιου Κωστάλα, στον τηλεοπτικό σταθμό ΚΡΗΤΗ TV σχετικά με την εξόρυξη υδρογονανθράκων νότια της Κρήτης και τον ρόλο του ΚΕΝΑΠ: «Εμείς θεωρούμε ότι αυτό θα είναι το Ελ Ντοράντο του μέλλοντος στην ευρύτερη περιοχή μας που είναι οι πλατφόρμες και οι αγωγοί διακίνησης των υδρογονανθράκων. Ελ Ντοράντο από τη μια πλευρά, αλλά και αχίλλειος πτέρνα απ’ τη άλλη όσον αφορά την προστασία αυτών των εγκαταστάσεων». Είναι ενδεικτικό ότι στην εκπαίδευση ανδρών της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών περιλαμβάνεται σενάριο αναρρίχησης σε πλωτή πλατφόρμα ερευνών για πετρέλαιο.

– Στην έκθεση γίνεται νύξη για τον ειδικό ρόλο των ΗΠΑ στη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας. Έτσι, πληροφορούμαστε πως η αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα διοργάνωσε δεκάδες συγκεντρώσεις επιχειρηματιών, βουλευτών και κυβερνητικών αξιωματούχων: «πολλοί από τους οποίους συμμετείχαν σε προγράμματα ανταλλαγών χρηματοδοτούμενα από τις ΗΠΑ». Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται: «Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα αξιοποιήσει τις σχέσεις της με την ελληνική κυβέρνηση, με τις ομάδες της διασποράς και τον αμερικανικό κλάδο της τεχνολογίας, προκειμένου να προωθήσει συνεργασίες με μεγάλη εισροή κεφαλαίων επιχειρηματικού κινδύνου (ενδεχομένως 1 δις ευρώ σε μία δεκαετία) από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και να λειτουργήσει ως καταλύτης στις μεταβαλλόμενες στάσεις πολλών Ελλήνων όσον αφορά το ρόλο του δημόσιου τομέα».

– Στην έκθεση γίνεται επίμονη αναφορά για την προώθηση ηγετικού ρόλου της Ελλάδας στα Βαλκάνια, μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Όπως φαίνεται από διάφορα σημεία του κειμένου, η ευρωατλαντική ολοκλήρωση των Δ. Βαλκανίων με τη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ είναι κομβική για την προώθηση των αμερικάνικων συμφερόντων στην περιοχή: «Η Αποστολή θα συνεχίσει να ενθαρρύνει την Ελλάδα να υποστηρίξει και να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ενσωμάτωση των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και στην ειρηνική επίλυση περιφερειακών διαφορών και συγκρούσεων (…) Η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα θα προτρέψει την Ελλάδα να εφαρμόσει τη συμφωνία για το θέμα της ονομασίας της Μακεδονίας και θα ενθαρρύνει την αδιάλειπτη κοινή συμμετοχή στο Κυπριακό ζήτημα». Ενδεικτική για τη ζέση των ΗΠΑ ήταν η συγχαρητήρια επιστολή του αμερικάνου προέδρου Ντόναλντ Τραμπ προς τους Τσίπρα και Ζάεφ, στην οποία η συμφωνία των Πρεσπών χαρακτηρίστηκε ως: «το πιο ιστορικό επίτευγμα στα Βαλκάνια, από τη Συμφωνία του Ντέιτον», ενώ ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών Τζον Σάλιβαν τόνισε πως η συμφωνία: «θα προσφέρει οικονομικά οφέλη στην Ελλάδα και θα θωρακίσει τον ρόλο της ως πυλώνα σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια».

– Στην έκθεση γίνεται φανερή η όλο και πιο βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους ανταγωνισμούς μεταξύ του ευρωατλαντικού και του ρωσοκινέζικου άξονα: «Η Αποστολή για την Ελλάδα θα εξακολουθήσει να ενδυναμώνει τις διμερείς σχέσεις στον τομέα της ενέργειας, των στρατιωτικών υποθέσεων, της επιβολής του νόμου και της συνεργασίας ενάντια στην τρομοκρατία, ενώ ταυτόχρονα θα επικεντρωθεί σε δύο πρωταρχικούς διπλωματικούς στόχους, προκειμένου να προωθηθεί η μεγέθυνση και η ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα – τη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του τομέα της εκπαίδευσης και την καταπολέμηση της κακοήθους Ρωσικής και Κινεζικής επιρροής (…) Η Αποστολή για την Ελλάδα θα αξιοποιήσει την ώθηση που θα προκύψει από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (στο πλαίσιο της οποίας οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η τιμώμενη χώρα), προκειμένου να προωθήσει την Αμερικανική παρουσία σε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο στο βόρειο τμήμα της χώρας, το οποίο εκτίθεται όλο και περισσότερο στην κακοήθη επιρροή της Ρωσίας και την οικονομική εισβολή της Κίνας».

– Τέλος, είναι άξια αναφοράς η αγωνία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την εξουδετέρωση των παραδοσιακών αντιαμερικανικών αισθημάτων και αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας και τη δημιουργία φιλοαμερικάνικου κλίματος μέσα από διάφορες μεθόδους (μέσω ΜΚΟ, ιδιωτικών ΜΜΕ, εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων που θα δημιουργήσουν: «μια νέα γενιά ηγετών φίλα προσκείμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αξίες που οι τελευταίες πρεσβεύουν»). Το αμερικάνικο υπουργείο εξωτερικών ζητάει από την πρεσβεία να εργαστεί για την κατανόηση, από πλευράς ελλήνων πολιτών, των αμερικάνικων προτεραιοτήτων στην περιοχή, ώστε: «να στηρίξουν την συνεργασία για την ασφάλεια, τους οικονομικούς δεσμούς και την πολιτική εμπλοκή των ΗΠΑ». Ιδιαίτερη βαρύτητα γίνεται στο ρόλο των ΜΚΟ και των ΜΜΕ, που καλούνται να αντιστρέψουν το κλίμα διαχρονικής δυσπιστίας εναντίον των ΗΠΑ.

Για να δούμε, όμως, το μέγεθος της υποκρισίας του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που υλοποιεί όλες τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις στην περιοχή κι έχει ευθυγραμμιστεί πλήρως με την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική, αρκεί να αντιγράψουμε τα φούμαρα που πουλούσε στο πρόγραμμά του το 2012. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για: «καταγγελία της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και την απεμπλοκή από κάθε σχεδιασμό στρατιωτικής επίθεσης στο Ιράν και τη Συρία. Τη στήριξη του αγώνα για τη δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967. Το κλείσιμο όλων των ξένων βάσεων στην Ελλάδα. Άμεση κατάργηση των βάσεων της Σούδας και του Άκτιου. Δεν θέλουμε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, ούτε το ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και αγωνιζόμαστε για τη διάλυσή του».

Απέναντι στο ζόφο που ετοιμάζουν οι κυρίαρχοι του πλανήτη και την πολεμική προπαρασκευή που βρίσκεται σε εξέλιξη, καλούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του επαναστατικού κινήματος, αναρχικούς και κομμουνιστές, ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες, με αφορμή τα 70 χρόνια από την ίδρυση της νατοϊκής συμμορίας, να διαδηλώσουν μαζικά και μαχητικά ενάντια στη φονική μηχανή του ιμπεριαλισμού και την ευθυγραμμισμένη εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους. Με τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν ξανά η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία καλούνται ν΄ αντιταχθούν στις πολεμικές εκστρατείες των αστικών τάξεων. Για να μην γίνουμε βορά για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών και της ολιγαρχίας. Γιατί ΔΙΚΟΙ τους ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ. Γιατί είναι χρέος των επαναστατικών δυνάμεων να συγκροτήσουν ένα σύγχρονο «ιστορικό μπλοκ», το οποίο θα μπλοκάρει τη μηχανή του πολέμου και θα θέσει στο στόχαστρο τον ίδιο τον καπιταλισμό, τη μήτρα του εθνικιστικού και ιμπεριαλιστικού σφαγείου. Για να μειωθούν τώρα οι στρατιωτικές δαπάνες και να δοθούν λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες, για παιδεία, υγεία και άμεση βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Για να δημιουργήσουμε ένα κοινό μέτωπο μάχης ενάντια στον εθνικισμό, το μίσος και τον μιλιταρισμό. Για τη διάλυση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και την άμεση αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ από τη σκοπιά του διεθνισμού και της υπεράσπισης των εργαζομένων. Γιατί εδώ είναι ο εχθρός μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ και πρέπει να τον πολεμήσουμε. Γιατί οι λαοί είναι υπεύθυνοι για την ιστορία τους και μονάχα αν οργανώσουν την αντιπολεμική, διεθνιστική και αντιιμπεριαλιστική τους πάλη, θα μπορέσουν ν΄ ανοίξουν τον δρόμο για την αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού, την κοινωνική απελευθέρωση, για την δημιουργία μας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση, φτώχεια και πολέμους, όπου ο πλούτος θ΄ ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν.

Να κλείσουν όλες οι βάσεις και οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ

Καμιά συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

Να σαμποτάρουμε τον πολεμοκάπηλο άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου

Πολεμάμε για την τάξη μας και όχι για τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Μάρτιος 2019