Συζήτηση με τρεις αναρχικούς συντρόφους από το Τορίνο

1) Αυτή τη στιγμή, ο μεγαλύτερος αριθμός θανάτων από την πανδημία καταγράφεται στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην περιφέρεια της Λομβαρδίας με τις μεγάλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Μια έκφραση της ταξικής διαχείρισης της πανδημίας αποτυπώνεται στην άρνηση του κράτους/κεφαλαίου για αναστολή της λειτουργίας των εργοστασίων και την επιβεβλημένη έκθεση χιλιάδων εργαζόμενων στον ιό. Θα θέλαμε να μας δώσετε μια γενική εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί στην Λομβαρδία και τους αγώνες των εργαζόμενων για κλείσιμο των εργοστασίων, αλλά και την διεκδίκηση μέτρων υγειονομικής προστασίας, όπως έγινε στις 25 Μάρτη με τη κήρυξη γενικής απεργίας.

Ένα ζήτημα που κατέστησε σαφές αυτή η υγειονομική κρίση είναι το γεγονός πώς η παραγωγή και η διανομή δεν μπορούν να σταματήσουν ολοκληρωτικά. Αφενός επειδή δεν μπορεί να διακοπεί η παραγωγική διαδικασία χιλιάδων ατόμων, αφετέρου επειδή δεν μπορεί να “παγώσει” πλήρως η παραγωγή αξίας. Η εργατική τάξη είναι εκείνη που μπορεί να εγγυηθεί αυτές τις βασικές λειτουργίες όσο και εκείνη που θυσιάζεται πιο πολύ από όλους: εάν παρατηρήσουμε τις επαρχίες του Μπέργκαμο και της Μπρέσια, καθώς και της Πιατσέντζα, οι οποίες υπέστησαν πολυάριθμους θανάτους, δεν θα ήταν παράλογο να υποθέσουμε ότι η συνέχιση της βιομηχανικής παραγωγής και πολλών άλλων τομέων συνέβαλε στη διάδοση του ιού. Από τότε που επιβλήθηκε το lock down στη χώρα μας, ο πρωθυπουργός Κόντε κατέστησε σαφές πώς οι βιομηχανικές μονάδες και οι αλυσίδες ανεφοδιασμού δεν θα επηρεαζόντουσαν από αυτό το αναγκαστικό κλείσιμο.

Για να πούμε την αλήθεια, μόνο στην περιοχή του Λοντιτζάνο, που ήταν η πρώτη μεγάλη εστία, σταμάτησε κάθε είδους δραστηριότητα (μεγάλη αναταραχή προκάλεσε το κλείσιμο του MTA στο Codogno το οποίο παράγει ανταλλακτικά για πολλούς μεγάλους κολοσσούς της αυτοκινητοβιομηχανίας, επιβραδύνοντας έτσι τον παγκόσμιο προμηθευτή αυτών των μεγάλων εμπορικών εταιριών. Σχετικά με τις αδυναμίες που εντοπίστηκαν σε αυτή τη φάση της κρίσης του νεοφιλελευθερισμού και του μοντέλου παραγωγής just in time ελπίζουμε να έχουμε την ευκαιρία να επιστρέψουμε).

Οι εργαζόμενοι δεν έμειναν αμέτοχοι: αμέσως, ήταν πολλοί αυτοί που ξεκίνησαν απεργία χωρίς κάλυψη από το σωματείο σε μια στιγμή που η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει τις απεργίες. Μια τέτοια μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων στα εργοστάσια είχε να παρουσιαστεί πολλά χρόνια . Το μήνυμα ήταν σαφές: “δεν είμαστε κρέας για το σφαγείο!” Μετά από μερικές ημέρες σκόρπιων και έκτακτων απεργιών, η κυβέρνηση συγκάλεσε σε διαπραγμάτευση όλους τους εμπλεκόμενους φορείς. Το αποτέλεσμα ήταν να αναγραφούν σε ένα κατάλογο όλες οι δραστηριότητες που θεωρούνταν “απαραίτητες” και που θα παρέμεναν ανοικτές, με την προϋπόθεση να τηρούν τους κανόνες ασφαλείας που προβλέπονταν στα προηγούμενα διατάγματα (απόσταση τουλάχιστον ενός μέτρου μεταξύ των εργαζομένων, απολυμάνσεις του εργασιακού περιβάλλοντος, κλπ.).

Κάθε επιμέρους τομέας πήρε τα προβλεπόμενα μέτρα αλλά υποθέτουμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχει αλλάξει πολύ η κατάσταση για την ασφάλεια των εργαζομένων. Αυτή την πρώτη συμφωνία την ακολούθησαν δύο ακόμη, στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αποτραπούν φαινόμενα ανυποταξίας των εργαζομένων. Τα αποτέλεσμα αυτών συναντήσεων ήταν μια περαιτέρω μείωση των κατηγοριών που θεωρούνται “αναγκαίες”. Να τονιστεί εδώ η στάση της ένωσης βιομηχάνων που πάντα πίεζε στο να παραμείνουν ανοιχτά όσο το δυνατών περισσότερα εργοστάσια και ο ρόλος του ειρηνοποιού που έπαιξε το συνδικάτο για να αποτρέψει τις συγκρούσεων, υπογράφοντας σκάρτες συμφωνίες (εμβληματικό είναι το κάλεσμα και η ταυτόχρονη ακύρωση της απεργίας της 25ης Μαρτίου από τις CGIL, CISL και UIL) και το γεγονός ότι πολλές επιχειρήσεις κατάφεραν να μπουν στις υπουργικές αποφάσεις χαρακτηρίζοντας τις δραστηριότητές τους ως άκρως αναγκαίες παραμένοντας έτσι σε λειτουργία.

Η δυσαρέσκεια όμως συνεχίστηκε μεταξύ εκείνων που αναγκάζονταν να πηγαίνουν για δουλειά, πρωτοστατώντας σε αυτές τις διαμαρτυρίες – όπως συμβαίνει εδώ και περίπου ένα χρόνο στην Ιταλία – στον τομέα της υλικοτεχνικής υποδομής του ανεφοδιασμού και μεταφορών (logistica).Είναι σημαντικό να σημειώσουμε πώς η υψηλή συγκέντρωση των ανθρώπων στους χώρους εργασίας παρατηρήθηκε όχι μόνο όσον αφορά τα εργοστάσια αλλά και στον τομέα των υπηρεσιών, για παράδειγμα στα κέντρα τηλεφωνικών υπηρεσιών που έγιναν και σημεία πολλών διαμαρτυριών αυτές τις εβδομάδες.

2) Στην Ελλάδα, η συντονισμένη υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, ως προϋπόθεση για την επιζητούμενη ιδιωτικοποίηση της, εκφράζεται μέσω της περικοπής δαπανών, των απολύσεων, το κλείσιμο νοσοκομείων και την έλλειψη βασικού ιατροτεχνικού εξοπλισμού. Σήμερα, γίνεται ξεκάθαρο πως αυτές οι πολιτικές οδηγούν στην αδυναμία αντιμετώπισης της πανδημίας και στην αύξηση των θανάτων. Πως εκφράζεται η αντίστοιχη πολιτική του Ιταλικού κράτους απέναντι στην δημόσια υγεία, ποια είναι σήμερα η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία και κάτω από ποιες συνθήκες αντιμετωπίζουν οι γιατροί την πανδημία;

Για να περιγράψουμε την κατάσταση του Εθνικού συστήματος υγείας στην Ιταλία και τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης που θεσπίστηκαν τα τελευταία χρόνια θα χρειαζόταν μια εξειδικευμένη ανάλυση για την οποία δεν έχουμε τον τρόπο ούτε και τις ανάλογες αναλυτικές γνώσεις. Αυτό που αρχίσαμε να κάνουμε αυτές τις ημέρες είναι μία επαγωγική δουλειά: ξεκινώντας από αυτή την επιδημία και εξετάζοντας εάν η ανάπτυξή της και οι επιπτώσεις της, σωματικές και κοινωνικές, οφείλονται στη δομή του νοσοκομειακού και υγειονομικού συστήματος στην Ιταλία. Πρόκειται για ένα πολύ περίπλοκο ζήτημα ακόμα και από μία αμιγώς πολιτική και επαναστατική άποψη: πώς μπορούμε να αναλύσουμε το πρόβλημα χωρίς να “πέσουμε” σε μία σχεδόν κρατική λογική; Χωρίς να αναπολούμε μία φαντασιακή επιστροφή στο παρελθόν όταν το κράτος πρόνοιας δούλευε καλύτερα; Αυτές είναι ριζοσπαστικές ερωτήσεις όχι μόνο λόγω του ριζοσπαστικού πεδίου της σύγκρουσης που θα έπρεπε να θέτουν στο τραπέζι αλλά επειδή σκάβουν μέχρι τη ρίζα μιας επαναστατικής πρότασης. Πώς να επιτεθούμε και να καταστρέψουμε αυτόν τον κόσμο πού είναι πιστός στον καπιταλισμό, στην αστικοποίηση, στο εκβιαστικό δίλημμα «μισθός ή υγεία» στη λεηλασία των πόρων ενώ ακόμα δεν έχουμε ιδέα πώς να οικοδομήσουμε και να οργανώσουμε τον νέο κόσμο μέσα από τις στάχτες του; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι δυνατό να υποθέσουμε μια πορεία που αναπτύσσει συστήματα φροντίδας πέραν εκείνων στα οποία ζούμε ενώ ταυτόχρονα επιτιθόμαστε στο κράτος και προσπαθούμε να υποστούμε όσο το δυνατόν λιγότερα τα μέτρα αναδιάρθρωσης που εφαρμόζονται στο κράτος πρόνοιας, τα οποία στην πραγματικότητα, μας αναγκάζουν τώρα, να μειώσουμε δραστικά την ποιότητα της ζωής μας;

Για να προχωρήσουμε σε μία απλούστερη και πιο άμεση επισκόπηση των προβλημάτων που βρίσκουμε στη δημόσια υγεία στην εποχή του κορονοϊού μπορούμε να ξεκινήσουμε από ένα εμφανέστατο δεδομένο που εκφράζεται πολύ ξεκάθαρα και από τα λόγια των γιατρών στο νοσοκομείο του Μπέργκαμο (μία από τις πλέον πληγείσες επαρχίες της επιδημίας). Το ότι έχει συγκεντρώσει νοσοκομειακές μονάδες χωρίς την ενίσχυση των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης κατοίκων δημιουργεί μια αλυσιδωτή επίδραση στην ανάπτυξη της μετάδοσης. Όχι μόνο πολλά νοσοκομεία πασχίζουν να αναδιαρθρώσουν τα τμήματά τους, για παράδειγμα δημιουργώντας ελεύθερες ζώνες (τμήματα) από covid 19 έτσι ώστε να αποφεύγεται, ασθενείς με άλλα νοσήματα ή άλλου είδους επείγοντα περιστατικά να έρχονται σε επαφή και να μολύνονται και αυτοί με τη σειρά τους. Αλλά οι δομικές δυσκολίες αντιθέτως έχουν καταστήσει τα νοσοκομεία ένα “προνομιούχο” όχημα μετάδοσης. Εάν μπείτε σε ένα νοσοκομείο, με διαφορές φυσικά από τμήμα σε τμήμα, έχετε καλές πιθανότητες να κολλήσετε τον κορονοϊο.

Tο υγειονομικό προσωπικό εργαζόταν σε όλο το πρώτο στάδιο της επιδημίας και συχνά ακόμα και σήμερα χωρίς τις απαιτούμενες προφυλάξεις και χωρίς εξοπλισμό ατομικής προστασίας. Αυτό έχει σαφώς, δύο ολέθριες συνέπειες.

Αφενός, όπως έχει ήδη ειπωθεί σχετικά με τη νοσοκομειακή συγκεντροποίηση, οι γιατροί και νοσηλευτές καθίστανται δυνητικοί φορείς του ιού, αφετέρου όταν το υγειονομικό προσωπικό που ήταν θετικό στον covid 19 έπρεπε να τεθεί σε καραντίνα, παρουσιαζόταν αμέσως μια έλλειψη στην αντικατάστασή του. Αυτό οδήγησε τις τοπικές αρχές να τοποθετήσουν στην πρώτη σειρά για παράδειγμα, νοσοκόμους που δεν έχουν λάβει μια επαρκή εκπαίδευση σχετικά με αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα, με αποτέλεσμα να προκύπτει μειωμένη ικανότητα στην θεραπεία και την προσωπική τους προστασία.Θα πρέπει να τονιστεί, ότι όσο αφορά τους υγειονομικούς λειτουργούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, το σύστημα υγείας έχει μετατραπεί από καιρό σε μια διαδικασία ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών, αναθέτοντας ορισμένες λειτουργίες σε συνεταιρισμούς οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται πάντα, να διατηρήσουν υψηλό το επίπεδο κατάρτισης των εργαζομένων, μα πάνω από όλα να μειώσουν το κόστος των υπηρεσιών. Γεγονός το οποίο έχει αντίκτυπο στις ολοένα και πιο μειωμένες αμοιβές των εργαζομένων στον τομέα της υγείας που βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα φόρτο εργασίας που συχνά είναι πολύ αγχωτικός και ειδικά σε αυτή την περίοδο της επιδημιολογικής κρίσης.

Υπάρχουν ολόκληρα γηροκομεία που είναι εγκαταλελειμμένα στη μοίρα τους, το προσωπικό εκεί εργάζεται χωρίς προφυλάξεις με κίνδυνο να μεταφέρουν τον ιό στο σπίτι τους ή να τον μεταδώσουν στα πλέον ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού. Ολόκληρα γηροκομεία, τα οποία όντας κλειστές δομές αυξάνουν τον κίνδυνο να γίνουν πραγματικές εστίες αναμετάδοσης του ιού, έχουν χτυπηθεί από τον κορονοϊό και πολλοί ηλικιωμένοι πεθαίνουν σαν τις μύγες χωρίς καν να έχουν συνυπολογιστεί στα επίσημα στοιχεία, δεδομένου ότι τα εργαστήρια δεν είναι σε θέση να παράγουν πολλά τεστ αφήνοντας στην τύχη της ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ξεκινώντας απόαυτούς που θεωρούνται πιο αναλώσιμοι.

Ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα είναι ο αριθμός των κλινών και του εξοπλισμού που απαιτείται για την εντατική θεραπεία, ο οποίος στην Ιταλία έχει μειωθεί κατακόρυφα με την αναδιάρθρωση του συστήματος υγείας τις τελευταίες δεκαετίες. Από την άλλη πλευρά η δυνατότητα του κράτους ναπρομηθευτεί τα απαραίτητα εργαλεία για την αντιμετώπιση της κρίσης στον τομέα της υγείας εξακολουθεί να διέπεται από τους κανόνες της αγοράς ακόμη και σε ότι φαίνεται να μοιάζει περισσότερο ως πολεμική οικονομία, με αποτέλεσμα τις καθυστερήσεις στην εμπορική διακίνηση αυτών των προϊόντων και του χρόνου παράδοσης. Είναι σαφές ότι μία ολόκληρη σειρά προβλημάτων βρίσκεται ήδη στο άμεσο παρόν αλλά και άλλες συνέπειες θα τις δούμε μεσοπρόθεσμα. Τι θα συμβεί με όλες αυτές τις εξειδικευμένες ιατρικές θεραπείες και επισκέψεις που έχουν ανασταλεί λόγω της κατάστασης έκτακτης ανάγκης του κορονοϊού (μήπως και εδώ ευθύνεται η συγκέντρωση των περισσότερων εξειδικευμένων υπηρεσιών σε μεγάλα νοσοκομειακάκέντρα;) και όλες τις εγχειρήσεις που αναβλήθηκαν; Πόσες και ποιες παράπλευρες συνέπειες θα επιφέρει στην υγεία των ανθρώπων αναγκάζοντάς τους να μπουν σε περιπέτειες με προβλήματα υγείας που θα μπορούσαν να ήταν λιγότερο σοβαρά εάν τα αντιμετώπιζαν με συνεχή θεραπεία και στον σωστό χρόνο; Πώς θα συνεχίσουν να εργάζονται οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό μετά από αυτήν την τρομερά αγχωτική περίοδο; Πώς θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το συσσωρευμένο φόρτο εργασίας που θα έχει συγκεντρωθεί μετά από αυτήν την κρίση; Θα επωφεληθούν μήπως οι ιδιωτικές κλινικές όπου όποιος έχει ακόμη την δυνατότητα, θα θελήσει να εξυπηρετηθεί σε αυτές επί πληρωμή; Χωρίς να πιστεύουμε ότι αυτή η ιστορία της επιδημίας δεν είναι κατά κανένα τρόπο στην τελική της φάση. Προς το παρόν η ανάπτυξη της μετάδοσης παρουσιάστηκε κυρίως σε ορισμένες περιφέρειες (Λομβαρδία, Πιεμόντε, Εμίλια Ρομάνια) οι οποίες είναι μεταξύ των τοπικών αυτοδιοικήσεων που στο παρελθόν είχαν περισσότερες ευκαιρίες να δαπανήσουν χρήματα και των οποίων το σύστημα υγείας είναι σε κάθε περίπτωση πιο λειτουργικό από αυτό των Περιφερειών του νότου (κι αυτό τα λέει όλα!!!).Τι θα συμβεί εάν στο εγγύς μέλλον ή σε λίγους μήνες ο ιός εξαπλωθεί με μία ανάλογη δυναμική και εκεί;

3) Η Ιταλία ήταν το πρώτο Ευρωπαϊκό κράτος που κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω της πανδημίας. Η καραντίνα στην οποία έχουν τεθεί οι κοινωνίες διεθνώς, θεωρούμε πως δεν αφορά μονάχα την προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά και την ταυτόχρονη εμπέδωση ενός νέου τύπου κοινωνικού ελέγχου. Και σε ένα ήδη αυταρχικό/κατασταλτικό κράτος όπως η Ιταλία, τα μέτρα για την απαγόρευση της κυκλοφορίας (ακόμα και με στρατό στους δρόμους) ενδεχομένως να λειτουργούν και ως άσκηση κοινωνικής εκπειθάρχησης. Θα θέλαμε πρώτα απ’ όλα να μας περιγράψετε τις μεθόδους που επιβάλλεται η καραντίνα και εν συνεχεία να μας μιλήσετε για το κίνημα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή.

Στο επίκεντρο του κράτους έκτακτης ανάγκης που κήρυξε η ιταλική κυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπίσει την επιδημία του κορωνοϊού, είναι η αναγκαιότητα να αναχαιτιστεί η διασπορά του ιού με μέτρα ικανά να περιορίσουν δραστικά τις πιθανότητες συνάντησης των ανθρώπων.

Το πρωτοφανές της κατάστασης και οι προφανείς δυσκολίες των αρχών να κατανοήσουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν, ώθησαν την κυβέρνηση, τις πρώτες ημέρες κυρίως, να βγάζουν τον ένα διάταγμα μετά το άλλο, ενίοτε με χρονική απόσταση λίγων ημερών μεταξύ τους, καθιστώντας ακόμα πιο αυστηρά τα αμέσως προηγούμενα περιοριστικά μέτρα. Ήταν μια κατάσταση που δεν αφορούσε μόνο την κυβέρνηση της χώρας αλλά και τις κατά τόπου αρχές, περιφερειακές και δημοτικές, που συχνά προσέθεταν κι άλλες παραμέτρους στα μέτρα που ίσχυαν ήδη σε εθνικό επίπεδο. Είναι λοιπόν, δύσκολο μα έχουμε μια σαφή εικόνα του τι μπορεί κανείς να κάνει και τι όχι, από τη στιγμή που μεταξύ εκείνων που ζουν στο Τορίνο και εκείνων που ζουν στη Ρώμη μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές απαγορεύσεις που τις αποφάσισαν οι συγκεκριμένοι δήμαρχοι ή κι οι περιφερειάρχες ακόμη. Επιχειρώντας ωστόσο, να συνθέσουμε μια εικόνα της όλης κατάστασης, μπορούμε να πούμε, ότι στην Ιταλία έκλεισαν όλα τα καταστήματα εκτός από τα σούπερ μάρκετ κι όσα πουλάνε τρόφιμα, σιδηρικά καθώς και τα φαρμακεία και μερικά μαγαζιά με ηλεκτρονικά είδη. Λειτουργούν τα ταχυδρομεία, οι τράπεζες και οι οικογενειακοί γιατροί μονάχα όμως με ραντεβού, καθώς επίσης και τα τοπικά Μαζικά Μέσα Μεταφοράς και τα τρένα, αν κι έχουν υποστεί δραστική αραίωση στα δρομολόγιά τους. Έκλεισαν και τα γραφεία των δήμων. Μπορεί να βγει από το σπίτι του για να κάνει ψώνια μονάχα ένα μέλος της κάθε οικογένειας, να βγει επίσης για λόγους δουλειάς ή κάποιας ανάγκης που θα προκύψει και μπορεί όμως να αποδειχθεί, καθώς και για να βγάλει το σκυλί του βόλτα μονάχα όμως στη γειτονιά που μένει, το ίδιο ισχύει και για τη σωματική άσκηση, αν και στην περίπτωση αυτή έχουμε τροποποιήσεις ανάλογα με την πόλη ή την περιφέρεια όπου μένει ο καθένας.Έχουμε να κάνουμε με ένα σημαντικό φαινόμενο άραγε; Δεδομένου και του μηντιακού ντελίριου κατά όσων βγαίνουν για τζόκινγκ, κατά των «έξυπνων» που βγαίνουν με «πρόσχημα» το τρέξιμο, βλέπουμε μια ξεκάθαρη απόπειρα να καναλιζάρουν μέρος της δυσαρέσκειας και της ανυπομονησίας που διογκωνόταν απέναντι στου ίδιους τους γείτονες, αποσείοντας έτσι τις ευθύνες τους για την αναποτελεσματικότητα των μέτρων που πήραν οι κυβερνώντες επιχειρώντας να αντιμετωπίσουν τη διασπορά της επιδημίας.

Το κυνηγητό σε κείνον που κάνει τζόκινγκ, φαντάζει γελοίο αν σκεφθεί κανείς την αβεβαιότητα και τη σύγχυση που έδειχνε η κυβέρνηση τη στιγμή που όφειλε να κλείσει επιχειρήσεις και εργοστάσια μες τα οποία χιλιάδες εργαζόμενοι εξακολουθούσαν να είναι εξαναγκασμένοι να συνωστίζονται χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας. Για να μην μιλήσομε για την κατάσταση στις φυλακές ή στα κέντρα κράτησης μεταναστών, αλλά και στα νοσοκομεία ή και στους οίκους ευγηρίας ή σε μονάδες φροντίδας για άτομα με ειδικές δεξιότητες. Η ποινή για όποιον δεν σέβεται τα μέτρα, στην αρχή ήταν μια καταγγελία για παραβίαση του άρθρου 650 (αθέτηση ειδικών μέτρων των αρχών) που προέβλεπε ποινές κράτησης εώς και 3 μήνες καθώς κι ένα πρόστιμο 206 Ευρώ. Ένα μέτρο που φαίνεται, ωστόσο ότι δεν τρόμαξε και πολύ τον κόσμο, γι΄αυτό και μετά από λίγο αντικαταστάθηκε από ένα πρόστιμο που μπορεί να φτάσει μέχρι τα 3000 Ευρώ.

Στην πλαισίωση των «συνηθισμένων» δυνάμεων της τάξης, προκειμένου να γίνουν σεβαστοί οι νόμοι αυτοί, ήρθαν να προστεθούν και οι στρατιωτικοί- μια συνεργασία που στην Ιταλία, δεν αποτελεί είδηση, μιας και είναι κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει εδώ και δέκα χρόνια, μέσω της Επιχείρησης «Ασφαλείς Δρόμοι». Η αυστηροποίηση των μέτρων της καραντίνας κι η εντατικοποίηση των ελέγχων καθώς κι η παρουσία των δυνάμεων της τάξης στους δρόμους, φυσικά και δεν έχει να κάνει μονάχα με τις υγειονομικές απαιτήσεις στον βαθμό που αυτές είναι πραγματικές κι όχι μόνο προπαγανδιστικές όπως σε άλλες περιπτώσεις που καλό είναι να τις θυμόμαστε.

Έχοντας τους δρόμους άδειους και τόσους μπάτσους εκεί έξω, βοηθάει επίσης στην εκ των προτέρων αποτροπή της όποιας πιθανότητας να μετουσιωθεί η γενική δυσαρέσκεια για την τόσο μαζική κατ΄οίκον κράτηση όσο και για τις οικονομικές δυσκολίες που μέρα με τη μέρα εντείνονται, σε διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, επεισόδια κι εξεγέρσεις. Δεν είναι τυχαίο που εδώ στο Τορίνο, οι στρατιωτικοί περιπολούν μονάχα στους δρόμους μερικών προλεταριακών γειτονιών, όπως αυτή που κατοικώ εγώ- γειτονιές όπου τους περασμένους μήνες, προτού προκύψει η έκτακτη κατάσταση με τον κορωνοϊό, είχαν χαρακτηριστεί ως εκείνες με τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημόσια τάξη.Ήδη αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια θυμού και απελπισίας κι ολοένα διογκώνονται, όπως στο Παλέρμο, όπου μερικές μέρες πριν, σε μια λαϊκή γειτονιά, καμιά εικοσαριά άτομα αφού είχαν συνεννοηθεί στο Facebook, πήγαν σ’ ένα σούπερ μάρκετ και αποπειράθηκαν- χωρίς δυστυχώς να τα καταφέρουν- να φύγουν δίχως να πληρώσουν. Την επομένη, τα σούπερ μάρκετ του Παλέρμου κατακλύστηκαν από δυνάμεις της τάξης και τις μέρες που ακολούθησαν, η κυβέρνηση σε μια γελοία της κίνηση -μην χάσουν να κάνουν τους καλούς- ανακοίνωσε την εκταμίευση ενός ποσού για τα απαραίτητα ψώνια για όσους αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσκολίες.

Αναφορικά με το αναρχικό κίνημα, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το πως πρέπει να κινηθεί σε μια στιγμή σαν αυτή. Στις δυσκολίες και στα προβλήματα που ήδη έτρεχαν, προστίθενται οι δυσκολίες που προκύπτουν μέσα από ένα κράτος έκτακτης ανάγκης και δεν μπορώ, σίγουρα, να μιλήσω με γενικούς όρους αλλά μόνο για την κατάσταση που ξέρω από κοντά.Για την αίσθηση εκείνη, μιας ισορροπίας πολύ ασταθούς σε κοινωνικό επίπεδο με τις σκέψεις μας να στοχεύουν περισσότερο στην προσπάθεια να είμαστε έτοιμοι όταν η κατάσταση θα εκραγεί. Στο μεταξύ και κυρίως σε επίπεδα γειτονιάς- γιατί το να κινηθούμε προς άλλες περιοχές της πόλης είναι δύσκολο- προσπαθούμε με κείμενα, ηχητικές παρεμβάσεις ακόμα και μέσα από τα σπίτια του ο καθένας ή και με άλλα μέσα που εφευρίσκουμε, να καταρρίπτουμε το αφήγημα των αρχών, σύμφωνα με το οποίο «όλοι είμαστε στην ίδια βάρκα».

4) Η Ιταλία έχει το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος στην Ευρώπη μετά την Ελλάδα. Οι αναλυτές, εδώ και πολύ καιρό, μιλάνε για τον κίνδυνο ενός νέου κραχ στην Ευρωπαϊκή οικονομία λόγω της αδυναμίας να συγκρατηθεί το ολοένα και αυξανόμενο χρέος της Ιταλίας και της υπερέκθεσης του στις μεγάλες Ευρωπαϊκές τράπεζες. Η πανδημία και η κατακόρυφη συρρίκνωση της οικονομίας που επέφερε, θα εντείνουν την αποσταθεροποίηση εντός της ΕΕ και ενδεχομένως να οδηγήσουν την Ιταλία σε καταστάσεις αντίστοιχες με αυτές που ζήσαμε στην Ελλάδα το 2010 με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Πως εκτιμάτε τις οικονομικές εξελίξεις στην Ιταλία και τις επιπτώσεις της μέσα στην ΕΕ το επόμενο διάστημα;

Η εικόνα που δίνουν οι οικονομικοί αναλυτές για τη χώρα μας, είναι εικόνα καταστροφής. Ήδη υπολογίζεται κάπου στο 10%, η απώλειεα του ΑΕΠ της Ιταλίας γι’ αυτόν τον χρόνο. Ο ιταλικός βιομηχανικός τομέας αποτελείται από πάρα πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ορισμένες από τις οποίες είναι ήδη καταχρεωμένες και μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια να σηκώσουν κεφάλι μετά από αυτό το πάγωμα στην παραγωγή.Ένα μέρος των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον τριτογενή τομέα θα βρεθούν στις ακόλουθες συνθήκες: το εδώ και μήνες πάγωμα δεν θα αφήσει να πάρουν μπροστά κάποιοι τομείς- με τον τουριστικό τομέα να είναι ο πρώτος στη λίστα- και θα βρεθούν να γονατίσουν κι από την μειωμένη πια αγοραστική δύναμη που θα προκύψει στο άμεσο μέλλον. Η βασική ανησυχία της κυβέρνησης ήταν ξεκάθαρα, να προσπαθήσει να επεξεργαστεί πως θα μπορούσε να παρέχει ρευστότητα στις επιχειρήσεις (και σε δεύτερη φάση και στους καταναλωτές). Αυτές οι βοήθειες όμως δεν φτάνουν: Θα είναι απαραίτητο ένα γιγαντιαίο πλάνο, που θα περιλαμβάνει ενέσεις ρευστότητας και πάγωμα του ιδιωτικού χρέους. Είναι ήδη πολλοί αυτοί που κάνουν λόγο για ένα δεύτερο Σχέδιο Μάρσαλ. Είναι πρόδηλο ότι μια οικονομία σαν τη δικιά μας, μ’ ένα δυσθεώρητο χρέος, δε δύναται να διανοείται ότι μπορεί να βγει από την κινούμενη αυτή άμμο, δίχως μια εξωτερική βοήθεια, που θα έρχεται είτε από την ΕΕ είτε από τις ΗΠΑ (γιατί όχι και από την Κίνα;).

Όσο γράφουμε αυτές τις γραμμές, η Ιταλία κι η Γαλλία σηκώνουν τους τόνους προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τη Γερμανία, ζητώντας μια μεγαλύτερη υπευθυνότητα καθώς και αντίστοιχη βοήθεια προκειμένου να χρηματοδοτήσουν από κοινού ένα μέρος του χρέους που συσσωρεύουν τα κράτη- μέλη. Για την ώρα, οι χώρες του βορρά, έχουν ορθώσει τοίχο, φαντάζομαι ωστόσο ότι στο τέλος κάτι θα χρειαστεί να παραχωρήσουν με τον κίνδυνο ότι στην κατάσταση που έχει περιέλθει η Ευρώπη και με την πίεση της παγκοσμιοποίησης να δυναμώνει, μπορεί να φτάσει να διακυβεύεται η θεσμική της ύπαρξη ως ΕΕ. Όπως δήλωσε και η φασίστρια Μαρί Λεπέν, το πρώτο θύμα του κορωνοϊού μπορεί να είναι η ίδια η Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση τα δάνεια δόθηκαν ως εγγύηση μελλοντικών κερδών. Τα χρέη θα πρέπει να αποπληρωθούν και το κοινωνικό βάρος να το σηκώσουν οι πιο αδύναμοι.

5) Στην Ελλάδα, είτε με το lock down και τις απολύσεις είτε με το νέο εργασιακό καθεστώς που επιβάλει η εργοδοσία, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι, βρίσκονται σε καθεστώς επισφάλειας γύρω από την δυνατότητα κάλυψης των βασικών αναγκών τους. Θα θέλαμε να μας πείτε για την αντίστοιχη κατάσταση που επικρατεί στην Ιταλία σχετικά με τα εργασιακά, αλλά και για τις αντιστάσεις που ενδεχομένως να έχουν αναπτυχθεί από επισφαλείς εργαζόμενους και άνεργους για παύση πληρωμών σε ενοίκια, λογαριασμούς, φάρμακα και τρόφιμα.

Παρά τις επιχειρήσεις και τα εργοστάσια που μείναν ανοικτά, για τα οποία μιλήσαμε και στην αρχή αυτής της συνέντευξης, εκατομμύρια εργαζόμενοι κι εδώ στην Ιταλία είναι αναγκασμένοι να παραμείνουν στο σπίτι. Η πολιτική της κυβέρνησης προς τις επιχειρήσεις, ποικίλει τον καιρό αυτόν. Αρχικά τους υπέδειξε να δώσουν αναγκαστική άδεια στους εργαζόμενους χωρίς κάποια άμεση προοπτική και μετά από μερικές μέρες από το lockdown/καθολική απαγόρευση κίνησης, λανσάρανε το διάταγμα «Σώστε την Ιταλία». Ιδρύσανε το προσωρινό ταμείο στήριξης (δηλαδή, ένα ειδικό ταμείο στήριξης για τις επιχειρήσεις εκείνες που δεν θα είχαν δικαίωμα για ένα κανονικό ταμείο στήριξης) ένα εφ’ άπαξ ποσό για τους ελεύθερους επαγγελματίες, αναβολή στις πληρωμές των λογαριασμών ΔΕΚΟ, «πάγωμα» των εξώσεων και κάποιων φόρων όπως και των δόσεων για το δάνειο πρώτης κατοικίας καθώς και δικαίωμα στην έκτακτη οικογενειακή επιδότηση για όσους έχουν παιδιά κι ένα μπόνους για την μπέιμπι σίτερ.

Το αρχικό πρώτο διάταγμα υπέστη αρκετές τροποποιήσεις που ως σκοπό είχανε τη διεύρυνση των κατηγοριών που έχουν δικαίωμα στα έκτακτα μέτρα ελάφρυνσης. Από τις πρώτες κιόλας βδομάδες, είχαμε σημάδια γενικής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης, ειδικά σε περιοχές της Ιταλίας όπου η μαύρη ή και παράνομη απασχόληση είναι σε ψηλά ποσοστά, για τα οποία όμως δεν είχαμε κάποια μέριμνα.Σε κάποιες πόλεις του νότου, όπως έλεγε ο Φ. είχαμε αξιοσημείωτα επεισόδια λαϊκής αγανάκτησης, όπου σε συνδυασμό με τις αξιολογήσεις των μυστικών υπηρεσιών σχετικά με σοβαρές πιθανότητες για εξέγερση κυρίως στον νότο, έκαναν την κυβέρνηση να λανσάρει αδέξια και βιαστικά, ένα πρόγραμμα για επισιτιστική βοήθεια που θα διένειμαν στις πληγείσες οικογένειες (μιλάμε βέβαια για γελοία ποσά). Στο ίδιο πλαίσιο, το υπουργείο οικονομικών προχώρησε και σε μια μελέτη για τη θεσμοθέτηση ενός εισοδήματος 500 ευρών τον μήνα για όσους θα βρίσκονταν σε κατάσταση άμεσης ανάγκης. Ένα εισόδημα που δεν θα συνδέεται με την απώλεια της μόνιμης εργασίας. Πιστεύω ότι το πρόβλημα της ανεργίας θα παραμείνει κεντρικό ακόμα κι όταν τελειώσει η «υγειονομική» κρίση.

Ο εντυπωσιακός αριθμός αιτήσεων για επιδότηση ανεργίας που σημειώθηκαν στα αμερικάνικα και βρετανικά αρμόδια γραφεία, που έγιναν ένα από τα βασικά αντικείμενα σχολιασμού την περασμένη βδομάδα, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του πανικού αλλά λέει πολλά και για την επερχόμενη πραγματικότητα. Το κλείσιμο πολλών μικρομεσαίων επιχειρήσεων ενδέχεται να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες για ένα τεχνολογικό άλμα, καθιστώντας επικερδείς τις επενδύσεις στο σταθερό κεφάλαιο. Η κρίση και οι ισχυρές ωθήσεις για αυτοματοποίηση θα μειώσουν την αναγκαιότητα για ενεργό εργατικό πληθυσμό κατά το ήμισυ. Είναι περιττό να πούμε ότι θα επαναχαραχθεί η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε κοινωνικά αποκλεισμένους και κοινωνικά ενταγμένους, μια διαδικασία που δεν θα είναι ουδέτερη παρά θα επέλθει μετά δακρύων κι αίματος.Αναφορικά με το τι γίνεται εδώ και τώρα, υπάρχουν κάποιες εμβρυακές ακόμα απόπειρες συντονισμού και συνάντησης προκειμένου να μπορέσουμε να καταλάβουμε πως θα αντιμετωπίσουμε συλλογικά τα προβλήματα (διακηρυγμένες βοήθειες που ωστόσο δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους, παύση πληρωμής των ενοικίων κλπ.).

Μερικές ομάδες αλληλεγγύης έβαλαν μπροστά κινήσεις βασικής αλληλεγγύης εντός των γειτονιών. Οι συνθήκες που καθιστούν δύσκολες τις συναντήσεις και οι περιορισμένες δυνατότητες για σχεδιασμό προπαγανδιστικών δράσεων έχουν ως αποτέλεσμα οι όποιοι σχεδιασμοί να μένουν λίγο- πολύ στα χαρτιά. Όσο για εμάς και τις γειτονιές όπου μένουμε (Πόρτα Παλάτσο, Αουρόρα και Μπαριέρα ντι Μιλάνο) θα έλεγα πως οι συζητήσεις μας είναι κοντά σε αυτές που ανέφερε κι ο σύντροφος στην ερώτηση 3. Ψάχνουμε διάφορους τρόπους για να κάνουμε προπαγάνδα και προσπαθούμε να βρούμε ποιοι μέσα από τον κύκλο γνωριμιών μας (φίλοι, συνάδελφοι, συγγενείς) αντιμετωπίζουν ή πρόκειται να αντιμετωπίσουν προβλήματα διαβίωσης ώστε να είμαστε σε επικοινωνία.

6) Εκτός από τις δεδομένες ευπαθείς ομάδες, υπάρχουν και κάποιες ακόμα που απουσιάζουν από τον δημόσιο διάλογο. Οι μετανάστες, οι άστεγοι και οι φυλακισμένοι έχουν αφεθεί παντελώς απροστάτευτοι από την πανδημία, προφανώς ως μη ‘’επωφελείς’’ κοινωνικές ομάδες για το κράτος. Θα θέλαμε να μας πείτε αν το κίνημα στην Ιταλία έχει δημιουργήσει δομές κοινωνικής αλληλεγγύης για την στήριξη αυτών των ανθρώπων, αλλά και για τους αγώνες που δίνονται αυτή τη στιγμή μέσα στις φυλακές.

Οι εξεγέρσεις στις φυλακές ξέσπασαν μόλις οι αρχές διέταξαν την παύση των συνομιλιών με τα μέλη της οικογένειας των κρατουμένων για λόγους ασφαλείας. Ένα μέτρο που έρχεται σε αντίθεση με το γεγονός ότι οι φρουροί συνέχισαν να μπαινοβγαίνουν στη φυλακή, όπως συγκρούεται και με την έλλειψη μασκών και άλλων μέσων ατομικής προστασίας και κυρίως με τονμαζικό συνωστισμό που χαρακτηρίζει όλες τις ιταλικές φυλακές. Με έναεντυπωσιακό φαινόμενο, ντόμινο σε διάστημα μια-δυο ημερών, σημειώθηκανεξεγέρσεις σε 27 φυλακές από το βορρά προς το νότο με τους κρατούμενουςνα έχουν πάρει τον έλεγχο και να έχουν καταστρέψει ολόκληρα τμήματαέχοντας σε ομηρία τους φρουρούς και σε ορισμένες περιπτώσεις να έχουνκαταφέρει ακόμα και να αποδράσουν.

Στην φυλακή της Φότζια απέδρασαν 77 κρατούμενοι αν και πολλούς από αυτούς δυστυχώς τους ξανασυλλάβανε. Η καταστολή υπήρξε ανελέητη, πολλοί κρατούμενοι δολοφονήθηκαν, πολλοίμεταφέρθηκαν χωρίς να ξέρει κανείς πού ακριβώς μεταφέρθηκαν και 12 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους. Παρά τις εξεγέρσεις αυτές και τον ισχυρόκίνδυνο του να ξέσπαγαν καινούργιες, οι αρχές δεν έχουν λάβει μέτρα γιανα μειώσουν ουσιαστικά τον υπερπληθυσμό αλλά έχουν εξαγγείλει τον κατ’οίκον περιορισμό για ένα μικρό αριθμό κρατουμένων, εκείνων που τουςαπομένουν λιγότερο από 18 μήνες, προβλέποντας ωστόσο ότι όποιος έχει ένα υπόλοιπο ποινής μεγαλύτερο του ενός έτους θα μπορεί να βρίσκεται στο σπίτι του μόνο με το ηλεκτρονικό βραχιολάκι. Βραχιολάκια που επί του παρόντος δεν υπάρχουν σε επαρκή αριθμό για όλους τους κρατούμενους. Μια γιγαντιαία παρωδία που ενέχει τον κίνδυνο να αυξήσει περαιτέρω την υπάρχουσα ένταση.

Μια παρόμοια συζήτηση θα μπορούσε να γίνει για τα CPR (κέντρα κράτησης των μεταναστών προς απέλαση) στα οποία βρίσκονται κλεισμένοι οι μετανάστες οι οποίοι δεν έχουν τα απαιτούμενα έγγραφα και σε αυτή την περίπτωση είναι ακόμα πιο δύσκολο να υπάρχει ενημέρωση από το τελευταίο διάστημα. Τα κέντρα παρέμειναν ανοιχτά και συνέχισαν να φτάνουν εκεί μετανάστες από τις φυλακές ή από τις συλλήψεις κατά την διάρκεια ελέγχων της αστυνομίας στους δρόμους. Επιβλήθηκε από τον νόμο ότι θα αφαιρούνται απ’ όλους τους κρατούμενους τα κινητά τηλέφωνα, πράγμα που σε ορισμένα κέντρα, όπως για παράδειγμα στο Τορίνο συνέβαινε ήδη, χωρίς όμως αυτό να είχε επισημοποιηθεί σε νομικό επίπεδο. Προς το παρόν, πάντως, φαίνεται ότι δεν γίνονται απελάσεις δεδομένου και του παγώματος των διεθνών μεταφορών και αυτά τα κέντρα δείχνουν με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια απ ‘ότι συνήθως, την πραγματική λειτουργία για την οποία έχουν φτιαχτεί, εκείνη του εγκλεισμού ενός μέρους των “παράνομων” μεταναστών για να λειτουργούν παραδειγματικά για όλους τους άλλους και έτσι να τους ωθούν να δεχτούν πιο εύκολα τις ολοένα και πιο σκληρές συνθήκεςδιαβίωσης και εργασίας. Τις τελευταίες ημέρες υπάρχουν αναφορές για διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις σε κάποια CPR και θα δούμε τις επόμενες μέρες αν αυτές θα εξαπλωθούν.

Όσον αφορά την αλληλεγγύη, που εκδηλώθηκε από “έξω”, καταθέτοντας εδώ την, αναπόφευκτα, προσωπική μου εικόνα, γνωρίζω μια διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Δικαιοσύνης στη Ρώμη που πραγματοποιήθηκε τις επόμενες ημέρες μετά τις εξεγέρσεις και διάφοροι χαιρετισμοί που απευθύνθηκαν στους κρατουμένους, παρά τις δυσκολίες του να φτάσει κανείς κάτω από τις φυλακές με όλα τα μέτρα ελέγχου που εφαρμόζονταν στις πόλεις. Κινήσεις αλληλεγγύης που επέτρεψαν να συνάψουμε σχέσεις και επαφές με πολλές οικογένειες κρατουμένων, οι οποίες πιστεύω ότι θα παραμείνουν ζωντανές, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε τη δεδομένη στιγμή, και οι οποίες θα είναι σίγουρα σημαντικές εάν επαναληφθούν οι αγώνες και οι διαδηλώσεις των «μέσα».

Θανατοποινίτες και θανατοποινίτισσες στον καιρό της πανδημίας

Η διαχείριση της πανδημίας από τα κράτη και τις κυβερνήσεις του λεγόμενου «ανεπτυγμένου κόσμου», παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις που μπορεί να παρουσιάζουν ως προς την εφαρμογή του μοντέλου «μένουμε σπίτι», συγκλίνουν σε μια κοινή στρατηγική: τη συνέχεια πάση θυσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου, της επιβίωσης με άλλα λόγια του καπιταλισμού. Υπό την πραγματική απειλή του ιού -ο οποίος αν και ταξικά τυφλός η πολιτική διαχείριση του είναι βαθιά ταξική- χαράσσεται η θανατοπολιτική των εκάστοτε κρατών, με τρόπο αποκαλυπτικό ως προς τη βαρβαρότητα του πολιτισμού του κεφαλαίου. Αποκαλυπτικό, με όρους ζωής και θανάτου, ως προς το ποιος είναι πιο αναλώσιμος, ποιός αξίζει να πεθάνει και ποιος να ζήσει, ποίος θα έχει πρόσβαση στο αγαθό της υγείας. Και το πεδίο άσκησης αυτής της κατασταλτικής πολιτικής, με την πιο ουσιαστική έννοια του όρου, δεν είναι άλλο από τα σώματα όλων εκείνων που παράγουν τον πλούτο αυτού του κόσμου, αλλά και εξίσου, όλων εκείνων που θεωρούνται παράσιτοι στην παραγωγή: η εργατική τάξη, οι προλετάριοι/ες, μαζί με τους/τις έγκλειστους/ες, τους/ις κοινωνικά αποκλεισμένους/ες, τους/ις κρατούμενους/ες, μετανάστ(ρι)ες και ντόπιους/ες, συνθέτουν εν πολλοίς τον κόσμο εκείνο που, με διαφορετικούς όρους, τρόπους και εντάσεις, στον καιρό της πανδημίας, στέλνονται στο θάνατο. Τον οικονομικό ή τον φυσικό.

Οι εργάτες και οι εργάτριες, οι εργαζόμενοι/ ες στα νοσοκομεία, στα εργοστάσια, στα σουπερ μάρκετ, στις αποθήκες, στα τηλεφωνικά κέντρα, οι κούριερς, οι οδηγοί στα μέσα μεταφοράς, αλλά και οι απολυμένοι/ ες, καθώς και αυτοί/ες που εξαναγκάζονται να «μείνουν σπίτι» με επιδόματα πείνας. Το «μένουμε σπίτι» όχι των διάσημων και των πλούσιων που με θράσος επιδεικνύουν τις επαύλεις τους στα σόσιαλ μίντια, αλλά των διαμερισμάτων των λίγων τετραγωνικών όπου αναγκάζονται συχνά να περιοριστούν ολόκληρες οικογένειες, των κονσερβοκουτιών, που για χιλιάδες γυναίκες ανά τον κόσμο σημαίνει τον εγκλεισμό με τους κακοποιητές τους, ακόμα και δολοφόνους τους, όπως στην περίπτωση της γυναίκας που δολοφονήθηκε από το σύζυγο της στην Ιταλία. Παράλληλα με όλους/ες αυτούς/ες, οι παράσιτοι/ες του κεφαλαίου: οι ηλικιωμένοι/ες στους οίκους ευγηρίας, οι άνθρωποι που πάσχουν από χρόνιες νόσους ή ψυχικά νοσήματα και ζουν έγκλειστοι σε ιδρύματα και δομές παραδοσιακά παρατημένες από το κράτος. Οι κρατούμενοι και οι κρατούμενες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις φυλακές και τα κάθε είδους κέντρα κράτησης.

Πως μεταφράζεται πρακτικά αυτή η πολιτική θανάτου; Όσο απροετοίμαστη ήταν η παγκόσμια οικονομία, η επιστημονική κοινότητα, τα κράτη και οι κυβερνήσεις για την έλευση της πανδημίας, άλλο τόσο συντεταγμένη και γνώριμη είναι η συνταγή της καταστολής με όρους μιλιταρισμού και οικονομικής αφαίμαξης της εργατικής τάξης. Βλέπουμε έτσι μια κοινή στρατηγική, τουλάχιστον για τα κράτη της ΕΕ και τις ΗΠΑ, που για τον κόσμο της εργασίας σήμαινε απολύσεις, μειώσεις μισθών, ελαστικότητα, εντατικοποίηση και επικίνδυνες εργασιακές συνθήκες. Με λίγα λόγια, τον οικονομικό ‘θάνατο’ της φτώχιας και της εξαθλίωσης, που φαίνεται να παίρνει μαζικές διαστάσεις στο άμεσο μέλλον, με προμήνυμα όσων έπονται τις εικόνες από τις πρώτες απαλλοτριώσεις σούπερ μάρκετ στον ιταλικό νότο και τις ατελείωτες ουρές στα ταμεία ανεργίας των εκατοντάδων χιλιάδων απολυμένων στις ΗΠΑ. Και παράλληλα, τον φυσικό θάνατο ενεργών εργατών/τριων ανά τον κόσμο από τον Covid -19 που αναγκάζονται να εργάζονται χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας της υγείας τους. Ενδεικτικοί είναι οι συντριπτικοί αριθμοί των θανάτων των μαύρων προλετάριων στην Αμερική από κορονοϊό, αλλά και οι χιλιάδες θάνατοι στη Λομβαρδία των ανοιχτών εργοστασίων. Ενδεικτική είναι και η περίπτωση του «ελληνικού παραδείγματος», με τον νεκρό 52χρονο εργάτη της βιομηχανικής περιοχής της Σίνδου. Σε αυτή τη βάση, τα ταξικά- εργατικά κινήματα ανά τον κόσμο, εν μέσω πανδημίας, με απεργίες έχουν θέσει ως κεντρικό το αίτημα της προστασίας της ζωής των εργαζόμενων και την παύση της παραγωγής που δεν σχετίζεται με την κοινή ωφέλεια, παράλληλα με τη μη μεταβολή των εργασιακών όρων. Και αν αυτό είναι το τίμημα που καλούνται και θα κληθούν να πληρώσουν οι λαοί στο βωμό του κέρδους στις ανεπτυγμένες χώρες του καπιταλιστικού Βορρά, στα υπεδάφη της καπιταλιστικής περιφέρειας, στις ζώνες του πολέμου και της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας, αυτό που προδιαγράφεται για τους ανθρώπους αυτών των κοινωνιών είναι η περαιτέρω εξαθλίωση, οι λιμοί, οι θάνατοι.

Η άλλη όψη αυτής της θανατοπολιτικής των αστικών κρατών συνίσταται στη συντεταγμένη πολιτική που ακολουθείται εν μέσω του Covid -19 ως προς τους κοινωνικά και παραγωγικά απόκληρους. Τους ‘τρόφιμους’ των κάθε λογής ιδρυμάτων και ιδίως των ηλικιωμένων στους οίκους ευγηρίας, που αφήνονται να πεθάνουν απομονωμένοι, στη μοναξιά και την εγκατάλειψη, όπως φάνηκε με τους μαζικούς θανάτους από κορονοϊό στα γηροκομεία σε διάφορες πόλεις του «πολιτισμένου» δυτικού κόσμου. Όπως και η περίπτωση του Γηροκομείου Αθηνών, που εν μέσω Covid -19 έκανε δημόσια έκκληση στην κοινωνία, λόγω έλλειψης στα βασικά ήδη για την επιβίωση των κατοίκων του και της χρόνιας εγκατάλειψης από τις δημοτικές αρχές και το κράτος. Παράλληλα, όλους εκείνους και εκείνες που είναι έγκλειστοι/ ες στα κέντρα κράτησης και τις φυλακές, σαν χώρους εγκλεισμού, υπερπληθυσμού, άθλιων συνθηκών διαβίωσης και συνύπαρξης ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Σε αυτούς τους χώρους παγκοσμίως, αντί για την αποσυμφόρηση, ακολουθείται η πολιτική της ωμής καταστολής, της απομόνωσης, της στέρησης των στοιχειωδών δικαιωμάτων των κρατούμενων, την απουσία οποιασδήποτε μέριμνας και υγειονομικών μέτρων, μια πολιτική που καθιστά την ήδη οριακή διαβίωση στη φυλακή αβίωτη. Μια συνθήκη που ειδικά για την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών όπως η Μόρια -χωρητικότητας 3.000, όπου ζουν σήμερα πάνω από 20.000 άνθρωποι- σημαίνει ασφυξία. Ωστόσο, μέχρι τώρα, ήδη σε δύο camp στην ελληνική επικράτεια, τη Μαλακάσα και τη Ριτσώνα, έχει εισχωρήσει ο κορονοιός. Να προσθέσουμε επίσης, πως στις φυλακές της Λάρισας, στάλθηκαν μάσκες για τους κρατούμενους από δομές αλληλεγγύης και η άθλια διοίκηση των φυλακών αρνήθηκε να τους τις δώσει.

Ήδη από την αρχή της πανδημίας και την επιβολή των μέτρων καταστολής, με το αίτημα της αποσυμφόρησης ξέσπασαν εξεγέρσεις σε φυλακές στην Ιταλία –όπου υπήρξαν δεκάδες νεκροί, την Ισπανία, την Κολομβία, σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ, το Ιράν, την Ελλάδα κ.α. Στις γυναικείες φυλακές της Θήβας πραγματοποιήθηκε μια από τις κορυφαίες στιγμές για το εγχώριο κίνημα των φυλακών, με την εξέγερση των γυναικών έπειτα από το θάνατο της κρατούμενης Ατζιζέλ Ντενίρογλου με συμπτώματα όμοια με εκείνα του Covid -19, λόγω της εγκληματικής στάσης της φυλακής, με αποτέλεσμα τη βίαιη καταστολή από τις αστυνομικές δυνάμεις, τον ξυλοδαρμό τους και εν τέλει τη δίωξη τους. Παράλληλα, στο προαναχωρησιακό κέντρο της Μόριας, οι κρατούμενοι μετανάστες ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα την απελευθέρωση τους, ενώ λίγες μέρες αργότερα απεργία πείνας πραγματοποίησαν και στο Παρανέστι της Δράμας διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες διαβίωσης.

Σε αυτό το σημείο έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφερθούμε στο παράδειγμα της Ισπανίας: μια χώρα γνωστή για την ιδιαίτερη σκληρότητα και την αναβαθμισμένη οργάνωση του ‘σωφρονιστικού’ της συστήματος, στον αντίποδα της μακράς ιστορίας του αναρχικού και κομμουνιστικού κινήματος, όσο και του βασκικού, με επίκεντρο την ΕΤΑ των χιλιάδων κρατούμενων, μια ιστορία αγώνων μέσα και έξω από τις φυλακές. Στην Ισπανία λοιπόν, εν μέσω πανδημίας, με χιλιάδες θανάτους ανθρώπων από Covid -19, αναδεικνύεται μια ακόμη διεστραμμένη όψη του κεφαλαίου: εκείνη που ακόμα και την πιο τραγική και επίπονη ανθρώπινη κατάσταση, επιχειρεί να τη μετατρέπει σε ‘ευκαιρία’ κερδοφορίας. Μια συνθήκη που αφορά στα ‘προγράμματα’ εργασιακής εκμετάλλευσης των κρατουμένων με όρους πραγματικής σκλαβιάς μέσα στις ισπανικές φυλακές, μια πρακτική που ακολουθείται ήδη εδώ και δεκαετίες από το ισπανικό κράτος σε συνεργασία με μερίδες του κεφαλαίου. Πρόκειται για ‘προγράμματα’ στα οποία συμμετέχουν πάνω από 100 ιδιωτικές εταιρείες, που προσλαμβάνουν κρατούμενους με μισθούς εξευτελιστικά χαμηλούς, σε ένα εργασιακό καθεστώς με ελάχιστα έως καθόλου δικαιώματα. Κάποιες από τις εταιρείες που επωφελούνται από τα φθηνά εργατικά χέρια των κρατούμενων, είναι η ACS, η SΕΑΤ, η VOLVO, η RENAULT, η RAIMAT, η Τelefonica, και πολλές άλλες. Για παράδειγμα τα πολυκαταστήματα ‘Corte Inglés’ αποκομίζουν τεράστια κέρδη από τις φυλακές της Καταλονίας, καθώς είναι ο βασικός προμηθευτής όλων σχεδόν των προϊόντων τους, τα οποία παράγονται από τους/τις κρατούμενους/ες, με μισθούς πείνας όταν και αν τους καταβάλλονται. Μάλιστα, ο Florentino Perez, διευθύνων σύμβουλος της ACS και πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, κατασκευάζει φυλακές σε διάφορες περιοχές της Ισπανίας και έπειτα εισπράττει ενοίκιο της τάξης του ενός εκατομμυρίου για καθεμιά από αυτές.

Σύμφωνα με την αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση CNT, η εργασία των κρατούμενων στο πλαίσιο αυτών των προγραμμάτων συνεχίζεται κανονικά εν μέσω της πανδημίας, χωρίς να τηρούνται ούτε τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας, την ίδια ώρα που εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά έξω από τα τείχη των φυλακών. Αλλά και μέσα στις ισπανικές φυλακές ήδη ο ιός έχει εισχωρήσει: μια κρατούμενη 76 χρονών πέθανε από τον Covid -19. Μια κρατούμενη που ήδη, σύμφωνα με την ποινική νομοθεσία, έπρεπε να βρίσκεται ελεύθερη με περιοριστικούς όρους λόγω της ηλικίας της. Ακόμη, πολλοί σωφρονιστικοί υπάλληλοι βρέθηκαν θετικοί στον κορονοϊό και περίπου διακόσιοι βρίσκονται σε καραντίνα. Δεδομένης της μαζικότητας και τoυ υπερπληθυσμού των φυλακών, φαίνεται αδύνατον να ανακοπεί η εξάπλωση της επιδημίας. Σε άλλη φυλακή, απομονώθηκε μια ολόκληρη πτέρυγα για να πάνε άτομα που έχουν μολυνθεί από τον ιό, ενώ οι υπόλοιποι παραμένουν κλεισμένοι και απομονωμένοι στα κελιά τους. Στις γυναικείες φυλακές της Βαρκελώνης παρατηρήθηκε το πρώτο κρούσμα, μια γυναίκα που είχε συμπληρώσει σχεδόν την ποινή της, η οποία αποφυλακίστηκε, χωρίς ωστόσο να εξεταστούν οι συγκρατούμενες της με τις οποίες μοιραζόταν το κελί της. Την ίδια ώρα, οι σωφρονιστικοί που είχαν έρθει σε επαφή μαζί της δεν τηρούσαν κανένα μέτρο ασφαλείας για να αποτρέψουν τη διασπορά του ιού στις υπόλοιπες κρατούμενες. Ήδη σε φυλακές της Ισπανίας έχουν ξεσπάσει εξεγέρσεις, ενώ έχουν γίνει και απεργίες πείνας με αίτημα την άμεση αποσυμφόρηση τους.

Σε αυτό τη συνθήκη, οι κρατούμενοι και οι κρατούμενες που συμμετέχουν στα προγράμματα εργασίας, υπό τον εκβιασμό της (όποιας) επιβίωσης είναι δύο φορές καταδικασμένοι/ες, ενώ ταυτόχρονα είναι διπλά εκτεθειμένοι/ες να μολυνθούν από τον κορονοϊό, αφού στο πλαίσιο της παραγωγής τα φορτηγά που μεταφέρουν τα υλικά δεν σταματούν να μπαινοβγαίνουν από τις φυλακές, ενώ κανείς δεν φοράει γάντια και μάσκες. Παράλληλα, ενώ οι ίδιοι εργάζονται χωρίς κανένα μέτρο αυτοπροστασίας συμβαίνει το εξής προκλητικό: στο πλαίσιο αυτών των προγραμμάτων κατασκευάζουν μάσκες και άλλα υγειονομικά προϊόντα, τα οποία βέβαια δεν προορίζονται για το δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά για παραγγελίες άλλων ιδιωτικών εταιρειών. Μια συνολική κατάσταση που στον καιρό της πανδημίας αναπόφευκτα φέρνει στο νου το γνωστό σύνθημα κρεμασμένο στην είσοδο του Νταχάου: ‘Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ’.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Όποια μισεί την αδικία θα γκρεμίζει φυλακές (για την εξέγερση στις γυναικείες φύλακες του Ελαιώνα Θηβών)

Όποια μισεί την αδικία θα γκρεμίζει φυλακές

Βρισκόμαστε εν μέσω μιας ανυπολόγιστης ανθρωπιστικής καταστροφής και πρωτόγνωρης κοινωνικής κρίσης. Μέσω της παγκόσμιας πανδημίας αποδεικνύεται με τον πιο περίτρανο τρόπο η κατάρρευση των αφηγημάτων για πέρασμα σε μια μεταμνημονιακή εποχή που η κρίση αποτελεί παρελθόν. Αποδεικνύεται ότι η μεταμνημονιακή εποχή δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια τεράστια επικοινωνιακή απάτη που καλλιεργήθηκε συστηματικά από την κυβέρνηση του Σύριζα για ψηφοθηρικούς λόγους και υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση της Ν.Δ τεχνηέντως για να καλλιεργήσει στους ψηφοφόρους της ένα κλίμα αλλαγής και αισιοδοξίας με την σημαία της καπιταλιστικής ανάπτυξης να ανεμίζει και το αίτημα για επιστροφή στην κανονικότητα να δεσπόζει επιβλητικά.

Η παγκόσμια πανδημία αποδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μια παρατεταμένη κρίση παγκόσμιου χαρακτήρα με τα σημάδια της να είναι πλέον έκδηλα σε κάθε κοινωνική πτυχή. Από την διάλυση του συστήματος Υγείας και την παρολίγον κοινωνική τραγωδία που θα επέφερε μια ενδεχόμενη έξαρση του covid-19 στην Ελλάδα μέχρι την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, του συνδικαλιστικού κινήματος και την ψήφιση διαρκώς αντικοινωνικών νομοσχεδίων προς όφελος της πλουτοκρατίας και σε βάρος των προλετάριων. Από το παγκόσμιο οικονομικό κραχ που θα επιφέρει έναν νέο γύρο φτωχοποίησης, εξαθλίωσης και αυτοκτονιών για τους από τα κάτω μέχρι τον φόβο των φτωχών και των καταπιεσμένων που γιγαντώνεται στις μητροπόλεις χωρίς ελπίδα και μετατρέπεται σε απελπισία. Είναι δεδομένο ότι το βάρος της πανδημίας και του βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης ήδη το σηκώνουν στις πλάτες τους οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι. Εκείνοι και εκείνες που αποτελούν αναλώσιμη ύλη στα εργοστάσια και τις φυλακές των καπιταλιστών. Που δεν μπορούν να μείνουν σπίτι γιατί ο δρόμος είναι το σπίτι τους. Που είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν για να βγάλουν ο Τσιόδρας και ο Χαρδαλιάς την πολιτική υπεραξία τους πάνω στην ανιδιοτέλεια και την σεμνή υπογραφή της συνεισφοράς τους στην ανθρωπότητα. Εκείνοι και εκείνες που βρίσκονται σε κέντρα κράτησης μεταναστών και βιώνουν εκτός από το καθεστώς εξαίρεσης δικαιωμάτων την βία του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, των εθνικισμών και των πολέμων.

Η παρατεταμένη κρίση του κεφαλαίου οδηγεί νομοτελειακά τόσο στην συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων όσο και στην όξυνση της καταστολής και του ελέγχου. Όμως η υλική καταστολή για να εμφανιστεί ως αναγκαίο κακό και βελούδινη λύση οφείλει να πραγματώνεται μέσα σε ένα περιβάλλον που το μονοπώλιο της ιδεολογικής βίας του συστήματος να είναι σταθερό και μη αμφισβητήσιμο. Μέσα σε ένα τέτοιο ιδεολογικά νοθευμένο περιβάλλον οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κυβέρνησης επιχειρούν να χρεώσουν την κρίση στους “απείθαρχους”. Επιχειρούν να ενοχοποιήσουν τμήματα του λαού διαμορφώνοντας συνθήκες κανιβαλλισμού στην κοινωνία.Επιχειρούν να εξασφαλίσουν συναινέσεις πάνω σε δοκιμασμένα αλλά αποτυχημένα επιχειρήματα του παρελθόντος που δεν κατάφεραν να τιθασεύσουν την κοινωνική οργή. Από το “μαζί τα φάγαμε”την εποχή που η χώρα έμπαινε σε μνημονιακή επιτήρηση μέχρι τους “απείθαρχους” που δεν μένουν σπίτι την εποχή της παγκόσμιας επιδημίας είναι σαφές οτι το σύστημα προετοιμάζεται και ιδεολογικά για την προληπτική αντιεξέγερση. Επιχειρεί να αναπτύξει ένα γενικευμένο κίνημα κοινωνικής εθελοδουλείας και τεχνολογικής εξάρτησης στην κοινωνία που με πρόσχημα την πανδημία θα αυξάνει την υπακοή του στους θεσμούς και θα πειθαρχεί στο σύστημα. Επιχειρεί να κατασκευάσει υπηκόους που χωρίς κριτική σκέψη θα ταυτίζουν τα συμφέροντα τους με εκείνα της αστικής τάξης και του κράτους. Μα πάνω απ όλα επιχειρεί να αφοπλίσει ιδεολογικά το επαναστατικό κίνημα, να ενοχοποιήσει τον λαό και να μετατρέψει την λαϊκή οργή σε γενικευμένη ηττοπάθεια, την γενικευμένη δυσαρέσκεια σε διάχυτη μιζέρια. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους επιχειρούν να φορτώσουν στην κοινωνία τις ευθύνες για τις αποτυχημένες πολιτικές του πολιτικού προσωπικού που οδήγησαν την χώρα σε χρεοκοπία. Γιατί η ιδεολογική μετατόπιση των ευθυνών προηγείται της μεταβίβασης του κόστους του λογαριασμού. Λές και ήταν τα λαικά στρώματα εκείνα που έχτιζαν βίλες με τον Χριστοφοράκο και ξεπλέναν μαύρο χρήμα στα κρυφά ταμία της siemens. Λες και η κοινωνία ήταν εκείνη που τζογάρε στο χρηματιστήριο την υγεία και δολοφόνησε στις 2 Απρίλη τον “άτυχο” εργάτη που μολύνθηκε από τον κορωνοιό και πέθανε επειδή ο απείθαρχος καπιταλιστής εργοστασιάρχης παρά τα δύο επιβεβαιωμένα κρούσματα κορωνοιού covid19 στο εργοστάσιο του δεν έκλεισε το εργοστάσιο το οποίο μέχρι και σήμερα παραμένει ανοιχτό.

Το κράτος θωρακίζεται για μια επερχόμενη εξέγερση και μέσω της καταστολής που αναβαθμίζεται τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά αξιοποιώντας την πανδημία μετατρέποντας τα μέτρα κοινωνικής αυτοπροστασίας σε μια γενικευμένη πρόβα πολέμου εναντίων της κοινωνίας. Επιδίδεται σε μια σειρά από αντικοινωνικές συμπεριφορές όπως η καταστολή αστέγων και η επιβολή προστίμων σε αυτούς. Ενώ δεν διστάζει να επιβάλλει αθρόα πρόστιμα στους πολίτες την ίδια στιγμή που ο δείκτης ανεργίας εκτοξεύεται μαζί με το παγκόσμιο ποσοστό της φτώχειας. Οι μπάτσοι τραμπουκίζουν γιατρούς και νοσηλευτές που διαμαρτύρονται στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός για την έλλειψη μέτρων υγιεινής και αυτοπροστασίας ενώ την ίδια στιγμή οι κατασταλτικές δυνάμεις ξυλοκοπούν άγρια μετανάστες απεργούς πείνας στο κέντρο κράτησης της Δράμας. Την ίδια ώρα οι βασανιστές της ομάδας δέλτα μαζί με υπόλοιπες ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας έχουν μετατρέψει την γειτονιά των Εξαρχείων σε αστυνομικό γκέτο επιδιδόμενοι σε ένα κατασταλτικό κρεσέντο αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας με πρόσχημα την πάταξη του ναρκεμπόριου και του παραεμπορίου στην περιοχή.

Μέσα σε αυτή την συγκυρία δεκάδες φυλακισμένες γυναίκες στην φυλακή της Θήβας έβαλαν το σώμα τους οδόφραγμα διαμαρτυρόμενες για τον θάνατο της συγκρατούμενης τους Αζιζέλ Ντεμίρογλου. Η Αζιζέλ έπεσε θύμα της θανατοπολιτικής του υπουργείου δικαιοσύνης που εν μέσω πανδημίας συνεχίζει να μην λαμβάνει μέτρα αποσυμφόρησης και βελτίωσης των συνθηκών ζωής στην φυλακή. Συνεχίζει να στοιβάζει τις κρατούμενες σε θαλάμους και να τους αρνείται το δικαίωμα στη νοσηλεία και την υγεία. Η κατάσταση στη φυλακή γίνεται ολοένα και πιο πιεστική λόγω της δυσκολίας μετάβασης των αρρώστων στα νοσοκομεία καθώς έχει δοθεί οδηγία να μην στέλνουν κανένα περιστατικό πέραν των πολύ σοβαρών. Με αυτόν τον τρόπο οι κρατούμενες κινδυνεύουν κάθε μέρα να πεθάνουν από άλλα προβλήματα υγείας.

Ο θάνατος της Αζιζέλ πυροδότησε μια πρωτόγνωρη εξέγερση στις γυναικείες φυλακές η οποία γενικέυτηκε σχεδόν σε όλες τις πτέρυγες. Οι εξεγερμένες έβαλαν φωτιά σε στρώματα και ρούχα ενώ προκάλεσαν και φθορές μέσα στην φυλακή. Μέσα σε λίγη ώρα κατέφτασαν οι πρώτες δυνάμεις των ΜΑΤ οι οποίες αφού έπνιξαν τις κρατούμενες στα χημικά επιδόθηκαν σε άγριους ξυλοδαρμούς γυναικών ενώ δεν παρέλειψαν να βασανίσουν ορισμένες από αυτές καταστέλλοντας την εξέγερση.

Οι κοινωνικές κρατούμενες συνέχισαν την δυναμική διαμαρτυρία αποφασίζοντας να κρατήσουν μέχρι τις 23:00 ανοιχτά τα κελιά τους. Γεγονός που προκάλεσε την εκ νέου δολοφονική επιδρομή των ΜΑΤ που δεν δίστασαν να ξυλοκοπήσουν ακόμα και κρατούμενη με επιληψία χτυπώντας την στο κεφάλι.

Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν άμεση. Μέσω της γεν.γραμματέας εγκληματικής πολιτικής Σ.Νικολάου αρνήθηκε σαν γεγονός την εισβολή των ΜΑΤ στην φυλακή ενώ δεν δίστασε να υποβαθμίσει την έκταση της εξέγερσης και να μειώσει την συμμετοχικότητα. Προέβη σε ψευδείς και προκλητικές δηλώσεις γύρω από τις συνθήκες κράτησης των κρατουμένων ενώ προέτρεξε να βγάλει το δικό της πόρισμα για τα αίτια θανάτου της Αζιζέλ προτού να έχει προηγηθεί η επίσημη ιατροδικαστική εξέταση.

Τα ΜΜΕ αποσιώπησαν την εξέγερση και την καταστολή της αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά τον ρόλο που έχουν στην κοινωνία ως εντολοδόχα μέσα των εφοπλιστών και των βιομηχάνων που τα διοικούν και τα ελέγχουν. Η εξέγερση πέρασε στα ψιλά κάτι που αποτέλεσε επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη προκειμένου να μην διαταραχθεί η κανονικότητα της καραντίνας. Με τον ίδιο τρόπο τα ΜΜΕ αποσιώπησαν ή πέρασαν στα ψιλά τις εκδικητικές  μεταγωγές των αναρχικών, μελών του Επαναστατικού Αγώνα Π. Ρούπα (στις 21/03) και Ν. Μαζιώτη (στις 24/03).

Οι γυναίκες της Θήβας με κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης “είμαστε κρατούμενες και όχι θανατοποινίτισσες” επέλεξαν να δείξουν τον δρόμο της αντίστασης θυσιάζοντας μπροστά στο δίκαιο του αγώνα τους την ελευθερία τους.

Δεν άφησαν να καταγραφεί ένας ακόμα θάνατος στη φυλακή ως μια απλή στατιστική και δεν συνήθισαν τον θάνατο που τους περιβάλλει. Αποτελούν παράδειγμα αγωνιστικότητας στην εποχή μας και αποδεικνύουν με την στάση τους ότι ο αγώνας για να είναι ριζοσπαστικός οφείλει να διεξάγεται σύμφωνα με τον αξιακό κώδικα των αγωνιστών και να μην οριοθετείται μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και του προσωπικού κόστους που μπορεί να επιφέρει. Οι εξεγερμένες κράτησαν ψηλά την σημαία της αντίστασης στερούμενες το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας αφού είναι βέβαιο ότι οι πειθαρχικές διώξεις και τα δικαστήρια θα επιμηκύνουν την παραμονή τους στις φυλακές.

Αλληλεγγύη στις εξεγερμένες κρατούμενες.

Καμία δίωξη! Καμία νέα τιμωρία!

Αλληλεγγύη στον δίκαιο αγώνα τους.

Εξέγερση σημαίνει αξιοπρέπεια.

Σήμερα εσείς για εμάς αύριο εμείς για εσάς.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Ενημέρωση από τη συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης (Δευτέρα 13/04)

Το μεσημέρι της Δευτέρας 13 Απριλίου πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της Ταξικής Αντεπίθεσης (Αραχώβης 42), η καθιερωμένη, κάθε Δευτέρα, συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για τη στήριξη δομών και συνάνθρωπων μας που πλήττονται λόγω της πανδημίας. Η ανταπόκριση συντροφων/ισσών, φίλων αλλά και γειτόνων, υπήρξε μεγάλη και τα προϊόντα που συλλέχτηκαν διατέθηκαν στο «Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας» στον Πειραιά όπου φιλοξένει 82 κορίτσια από 6 έως 18 ετών.

Παράλληλα μαζεύτηκαν χρήματα για την ενίσχυση του «Ταμείου Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές».

Η συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης συνεχίζεται και το απόγευμα από τις 18.00 μέχρι τις 20.00 για τη στήριξη οικογενειών προσφύγων που μένουν στο camp του Ελαιώνα.

Η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη θα νικήσει

Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα Αναρχικών & Κομμουνιστών)

ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΡΟΦΙΜΩΝ ΚΑΙ ΕΙΔΩΝ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ (ΑΡΑΧΩΒΗΣ 42) ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ

Τη Δευτέρα 13 Απρίλη

-Από τις 11:30 μέχρι τις 14:00 μαζεύουμε είδη πρώτης ανάγκης για το Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας που φιλοξενεί κορίτσια ηλικίας 6 με 16 ετών.

Λίστα με τα είδη που χρειάζονται: μπάρες δημητριακών, δημητριακά, σοκοφρέτες, μέλι, συσκευασμένα αεροστεγώς αλλαντικά και τυριά (ζαμπόν, σαλάμι,πάριζακι…), λάδι, ψωμί του τοστ, φρυγανιές, γάλα μακράς διάρκειας, ρύζι, pummaro, καθαριστικά προϊόντα γενικής χρήσης (χαρτί κουζίνας, χαρτί υγείας, χλωρίνη..), είδη προσωπικής περιποίησης (σαπούνια, μαντιλάκια κλπ)

-Από τις 18:00 μέχρι 20:00 μαζεύουμε είδη πρώτης ανάγκης για οικογένειες στο camp του Ελαιώνα.

Λίστα με τα είδη που χρειάζονται: Κρεμμύδια, πατάτες, λάδι, ντομάτες, σάλτσα, αυγά, ρύζι, φακές, φασόλια, γάλα, αλάτι, ζάχαρη, φακελάκια τσάι, φρυγανιές και για τα παιδιά: μπισκότα, σοκολάτες, κρέμες, μαρμελάδα, chips. Καθώς και: μωρομάντηλα, σαπούνι, χαρτί υγείας, οδοντόκρεμα, απορρυπαντικό για ρούχα (πλυντηρίου και για πλυσιμο στοχερι), υγρό πιάτων και ενυδατική κρέμα για παιδιά.

– Στο χώρο υπάρχει και κουτί ενίσχυσης του Ταμείου Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Ταξική Αντεπίθεση(ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών)

Παρεμβάσεις αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στη δημόσια υγεία (7 Απριλίου)

Στο πλαίσιο της πανελλαδικής ημέρας αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στη δημόσια υγεία στις 7 Απριλίου η Ταξική Αντεπίθεση προχώρησε σε σειρά παρεμβάσεων με τρικάκια, αναρτήσεις πανό, συμμετοχή στις συγκεντρώσεις των εργαζομένων και αναγραφή συνθημάτων στα παρακάτω νοσοκομεία: Κωνσταντοπούλειο Γενικό Νοσοκομείο Νέας Ιωνίας, Γενικό Λαϊκό Νοσοκομείο (στο οποίο γράφτηκαν συνθήματα ενάντια στην απόπειρα φίμωσης που προσπαθεί να επιβάλει η διοίκηση), Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας – Πειραιά, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αττικόν, Σισμανόγλειο και ΚΑΤ.

Στις μέρες της πανδημίας και της στρατιωτικής της διαχείρισης, όσο αναγκαίος κι αν είναι ο περιορισμός των κινήσεων για την προστασία της δημόσιας υγείας, άλλο τόσο αναγκαία είναι η δημόσια δράση και παρέμβαση, για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας και της κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης. Προτεραιότητα του κεφαλαίου και του κράτους του, αντίθετα με τα όσα δηλώνουν οι κυβερνητικοί λακέδες, δεν είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής, αλλά η εξασφάλιση των κερδών και η θωράκιση της καπιταλιστικής οικονομίας εν όψει της επερχόμενης ύφεσης. Αυτό δείχνουν άλλωστε τα αντεργατικά μέτρα που ετοιμάζει η κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που αρνείται πεισματικά να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας με προσλήψεις, εξοπλισμό και επίταξη ιδιωτικών κλινικών.

Εμείς από τη μεριά μας, παραμένουμε πεπεισμένοι ότι “μόνο ο λαός θα σώσει το λαό” από τον κορωνοϊό, αλλά και από τις καταστροφικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Μένουμε ενεργοί/ες, μένουμε αλληλέγγυοι/ες. Δύναμη στους εργαζόμενους της δημόσιας υγείας. Η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη θα νικήσει.

(προηγούμενο συγκεντρωτικό δράσεων εδώ: https://taksiki-antepithesi.espivblogs.net/archives/2183)

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Παρεμβάσεις σε Γενικό Λαϊκό Νοσοκομείο και Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας-Πειραιά

Στις μέρες της πανδημίας και της στρατιωτικής της διαχείρισης, όσο αναγκαίος κι αν είναι ο περιορισμός των κινήσεων για την προστασία της δημόσιας υγείας, άλλο τόσο αναγκαία είναι η δημόσια δράση και παρέμβαση, για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας και της κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης. Προτεραιότητα του κεφαλαίου και του κράτους του, αντίθετα με τα όσα δηλώνουν οι κυβερνητικοί λακέδες, δεν είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής, αλλά η εξασφάλιση των κερδών και η θωράκιση της καπιταλιστικής οικονομίας εν όψει της επερχόμενης ύφεσης. Αυτό δείχνουν άλλωστε τα αντεργατικά μέτρα που ετοιμάζει η κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που αρνείται πεισματικά να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας με προσλήψεις, εξοπλισμό και επίταξη ιδιωτικών κλινικών.

Εμείς από τη μεριά μας, παραμένουμε πεπεισμένοι ότι “μόνο ο λαός θα σώσει το λαό” από τον κορωνοϊό, αλλά και από τις καταστροφικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Σε αυτή τη λογική, προχωρήσαμε σε παρεμβάσεις με πανό, συνθήματα και τρικάκια στο Γενικό Λαϊκό Νοσοκομείο και στο Γ.Ν. Νίκαιας-Πειραιά, εκφράζοντας έτσι την αλληλεγγύη μας στους λειτουργούς της δημόσιας υγείας, στους ανθρώπους της τάξης μας που παλεύουν ενάντια στην πανδημία υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και φιμώνονται και λογοκρίνονται, για να μη χαλάσουν το παραμύθι της “υπεύθυνης ελληνικής κυβέρνησης” που “πήρε νωρίς τα κατάλληλα μέτρα”.

 

Δύναμη στους εργαζόμενους της δημόσιας υγείας.

Η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη θα νικήσει.

 

Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Η αλληλεγγύη δεν θα μπει σε καραντίνα! Παραμένουμε ενεργοί! (συγκεντρωτικό δράσεων)

Η πανδημία του κορονοϊού αναδεικνύει το δολοφονικό χαρακτήρα των πολιτικών που διέλυσαν τη δημόσια υγεία κατά τα προηγούμενα χρόνια. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επιβάλλει το κράτος με αφορμή τον κορονοϊό αναδεικνύει την ανάγκη να παραμείνουμε ενεργοί και αλληλέγγυοι/ες, να στηρίξουμε τους ανθρώπους της τάξης μας και ιδιαίτερα τους/τις εργαζόμενους/ες στη δημόσια υγεία που παλεύουν να σώσουν ζωές, υπό δύσκολες υγειονομικές και εργασιακές συνθήκες.

Όπως γράφαμε σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, “έστω και τώρα, και με γνώμονα την προστασία της δημόσιας υγείας, οφείλουμε να εξετάσουμε τα περιθώρια της αναγκαίας δημόσιας δράσης μέσα σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης”.

Με αυτή τη λογική αυτές τις ημέρες της πανδημίας και της στρατιωτικοποίησης της δημόσιας σφαίρας προχωρήσαμε σε μερικές κινήσεις με σκοπό να μείνουμε ενεργοί και όχι φοβισμένοι μέσα στις υπάρχουσες ασφυκτικές συνθήκες, να σπάσουμε το κρατικό μονοπώλιο του λόγου και να σταθούμε αλληλέγγυοι/ες στους συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται από την επελαύνουσα κρίση. Συγκεκριμένα:

– Αναρτήσαμε πανό σε ένδειξη αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της δημόσιας υγείας σε διάφορα νοσοκομεία της Αθήνας (Σισμανόγλειο, ΚΑΤ, Σωτηρία, Ευαγγελισμός) και σε αλληλεγγύη με τους απεργούς στην Ιταλία (Κατεχάκη)

– Κολλήσαμε αφίσες σε διάφορες περιοχές της Αθήνας (Μελίσσια, Νέος Κόσμος, Νέα Σμύρνη, Καλλιθέα, Κουκάκι, Εξάρχεια, Πετράλωνα, Κυψέλη, Μαρούσι, Χαλάνδρι, Ταύρος). Το περιεχόμενο της αφίσας: «Ποιος θα πληρώσει κι αυτήν την κρίση; Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μιλάει για ατομική ευθύνη απέναντι στον ιό. Αυτοί που διέλυσαν τα δημόσια νοσοκομεία και τζόγαραν στα χρηματιστήρια την υγεία, αυτοί που ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία και καταλήστευσαν τα δημόσια ταμεία, αυτοί που ρίχνουν δις στο ΝΑΤΟ είναι οι μόνοι υπεύθυνοι. Τον λογαριασμό να τον πληρώσουν το κράτος και τα αφεντικά. Καμιά απόλυση εργαζομένου πουθενά. Άρνηση πληρωμών σε ενοίκια και ΔΕΚΟ. Προσλήψεις εργαζομένων στο δημόσιο σύστημα υγείας, ενίσχυση του τεχνικού εξοπλισμού. Αποσυμφόρηση των φυλακών και κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών. Η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη θα νικήσει».

– Συλλέγουμε κάθε Δευτέρα στα γραφεία της Ταξικής Αντεπίθεσης είδη πρώτης ανάγκης και τρόφιμα για συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται από την κρίση. Τη Δευτέρα 30 Μαρτίου με την πολύτιμη συνεισφορά δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών αλλά και κόσμο από την γειτονία συλλέξαμε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης και τα προσφέραμε στην Κατάληψη Στέγης Προσφύγων/Μεταναστών Νοταρά 26.

– Την Τρίτη 7 Απριλίου στηρίζουμε και συμμετέχουμε στην πανελλαδική ημέρα δράσης για την υγεία, σε αλληλεγγύη με τους εργαζόμενους στη δημόσια υγεία.

«Ως κοινωνικά-πολιτικά υποκείμενα έχουμε την υποχρέωση να λαμβάνουμε μέτρα υγειονομικής προστασίας χωρίς όμως να ταυτιζόμαστε με τις κρατικές επιταγές. Και δεν θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε ποτέ και με κανέναν τρόπο. Γιατί το κράτος, ως εγκληματικός-αντικοινωνικός μηχανισμός, δίνει υγειονομικές-κατασταλτικές εντολές για να μετατοπίσει την ευθύνη της εξάπλωσης του ιού προς την κοινωνία και να απαλλαγεί από την πολιτική ευθύνη της ανυπαρξίας του δημόσιου συστήματος υγείας που το ίδιο διέλυσε. Γιατί το κράτος και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του, προβάλουν εντέχνως την “ατομική ευθύνη” και τις κοινωνικές συναθροίσεις ως βασικές αιτίες εξάπλωσης του ιού, και όχι την υποχρηματοδότηση, την υποστελέχωση και το κλείσιμο νοσοκομείων, όχι την έλλειψη αναλώσιμων,φαρμάκων και λειτουργικών Μονάδων Εντατικής Θεραπείας.

Αντίθετα, εμείς λαμβάνουμε μέτρα όχι για να απαλλαγούμε από τις ευθύνες μας αλλά για να τις σηκώσουμε στις πλάτες μας. Γιατί έτσι κι αλλιώς, στις δικές μας πλάτες στοιβάζονται όλοι οι εκβιασμοί αλλά και οι ευθύνες της περιόδου που διανύουμε. Σε εμάς τους εργαζόμενους που μέσα στις πλέον αντίξοες (εργασιακές, υγειονομικές και οικονομικές) συνθήκες υπηρετούμε τη κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη προσφέροντας επάρκεια φαρμάκων, τρόφιμων και νοσηλείας. Σε εμάς τους αναγκαστικά αδειούχους που καλούνται να ζήσουν με έκτακτα επιδόματα μη γνωρίζοντας εάν και πότε θα ξαναγυρίσουμε στις δουλείες μας, σε εμάς τους άνεργους ή τους “μαύρους” που δεν θα λάβουμε καμία πρόνοια, σε εμάς τους κρατούμενους στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που θα αφεθούμε στη μοίρα μας, και ως πλεονάζων και μη παραγωγικός πληθυσμός εν καιρώ πολέμου, θα νοσήσουμε και θα πεθάνουμε αβοήθητοι.

Μιλάνε και μιλάμε για πόλεμο. Και είναι αλήθεια. Γιατί όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας μόνο έτσι περιγράφονται. Από την μεγάλη εικόνα και την διαφαινόμενη έναρξη ενός Γ΄ παγκοσμίου πολέμου, μέχρι τα χαρακώματα της καθημερινής ζωής. Από τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας που θα καταγραφούν ως “θύματα πολέμου’’. Από τις ανατιμήσεις προϊόντων, μέχρι την αισχροκέρδεια και τον μαυραγοριτισμό. Από τα άδεια ράφια των σούπερμάρκετ μέχρι την αποθήκευση τροφής. Από την “επιστράτευση’’ κάποιων εργαζομένων για τη μείωση των ζημιών της εργοδοσίας μέχρι τις απολύσεις άλλων. Από τον εξαναγκασμό της δουλειάς χωρίς τη στοιχειώδη υγειονομική πρόληψη μέχρι τις υπερωρίες έκτακτης ανάγκης. Από την επίταξη νοσοκομείων και ιατροφαρμακευτικού εξοπλισμού μέχρι την ανεπάρκεια νοσηλευτικού προσωπικού και τη μετατροπή των νοσοκομείων σε θαλάμους στοιβαγμένων “τραυματιών πολέμου” σε ράντζα. Από την απαγόρευση συναθροίσεων, μέχρι την φοβία να επικοινωνήσουμε και να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον. Όλα συνηγορούν σε μια εμπόλεμη συνθήκη».

(απόσπασμα από την ανακοίνωση της Ταξικής Αντεπίθεσης, “Η πανδημία ωςσύμπτωμα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης του συστήματος”: https://taksiki-antepithesi.espivblogs.net/archives/2148

βλ. επίσης: Πολλά F16, λίγες ΜΕΘ… https://taksiki-antepithesi.espivblogs.net/archives/2158

O κόσμος που γνωρίζαμε αλλάζει, ο κόσμος που αντέχαμε τελειώνει, συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, κάθε Δευτέρα, 12:00–14:00, στα γραφεία της Ταξικής Αντεπίθεσης, Αραχώβης 42: https://taksiki-antepithesi.espivblogs.net/archives/2160

Για τη δημιουργία σελίδας αντιπληροφόρησης σχετικά με την πανδημία και τις επιπτώσεις της στην τρέχουσα συγκυρία: https://taksiki-antepithesi.espivblogs.net/archives/2165

Για τη στήριξη του Ταμείου Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών: https://taksiki-antepithesi.espivblogs.net/archives/2174

7 Απρίλη: ημέρα πανελλαδικής δράσης για την υγεία. Δύναμη στους εργαζόμενους της δημόσιας υγείας: https://taksiki-antepithesi.espivblogs.net/archives/2180)

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

7 ΑΠΡΙΛΗ ΗΜΕΡΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ. ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ

Η κυβέρνηση, συνεχίζοντας επάξια το έργο των προκατόχων της, δεν δίνει δεκάρα για το σύστημα υγείας, ενώ την ίδια στιγμή δίνει γη και ύδωρ στη ντόπια ολιγαρχία. Ενώ η πανδημία του κορωνοϊού ανέδειξε με το πιο ωμό τρόπο τις χρόνιες ανεπάρκειες του συστήματος υγείας σε προσωπικό και εξοπλισμό, η κυβέρνηση έτρεξε να δώσει 11.000.000 € στους καναλάρχες για διαφημιστικές καμπάνιες, 30.000.000 € στους μεγαλεμπόρους της υγείας, 180.000.000 € στους μεγαλοϊδιοκτήτες των κέντρων κατάρτισης. Αντί να υπάρξει άμεση ενίσχυση του συστήματος υγείας με γιατρούς, νοσηλευτές, διοικητικούς υπαλλήλους, όλο το απαιτούμενο προσωπικό και τον αναγκαίο υλικοτεχνικό εξοπλισμό, η κυβέρνηση επέλεξε να στηρίξει την παρασιτική ολιγαρχία αυτού του τόπου, η οποία υποκριτικά θυμήθηκε τη «φιλανθρωπία», ενώ όλα αυτά χρόνια αυξάνει τα πλούτη της, καταληστεύοντας τα λαϊκά στρώματα.

Γιατί σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος γνωρίζει ότι είναι ο μόνος υπεύθυνος για την διάλυση του συστήματος υγείας, καθώς όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις διέλυσαν το σύστημα υγείας, δίνοντας λεφτά για το ληστρικό χρέος και τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Για το λόγο αυτό, με την αγαστή συνεργασία των μέσων μαζικής εξαπάτησης επενδύουν στην ατομική ευθύνη, προσπαθώντας να πείσουν την κοινωνία ότι εκείνη θα είναι υπεύθυνη σε περίπτωση μίας υγειονομικής καταστροφής. Γιατί με αφορμή την πανδημία επιχειρούν να δικαιολογήσουν τον στρατό στους δρόμους, ενισχύουν τις κατασταλτικές δυνάμεις, περιστέλλουν δημοκρατικά δικαιώματα.

Διότι, όταν σε συνθήκες όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης μιλάνε για «ασύμμετρη απειλή» και «αόρατο εχθρό», στην πραγματικότητα στοχεύουν τον εργαζόμενο λαό και τη μαχόμενη νεολαία, που αντιστέκονται στη βαρβαρότητα του συστήματος. Γιατί όσο κι αν είναι αναγκαία τα ατομικά μέσα προστασίας πολύ περισσότερο αναγκαίο είναι ν΄ αναλάβουν τις ευθύνες τους το κράτος και οι καπιταλιστές, που μετέτρεψαν την υγεία, ένα αναγκαίο κοινωνικό αγαθό για τον άνθρωπο σε εμπόρευμα, θυσιάζοντας το στην αγοραία λογική του ιού του κέρδους.

Ποιοι είναι, όμως αυτοί οι οποίοι στέκονται στην πρώτη την γραμμή, για να σωθεί ο λαός; Είναι οι γιατροί, οι νοσηλευτές και όλοι οι εργαζόμενοι της δημόσιας υγείας, οι οποίοι κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και με ανεπαρκή μέσα, καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, έτσι ώστε να μπορέσει το υποστελεχωμένο σύστημα υγείας ν΄ αντιμετωπίσει την πανδημία. Είναι αυτοί, που οι πολιτικές των μνημονίων, της ευρωσυμμορίας, των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου τους έστελναν στην ανεργία και στη μετανάστευση. Είναι αυτοί, που στηρίζουν το σύστημα υγείας, το οποίο όλες οι κυβερνήσεις και το αστικό πολιτικό προσωπικό οδηγούσαν στην ιδιωτικοποίηση, ικανοποιώντας τις ορέξεις των αρπακτικών του κεφαλαίου.

Γιατί, ενώ οι εργαζόμενοι της υγείας σώζουν τον λαό, η ολιγαρχία ήδη ετοιμάζεται να τσακίσει μια γα πάντα τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Γιατί, ενώ οι εργαζόμενοι παράγουν τον πλούτο αυτής της κοινωνίας, η ολιγαρχία ετοιμάζεται με νέα μνημόνια να ξεζουμίσει τον εργαζόμενο λαό σε αυτές τις στιγμές της βαθιάς κρίσης και σήψης του συστήματος. Γιατί, ενώ η εργοδοτική αυθαιρεσία και η κρατική τρομοκρατία εντείνονται με απολύσεις, μειώσεις μισθών, επιδόματα-ψίχουλα, χτύπημα συνδικαλιστικών ελευθεριών, είναι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι μπαίνουν στην πρώτη την γραμμή στα εργοστάσια, στα super markets και θυσιάζονται για τη σωτηρία της κοινωνίας από την πανδημία. Γιατί σε αυτές τις στιγμές της υγειονομικής καταστροφής και της κοινωνικής λεηλασίας όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι, ο καθένας από το δικό του μετερίζι αποδεικνύουν ότι είναι οι μόνοι, οι οποίοι μπορούν να δείξουν το δρόμο για τη σωτηρία του λαού και την κοινωνική απελευθέρωση.

Γι αυτό στηρίζουμε το κάλεσμα της 7ης Απριλίου για Πανελλαδική Ημέρα δράσης για την Υγεία, απαιτώντας:

· Άμεση στελέχωση του συστήματος υγείας με μαζικές προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών και διοικητικού προσωπικού.

· Άνοιγμα όλων των κλινικών ΜΕΘ και ΜΑΘ και προμήθεια όλου του αναγκαίου εξοπλισμού (αναπνευστήρες κλπ)

· ΤΩΡΑ μέτρα προστασίας για το προσωπικό των νοσοκομείων και τους ασθενείς (μάσκες, αντισηπτικά κτλ)

· Άμεση επίταξη χωρίς αποζημίωση όλων των δομών και του προσωπικού της ιδιωτικής υγείας, για να σωθεί η κοινωνία.

· Μαζικά διαγνωστικά τεστ για τον έγκαιρο και αποτελεσματικό εντοπισμό των κρουσμάτων, δωρεάν περίθαλψη, ιατρικές εξετάσεις και χορήγηση των απαραίτητων υλικών προφύλαξης (αντισηπτικά, μάσκες κτλ) για όλο τον λαό.

· Άμεση και ειδική μέριμνα για τις ευπαθείς ομάδες, τους ηλικιωμένους, τους φτωχούς, τους ανέργους, τους άστεγους, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους φυλακισμένους.

· Να μην μπουν σε καραντίνα τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, η συνδικαλιστικά δράση, οι δημοκρατικές κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού.

Σε καραντίνα να μπει η εργοδοτική αυθαιρεσία και η κρατική αναλγησία.

· Να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση. Να πληρώσουν το κράτος και οι καπιταλιστές.

ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ

Η αλληλεγγύη δεν θα μπει σε καραντίνα! Παραμένουμε ενεργοί, παίρνοντας ταυτόχρονα όλα τα μέτρα προφύλαξης και κοινωνικής υπευθυνότητας! Η αλληλεγγύη θα νικήσει!

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Υ.Γ. Δευτέρα 6 Απρίλη και κάθε Δευτέρα από τις 12:00 μέχρι τις 14:00 στα γραφεία της Ταξικής Αντεπίθεσης στα Εξάρχεια (Αραχώβης 42) μαζεύουμε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης: λάδι, ρύζι, όσπρια, μακαρόνια, τοματοπολτούς, φακές, ζάχαρη, αλεύρι, γάλα μακράς διάρκειας και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Επίσης, θα υπάρχει κουτί για την ενίσχυση του Ταμείου Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών. 

ΕΠΕΣΕ ΜΑΡΤΥΡΑΣ Η ΑΠΕΡΓΟΣ ΠΕΙΝΑΣ, ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ GRUP YORUM, ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ, HELİN BÖLEK.

Κοιμήσου, κόκκινη αδελφή της Επανάστασης.Μην πικραίνεσαι που ’ναι τα μάτια μας λιγάκι κόκκινα.Δεν είναι από το κλάμα,μα απ’ την οργή κι απ’ την αγρύπνια,απ’ την αγρύπνια στο πρώτο χαράκωμα,εκεί πού στάθηκες πάντα,εκεί πού έπεσες. Κοιμήσου ήσυχα, συντρόφισσα. (Γ.Ρίτσος ποίημα για την Ηλέκτρα Αποστόλου)

Σήμερα, 3/4/2020, το πρωί, πέθανε, η συντρόφισσα Helin Bölek , απεργός πείνας, μέλος του μουσικού επαναστατικού συγκροτήματος Grup Yorum, μέσα στο σπίτι της Αντίστασης, στην Αρμουτλού. H συντρόφισσα μας έπεσε μάρτυρας, στα 28 της χρόνια, τη 288η μέρα απεργίας, αντιστεκόμενη στο φασιστικό καθεστώς του ΑΚΡ, στην καταπίεση και τη φίμωση που αυτό επιβάλλει στους αγωνιστές και τους λαούς της Τουρκίας. Έπεσε μάρτυρας αγωνιζόμενη για τα δίκαια αιτήματα της απεργίας πείνας του Grup Yorum , για να αρθεί η απαγόρευση των συναυλιών τους, για να σταματήσουν οι συνεχόμενες επιθέσεις στο πολιτιστικό τους κέντρο Idil, για να αφαιρεθούν από τη λίστα επικύρηξης, της τούρκικης “αντι”τρομοκρατικής, τα μέλη του συγκροτήματος, για να σταματήσουν οι διώξεις εις βάρος τους και να αποφυλακιστούν όλα τα μέλη του συγκροτήματος.‘Επεσε μάρτυρας για να μπορούν να παίζουν τα τραγούδια τους, σε δημόσιους χώρους χωρίς να συλλαμβάνονται και να βασανίζονται.

Σάρκα από τη σάρκα των λαϊκών και ταξικών αγώνων στην Τουρκία, η φωνή της είναι η φωνή των καταπιεσμένων, των εργαζομένων, της νεολαίας, των ξεριζωμένων, των μεταναστών, των πολιτικών κρατουμένων, των αγωνιστών, των αντιιμπεριαλιστών, των διεθνιστών και των ανταρτών ανα τον κόσμο. Γι’ αυτό και δε θα μπορέσουν όσο και να το θέλουν οι δολοφόνοι της, να σιωπήσουν τη φωνή της και τη φωνή του Grup Yorum. Γιατί εδώ και 4 δεκατίες, παρά τις επιθέσεις, την καταστολή τις φυλακές και τα βασανιστήρια, δεν καταφέρανε να το σταματήσουν. Γιατί το Grup Yorum, πηγάζει από το λαό, τον διαπεδαγωγεί και τον παροτρύνει σε αγώνα. Αυτή η αδιάρρηκτη σχέση είναι που μετατρέπει τα τραγούδια τους σε ύμνο των αντιστεκόμενων, σε μουσική υπόκρουση των απεργιών, των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων και εν τέλει σε ζωντανή αφήγηση των αγώνων του εργαζόμενου λαού και των θυσιών του. Η φωνή της θα συνεχίσει να υπάρχει ανάμεσά μας, οδηγός στις καλές και δύσκολες στιγμές του αγώνα. Γιατί η συντρόφισσα Helin Bölek, έδωσε τη ζωή της, για την ελευθερία της έκφρασης εναντιώμενη στο φασισμό, την ιμπεριαλιστική και ταξική εκμετάλλευση. Πάλεψε με πίστη και υπομονή, με απόλυτη ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση για την οικοδόμηση του νέου κόσμου και του νέου ανθρώπου…Και έτσι θα καταγραφεί στην ιστορία…

 

ΩΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΔΟΣΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ…

ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. 

HELİN BÖLEK ΑΘΑNATH!

 HELİN BÖLEK ÖLÜMSÜZDÜR!

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ İBRAHİM GÖKÇEK, ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ 291Η ΜΕΡΑ.

 

Λαϊκό Μέτωπο Τουρκίας

Αντιϊμπεριαλιστικό Μέτωπο (τομέας Ελλάδας)