Category: Έφοδος στον Ουρανό

Δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό” (Ιούνιος 2018)

Σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Κέντρου της Βόννης (BICC), η Ελλάδα είναι παγκοσμίως η 10η πιο στρατιωτικοποιημένη χώρα στον κόσμο. Φυσικά, η ακρίβεια αυτών των ταξινομήσεων ελέγχεται, καθώς λαμβάνει υπόψη περισσότερο σχετικούς δείκτες και όχι απόλυτα μεγέθη, παρ’ όλα αυτά όμως παρέχουν σημαντικές ενδείξεις που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Η Ελλάδα, υπερβαίνοντας κατά πολύ τον στόχο του 2% που έθεσε η σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Ουαλία το 2014 μετά από πίεση των ΗΠΑ, και μάλιστα μεσούσης της οικονομικής κρίσης, ξόδεψε το 2017 για “αμυντικές” δαπάνες το 2,36% του ΑΕΠ της. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του NATO οι στρατιωτικές δαπάνες της Ελλάδας διαμορφώθηκαν για την περσινή χρονιά στα 5,845 δισεκατομμύρια δολάρια. Και σα να μην έφταναν τόσα πεταμένα λεφτά στη μαύρη τρύπα της πολεμικής βιομηχανίας, τον περασμένο Απρίλη επισφραγίστηκε και η συμφωνία με τις ΗΠΑ για την αναβάθμιση 85 μαχητικών αεροσκαφών F-16 της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, γεγονός που θα κοστίσει 1,2 δισ. δολάρια. Σύμφωνα με το Αμερικανικο Υπουργείο Άμυνας: «Αυτή η προτεινόμενη πώληση θα συμβάλει στην επίτευξη των στόχων εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, συμβάλλοντας στη βελτίωση της ασφάλειας ενός συμμάχου του ΝΑΤΟ που αποτελεί σημαντικό εταίρο για την πολιτική σταθερότητα και την οικονομική πρόοδο στην Ευρώπη. Η αναβάθμιση των αεροσκαφών F-16 σε F-16 Block V θα ενισχύσει την ικανότητα της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας να υποστηρίζει το ΝΑΤΟ και να παραμείνει διαλειτουργική με τις ΗΠΑ και τη συμμαχία. Θα βοηθήσει επίσης την Ελλάδα να διατηρήσει τις επιχειρησιακές δυνατότητές της στο μέλλον, μειώνοντας έτσι την απειλή που δημιουργούν οι εχθροί της συμμαχίας στις ΗΠΑ και στο NATO».

Λεφτά υπάρχουν όμως και για “ειρηνευτικές αποστολές”. Σύμφωνα με το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας: «Η Ελλάδα ως πλήρες μέλος του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων Διεθνών Οργανισμών, συμμετέχει σε Ειρηνευτικές Επιχειρήσεις με ιδιαίτερη έμφαση σ’ αυτές που λαμβάνουν χώρα σε περιοχές άμεσου ενδιαφέροντος, όπως είναι τα Βαλκάνια και η ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής […] Οι Επιχειρήσεις Υποστήριξης της Ειρήνης, στις οποίες συμμετείχε ο Ελληνικός Στρατός την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα και οι οποίες συνεχίζονται στις αρχές του 21ου αιώνα, έχουν καταδείξει πως οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις μπορούν γρήγορα και αποτελεσματικά να προσαρμοστούν σε οποιαδήποτε νέα σενάρια και απαιτήσεις, που απασχολούν τη Διεθνή Κοινότητα». Η Ελλάδα τη στιγμή αυτή συμμετέχει σε 13 αποστολές: 1) Στην ευρωενωσίτικη επιχείρηση ATALANTA στο Κέρας της Αφρικής για την καταστολή της πειρατείας 2) Στην επιχείρηση UNIFIL στον Λίβανο, που ουσιαστικά στοχεύει στον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ 3) Στην ευρωενωσίτικη επιχείρηση Αlthea στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη 4) Στη νατοϊκή επιχείρηση Joint Enterprise στο Κόσοβο 5) Στο νατοϊκό στρατηγείο NHQ Skopje στη FYROM 6) Στην επιχείρηση Resolute Support Mission στο Αφγανιστάν 7) Στην νατοϊκή “αντιτρομοκρατική” επιχείρηση ActiveEndeavour 8) Στην αμερικάνικη επιχείρηση Enduring Freedom στην Κεντρική Ασία 9) Στη νατοϊκή επιχείρηση Standing NATO Maritime Group (SNMG-2), η οποία από τις 27 Φεβρουαρίου 2016 επεκτάθηκε και στο Αιγαίο: «στο πλαίσιο απαγόρευσης των παράνομων μεταναστευτικών ροών» 10) Στην επιχείρηση SNMCMG-2 (Standing NΑΤΟ Mine Countermeasures Group 2), που παρέχει στο ΝΑΤΟ συνεχή αντιναρκική ναυτική υποστήριξη 11) Στην επιχείρηση EUTM MALI, στην οποία η ΕΕ: «στηρίζει την κυβέρνηση του Μάλι (σ.σ. στη Δυτική Αφρική) για την αποκατάσταση της σταθερότητας και της ασφάλειας» 12) Στην επιχείρηση “Σύνδεσμος Βελιγράδι” και 13) Στην ευρωενωσίτικη επιχείρηση EUNAVFOR MED sophia.

Εύλογα προκύπτει το ερώτημα: γιατί η Ελλάδα, παρά το μικρό της μέγεθος και την οικονομική της χρεοκοπία, συμμετέχει από τη μία στην κούρσα εξοπλισμών και από την άλλη σε τόσες “ειρηνευτικές αποστολές” στα πέρατα του κόσμου; Το πλαίσιο της εξαρτημένης ανάπτυξης και της ανισόμετρης/ιεραρχημένης συνεργασίας προϋποθέτει -μεταξύ άλλων- και την στρατιωτική ενσωμάτωση της χώρας στη σχεδιαζόμενη πολιτική των μεγάλων δυνάμεων. Η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως εξάρτημα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- της ασκούμενης πολιτικής των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων και ο προκύπτων συσχετισμός δύναμης επιτρέπει στην ελληνική αστική τάξη να κερδίσει το μερίδιο που της αναλογεί από το μοίρασμα της πίτας. Με τα λόγια του πρώην υπουργού Άμυνας Ευάγγελου Βενιζέλου: «Γιατί είμαστε στο Αφγανιστάν, στο κέρας της Αφρικής; Πρωτίστως γιατί έτσι διασφαλίζουμε υπέρ ημών το συσχετισμό δυνάμεων που μας ενδιαφέρει στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (…) Διότι αν δεν ήμασταν, στην πραγματικότητα θα προκαλούσαμε εν δυνάμει βλάβη στον περιφερειακό συσχετισμό και στην προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Διότι υπάρχει αντανακλαστική επιρροή, την οποία πρέπει να παρακολουθούμε και που είναι οφθαλμοφανής».

Μιλάνο 5/5/2018

Δημοσιεύθηκε στο 2ο τεύχος της έντυπης παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης

“Έφοδος στον Ουρανό” (Ιούνιος 2018)

“Να επιτεθούμε στα αφεντικά και τους πολέμους τους”

για τους αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό στην Ιταλία

Τι πιο διεθνιστικό από το ν’ αγωνίζεσαι στον ίδιο σου τον τόπο και παντού, για τη λευτεριά των λαών του κόσμου όλου; Με κεντρικό γνώμονα το παραπάνω ερώτημα και στα πλαίσια των διεθνών επαφών της, η Ταξική Αντεπίθεση εδώ και πάνω από ένα χρόνο ανέπτυξε μια πολιτική σχέση με συντρόφους και συντρόφισσες από την Ιταλία, πιο συγκεκριμένα από την κατάληψη Panetteria στη συνοικία Lambrate του Μιλάνου. Πρώτοι καρποί αυτής της συνάντησης αποτέλεσαν οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν τόσο εδώ στην Αθήνα, όσο και στο Μιλάνο, με τη συμμετοχή μελών των δύο συλλογικοτήτων -όπου και δόθηκε η ευκαιρία για ανταλλαγή ενημέρωσης αλλά και πολιτικών θέσεων και απόψεων, σχετικά και με τα πολιτικά καθήκοντα αγώνα που προκυπτουν από τα πυκνά σύννεφα του πολέμου, που σκεπάζουν όλο και πιο βαριά τη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Από αυτή τη ζύμωση, προέκυψε από την πλευρά μας και μέσα από το Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, η πρόταση για την απόπειρα συνδιοργάνωσης μιας διεθνιστικής κινητοποίησης, μιας Διεθνούς Καμπάνιας Αντιπολεμικής – Αντιιμπεριαλιστικής Δράσης.

Ακολουθεί η μετάφραση δύο σχετικών αναρτήσεων από το panetteriaoccupata.noblogs.org.

ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ‘90 υλοποιείται η αναβάθμιση των αμερικάνικων βάσεων που βρίσκονται εγκατεστημένες στο νησί της Κρήτης στην Ελλάδα, με σκοπό τη μετατροπή του νησιού σ’ ένα αεροπλανοφόρο, στραμμένο προς τη Μέση Ανατολή. Η αναδιοργάνωση της ξένης στρατιωτικής παρουσίας στην Ελλάδα, ιδιαίτερα του ΝΑΤΟ προκαλεί άμεσα μια σειρά από διαδηλώσεις και -διάχυτες στον πληθυσμό- διαμαρτυρίες.

Σήμερα, η βάση του ΝΑΤΟ που βρίσκεται εγκατεστημένη στην περιοχή της Σούδας, κοντά στην πόλη των Χανίων, αντιπροσωπεύει ακόμα ένα στρατηγικό σημείο για την τρέχουσα επιθετική στρατηγική του ΝΑΤΟ προς τις χώρες της Μέσης Ανατολής και από αυτή τη βάση ξεκίνησαν τα βομβαρδιστικά τις πρώτες μέρες του περασμένου Απρίλη που χτύπησαν τη Συρία. Την ίδια στιγμή, είναι ζωντανό ένα έντονο αίσθημα εχθρότητας απέναντι σ’ αυτή τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ. Οι σύντροφοι του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου στην Ελλάδα, στην παρούσα συνθήκη του διαρκούς ιμπεριαλιστικού πόλεμου, πρότειναν την ανάπτυξη μιας καμπάνιας, η οποία εκκινώντας από μια κινητοποίηση ενάντια στη βάση της Σούδας θα επεκτείνει την πρωτοβουλία αγγίζοντας κι άλλα εδάφη, ανάμεσα στα οποία και το ιταλικό.

Σήμερα, μπορούμε να μιλάμε για μια Μεσόγειο του Πολέμου, σ’ αυτήν τη γεω-πολιτική περιοχή η παρουσία του ΝΑΤΟ είναι ο κοινός παρανομαστής για όλες τις χώρες του μπλοκ της ΕΕ, τόσο εκείνων που βρέχονται από τη Μεσόγειο όσο κι εκείνων της υπόλοιπης Ηπείρου. Το ΝΑΤΟ μέσα από τη διαδικασία διαχείρισης της κρίσης μέσω του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αναπτύσσεται προς την Ανατολική Ευρώπη και προς το Νότο της Μεσογείου. Γι’ αυτό μπορούμε να πούμε ότι η κινητοποίηση ενάντια στο ΝΑΤΟ μετατρέπεται στο αντικειμενικά ενοποιητικό πεδίο, εκεί όπου καθίσταται χειροπιαστή η διεθνιστική επαναστατική δράση. Ενοποιημένη είναι η αντίθεση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, του οποίου ηγούνται οι ΗΠΑ-ΕΕ, οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι και υποκινητές συγκρούσεων και εθνοτικών-θρησκευτικών-φατριαστικών αντιπαραθέσεων, και μέσω της σχέσης με τη σιωνιστική οντότητα. Αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της Μεσανατολικής σύγκρουσης, του επανακαθορισμού των “κρατικών” μορφωμάτων, του επανασχεδιασμού ενός νέου χάρτη εκμετάλλευσης και καταπίεσης, προς όφελος των Ευρω-Αμερικάνικων επιχειρήσεων, εμβαθύνοντας τη σχέση υποταγής κέντρου-περιφέρειας. Παράλληλα είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για τη μετατροπή της Μεσογείου σε θάλασσα πολέμου.

Στις 15 Απρίλη συναντηθήκαμε στην Κατειλημμένη Panetteria στο Μιλάνο για ν’ απαντήσουμε στην πρόταση των συντρόφων από την Ελλάδα και να βάλουμε τις βάσεις για μια κοινή καμπάνια ενάντια στις βάσεις του ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Αυτό θα είναι κι ένα από τα σημεία που θα χαρακτηρίσει τη διεθνή συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στις 1 και 2 Ιούνη 2018. Για την πραγματοποίηση της εδώ στην Ιταλία, σκεφτήκαμε ότι πρέπει να ξεκινήσουμε προτείνοντας αυτή τη διαδρομή σ’ εκείνες τις καταστάσεις όπου ήδη κινητοποιούνται και πραγματώνουν μια υπαρκτή κριτική στην στρατιωτική παρουσία στα εδάφη, και μ’ ιδιαίτερο τρόπο στο κίνημα ενάντια στις βάσεις στη Σαρδηνία. Κατά τη διάρκεια του διημέρου στο Cagliari [της Σαρδηνίας] “ενάντια στη RWM” (γερμανική πολυεθνική με ιταλική έδρα στο Ghedi και παραγωγή βομβών στο Domusnovas), προτείναμε την οργάνωση στο νησί, το ερχόμενο φθινόπωρο -κατά τη διάρκεια των περιοδικών στρατιωτικών ασκήσεων- μιας ημέρας κινητοποίησης, σε επαφή και σχέση με παρόμοιες πρωτοβουλίες στο νησί της Κρήτης, συμπεριλαμβάνοντας την σε μια κοινή καμπάνια διεθνών πρωτοβουλιών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που καθοδηγείται από το ΝΑΤΟ. Η πρόταση που νοιώθουμε ότι πρέπει να κάνουμε σ’ όλους εκείνους που αντιπαρατίθενται στον πόλεμο είναι η ανάπτυξη μιας “διεθνούς καμπάνιας”, όπου θ’ αναπτυχθεί η ζύμωση και πρωτοβουλίες στα διάφορα εδάφη (συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, πορείες κλπ), όπου το ΝΑΤΟ είναι παρόν, έτσι ώστε να φτάσουμε σε μια κοινή πρωτοβουλία στη Σαρδηνία. Η παρουσία του ΝΑΤΟ αφορά όλα τα εδάφη. Στη Ρώμη, στη συνοικία Centocelle, θέλουν να επεκτείνουν τη στρατιωτική περιοχή για να κατασκευάσουν το λεγόμενο “Ιταλικό Πεντάγωνο”, καταπατώντας μια πράσινη έκταση της πόλης. Ενάντια σ’ αυτήν την εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση του εδάφους αναπτύσσονται κινητοποιήσεις και στις 2/6 θα πραγματοποιηθεί μια διαδήλωση καλεσμένη από Επιτροπές και οργανώσεις που θα κατέβουν στο δρόμο για την υπεράσπιση του αρχαιολογικού πάρκου του Centocelle. Μόνο στη Λομβαρδία, επισημαίνουμε την παρουσία της αεροπορικής βάσης του Ghedi (Brescia) όπου βρίσκονται από τις ΗΠΑ, οι πυρηνικές κεφαλές για τα αεροπλάνα της βάσης ή της εγκατάστασης στο Solbiate Olona, όπου φιλοξενείται το νατοϊκό γενικό επιτελείο των σωμάτων ταχείας επέμβασης. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα των 120 βάσεων που υπάρχουν στο ιταλικό έδαφος, οι οποίες και μπορούν να χωριστούν σε τέσσερα είδη βάσεων: “1) Βάσεις και υποδομές που έχουν παραχωρηθεί προς χρήση στις ΗΠΑ, με βάση τις μυστικές συμφωνίες στις 29/6/1951 και τις 20/10/1954. Με βάση αυτές τις συμφωνίες, και μόνο θεωρητικά, οι εγκαταστάσεις βρίσκονται υπό ιταλικό έλεγχο και οι διοικήσεις των ΗΠΑ έχουν το στρατιωτικό έλεγχο του υλικού και των επιχειρήσεων. 2) Βάσεις του ΝΑΤΟ, με βάση τις συμφωνίες της Ατλαντικής Συμμαχίας. 3) Ιταλικές Βάσεις “επιστρατευμένες” για τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, δηλαδή παραχωρημένες σε χρήση στο υπερατλαντικό στρατιωτικό μπλοκ, με βάση τις συμφωνίες της Ατλαντικής Συμμαχίας. 4) Μεικτές Βάσεις (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ιταλία), με βάση τις προαναφερόμενες μυστικές συμφωνίες και τις συμφωνίες της Ατλαντικής Συμμαχίας”.

Σ’ αυτή τη σύντομη παράθεση δεν είναι δυνατό να μην αναφερθούν οι βάσεις στη Sigonella και το Muos στη Σικελία, το κέντρο επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ για το ανατολικό μέτωπο, το παρατηρητήριο της Ατλαντικής Συμμαχίας για τη Μέση Ανατολή, τη βόρεια και την υποσαχάρια Αφρική με έδρα στη δημοτική περιοχή του Giugliano, στην τοποθεσία Lago Patria, κοντά στη Νάπολη καθώς και τη βάση του Aviano (Pordenone). Μια ευρύτατη παρουσία του στρατιωτικού μηχανισμού με διάφορες μορφές, όλες όμως ενταγμένες στην ίδια στρατηγική εξαγωγής μέσω του πολέμου μιας νέας αποικιακής κυριαρχίας, από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών πόλων ΗΠΑ και EE προς άλλες περιοχές του κόσμου.

Οι σύντροφοι από το Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο μας παρακινούν μ’ αυτήν την πρόταση “να οργανώσουμε συντονισμένες καμπάνιες και δράσεις, να οργανώσουμε μια καμπάνια ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και τις βάσεις του ΝΑΤΟ”, να οικοδομήσουμε ένα κοινό μέτωπο αγώνα, μια κινητοποίηση που μπορεί να ισχυροποιήσει ένα διεθνές ταξικό κίνημα.

Η συνεισφορά στην αντίσταση ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια κατακερματισμού και βαλκανοποίησης, πείνας και καθυπόταξης, μπορεί να είναι ένα βήμα προς μια γέφυρα ανάμεσα στις ακτές της Μεσογείου που θα επιτρέψει την οικοδόμηση μιας σχέσης με τις υπάρχουσες ταξικές και αντιιμπεριαλιστικές εμπειρίες. Μετά τη συνάντηση στο Μιλάνο πιστεύουμε ότι είναι η σωστή στιγμή για να το κάνουμε. Δώσαμε ένα νέο ραντεβού στις 1-2/6/18 στην Αθήνα όπου και θα συζητήσουμε και γι’ αυτό.

Μιλάνο, 15 Μάη 2018

ΥΓ: Κατά τη διάρκεια της συνάντησης έγινε μια παρουσίαση της εμπειρίας του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου και μια ενημέρωση για την κατάσταση στην Τουρκία, όπου οι σύντροφοι (από τους συνδιοργανωτές της πρότασης του Μετώπου) πρέπει ν’ αναμετριούνται μ’ ένα κοινωνικό σύστημα όλο και πιο αυταρχικό και χτυπιούνται από μια ισχυρότατη κυβερνητική καταστολή, τόσο στο τουρκικό έδαφος όσο και στο εξωτερικό. Σκιαγραφήθηκε ένα πλαίσιο του κινήματος ενάντια στον πόλεμο στις ΗΠΑ, όπου και εκεί έχουν διοργανωθεί εκδηλώσεις και πολυάριθμες διαδηλώσεις, τόσο για την αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση, όσο και ενάντια στο ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, ενώ τόσο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όσο και το φθινόπωρο θα διοργανωθούν νέες κινητοποίησεις. Συζητήθηκε το πόσο σημαντική είναι η διασύνδεση της κινητοποίησης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο, στο πλαίσιο της κρίσης, στη συνεχή διερεύνηση του συσχετισμού της με τους υπόλοιπους αγώνες που διεξάγονται στο σήμερα, από εκείνους των εργαζομένων μέχρι εκείνους για την κάλυψη των αναγκών, όπως η στέγη, αλλά κι εκείνους ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή.

ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΜΑΗ: ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 15.00 ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ENI, ΤΙΣ ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΗΣ

η πορεία θα ολοκληρωθεί στη συμβολή των οδών Imbonati και Bivio.

Να επιτεθούμε στα αφεντικά (πρώτα στους Ιταλούς)

Πόλεμος στο εξωτερικό και στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας σημαδεύουν όλο και πιο έντονα το παρόν μας. Για να διατηρηθούν ειρηνευμένα τα “μετόπισθεν” ενώ κυβερνήσεις και πολυεθνικές εξαπολύουν τη λεηλασία τους στην Αφρική, ως προέκταση του ανταγωνισμού τους στην Ευρώπη, τα αφεντικά δίνουν αέρα στα ρατσιστικά πανιά του πολέμου μεταξύ των φτωχών. Ένας αέρας που ενισχύει τον πολλαπλασιασμό των -ολοένα και πιο νομιμοποιημένων και προστατευόμενων- νεοφασιστικών ομάδων.

Η ιταλική κυβέρνηση χρηματοδοτεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λιβύη και τα τάγματα που τα διαχειρίζονται, η ΕΝΙ και άλλες επιχειρήσεις προσπαθούν να διατηρήσουν και να επεκτείνουν τις δουλειές τους, χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε φράξια του τοπικού πολέμου, περιλαμβανομένων και των τζιχαντιστών.

Παράλληλα το ντόπιο κεφάλαιο, με τον εντοπισμό νέων κοιτασμάτων φυσικού αερίου, ανοίγει σενάρια με Χώρες άμεσα εμπλεκόμενες στον πόλεμο στη Συρία, αφήνοντας να φανεί ένας ακόμα πιό σημαντικός ρόλος της Τουρκίας στον περιορισμό των προσφύγων, όπως επίσης και του Ισραήλ ως μαντρόσκυλο της Μεσογείου.

Η εργατική δύναμη των μεταναστών που προέρχονται από λεηλατημένα εδάφη εξασφαλίζει ένα στρατό εργαζόμενων σε καθεστώς εκβιασμού και τρόμου, εγγυάται κέρδη με χαμηλό κόστος και καθιστά εφικτή την καθυπόταξη και των ντόπιων προλετάριων σε ολοένα και πιο επισφαλείς συνθήκες ζωής.

Ο ρατσισμός του Κράτους δηλώνει ανοιχτά ότι για να σωθεί η δημοκρατία πρέπει να εγκλείσει τους μετανάστες στα σπίτια τους. (Εξαίρεση γίνεται για εκείνους προς επιλογή από το δικό μας καπιταλισμό).

Ενώ η διεθνής πολιτική ληστείας ξεβράζει και εδώ τα προϊόντα της, από την εκμετάλλευση μέχρι τις περιβαλλοντικές καταστροφές (βλέπε αγωγό ΤΑΡ), στο Νίγηρα διευρύνεται η κοινωνική σύγκρουση ενάντια στις δυτικές αποστολές.

Είναι ολοένα και πιο επιτακτικό να συζητήσουμε για τον καιρό που κάνει, να επανεκκινήσουμε την πρακτική της διεθνιστικής αλληλεγγύης και να συμπαραταχθούμε με τους λόγους εκείνων που αγωνίζονται ενάντια στην ιταλική αποικιοκρατία.

Γι’ αυτό το λόγο καλούμε όλες και όλους που θέλουν ν’ ανοίξει και πάλι η κοινωνική σύγκρουση έξω και ενάντια από κάθε θεσμικό συμβιβασμό, στη διαδήλωση του Μιλάνου.

Δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχος της έντυπης παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης

“Έφοδος στον Ουρανό” (Ιούνιος 2018)

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ: ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΕ, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΑΤΟ

Ένα από τα παλιότερα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα, της εποχής του Πρώτου Παγκόσμιου σφαγείου των λαών, έλεγε πως “ο βασικός μας εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα”. Και πράγματι, ένα αιώνα μετά από τη λήξη του αιματοκυλίσματος του Α΄ Παγκόσμιου το σύνθημα αυτό αποδεικνύεται πως έχει διαχρονική ισχύ, παρά τη βάναυση κακοποίηση που υπέστη. Πάντοτε το επαναστατικό κίνημα θα πρέπει να εντοπίζει πρώτα και κύρια τους βασικούς κόμβους της πολιτικής του εγχώριου κεφαλαίου και του κράτους του, και στην περίπτωση της Ελλάδας οφείλουμε να πολεμάμε τη στρατηγική επιλογή πρόσδεσης του ελληνικού κράτους με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα δεν είναι μια απομονωμένη νησίδα, αλλά παίζει έναν ειδικό ρόλο ως προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Όπως είπε κι ο Αμερικάνος πρέσβης Τζέφρι Πάιατ, η Ελλάδα είναι ένας γεωπολιτικός μεντεσές μεταξύ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς.

Βασικό σημείο της άσκησης αυτής της πολιτικής τόσο για το ελληνικό κράτος όσο και για τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό (κυρίως των ΗΠΑ) είναι η ύπαρξη ενός τεράστιου πλέγματος βάσεων και άλλων στρατιωτικών δομών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που καλύπτει ολόκληρη τη χώρα και βρίσκεται σε πλήρη επιχειρησιακή λειτουργία. Οι βάσεις αυτές προσφέρουν τεράστιες υπηρεσίες στα γεράκια του πολέμου, ενώ έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ορμητήριο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή.

Η ύπαρξη των βάσεων, όμως, στην Ελλάδα έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και πολιτικές προεκτάσεις. Από τη μια συνδέεται άμεσα με την επιβολή ενός σκληρού και αυταρχικού αντικομμουνιστικού κράτους, που πάτασσε τον εσωτερικό εχθρό μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού στον εμφύλιο ταξικό πόλεμο, ενώ από την άλλη ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η συμφωνία για τις βάσεις ανακοινώθηκε επίσημα από τις κυβερνήσεις Αϊζενχάουερ και Παπάγου, μετά από προεργασίες μηνών, στην 12 Οχτώβρη του 1953. Ήταν το τρίτο σπουδαιότερο βήμα για την πλήρη οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και διπλωματική εξάρτηση της χώρας από τις ΗΠΑ, ως βασική προϋπόθεση για την αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό. Το πρώτο βήμα ήταν το λεγόμενο “δόγμα Τρούμαν” το 1947, με το οποίο η Ελλάδα έμπαινε στην αμερικάνικη σφαίρα επιρροής, παίρνοντας τη σκυτάλη από τη Βρετανία, ενώ το δεύτερο σπουδαιότερο βήμα ήταν η κοινή ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952. Χαρακτηριστικό για τη σπουδή που επέδειξε η κυβέρνηση Παπάγου στο ζήτημα είναι πως η συμφωνία για τις βάσεις ήταν παράτυπη, αφού κατά παράβαση του Συντάγματος δεν κυρώθηκε ποτέ από την ολομέλεια του κοινοβουλίου. Η συμφωνία ήταν κυριολεκτικά αποικιοκρατικού χαρακτήρα, καθώς δεν προβλέπονταν κανένας περιορισμός και καμιά διαδικασία ενημέρωσης των ελληνικών αρχών για τις κινήσεις και τη δράση του αμερικάνικου στρατού στο ελληνικό έδαφος, ενώ με απόρρητο παράρτημα δίνονταν το προνόμια της ετεροδικίας, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα. Δηλαδή, για όλες τις ποινικές παραβάσεις που διαπράττουν οι αμερικάνοι στρατιώτες στο ελληνικό έδαφος παραπέμπονται στις αμερικάνικες και όχι στις ελληνικές αρχές. Άλλωστε ο Παπάγος δε δίστασε εκείνη την εποχή να εκστομίσει προς τον αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ το αμίμητο: «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας». Το καθεστώς της ετεροδικίας και η ατιμωρησία που απολαμβάνουν από τότε οι αμερικάνοι στρατιώτες στην Ελλάδα δημιουργεί τεράστιες εστίες ανομίας, για τις οποίες κανένας εκπρόσωπος του δόγματος “Νόμος και Τάξη” δεν μίλησε ποτέ. Ας σημειωθεί, επίσης, πως την ίδια χρονιά που υπογράφηκε η συμφωνία για τις βάσεις ιδρύθηκε και ως μακρύ χέρι των ΗΠΑ στην Ελλάδα η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ) υπό την διοίκηση του αξιωματικού του αμερικάνικου στρατού και επικεφαλής του κλιμακίου της CIA Τομ Καραμεσίνη, με διακηρυγμένο σκοπό την «πάταξη του κομμουνιστικού κινδύνου». Η ένταση της αμερικανοκρατίας, μάλιστα, ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και οι μισθοί των υπαλλήλων και των πρακτόρων της ΚΥΠ καταβάλλονταν από την αμερικάνικη κυβέρνηση και όχι από την ελληνική!

Από το 1953 μέχρι σήμερα έχουν υπογραφεί πάνω από 130 συμφωνίες για νατοϊκές βάσεις στην Ελλάδα, δημιουργώντας στρατιωτικές υποδομές της “συμμαχίας” από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη (Σούδα, Κιλκίς, Άραξος, Ανδραβίδα, Άκτιο, Λάρισα, το Γ΄ Σώμα Στρατού που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και είναι επισήμως πιστοποιημένο ως στρατηγείο άμεσης ανάπτυξης δυνάμεων του ΝΑΤΟ, κλπ). Το “καμάρι των βάσεων” αποτελεί το “αβύθιστο αεροπλανοφόρο” της Σούδας, η οποία βρίσκεται σε ένα σημείο στρατηγικής σημασίας 575 μίλια από την Διώρυγα του Σουέζ, 675 από τον Λίβανο, 690 από την Μαύρη Θάλασσα, 752 από την Λιβύη και 1200 από την Συρία. Γι αυτό κι αμερικάνος πρέσβης Τζέφρεϊ Πάιατ δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του για την ύπαρξη της Σούδας, δηλώνοντας στην εφημερίδα της ελληνικής ομογένειας της Νέας Υόρκης “Εθνικός Κήρυκας”: «Για το Ναυτικό των ΗΠΑ, λόγω του υψηλού ρυθμού των επιχειρήσεων που συμβαίνουν τη δεδομένη χρονική στιγμή στην ανατολική Μεσόγειο, λόγω των προκλήσεων που προκύπτουν από τη Συρία και τη Λιβύη και ιδίως λόγω του πολέμου ενάντια στον ISIS, η Σούδα είναι πιο σημαντική από ποτέ και αποτελεί ένα μοναδικό κεφάλαιο. Είναι το μόνο μέρος μεταξύ του Νόρφολκ της Βιρτζίνιας και του Περσικού Κόλπου όπου έχουμε μια αποβάθρα κατάλληλη για αεροπλανοφόρα δίπλα σε ένα μεγάλο αεροδρόμιο που παρέχει μοναδικά πλεονεκτήματα όσον αφορά την ικανότητα ανεφοδιασμού και επισκευής. Και, το ακούω από κάθε καπετάνιο του Πολεμικού Ναυτικού, από κάθε πλοίαρχο που μιλάω και το σκάφος του έχει περάσει από τη Σούδα» (1 Ιουλίου 2017). Όπως είχε δηλώσει και παλιότερα ο υπουργός “άμυνας” Πάνος Καμένος: «Αναδείξαμε το πόσο σημαντικός είναι ο θαλάσσιος χώρος που βρίσκεται νότια της Κρήτης, βόρεια της Αιγύπτου και της Λιβύης, δυτικά της Κύπρου, του Ισραήλ και της Ιορδανίας και ανατολικά της Μάλτας και της Ιταλίας […] Η κύρια βάση του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι η Σούδα κι αυτό που ζητάμε από τους συμμάχους είναι η Σούδα να είναι το επίκεντρο του πλέγματος ασφαλείας στην περιοχή από τη Σικελία έως την Ανατολική Μεσόγειο […] Η Ελλάδα, ως κομβική χώρα, έχει αυτή τη στιγμή έναν πολύ σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο μιας νέας πολιτικής ασφάλειας».

Πέρα, όμως, από τις υπάρχουσες υποδομές οι ΗΠΑ προχωρούν και στο σχεδιασμό νέων. Κομβικής σημασίας είναι για τις ΗΠΑ ο έλεγχος του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, στο οποίο επιδιώκει την εγκατάσταση βάσης ελικοπτέρων. Οι στρατιωτικές επιλογές των ΗΠΑ συνδέονται άμεσα με την οικονομική και ενεργειακή τους πολιτική, στην προσπάθειά τους να μειώσουν τη ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια. Ολόκληρη η βόρεια Ελλάδα, όπως λέει ο κύριος πρέσβης, αποτελεί βασικό πυλώνα για την αμερικάνικη στρατηγική στα Βαλκάνια, πύλη εισόδου στις χώρες των δυτικών Βαλκανίων και ενεργειακό κόμβο με την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου TAP, που θα μεταφέρει αέριο από το Αζερμπαϊτζάν στην ΕΕ, το σχεδιαζόμενο διασυνδετήριο ελληνοβουλγαρικό αγωγό φυσικού αερίου IGB, την κατασκευή του τερματικού σταθμού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στη θαλάσσια περιοχή έξω από την Αλεξανδρούπολη, τη σιδηροδρομική σύνδεση με τη Βουλγαρία κλπ. Ειδικά για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης ο κύριος πρέσβης προαναγγέλλει την αμερικάνικη οικονομική διείσδυση: «Η στρατηγική θέση αυτού του λιμανιού βρέθηκε σε πρώτο πλάνο πέρυσι, όταν στοιχεία της 10ης Αεροπορικής Ταξιαρχίας των ΗΠΑ το χρησιμοποίησαν ως βάση για ελικόπτερα και φορτία κατά την επιστροφή τους στις ΗΠΑ από τη Ρουμανία (…) Και είμαι βέβαιος ότι θα δούμε ισχυρό αμερικανικό επενδυτικό ενδιαφέρον στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και στο σχετιζόμενο σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου». Και ως γνήσιος αποικιοκράτης πιέζει για την επίσπευση του νέου καλωσορίσματος του δολαρίου: «να υπογραφούν συμβόλαια. Όχι απλά εφήμερες κινήσεις, αλλά να γίνουν πραγματικότητα αμερικανικές επενδύσεις. Υπάρχει επίσης η ιδιωτικοποίηση του λιμένα. Θα συζητήσω με το ΤΑΙΠΕΔ το επόμενο διάστημα και θα προσπαθήσω να αποκτήσω μια αίσθηση των χρονοδιαγραμμάτων. Έχουμε τουλάχιστον μία αμερικανική εταιρεία που ενδιαφέρεται για την Αλεξανδρούπολη. Υπάρχουν προφανώς τεράστιες δυνατότητες. Η ιδέα της ανάπτυξης της Αλεξανδρούπολης ως ενεργειακού κόμβου και επίσης ενός κόμβου μεταφορών, αν καταφέρετε να υλοποιήσετε τη σιδηροδρομική διασύνδεση με τη Βουλγαρία. Οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα όχι μόνο ως σημαντικό διμερή εταίρο, αλλά ως πυλώνα της στρατηγικής μας στην περιοχή. Έχω εντυπωσιαστεί από το πώς συνδυάζονται διαφορετικές εξελίξεις γύρω από την Αλεξανδρούπολη, όπως ο TAP, το πλωτό τερματικό και ο αγωγός IGB, όπως και από τον μεγάλο ενθουσιασμό για περισσότερη αμερικανική παρουσία στην περιοχή».

Ισχυρό αμερικάνικο επενδυτικό ενδιαφέρον εντοπίζουμε και στη Σύρο, που προς το παρόν έχει μετατραπεί σε διασκεδαστήριο των αμερικάνων πεζοναυτών. Στο σχεδιασμό για τη μετατροπή του νησιού σε “μικρή Σούδα” εντάσσεται η εξαγορά από την αμερικάνικη πολυεθνική ONEX των ναυπηγείων της Σύρου. Και εδώ βλέπουμε πως η στρατιωτική, οικονομική και ενεργειακή πολιτική των ΗΠΑ διαπλέκεται, καθώς μέσω της συγκεκριμένης εξαγοράς δεν επιδιώκεται μονάχα η στρατιωτική αξιοποίηση του νησιού, αλλά και οι μετασκευές μέσων εξόρυξης υδρογονανθράκων.

Πέρα απ΄ όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το ενδεχόμενο επανεγκατάστασης πυρηνικών όπλων στον Άραξο της Αχαίας, σύμφωνα με άκρως απόρρητο έγγραφο του ΝΑΤΟ προς το ελληνικό Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, το οποίο διέρρευσε τον περασμένο Οχτώβρη. Η αναβάθμιση του ρόλου των ελληνικών βάσεων, στο πλαίσιο του οποίου παρατηρείται και η κινητικότητα στον Άραξο, έρχεται μετά από τις τριβές που αναπτύσσονται στις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας, γεγονός που οδηγεί στον σταδιακό απεγκλωβισμό των αμερικάνων από τη βάση του Ιντσιρλίκ. Το γεγονός αυτό, φυσικά, μετατρέπει την Ελλάδα σε κεντρικό ορμητήριο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς του, με τεράστιους κινδύνους για τον λαό.

Ο βομβαρδισμός της Συρίας από τη “συμμαχία των προθύμων” (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία) στις 14 Απριλίου είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Παρά τα παραμύθια της αμερικανόδουλης συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ περί μη εμπλοκής στο βομβαρδισμό της Συρίας, η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Η Ελλάδα έπαιξε άμεσο υποστηρικτικό ρόλο στους συμμαχικούς βομβαρδισμούς, αφού έγινε χρήση των νατοϊκών στρατιωτικών υποδομών. Συγκεκριμένα, τα αμερικάνικα κατασκοπευτικά αεροσκάφη χρησιμοποίησαν το αεροδρόμιο “Νίκος Καζαντζάκης” του Ηρακλείου και τη βάση της Σούδας, ενώ το αμερικάνικο αναγνωριστικό αεροσκάφος τύπου “RC-135V” απογειώθηκε στις 9 Απριλίου από τη Σούδα με σκοπό τη συλλογή πληροφοριών και την κατάδειξη στόχων. Επιπλέον, σύμφωνα με το επίσημο περιοδικό της βάσης της Σούδας (“Beakon”) τον Οχτώβρη του 2017 φορτώθηκαν, με τη συμμετοχή του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, πύραυλοι Τόμαχοκ στο αεροπλανοφόρο USS Porter στην προβλήτα Κ-14 της βάσης. Το εν λόγω αεροπλανοφόρο συμμετείχε στους βομβαρδισμούς της Συρία τόσο το 2017 όσο και το 2018. Επίσης, η Σούδα χρησιμοποιήθηκε και για τον ανεφοδιασμό των αμερικάνικων αεροσκαφών και πολεμικών πλοίων και η Λάρισα χρησιμοποιήθηκε για τη “φιλοξενία” αμερικάνικων μη επανδρωμένων αεροσκαφών UAV.

Το ελληνικό κράτος, λοιπόν, ως μεσίτης του ελληνικού κεφαλαίου που επιδιώκει μερίδιο από την πίτα της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας, ακολουθεί πολιτική ουράς του ευρωατλαντικού μπλοκ εμπλέκοντας τη χώρα στη δίνη επικίνδυνων ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών ανταγωνισμών και μετατρέποντάς την σε ορμητήριο πολέμου. γι αυτό τα παλιό ξεχασμένο σύνθημα “έξω οι βάσεις του θανάτου” γίνεται σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Το ίδιο επίκαιρη γίνεται η οικοδόμηση ενός διεθνιστικού αντιπολεμικού κινήματος που θα σταθεί ανάχωμα στο νέο σφαγείο που ετοιμάζει ο ιμπεριαλισμός. Το μέλλον των λαών όλου του κόσμου είναι η ειρηνική συνύπαρξη και όχι η μετατροπή τους σε κρέας για κανόνια!

 

Παρασκευή 29 Ιουνίου στις 18:00 στα Προπύλαια

Μοτοπορεία της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό 

ενάντια στον άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου

Δημοσιεύθηκε στο δεύτερο τεύχος της έντυπης παρέμβασης δρόμου της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό”. 

Η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στάζει αίμα…

Στις 8 Μάιου πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου η 4η Τριμερής Σύνοδος Κορυφής Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ, στην οποία μεταξύ άλλων προωθήθηκε ο σχεδιασμός του αγωγού Εast Μed , που θα λειτουργήσει ως “ενεργειακή πύλη της Ευρώπης”. Ο Τσίπρας, μάλιστα, δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του για τον σχεδιαζόμενο αγωγό, τον οποίο χαρακτήρισε “εμβληματικό”: «Αυτό το έργο δεν είναι μόνο ενεργειακό, αλλά υψίστης γεωστρατηγικής συνεργασίας». Σύμφωνα με τις διαρροές, μάλιστα, θα επιχειρηθεί η αξιοποίηση του Εast Μed ως εφαλτήριο για τη συνεργασία των τριών χωρών στον τομέα της ασφάλειας (όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό). Στο περιθώριο της συνάντησης, μάλιστα, ο τετραπέρατος Τσίπρας “συμμερίστηκε τις έντονες ανησυχίες” για τις υποτιθέμενες πυραυλικές δοκιμές του Ιράν (κι άλλες ιστορίες με κορμοράνους, που δεν είναι της παρούσης). Κάπως έτσι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ξεπλένει για ακόμα μια φορά τα εγκλήματα που διαπράττει το κράτος – απαρτχάιντ του Ισραήλ εναντίον του παλαιστινιακού λαού. Όπως ξεπλένει και τη χούντα της Αιγύπτου και το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας που αιματοκυλά την Υεμένη. Καθείς εφ’ ω ετάχθη, λοιπόν…

Οι εξελίξεις, όμως, δεν αφορούν μόνο τη συμμαχία των τριών κρατών, αλλά και τη συμμαχία των αντίστοιχων λόμπι στις ΗΠΑ. Το μάτι μας έπεσε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική συνέντευξη του εκτελεστικού διευθυντή του “Συμβουλίου Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας” (HALC) Εντι Ζεμενίδης, με αφορμή το συνέδριο που διοργανώθηκε από κοινού με την Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (AJC), στις 8 και 9 Μαΐου στην Ουάσιγκτον, παράλληλα με τη Σύνοδο της Λευκωσίας. Μεταξύ των επιδιωκόμενων στόχων της συμμαχίας του ελληνικού και του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ είναι και η παρεμπόδιση της πώλησης των F 35 στην Τουρκία (η οποία όπως φαίνεται θα πραγματοποιηθεί κανονικά), γεγονός αν μη τι άλλο ενδιαφέρον για να δούμε πως διαμορφώνονται οι συμμαχίες, οι συγκλίσεις και οι αποκλίσεις. Ας δούμε, λοιπόν, με τα λόγια του Ζεμενίδη τι επιδιώκει αυτή περίεργη συμμαχία:

«Το HALC και η AJC δεν κάνουν απλώς ένα συνέδριο ή ένα ταξίδι στο εξωτερικό κάθε χρόνο […] το φετινό συνέδριο συμπίπτει με την τριμερή σύνοδο κορυφής Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ, στις 8 Μαΐου στη Λευκωσία, που πραγματοποιείται στην αρχή της θητείας του νέου υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο και σε μια εποχή όπου όλα τα ζητήματά μας, από την ενέργεια στην Αν. Μεσόγειο, τα ανθρώπινα δικαιώματα στην περιοχή, μέχρι την αμυντική συνεργασία μεταξύ ΗΠΑ, Κύπρου, Ελλάδας και Ισραήλ, βρίσκονται στο προσκήνιο […] Το ταξίδι σε Αθήνα, Λευκωσία και Ιερουσαλήμ θα δημιουργήσει το υπόβαθρο για την προώθηση μιας επιθετικής ατζέντας στο Κογκρέσο. Το επόμενο διάστημα θα προωθήσουμε τα νομοσχέδια που αποσκοπούν στην εμβάθυνση της συνεργασίας στους τομείς της ασφάλειας και της άμυνας μεταξύ Αμερικής, Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ, και την προώθηση ερευνών για τον εντοπισμό και την αξιοποίηση πηγών ενέργειας στην Αν. Μεσόγειο. Δεν επικεντρωνόμαστε μόνο σε νομοθέτες και διπλωμάτες, αλλά και σε διαμορφωτές γνώμης. Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μας είναι η ενημέρωση που κάνουμε από κοινού σε εμπειρογνώμονες του Κογκρέσου και συμβούλους γερουσιαστών και βουλευτών. Είτε εξασφαλίσουμε συγκεκριμένη στήριξη στο Κογκρέσο είτε όχι, η κοινή μας ατζέντα θα γίνει γνωστή».

 

δημοσιεύθηκε στο 2ο τεύχος της “Εφόδου στον Ουρανό”.

«Πιστεύω ότι το διαβατήριο για αυτό που ονομάζουμε “καθαρή έξοδο” από το πρόγραμμα, δεν είναι άλλο από την υπεραπόδοση της ελληνικής οικονομίας. Μια απόδοση που εξέπληξε, πιστεύω θετικά, όλους τους εταίρους μας τα τελευταία τρία χρόνια και έπαιξε καθοριστικό ρόλο, ώστε να αποκατασταθεί η χαμένη αξιοπιστία της χώρας απέναντι στους εταίρους της»                            (Αλέξης Τσίπρας προς Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, 26/04/2018)

Πανηγυρίζει διαρκώς η κυβέρνηση, επιδεικνύοντας ως τεράστια επιτυχία την “υπεραπόδοση” της ελληνικής οικονομίας, με το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2017 να κλείνει στο 4,2% έναντι του προβλεπόμενου από το πρόγραμμα 1,75%. Και με το δίκιο τους πανηγυρίζουν οι υπηρέτες της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, καθώς τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετούν, δημιουργώντας συνθήκες κοινωνικής λεηλασίας και ταξικής αφαίμαξης, ώστε να πάρει μπρος η μηχανή της καπιταλιστικής “ανάπτυξης”. Τα ματωμένα πλεονάσματα του προϋπολογισμού προέρχονται από τη συρρίκνωση των κρατικών δαπανών και την αύξηση των κρατικών εσόδων μέσω της φορομπηχτικής πολιτικής. Όταν, λοιπόν, μιλάμε για “πρωτογενή πλεονάσματα” μιλάμε για περικοπές δαπανών που αφορούν λαϊκές ανάγκες, για αυξήσεις των έμμεσων και άμεσων φόρων, για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, για κατασχέσεις και εφαρμογή των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και πάνω απ’ όλα μιλάμε για συσσώρευση αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων μετά από 8 χρόνια μνημονιακής λαίλαπας. Και στα σωρευμένα μέτρα τόσων ετών έρχονται να προστεθούν κι άλλα, όπως είναι τα μέτρα που προβλέπει το “συμπληρωματικό μνημόνιο συνεργασίας” (ένταση της φοροεπιδρομής, ενδεχόμενη ταχύτερη μείωση του αφορολόγητου ορίου, περικοπές συντάξεων για την “εξοικονόμηση” 1,8 δισ. σε ετήσια βάση μέχρι το 2022, πλήρης κατάργηση του ΕΚΑΣ από τον Δεκέμβριο του 2019, νέα δέσμη μέτρων νομικής θωράκισης της τραπεζικής πλουτοκρατίας για τα “κόκκινα δάνεια” κλπ). Επιπλέον, το κείμενο του επικαιροποιημένου μνημονίου μιλάει με σαφήνεια για τις προθέσεις διαιώνισης της αντιλαϊκής πολιτικής: «η επιτυχία της ανάκαμψης θα απαιτήσει τη συνεχή εφαρμογή συμφωνημένων πολιτικών για πολλά χρόνια -που απαιτεί την πολιτική δέσμευση, αλλά και την τεχνική ικανότητα της ελληνικής διοίκησης να τις υλοποιήσει- και για το σκοπό αυτό οι αρχές έχουν δεσμευθεί να κάνουν πλήρη χρήση της διαθέσιμης τεχνικής υποστήριξης».

Η τυπική λήξη του μνημονίου τον Αύγουστο, λοιπόν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά εφαρμογή στο διηνεκές της μνημονιακής πολιτικής, αφού η Ελλάδα δεσμεύεται για εξοντωτικά πρωτογενή πλεονάσματα έως το 2060! Πουλάει φούμαρα η κυβέρνηση όταν μιλάει για “καθαρή έξοδο”, αφού θα συνεχίζεται τόσο η αντιλαϊκή πολιτική (με ή χωρίς μνημόνιο) όσο και η “ενισχυμένη” επιτροπεία. Για ποια “καθαρή έξοδο” μιλάνε οι πολιτικοί απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, όταν το Αρθρο 14.1 του Κανονισμού 472/2013 της ΕΕ προβλέπει πως: «Τα κράτη μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη, τον ΕΜΧΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοοικονομικής Σταθεροποίησης), τον ΕΜΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας) ή το ΕΤΧΣ (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας)», δηλαδή βάσει της διάρθρωσης του ελληνικού χρέους για να βγει η οικονομία από την εποπτεία θα πρέπει να αποπληρωθούν στους μηχανισμούς αυτούς περίπου € 75 δις. Άλλωστε, ο επικεφαλής του Eurogroup Μάριο Σεντένο μίλησε ξεκάθαρα για «εργαλείο ενισχυμένης επιτήρησης» της Κομισιόν, που θα ελέγχει την εφαρμογή των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Ταυτόχρονα, το χρέος παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη (€ 343,7 δις. 31/03/2018) και η ενδεχόμενη “ελάφρυνσή” του θα έχει επιπλέον αρνητικές επιπτώσεις, Αφού η οποιαδήποτε διαδικασία “ελάφρυνσης” είναι άμεσα συναρτώμενη με την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Μετά την επίτευξη συμφωνίας σε τεχνικό επίπεδο για την δ’ αξιολόγηση, αναμένουμε το Eurogroup της 21ης Ιούνη για να δούμε πως ακριβώς θα εξειδικευτεί το πλαίσιο της αντιλαϊκής πολιτικής στη “μεταμνημονιακή” Ελλάδα (διαχείριση χρέους, τρόπος συμμετοχής ΔΝΤ, μηχανισμός εποπτείας κλπ). Για ένα, όμως, είμαστε απόλυτα βέβαιοι: όσο κι αν εξαπατούν συνειδητά το λαό πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες για “καθαρή έξοδο” και “ολιστικά αναπτυξιακά σχέδια”, ένας νέος κύκλος επίθεσης στα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα ανοίγει. Μοναδική καθαρή έξοδος, λοιπόν, είναι η έξοδος από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η κοινωνική επανάσταση και η κοινωνικοποίηση του πλούτου που παράγει ο εργαζόμενος λαός και ληστεύουν τα παράσιτα της πλουτοκρατίας.

Συνέντευξη με τον Τάσο Κατσαρο, συγγραφέα των βιβλίων “Οι αντάρτες δεν προσκυνούν (μάχες του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη Θεσσαλονίκη)” και “Μια απόφαση μάχομαι μέχρι το τέλος”, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διάδοση.

Από το δεύτερο τεύχος (Ιούνης 2018) της έντυπης παρέμβασης δρόμου της Ταξικής Αντεπίθεσης “Έφοδος στον Ουρανό”.

 

– Έχεις γράψει δυο βιβλία με ιστορικό περιεχόμενο, αλλά με τα μάτια όχι στραμμένα προς το παρελθόν αλλά προ το μέλλον. Τι θεωρείς πως έχει να μας διδάξει στην παρούσα ιστορική στιγμή η ιστορική εμπειρία της αντίστασης ενάντια στην τριπλή κατοχή αρχικά κι έπειτα ενάντια στον μοναρχοφασισμό και τον βρετανικό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό;

Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία που μου κάνατε στην καινούργια αυτή δημιουργία της έντυπης παρέμβασης στην πόλη και εύχομαι αυτή η παρέμβαση να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα στους στόχους που βάζετε.

Πολύ σωστά είπατε πως οι δύο ιστορικές μου έρευνες έχουν ως στόχο το να κατορθώσουμε να σχεδιάσουμε κομμάτια από το μέλλον. Και βέβαια, τα βιβλία αυτά είναι στρατευμένα στην υπόθεση της εργατικής τάξης.

Το ότι εντάσσονται στο χώρο της επαναστατικής Αριστεράς δεν σημαίνει πως κρύβονται κάποια ιστορικά γεγονότα ή πως αλλοιώνονται κάποια άλλα. Απλά θεωρώ πως, όπως στην τέχνη και στη διανόηση, έτσι και στην ιστορική έρευνα υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς κόσμους. Αυτοί που γράφουν για να κάνουν τον κόσμο να θυμάται και αυτοί που γράφουν για να κάνουν τον κόσμο να ξεχνά. Και οι μεν και οι δε είναι στρατευμένοι, σε διαφορετικά όμως στρατόπεδα. Οι δεύτεροι, οι θιασώτες της Τέχνης για την Τέχνη, που απαξιώνουν, όπως λένε, τη στρατευμένη Τέχνη και θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους και ανεξάρτητους, που δημιουργούν ανεπηρέαστοι τα έργα τους, είναι αυτοί που τους ανοίγονται οι πόρτες διάπλατα σε επιδοτήσεις από Ευρωπαϊκά προγράμματα και υπουργεία. Οι παραπάνω είναι στρατευμένοι στο πλευρό των καπιταλιστών, διότι επιδιώκουν να κάνουν τον κόσμο να ξεχνά. Υπό αυτήν την έννοια, αν και εγώ έκανα μια καταγραφή των δολοφονιών της κατοχικής περιόδου στη Θεσσαλονίκη και κατέληγα στο συμπέρασμα ότι είναι κακή η βία από όπου και αν προέρχεται, χωρίς να εξετάσω σοβαρά τις αιτίες και τα συμφέροντα που οδηγούσαν τους ανθρώπους στη βία, θα κατατασσόμουν και εγώ ανάμεσα σε όσους επιδιώκουν τη λήθη.

Η άλλη κατηγορία, οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι της τάξης μας, οι εργάτες του πνεύματος που δεν θεωρούν τον εαυτό τους κάτι διαφορετικό από το σύνολο της τάξης, παλεύουν δυστυχώς μόνοι, χωρίς να έχουν κατορθώσει να δημιουργήσουν μια πολιτιστική συλλογικότητα, πόσο μάλλον να ενταχθούν σε μία πολιτική. Αυτοί οι άνθρωποι, οι περισσότεροι άγνωστοι ακόμη και σε εμάς, προσπαθούν εξατομικευμένα να συνδυάσουν το κομμάτι της επιβίωσης με αυτό της δημιουργίας της προλεταριακής τέχνης. Είναι αυτοί που αγωνίζονται για να κάνουν τους ανθρώπους να θυμούνται.

Θεωρώ πως το ότι εμείς σήμερα υπάρχουμε έχοντας διαμορφωμένη μια αντικαθεστωτική και επαναστατική κουλτούρα έχει ακριβώς να κάνει με τους πολύ σημαντικούς αγώνες που έδωσαν οι πολιτικοί μας πρόγονοι την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου.

Με βάση λοιπόν αυτές τις δύο ιστορικές έρευνες που έκανα, είναι εντυπωσιακό κανείς να δει το τι σημαντική δουλειά είχαν κάνει οι άνθρωποι του παράνομου ΚΚΕ, όχι μόνο την περίοδο της κατοχής αλλά και δύο δεκαετίες πριν. Προφανώς, δεν αναφέρομαι μονάχα στον παράνομο μηχανισμό του Κόμματος που την κρίσιμη στιγμή της κατοχής έφτιαξε τις κατάλληλες δομές και οργανώσεις όπως την Εθνική Αλληλεγγύη (Ε.Α.) και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) που έσωσαν τον κόσμο απ’ την πείνα. Αλλά, θα πρέπει να δούμε τα αίτια που εκείνοι οι λίγοι άνθρωποι κατάφεραν να φτιάξουν και να καθοδηγήσουν ένα απ’ τα δυνατότερα αντιφασιστικά κινήματα στην Ευρώπη. Οι αιτίες κατά τη γνώμη μου ήταν τρεις: Η πρώτη ήταν ότι το κόμμα είχε τον κατάλληλο μηχανισμό που κατάφερε να λειτουργήσει μέσα σε συνθήκες παρανομίας. Βέβαια κι άλλες υπεραριστερές οργανώσεις είχαν τέτοιους μηχανισμούς χωρίς όμως να κατορθώσουν να επηρεάσουν τις μάζες. Η δεύτερη αιτία που είναι και η ουσιαστική είναι ότι οι παλιοί κομμουνιστές της δεκαετίας του ’20 και ’30 είχαν σαν συνείδηση ότι θα πρέπει να βρίσκονται και να δουλεύουν μέσα στις μάζες, είτε αυτές ήταν εργατικές είτε φτωχές αγροτικές. Αυτό συνέβαινε διότι και οι ίδιοι ήταν εργάτες και έβλεπαν τι ήταν καλό για την τάξη τους και αυτό προωθούσαν. Ήταν δίπλα στους φτωχούς αγρότες με κατεστραμμένη τη σοδειά να τους υπερασπιστούν από τους φοροεισπράκτορες όταν αυτοί έρχονταν να εισπράξουν τον φόρο και τους έτρεπαν σε φυγή. Πρωτοστατούσαν οι ίδιοι άνθρωποι στη δημιουργία αγροτικών συνεταιρισμών. Οι πρωτοπόροι κομμουνιστές εργάτες είχαν συνείδηση πως αν δεν πάρεις το σύνολο της τάξης με το μέρος σου, δεν μπορείς να πας μακριά. Θα περιθωριοποιηθείς. Και για να πάρεις το σύνολο της τάξης σου θα πρέπει να δεις τα δικά σου ατομικά συμφέροντα ίδια με τα συμφέροντα των υπολοίπων της τάξης. Για αυτό καθόντουσαν υπομονετικά μετά τη δουλειά στις εργατικές λέσχες και μαζί με τους εργάτες διαμόρφωναν τα αιτήματα που θωρούσαν ότι ήταν εφικτά για την καλυτέρευση της ζωής των εργατών. Οι ίδιοι πρωτοπόροι εργάτες ήταν αυτοί που οργάνωναν εργατικές λέσχες και βιβλιοθήκες για την αυτομόρφωση των εργατών γιατί είχαν συνείδηση ότι σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους οι άνθρωποι αλλάζουν τόσο τη ζωή όσο και την ίδια τους τη συνείδηση. Έτσι, οι κομμουνιστές του μεσοπολέμου δουλεύοντας ασταμάτητα για το χτίσιμο του κόμματος και των οργανώσεών του περίμεναν την ιστορική ευκαιρία για να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι. Και αυτή η στιγμή ήρθε με την ιταλική εισβολή και τη γερμανική κατοχή, όπου η λούμπεν αστική τάξη της Ελλάδας είτε το έσκασε από τη χώρα αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να πεθάνουν από την πείνα είτε συνεργάστηκε ανοιχτά με τους φασίστες κατακτητές για να διατηρήσει τα προνόμιά της. Έτσι, οι Έλληνες κομμουνιστές αξιοποιώντας σωστά αυτό το κενό εξουσίας μπήκαν μπροστά και δημιούργησαν ένα από τα σημαντικότερα αντιφασιστικά κινήματα στην Ευρώπη.

Τρίτη και εξίσου σημαντική αιτία ήταν η προϋπόθεση να μη διαλυθεί το κόμμα με τις οργανώσεις του που ήταν η μήτρα όλης αυτής της δημιουργίας αυτής της νέας κατάστασης. Όσο σημαντικό ήταν για τους κομμουνιστές και το λαό να μη διαλυθεί το ΚΚΕ, άλλο τόσο σημαντικό ήταν για το αστικό κράτος να το διαλύσει. Από το 1929 με τη θέσπιση του “ιδιώνυμου” από τον Βενιζέλο μέχρι την κατάρρευση της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1974.

Οι προσπάθειες αυτές γίνονταν με πολλούς τρόπους και με όλα τα μέσα. Κάποιο γεγονός που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό και μου το εξιστόρησε κάποιος παλιός αντάρτης και μετέπειτα πολιτικός κρατούμενος είναι: Τα πρώτα χρόνια μετά την ήττα του Εμφυλίου, το κράτος έβαλε τους χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους σε κοινές ακτίνες με τους ποινικούς με σκοπό, όπως μου είχε πει, να τους χαλάσουν. Να γίνουν οι πολιτικοί, ποινικοί. Να, όμως, που το κόμμα είχε φτιάξει ισχυρές δικλίδες αυτοπροστασίας, που όχι μόνο δεν έγινε αυτό, αλλά όπως μου είπε ο αγωνιστής όταν έβλεπαν κάποιον καλό άνθρωπο μικροποινικό, κατάφερναν αυτοί να τον πάρουν μαζί τους. Τότε ήταν που το κράτος αποφάσισε να χωρίσει τις ακτίνες σε ποινικούς και πολιτικούς. Και πάνω σε αυτό ένα γεγονός που μου εξιστόρησε ο ίδιος αγωνιστής και έχει να κάνει με το ήθος και την ακεραιότητα του επαναστάτη είναι: θα πρέπει να ήταν αρχές του ’50 στις φυλακές της Αίγινας όταν διατάσσονται από τη διεύθυνση της φυλακής να βγουν έξω στο προαύλιο όλοι οι κρατούμενοι, πολιτικοί και ποινικοί, για να γίνει έλεγχος στα κελιά. Γρήγορα έγινε κατανοητό απ’ όλους ότι είχε γίνει κάποια κλοπή στη φυλακή. Βγαίνουν έξω οι δεσμοφύλακες με τον διευθυντή πρώτο και χωρίζουν πολιτικούς από ποινικούς. Ο διευθυντής που ήταν γνωστός για την απάνθρωπη συμπεριφορά του διατάζει του δεσμοφύλακες να ψάξουν. Ξεκινούν αμέσως οι φύλακες τον έλεγχο μόνο στις πτέρυγες των ποινικών. Τότε, πετάγεται ο αρχηγός τους και με ένα παράπονο αδικημένου ρωτάει δυνατά: «Γιατί μόνο εμάς και όχι αυτούς;». και ο διευθυντής απαντά αφρισμένος από τη λύσσα με ένα αίσθημα ηττημένου ανθρώπου που έχει χάσει τα πάντα: «Γιατί αυτοί δεν κλέβουνε, ρε… Δεν κλέβουνε!».

Υπό αυτή την έννοια, οι παλιοί αγωνιστές θεωρούσαν πως ήταν τιμή τους να συμμετέχουν στο κόμμα γιατί γνώριζαν ότι υπηρετούσαν ανιδιοτελώς την τάξη τους και μέσα απ’ αυτή την οργάνωση, διαμορφώνονταν και οι ίδιοι πιο ολοκληρωμένοι και σωστοί άνθρωποι. Αυτό το ήθος, αυτή η ηθική υπεροχή της Αριστεράς, που κατάφερε τότε να μη διαλυθεί, είναι αυτό που πιστεύω πως χρειάζεται για τη δημιουργία του καινούριου που θα αντικαταστήσει τη σημερινή παρακμή στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.

– Υπάρχει εδώ και χρόνια μια απόπειρα απονοηματοδότησης από την ΕΕ της ημέρας της αντιφασιστικής νίκης των λαών (9η Μάη), που έχει οριστεί ως “ημέρα της Ευρώπης”. Ταυτόχρονα από τους ίδιους κύκλους επιχειρείται η ανιστόρητη εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού, ενώ σε πολλές χώρες ο κομμουνισμός ποινικοποιείται και τίθεται εκτός νόμου. Πως μπορούμε να αντισταθούμε απέναντι σ΄ αυτήν την ιδεολογική επίθεση του κεφαλαίου, που λειτουργεί συμπληρωματικά με την υλική επίθεση που δέχονται οι καταπιεσμένοι;

Στις 9 Μαΐου του 1950 ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν καλούσε τη Γερμανία, τη Γαλλία και άλλες δυτικές χώρες τότε να ενώσουν την παραγωγή τους στον άνθρακα και τον χάλυβα δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για το σχηματισμού αυτού που σήμερα λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε).

Δεν είναι η πρώτη φορά και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία όπου το σύστημα προσπαθεί να επισκιάσει σημαντικά ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα ώστε να αναστρέψουν την πραγματικότητα. Αυτό μπορούμε να το διακρίνουμε σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής. Απ’ την προσπάθεια επαναφομοίωσης του Τσε, του Άρη ως και της ίδιας της ρώσικης επανάστασης πρόσφατα. Ο στόχος είναι προφανής. Να καταστήσουν ακίνδυνα όλα τα παραπάνω σύμβολα, τοποθετώντάς τα οριστικά στο μουσείο της ιστορίας. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες προχωρούν και στην παραχάραξη της ιστορίας εξισώνοντας τον ναζισμό με τον κομμουνισμό. Άλλωστε όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει και το μέλλον.

Για να αντισταθούμε σ’ αυτήν την ιδεολογική και πολιτική επίθεση θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να στοχεύουμε στην πολιτική οργάνωση της τάξης μας σε όλα τα πεδία, όπως κι αυτό της μάχης με την ιστορική μνήμη.

Ένα κομμάτι όπου πιστεύω πως το κίνημα υστερεί σημαντικά και θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά είναι το ζήτημα της γλώσσας. Σήμερα, ούτε η «ξύλινη», οικονομίστικη γλώσσα του παρελθόντος, ούτε η καταθλιπτική αναρχική, όπου κανείς μπορεί να διακρίνει εύκολα τα πολιτικά αδιέξοδα του συγκεκριμένου χώρου, μπορούν πλέον να συγκινήσουν κανέναν. Το γλωσσικό σύστημα είναι η κατοικία της εξουσίας που αναλαμβάνει να μεταδώσει τα μηνύματά της και να τα επιβάλει στις μάζες. Για εμάς ο εξανθρωπισμός της γλώσσας πρέπει να βαδίζει μαζί με τον εξανθρωπισμό των ανθρώπων. Σήμερα, μαζί με την παρακμή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος βιώνουμε και την παρακμή της ριζοσπαστικής σκέψης.

Όπως αναφέρει ένας από τους εξεγερμένους του Μάη του ’68, ο Μ. Καγιατί: «η εξουσία δεν δημιουργεί τίποτα, μόνο επαναφομοιώνει. Οι λέξεις που δημιούργησαν μέχρι χτες την επαναστατική κριτική είναι σαν τα όπλα που άφησαν οι παρτιζάνοι στα πεδία των μαχών, που περνούν στα χέρια της αντεπανάστασης, όπως οι αιχμάλωτοι πολέμου, υποτάσσονται στο καθεστώς των καταναγκαστικών έργων. Από τη στιγμή που απομακρύνεται η πρακτική αυτή θεώρηση, τότε αρχίζουν να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την επαναφομοίωση της επαναστατικής θεωρίας από την πλευρά του συστήματος». Και οι άνθρωποι του θεάματος, όπως και οι διανοούμενοι του συστήματος, αναλαμβάνουν να διαβρώσουν με τον τρόπο που αυτοί γνωρίζουν καλά το προλεταριάτο και την επαναστατική του θεωρία.

Τις τελευταίες δεκαετίες το σύστημα κατόρθωσε να κατακερματίσει τη γλώσσα και να την υποβιβάσει σε μια ψευδοεπικοινωνιακή γλώσσα – εμπόρευμα, που δημιουργεί ανεστραμμένη πραγματικότητα, κάνοντας την αλήθεια ψέμα και το ψέμα αλήθεια. Το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα οφείλει να δημιουργήσει τη δική του αισθητική, χρησιμοποιώντας μια πλούσια γλώσσα που σήμερα το σύστημα επιδιώκει να εξαφανίσει μαζί με την επικοινωνία των ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια με τους υπολογιστές και τα smart – phones οι νέοι άνθρωποι έχουν πάψει ακόμη και να μιλούν.

Οι επαναστάτες του σήμερα αν θέλουν να πρωταγωνιστήσουν στο πολιτικό – ιστορικό γίγνεσθαι πέρα του ότι θα πρέπει να μελετούν πολιτική ιστορία, φιλοσοφία, πολιτική οικονομία, οφείλουν να γίνουν άριστοι γνώστες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Έτσι θα κατορθώνουν να διαβάζουν σωστά το τι κρύβει μια πολιτική δήλωση για να μπορούν να το εξηγούν και να το μεταλαμπαδεύουν και στους υπόλοιπους ανθρώπους.

Continue reading “Αγωνιζόμαστε για να κάνουμε τους ανθρώπους να θυμούνται”: Συνέντευξη του συγγραφέα Τάσου Κατσαρού στην “Έφοδο στον Ουρανό”.

Κυκλοφόρησε το 2ο τεύχος της έντυπης παρέμβασης δρόμου Έφοδος στον Ουρανό από την Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών). Διανέμεται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά στους δρόμους, σε πολιτικούς χώρους, στέκια και καταλήψεις, στα πλαίσια της αντιπληροφόρησης για την ταξική συγκρότηση, την πολιτική οργάνωση και την επαναστατική προοπτική.

Κεντρική διανομή: Πολιτικός Χώρος Σπύρου Τρικούπη 44 (Εξάρχεια).

για επικοινωνία: taksiki-antepithesi@espiv.net

Περιεχόμενα

– Για την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα σ.2

– Πόσες φορές χρειάζεται να ξαναδικαστεί κάποιος; Όσες χρειάζεται η “αντιτρομοκρατική” για να τον καταδικάσει! σ.2

-Αλληλεγγύη σε όλους τους κατηγορούμενους για την υπόθεση “ληστές του Διστόμου” σ.2

– Η δικαιοσύνη είναι ένοχη… σ.3

– Περί “υπεραπόδοσης” της ελληνικής οικονομίας και “καθαρής εξόδου” από τα μνημόνια σ.3

– Χνάρια από τους δρόμους του Αγώνα σ 3-6

– Νέο πολυνομοσχέδιο αφαίμαξης σ.4

-Σχετικά με την αντι-κοινωνική συμμαχία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-αστικής τάξης σ.4-6

-Απεργία στην Cosco: μια μικρή νίκη ενάντια στο “τέλος της ιστορίας” σ.6

-Τρομοκράτες και ληστές είναι τα κράτη και οι καπιταλιστές. Αναφορικά με την καταδικαστική απόφαση της υπόθεσης περί “ατομικών τρομοκρατών” σ.6

– Ο πόλεμος είναι παντού, ο εχθρός είναι εδώ. Μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ σ.7-8

– Bandiera: οι βρετανικές βάσεις του θαΝΑΤΟυ στην Κύπρο. σ.8-9

-Λεφτά υπάρχουν για εξοπλισμούς! σ.9

-“Να επιτεθούμε στα αφεντικά και τους πολέμους τους”. Για τους αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό στην Ιταλία. σ.10-11

– “Αγωνιζόμαστε για να κάνουμε τους ανθρώπους να θυμούνται”. Συνέντευξη με τον συγγραφέα Τάσο Κατσαρό σ.12-13

– “Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών”: Ένα ντοκιμαντέρ κάλεσμα σε αγώνα. σ.13

– Gora Euskadi Askatuta. Εμπρός για μια ελεύθερη χώρα των Βάσκων. Παρουσίαση του βιβλίου “Λένιν, Τσάβι, Αργάλα” εκδ. Red n’ Noir σ.14

– 70 χρόνια από τη Νάκμπα σ.15

– Η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στάζει αίμα… σ.15

– Τα τραγούδια δε σιωπούν, οι χοροί συνεχίζονται σ.15

– Η εναλλακτικοποίηση των Εξαρχείων είναι το άλλο μισό της καταστολής σ.16

– Για την Πολιτική Εκδήλωση Μνήμης για το Σύντροφο και Φίλο Χρήστο Πολίτη σ.16

Ένας είναι ο δρόμος…

Στις 15/1/2018 ψηφίστηκε στη Βουλή ένα ακόμα σετ αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων, προαπαιτούμενων για το κλείσιμο της λεγόμενης τρίτης αξιολόγησης. Χωρίς το σόου της σκληρής διαπραγμάτευσης των δύο προηγούμενων ετών, ωστόσο με μπόλικο προπαγανδιστικό θόρυβο γύρω «από την έξοδο από τα μνημόνια που πλησιάζει»,  η κυβέρνηση Σύριζα- Ανέλ φάνηκε και αυτή τη φορά συνεπής στις μνημονιακές δεσμεύσεις που μαζί με όλα τα υπόλοιπα κόμματα του ευρωπαϊκού μνημονιακού δρόμου είχε συνυπογράψει τον Αύγουστο του 2015.

Με ένα πολυνομοσχέδιο σκούπα  1500 σελίδων που ακουμπά σχεδόν κάθε τομέα της κυβερνητικής δραστηριότητας, βασικές επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ  και «μακροχρόνια αιτήματα της επιχειρηματικής κοινότητας»  σύμφωνα με τον ΣΕΒ μπαίνουν σε τροχιά υλοποίησης: ο ριζικός περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία, η επέκταση του μέτρου των πλειστηριασμών, το πετσόκομμα των επιδομάτων ανθυγιεινής εργασίας στο Δημόσιο, η υπαγωγή όλων των μετοχών του Δημοσίου στο Υπερταμείο των ιδιωτικοποιήσεων, η απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας  μέσα από τη θέσπιση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας κ.α. Πρόκειται για βαθιές αναδιαρθρώσεις με τις οποίες το αστικό-ιμπεριαλιστικό  μπλοκ  επιχειρεί  ένα  ακόμα άλμα στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και της χώρας, για αναδιαρθρώσεις που δεν πατούν βέβαια στον αέρα αλλά εδραιώνουν και εξειδικεύουν παλαιότερες, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για τις επόμενες. Γι’ αυτές που αναπόφευκτα θα έρθουν μιας και σε πείσμα των κυβερνητικών αφηγημάτων για επιστροφή στην κανονικότητα, το αναντίρρητο γεγονός είναι ότι το τρίτο μνημόνιο του Αυγούστου του 2015 προβλέπει μέτρα που φτάνουν μέχρι το 2060 ενώ αποδέχεται την επ’ αόριστο επιτροπεία από τους κάθε είδους ιμπεριαλιστικούς  θεσμούς και ως εκ τούτου τη δυνατότητα λήψης μέτρων από μέρους τους.

Άλλωστε μπροστά μας βρίσκεται ο κάβος της τέταρτης υπέρ-αξιολόγησης που θα κρίνει και το άμεσο επίδικο του ελληνικού αστισμού, την εκταμίευση της μνημονιακής δόσης-σωτηρίας του ελληνικού κράτους, για την οποία όπως είναι επόμενο τα προαπαιτούμενα είναι σημαντικά. Σε αυτά περιλαμβάνεται η δραστική περικοπή των συντάξεων –η μεγαλύτερη από την εποχή του πρώτου μνημονίου-, η μείωση του αφορολόγητου από το 2019, η νέα αύξηση του ΕΝΦΙΑ, η επίσπευση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, η νέα τιμολόγηση των φαρμάκων, οι ιδιωτικοποιήσεις για ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, ΟΤΕ.

Και έχουμε και συνέχεια, αφού αμέσως μετά, θα πρέπει  να συμφωνηθεί το -λίαν επιβαρυντικό δημοσιονομικά μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2019-2022 καθώς και να καταληχθεί με τους δανειστές ο χαρακτήρας της οικονομικής επιτήρησης για μια ολόκληρη περίοδο που φτάνει αισίως… το 2060.

Καθόλου ομαλό δεν μοιάζει λοιπόν το μέλλον για την αστική τάξη και την κυβέρνηση της, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις των κυβερνώντων. Ειδικά μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς ότι τα διαδοχικά σκασίματα φουσκών του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος -μόνο 5 τρις δολάρια ξεφορτώθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές- κάνουν ολοένα και πιο απειλητικό ένα νέο ξέσπασμα της κρίσης με προφανείς τις δυσμενείς επιπτώσεις στην πολλαπλώς εξαρτημένη Ελλάδα.  Γεγονός που με τη σειρά του επενεργεί, εντείνοντας ακόμα περισσότερο, τον εν εξελίξει ανταγωνισμό για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με ευκρινείς τους κινδύνους αναφλέξεων και θερμών επεισοδίων, ειδικά στην κρίσιμη από γεωστρατηγική σκοπιά περιοχή των Βαλκανίων και της Α. Μεσογείου -διαχρονικός κόμβος άλλωστε αξεδιάλυτων διεθνών αντιθέσεων και εθνικισμών.

Και είναι αυτή ακριβώς η επίγνωση από πλευράς του εγχώριου συστήματος εξουσίας, σχετικά με τις ασταθείς  και απρόβλεπτες καταστάσεις που έρχονται, που ωθούν τμήματα του  να ποντάρουν στο χαρτί του εθνικισμού -τόσο στα Βαλκάνια όσο και στο Αιγαίο- τη στιγμή βέβαια που σύσσωμο πλειοδοτεί σε εκδηλώσεις υποτέλειας σε ΕΕ και ΗΠΑ, βαθαίνει την στρατηγική συνεργασία με το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ, και λαμβάνει μέσω των στρατιωτικών βάσεων μέρος στην πολεμική εκστρατεία εναντίον των λαών στη  Μέση Ανατολή.

Θα αποτελούσε ωστόσο ανεπίτρεπτη αφέλεια αν η τακτική από τη δική μας πλευρά επαφιόταν στην όξυνση των εγγενών αντιθέσεων του συστήματος και της αστάθειας που αυτή παράγει.  Γιατί όπως σαφώς έδειξε  η κρίσιμη διετία 2010-2012,  η απότομη και σε βάθος αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών απαιτεί αντίστοιχου βάθους πολιτική και ταξική οργάνωση ώστε η αυθόρμητη εξέγερση να κάνει το αποφασιστικό βήμα  προς την αυτοτελή επαναστατική δράση. Πόσο μάλλον σήμερα, εν μέσω κινηματικής άμπωτης, όπου  η αυθόρμητη κίνηση των μαζών έχει συρρικνωθεί σημαντικά ή ακόμα κινδυνεύει να εκτραπεί σε οδούς αντιδραστικούς για το λαϊκό κίνημα.

Σε αυτό το δυσμενές φόντο, οι κινητοποιήσεις του τελευταίου μήνα, αφενός ενάντια στο αντεργατικό πολυνομοσχέδιο και αφετέρου ενάντια στο εθνικιστικό συλλαλητήριο στην Αθήνα στις 4/2, ρίχνουν εκτιμούμε μια μικρή έστω αχτίδα φωτός.

Στην πρώτη περίπτωση, και ειδικά στην απεργία- διαδήλωση της 12ης Γενάρη που κηρύχθηκε και οργανώθηκε παρά την άρνηση της ΓΣΕΕ να καλέσει σε απεργία, εκφράστηκε μια αξιοσημείωτη ταξική κινηματική δυναμική, η οποία μπορεί, στο βαθμό που θα αναπτυχθούν θαρραλέες πρωτοβουλίες προς σ’ αυτήν την κατεύθυνση στο άμεσο μέλλον, να αποτελέσει το πρόπλασμα ενός ανεξάρτητου συντονιστικού ταξικού αγώνα. Τόσο απέναντι στους βασικούς άξονες της αστικής πολιτικής όσο και στους επιμέρους, σ’ αυτούς δηλαδή που αποκρυσταλλώνουν στο καθημερινό μοριακό επίπεδο της ταξικής πάλης τα αποτελέσματα των αλλεπάλληλων αντεργατικών τομών των τελευταίων ετών.

Ενώ στη δεύτερη, η πλατιά αντιφασιστική κινητοποίηση που σημειώθηκε, με τη  μαχητική  συγκέντρωση στα Προπύλαια και την μαζική περιφρούρηση των δομών του κινήματος, στάθηκε πραγματικό ανάχωμα στην εξάπλωση του εθνικιστικού δηλητηρίου όσο και στις επιθετικές διαθέσεις των φασιστικών ομάδων κρούσης που επιχείρησαν να εμφανιστούν στο δρόμο μετά από καιρό. Γεγονός αναμφίβολα μεγάλης πολιτικής σημασίας, που αναδεικνύει δυνατότητες και μπορεί να αξιοποιηθεί ως παρακαταθήκη για μελλοντικές κινητοποιήσεις, ειδικά σε μια συγκυρία σαν την τωρινή, που προσφέρεται ποικιλοτρόπως για αντίστοιχου χαρακτήρα εθνικιστικές φασιστικές προκλήσεις.

Ασφαλώς δεν πετάμε στα σύννεφα. Έχουμε επίγνωση των μεγεθών και των ορίων του κινήματος αλλά και των σκληρών συνθηκών που βιώνει η τάξη μας καθημερινά προκειμένου να τα βγάλει πέρα. Συνθηκών που σε συνδυασμό με την απουσία  πολιτικής ταξικής οργάνωσης παράγουν το κλίμα κινηματικής αποστράτευσης και κοινωνικής παράλυσης που παρατηρείται σε ευρεία κλίμακα σήμερα.

Γνωρίζουμε όμως ακόμα ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει∙ ότι απέναντι σε αυτήν την πολύ συγκεκριμένη διάταξη μάχης που λαμβάνει ο ταξικός εχθρός σήμερα,  μοναδική διέξοδος, για όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τις νέες και τους νέους,  για όλους εμάς που βλέπουμε το παρόν μας να συνθλίβεται μέσα στις ατελείωτες μορφές ελαστικής εργασίας και τα προγράμματα κατάρτισης, την απλήρωτη εργασία, τους χαμηλούς μισθούς και την εργοδοτική αυθαιρεσία και το μέλλον μας να υποθηκεύεται – ακόμα και ως κρέας για κανόνια- στο όνομα αστικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, είναι αυτή του μαζικού ανυποχώρητου ταξικού αγώνα.

Του αγώνα για δουλειά, αξιοπρεπή μισθό, συνδικαλιστικά δικαιώματα. Του αγώνα για κοινωνική ασφάλιση, δημόσια υγεία και παιδεία. Ενός αγώνα που επικοινωνεί και αλληλεπιδρά με τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό, το φασισμό και ενοποιείται πολιτικά στην πάλη για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας αστικής τάξης και ιμπεριαλισμού ανοίγοντας το δρόμο στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.

Στην κατεύθυνση αυτή, η  περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας είναι σημαντική. Ο νέος γύρος της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης που προετοιμάζεται δεν επιτρέπει καθυστερήσεις και κωλυσιεργίες. Παραμερίζοντας ηγεμονισμούς, τακτικισμούς και εσωστρέφειες, οι δυνάμεις του  κινήματος που βρέθηκαν σε κοινές πρωτοβουλίες αγώνα το προηγούμενο διάστημα πρέπει άμεσα να ξανασυναντηθούν, πιο αναβαθμισμένα αυτή τη φορά. Το άνοιγμα ενός εκ βαθέων διαλόγου ανάμεσά τους αποτελεί ένα από τα κρίσιμα ζητήματα του καιρού μας!

 Πρεσβεία Ισραήλ, Αθήνα 15 Μάη 2018

Συνέντευξη του Μοχάμεντ Κατίμπ, εκπρόσωπου του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) στην Ελλάδα.  Από το πρώτο τεύχος της έντυπης πολιτικής παρέμβασης της Ταξικής Αντεπίθεσης  “Έφοδος στον Ουρανό” (Απρίλης 2018)

Ποιες θεωρείς πως είναι οι επιδιώξεις των ΗΠΑ με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ; Πως εντάσσεται αυτή η κίνηση στους ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στη Μέση Ανατολή;

Σχετικά με την πρώτη ερώτηση: μετά την απόφαση αυτή, το ζήτημα αυτό, πέρα από την Παλαιστίνη, έχει ανοίξει και διεθνώς στο κίνημα αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, δεν θεωρούμε πως αυτή η απόφαση πρόκειται να αλλάξει κάτι ουσιαστικό, είναι μια συμβολική ανακοίνωση. Το 1995, το αμερικανικό Κογκρέσο αποφάσισε την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, αλλά για τον παλαιστινιακό λαό αυτό δεν άλλαζε τίποτα γιατί στην πραγματικότητα όλη η Ιερουσαλήμ -όχι ως διαιρεμένη αλλά ενιαία- βρίσκεται υπό κατοχή. Επομένως, αυτή η συμβολική κίνηση είναι ένα σόου προς εμάς και τη διεθνή κοινότητα το οποίο δεν έχει να κάνει τόσο με την Παλαιστίνη όσο κυρίως με την εσωτερική κάτασταση στην Αμερική.

Για μας οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο ένα καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό σύστημα – πρόκειται για το μεγαλύτερο αποικιοκρατικό και κατοχικό κράτος στον κόσμο και το Ισραήλ είναι ένα μικρό παράδειγμα τους, μια κατοχική δύναμη στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ χτίστηκαν επάνω στην καταπίεση των ιθαγενών λαών, επάνω στη σκλαβιά των μαύρων, όπως συνέβη με μας και το Ισραήλ, το οποίο χτίστηκε πάνω στη δολοφονία του παλαιστινιακού λαού και πάνω στην εκμετάλλευση του φθηνού παλαιστινιακού εργατικού δυναμικού ως δεύτερη και τρίτη τάξη μέσα στην ισραηλινή κοινωνία. Όταν βλέπουμε να γίνεται κάποια συνεδρίαση ή ψηφοφορία στα Ηνωμένα Έθνη και το Συμβούλιο Ασφαλείας, ποιά είναι τα κράτη που υποστηρίζουν πρώτα και κύρια το Ισραήλ; Είναι οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, όλα τα αποικιοκρατικά κράτη που χτίστηκαν με τον ίδιο τρόπο όπως το Ισραήλ. Για παράδειγμα δηλαδή, γιατί όχι η Κορέα ή η Ιαπωνία κλπ; Γιατί αυτά τα 4-5 συγκεκριμένα κράτη ανά τον κόσμο; Για αυτούς, το ζήτημα του Ισραήλ είναι πολύ ευαίσθητο γιατί ακριβώς ακουμπάει το νεύρο του συστήματος σε αυτές τις χώρες και οποιαδήποτε αλλαγή στην Παλαιστίνη, πέρα από την Ευρώπη που είναι πολύ κοντά, θα επηρεάσει και τις χώρες αυτές, γιατί ο παλαιστινιακός αγώνας αποτελεί ήδη πηγή έμπνευσης και έχει σχέσεις με τους λαούς που αγωνίζονται σε Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, κλπ. Για παράδειγμα πέρυσι, διεξαγόταν ένας αγώνας των ιθαγενών ενάντια στην καναδική κυβέρνηση η οποία ήθελε να καταστρέψει ένα πάρκο για να φτιάξει έναν αγωγό· οι ιθαγενείς ντύνονταν με ρούχα παραλλαγής και ανέμιζαν τη σημαία του PFLP (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Πώς υπήρχε αυτή η σύνδεση μεταξύ Παλαιστίνης και Κεμπέκ; Σίγουρα όχι επειδή τους επισκεπτόμασταν κάθε μέρα κι είχαμε ειδικές σχέσεις, αλλά επειδή ο αγώνας μας έχει πολλά κοινά στοιχεία.

Επιστρέφοντας λοιπόν στην αρχική ερώτηση για την ανακοίνωση του Τραμπ, θεωρούμε ότι ήταν κάτι θετικό για μας και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης· σήμερα, οι Παλαιστίνιοι που διαδηλώνουν κατά της απόφασης αυτής φωνάζουν στους δρόμους: “οι ΗΠΑ είναι το κεφάλι του φιδιού”, ένα σύνθημα που δεν ήταν γενικά των Παλαιστινίων αλλά ήταν το σύνθημα του PFLP τη δεκαετία του ’60. Τώρα πια είναι ξεκάθαρο στον αραβικό κόσμο και την Παλαιστίνη τί είναι η Αμερική και ποιός είναι ο ιμπεριαλιστικός της ρόλος.

Ποιά ήταν η απάντηση του παλαιστινιακού λαού, των αντιστασιακών οργανώσεων και του αραβικού κόσμου στην απόφαση του Τραμπ;

Μετά την ανακοίνωση Τραμπ, υπήρξαν μαζικές κινητοποιήσεις και πολλές άλλες μορφές διαμαρτυρίας από το κοινωνικό κίνημα και τις πολιτικές οργανώσεις, αλλά αυτό συνέβαινε ούτως ή άλλως στην Παλαιστίνη. Ο παλαιστινιακός λαός διαδηλώνει σχεδόν κάθε μέρα εδώ και 70 χρόνια. Δεν υπήρξε κάτι το ιδιαίτερο πριν και μετά την απόφαση· το μεγαλύτερο όφελος όμως και αλλαγή ήταν το κίνητρο, ο λαός έγινε πιο έτοιμος να επιτεθεί στη νομιμοποίηση της Παλαιστινιακής Αρχής η οποία είχε χτιστεί πάνω στην πεποίθηση της διαδικασίας ειρήνευσης και του ρόλου των ΗΠΑ. Πλέον, η διαδικασία αυτή δεν αποτελεί λύση στα μάτια στου παλαιστινιακού λαού. Εμείς ως μέτωπο το γνωρίζαμε αυτό εξαρχής αλλά τώρα και ο λαός δεν πιστεύει σ’ αυτό. (Οπότε δεν πιστεύεις ότι υπήρξε κάποια αναβίωση των διαδηλώσεων ή κάτι;) Όπως ανέφερα, ούτως ή άλλως γίνονταν διαδηλώσεις, πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για διαμαρτυρία. Για παράδειγμα μερικούς μήνες πριν, έλαβε χώρα η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων κι έτσι ο λαός ήταν όλη μέρα στους δρόμους. Τώρα, αντίστοιχα, συνέβη το ίδιο επειδή οι Αμερικάνοι έκοψαν τη χρηματοδότηση της Υπηρεσίας Παλαιστίνιων Προσφύγων. Επομένως, ως Παλαιστίνιοι και ως Εθνικο-απελευθερωτικό Μέτωπο, ανεξάρτητα απ’ το αν είναι μικρά ζητήματα μες τον αγώνα μας, κινητοποιούμασταν ενάντια σε όλα αυτά από την αρχή.

Με αφορμή τη σύλληψη της 16χρονης ακτιβίστριας Αχέντ Ταμίμι άνοιξε σε παγκόσμιο σχεδόν επίπεδο το ζήτημα των ανήλικων παλαιστινίων φυλακισμένων στις σιωνιστικές φυλακές. Ποιο είναι το νομικό πλαίσιο για την κράτηση ανήλικων στο Ισραήλ;

Η σύλληψη της Αχέντ Ταμίμι είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, όχι μόνο επειδή είναι 16 χρονών αλλά επειδή δεν είναι απλά ένα παιδί· είναι αγωνίστρια, έχει ιστορία, είναι μόνο 16 χρονών αλλά λίγους μήνες νωρίτερα μιλούσε με τη Λεϊλά Χαλέντ στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, είναι ακτιβίστρια, διαδηλώνει, σπουδάζει επομένως είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους Παλαιστίνιους της ηλικίας της. Είναι πρότυπο για τη νεολαία γι’αυτό οι Ισραηλινοί φοβούνται εκείνη και την οικογένειά της τόσο πολύ -εκπροσωπεί τον αγώνα της νέας γενιάς.

Αυτό που βλέπουμε πολύ συχνά (αναφέρεται και στις ερωτήσεις) είναι ότι τα ζητήματα που αναφέρονται σχετικά με την Παλαιστίνη είναι πρώτα η ανακοίνωση Τραμπ, μετά η Ταμίμι κλπ – αυτό που φοβάμαι είναι μη γίνουμε σκόρπιες υποθέσεις ανά τον κόσμο, ο αγώνας μας να διαιρείται σε μια υπόθεση εδώ και μια εκεί. Για παράδειγμα σχετικά με την Αχέντ Ταμίμι: η Αχέντ δεν είναι η μόνη ανήλικη υπό κράτηση – αυτή τη στιγμή έχουμε περισσότερα από 400 παιδιά στις ισραηλινές φυλακές, κάποια από αυτά γεννήθηκαν μέσα στη φυλακή. Αυτό δεν είναι ένα αποδεκτό ζήτημα διότι εάν ο αγώνας μας διαιρεθεί σε περιπτώσεις, κάθε υπόθεση θα μελετάται ξεχωριστά και θα αναζητούνται ξεχωριστές λύσεις. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για μας διότι έτσι δεν βλέπουμε το πρόβλημα συνολικά· έτσι δεν βλέπουμε και τα 400 παιδιά που είναι φυλακισμένα κι αυτό μπορεί να θεωρείται κανονικό, να είναι αποδεκτό. Θα συζητούσαμε δηλαδή υποθέσεις ξεχωριστά, όπως το γιατί η Αχέντ Ταμίμι είναι στη φυλακή, λες κι η υπόλοιπη κατάσταση είναι φυσιολογική. Ακόμα όμως κι αν η Αχέντ δεν ήταν πολιτική ακτιβίστρια, ακόμα κι αν δεν είχε χαστουκίσει κανέναν ισραηλινό στρατιώτη, ό,τι κι αν είχε κάνει, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να βρίσκεται κανένα παιδί στον κόσμο στη φυλακή. Επομένως, γιατί στην Παλαιστίνη; Αυτή είναι η εξήγηση του γιατί αυτός ο λαός βρίσκεται υπό κατοχή και εθνοκάθαρση τα τελευταία 50 χρόνια. Οπότε, η Αχέντ Ταμίμι είναι ένα πρότυπο, ένα “είδωλο” που εκπροσωπεί μια νέα γενιά αγωνιστών αλλά δεν είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Έχουμε 400 παιδιά φυλακισμένα, έχουμε 7.000 πολιτικούς κρατούμενους κι αυτό δεν είναι αποδεκτό.

Ποιό είναι το νομικό καθεστώς για την κράτηση ανηλίκων στο Ισραήλ;

Δεν υπάρχει νομικό καθεστώς, δεν υπάρχει νόμος καθόλου γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Ακόμα κι αν συζητούσαμε το νομικό πλαίσιο αυτό είναι κάτι που δημιουργήθηκε από τους αποικιοκράτες, επομένως για μας, δεν χρειάζεται να μπούμε σ’αυτή τη συζήτηση διότι νομιμοποιεί αυτή την κατάσταση κι απλά μετά πρέπει να μπούμε στο νομικό κομμάτι. Για παράδειγμα, πας στο ισραηλινό δικαστήριο κι ο δικαστής είναι άποικος, ακόμα κι η δικηγόρος της (Ταμίμι) είναι Ισραηλινή κι ακόμα κι αν είναι ακτιβίστρια γιατί βρίσκεται στην Παλαιστίνη; Βρίσκεται στην Παλαιστίνη γιατί είναι κι αυτή κομμάτι της κατοχής. Έτσι, κατά τη γνώμη μου, όλο το σύστημα αντιπροσωπεύει το αποικιοκρατικό σύστημα κι όλα αυτά είναι εργαλεία της κατοχής γι’αυτό δεν πρέπει να ασχολούμαστε με αυτά. Όλοι αυτοί οι δικαστές θα έπρεπε να περάσουν από λαϊκό δικαστήριο και να εκτελεστούν διότι είναι εγκληματίες. Ακόμα κι ο δικαστής που δέχεται να δικάσει σ’αυτό το δικαστήριο απέναντι από ένα 16χρονο παιδί, αυτός που θα αγορεύσει και θα ακούσει και τις αγορεύσεις των δικηγόρων, αυτός δηλαδή που θα συμμετάσχει σ’όλη αυτή τη διαδικασία, είναι εγκληματίας: πόσο μάλλον η αστυνομία, οι Υπηρεσίες Πληροφοριών, οι ανακρίσεις, οι ανθρωποφύλακες, όλα αυτά είναι πολύ επικίνδυνα.

Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει νομικό πλαίσιο δεν θα ήθελα όμως να μπω σε λεπτομέρειες γιατί είναι αχρείαστο και συνάμα επικίνδυνο· αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι γιατί το Ισραήλ συλλαμβάνει παιδιά και τί μπορούμε να κάνουμε γι’αυτό γιατί αυτές οι τακτικές δεν χρησιμοποιούνται μόνο στο Ισραήλ αλλά και στις ΗΠΑ, κάποια στιγμή θα έρθουν και στην Ελλάδα και παντού. Γιατί όμως αυτή η τακτική είναι σημαντική για τις ιμπεριαλιστικές, καπιταλιστικές και αποικιοκρατικές δυνάμεις ανά τον κόσμο; Διότι αυτός είναι ο κόσμος που θέλουν και χρησιμοποιούν τα εργαλεία και τις μεθόδους τους για να καταπιέζουν το λαό, να ελέγχουν τις μάζες κι αυτό θέλουν να το διαχύσουν παντού. Για παράδειγμα εδώ στην Αθήνα, η αστυνομία που είναι αντιμέτωπη με τους διαδηλωτές, τα εργαλεία τους όπως τα δακρυγόνα κλπ, οι γνώσεις και τα υλικά, είναι εισαγόμενα από το Ισραήλ, και τα πουλάνε τόσο ακριβά γιατί είναι ήδη δοκιμασμένα -πάνω σε ποιούς;- στους Παλαιστίνιους.

Πρεσβεία ΗΠΑ, Αθήνα 15 Μάη 2018

Πόσοι πολιτικοί κρατούμενοι υπάρχουν σήμερα στις σιωνιστικές φυλακές και ποιες είναι οι συνθήκες κράτησης;

Όπως προανέφερα, σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από 7.000 πολιτικοί κρατούμενοι όλων των ηλικιών· οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται στη φυλακή εδώ και πολύ καιρό, 15, 30 ή και 35 χρόνια· αντιπροσωπεύουν όλες τις γενιές. Εκεί είναι η νεολαία, στελέχη και τοπικοί ηγέτες, επίσης από τα πανεπιστήμια υπάρχουν τα κύρια στελέχη που ηγούνται του αγώνα τοπικά καθώς και τα παιδιά, η νέα γενιά· επομένως, αυτοί οι 7.000 πολιτικοί κρατούμενοι προήλθαν από μαζικές συλλήψεις -δεν είναι όπως εδώ στην Ελλάδα για παράδειγμα όπου πριν μερικούς μήνες συνελήφθησαν 9 Τούρκοι και Κούρδοι σύντροφοι, είναι διαφορετικά. Στην Παλαιστίνη, όποιος κάνει την οποιαδήποτε πράξη, ακόμα και ειρηνική δράση όπως η Αχέντ Ταμίμι, θα συλληφθεί, εξού και οι τόσες μαζικές συλλήψεις. Αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο διότι ποτέ ξανά δεν υπήρχαν τόσοι πολιτικοί κρατούμενοι. Πριν, το ’70 και το ’80, είχαμε 1.000 πολιτικούς κρατούμενους κι αυτό δεν ήταν αποδεκτό. Σήμερα, είναι 7.000, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι από τη Δυτική Όχθη, από χωριά και πόλεις.

Οι συνθήκες μέσα στις φυλακές είναι όλο και πιο δύσκολες. Όλα τα δικαιώματα που υπάρχουν στις ισραηλινές φυλακές κερδήθηκαν ένα προς ένα μέσω αγώνων. Για παράδειγμα, αν διαβάσουμε τη λογοτεχνία σχετικά με το κίνημα των παλαιστινίων κρατουμένων τις δεκαετίες ’60 και ’70 θα δούμε πως έκαναν μια μεγάλη απεργία πείνας για μήνες, πολλοί σύντροφοι και ακτιβιστές πέθαναν κατά τη διάρκεια αυτής της απεργίας πείνας για το δικαίωμα της απόκτησης στρωμάτων και μαξιλαριών. Μετά από αυτό, ξεκίνησαν να αγωνίζονται για το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Επομένως, το κάθε δικαίωμα που κέρδισαν, από τα στρώματα και τα μαξιλάρια, μέχρι την εκπαίδευση, τον προαυλισμό της 1 ώρας κλπ, ήταν μέσα από σκληρό αγώνα· χάσαμε πολύ κόσμο μέσα. Για μας τους Παλαιστίνιους είναι μια πολύ δύσκολη συνθήκη αλλά οι νεολαίοι που μπαίνουν στη φυλακή είναι σημαντικοί πολιτικοί ηγέτες και ακτιβιστές, πρότυπα της αντίστασης. Έτσι, αποκαλούμε τη φυλακή σχολείο των ακτιβιστών γιατί μπαίνεις εκεί και βγαίνεις μετά από 2-3 χρόνια ως πολιτικός ηγέτης, ακόμη κι αν είσαι 16-17 χρονών· αλλάζεις πνευματικά, αλλάζεις γιατί βρίσκεσαι σε άμεση επαφή με τις κατοχικές δυνάμεις κάθε μέρα ως κρατούμενος, μαθαίνεις τη νοοτροπία τους, το πώς σκέφτονται, πώς σε βλέπουν, πώς σε αντιμετωπίζουν σε κοινωνικό επίπεδο, γιατί είσαι σε άμεση επαφή με το σύστημα – όταν πηγαίνεις στο δικαστήριο, στο νοσοκομείο κλπ βλέπεις πώς είναι αυτό χτισμένο στην ολότητά του, όχι μόνο δηλαδή όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το στρατό, τα τανκς κλπ, όχι – έχεις αλληλεπίδραση ένας προς έναν, ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός. Φυσικά, αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο και σκληρό αλλά είναι πολύ σημαντικό για το Παλαιστινιακό Απελευθερωτικό Κίνημα το να χρησιμοποιούμε την κάθε σκληρή εμπειρία και να τη μετατρέπουμε σε κάτι θετικό για τον αγώνα μας, αυτή είναι η επαναστατική στρατηγική μας· αυτό ισχύει και με την ανακοίνωση του Τραμπ – πρόκειται για κάτι που μπορεί να επηρεάσει τον αγώνα πολύ αρνητικά αλλά μπορούμε να το μετατρέψουμε σε κάτι που θα κινητοποιήσει τους ανθρώπους, να βγουν στους δρόμους στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στην Παλαιστίνη, στα στρατόπεδα προσφύγων κλπ, να το μετατρέψουμε δηλαδή σε ένα χρήσιμο εργαλείο ενάντια στον εχθρό.

Κατά την ίδια λογική, γιατί έχουμε 7.000 πολιτικούς κρατούμενους; Γιατί, κατά τη γνώμη μου, εάν αυτοί οι 7.000 απελευθερωθούν θα είναι οι μόνοι ικανοί και έτοιμοι να ηγηθούν του Παλαιστινιακού Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος, είναι εκείνοι που αγωνίζονται σε καθημερινή βάση, αντιστέκονται και βρίσκονται σε άμεση επαφή με τον εχθρό οπότε γι’ αυτό η παλαιστινιακή αστική τάξη και η παλαιστινιακή δεξιά τους φοβούνται, γι’αυτό συνεργάζονται με τους Ισραηλινούς και το λεγόμενο Συντονισμό Ασφαλείας, για να συλλάβουν αυτούς τους αγωνιστές οι οποίοι αποτελούν απειλή για τον κοινό μας εχθρό, την κατοχή και τις αποικιοκρατικές δυνάμεις στην Παλαιστίνη. Γι’αυτό το λόγο λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι είναι ηγέτες μας και πρέπει να απελευθερωθούν. Αν σκεφτόμαστε την οποιαδήποτε αλλαγή στην Παλαιστίνη χρειαζόμαστε αυτούς τους ανθρώπους όχι απλά ως κομμάτι του κινήματος αλλά ως ηγέτες μας, τους χρειαζόμαστε γιατί μόνο αυτούς αναγνωρίζουμε ως τέτοιους. Για μας, αυτοί είναι οι ηγέτες του Παλαιστινιακού Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος και όχι εκείνοι που αυτοαποκαλούνται έτσι ή παριστάνουν ότι είναι οι εκπρόσωποι του παλαιστινιακού λαού. Οι εκπρόσωποι των Παλαιστινίων είναι τα πολιτικά στελέχη από όλες τις πολιτικές οργανώσεις μέσα στις ισραηλινές φυλακές και οι άνθρωποι του κοινωνικού κινήματος. Αυτό λοιπόν είναι το μόνο κομμάτι που πρέπει να συνεισφέρουμε, ο αγώνας για την απελευθέρωση των συντρόφων μας προκειμένου να έρθει η αλλαγή.

Continue reading Συνέντευξη του Μοχάμεντ Κατίμπ, εκπρόσωπου του PFLP στην Ελλάδα