ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Παρασκευή 5 Μαΐου στις 19:00 στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44: «Γειά σας και Καλή Αντάμωση ως Νικητές!»

post image

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ 

Παρασκευή 5 Μαΐου στις 19:00 στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44

– Προβολή ντοκιμαντέρ: «Γειά σας και Καλή Αντάμωση ως Νικητές!». Ο Ηλίας Μεταλλίδης, λοχαγός του Δημοκρατικού Στρατού, εξιστορεί τα γεγονότα και τις σημαντικότερες μάχες του Εμφυλίου (Φλώρινα, Πατώματα, Λέσιτς κ.ά.) στις οποίες έλαβε μέρος.

– Συζήτηση με τη συμμετοχή του δημιουργού του ντοκιμαντέρ Νίκο Νούλα για την παρακαταθήκη του αγώνα του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Από τις 17 Απριλίου περισσότεροι από 1500 Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται σε απεργία πείνας στις φυλακές του Ισραήλ, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες κράτησης. Η απεργία πείνας ξεκίνησε με πρωτοβουλία του φυλακισμένου από το 2002 ηγετικού στελέχους της Φατάχ, Μαρουάν Μπαργούντι ,καταδικασμένου σε πέντε φορές ισόβια για «τρομοκρατία» και εκτελέσεις αξιωματούχων Ισραηλινών στη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, το 2000, της οποίας υπήρξε πρωτεργάτης. Στη συνέχεια, έλαβαν την απόφαση να συμμετάσχιυν στην απεργία πείνας το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελεύθερωση της Παλαιστίνης,η Χαμάς και η ισλαμική Τζιχάντ.

Περισσότεροι από 6.500 Παλαιστίνιοι, μεταξύ των οποίων 57 γυναίκες, 300 ανήλικοι, 800 που χρήζουν άμεσης ιατρικής φροντίδας και 18 δημοσιογράφοι, είναι αυτή τη στιγμή φυλακισμένοι από το Ισραήλ. Περίπου 500 απ’ αυτούς κρατούνται βάσει του εξωδικαστικού συστήματος της διοικητικής κράτησης το οποίο επιτρέπει φυλάκιση χωρίς δίκη και χωρίς απαγγελία κατηγοριών, με αποτέλεσμα οι σιωνιστές να συνεχίζουν να εφαρμόζουν μία πολιτική απαρτχάιντ σε βάρος του δοκιμαζόμενου παλαιστινιακού λαού. Εκτός αυτών, 13 Παλαιστίνιοι βουλευτές βρίσκονται στα μπουντρούμια του κράτους –τρομοκράτη Ισραήλ.

Κεντρικά αιτήματα των Παλαιστινίων κρατουμένων είναι η βελτίωση των απάνθρωπων συνθηκών κράτησής τους: να τερματιστούν, η στέρηση βασικών τους δικαιωμάτων, όπως είναι οι επισκέψεις, αλλά συχνά ακόμη και η στοιχειώδης επικοινωνία με την οικογένειά τους ή ακόμη και τους συνηγόρους τους τα βασανιστήρια, η κράτηση παιδιών, η ανυπαρξία ιατρικής φροντίδας, η πρακτική της διαρκούς απομόνωσης, η εξευτελιστική και απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντί τους. Χαρακτηριστικά, οι σιωνιστές χλευάζουν τον απεργό πείνας Μπαργούντι και ψήνουν προκλητικά και ανερυθρίαστα μπάρμπεκιου έξω από τις φυλακές των απεργών πείνας! Επίσης, ζητούν να τοποθετηθούν δημόσια τηλέφωνα στις φυλακές, κλιματισμός και τηλεοράσεις, να γίνει σεβαστό το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση και να λάβει τέλος η αδιανόητη πρακτική της «διοικητικής κράτησης», της κράτησης δηλαδή ενός συλληφθέντα χωρίς απαγγελία κατηγορίας επ’ αόριστον κάτι που σημαίνει ότι δεν έχει καμία επαφή ούτε με συνήγορο, ούτε με την οικογένειά του.

Απέναντι στους ανυπότακτους Παλαιστίνιους, οι οποίοι με μετερίζι το ίδιο τους το σώμα και διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή αγωνίζονται για τα στοιχειώδη δικαιώματα τους, οι μακελάρηδες σιωνιστές φαίνεται ότι θα κρατήσουν αμείλικτη στάση δίχως καμία διάθεση διαπραγμάτευσης, καθώς, όπως δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού ο ισραηλινός υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας Γκιλάντ Ερντάν, «Πρόκειται για έγκλειστους τρομοκράτες και δολοφόνους, οι οποίοι λαμβάνουν αυτό που τους αξίζει και δεν έχουμε λόγο να διαπραγματευτούμε μαζί τους». Μάλιστα, ο ίδιος διέταξε την κατασκευή ενός πρόχειρου στρατιωτικού νοσοκομείου, προκειμένου να μεταφέρονται εκεί οι Παλαιστίνιοι απεργοί πείνας για την επιβολή αναγκαστικής σίτισης, πρακτική την οποία αρνούνται να εφαρμόσουν με βάση την ιατρική δεοντολογία-ο ΟΗΕ την χαρακτηρίζει βασανιστήριο- οι γιατροί των πολιτικών νοσοκομείων. Παράλληλα, εκπρόσωπος της Ισραηλινής Υπηρεσίας Φυλακών άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο βίαιης επέμβασης στα κελιά για τον τερματισμό της απεργίας πείνας, ενώ ήδη οι διαδηλώσεις συμπαράστασης στους απεργούς πείνας στη Δυτική Όχθη δέχονται άγρια καταστολή.

Την ίδια στιγμή όπου το κράτος – τρομοκράτη του Ισραήλ εφαρμόζει μία πολιτική γενοκτονίας, διαπράττοντας δολοφονικές ενέργειες σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, το ελληνικό κράτος και η αστική τάξη του αποβλέπουν στην ενίσχυση των διμερών σχέσεων Ελλάδας-Ισραήλ σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να ξεχάσει τις δηλώσεις του πρωθυπουργού της «αριστεράς» του κεφαλαίου Αλ.Τσίπρα, όταν έγραφε στο βιβλίο επισκεπτών του ακροδεξιού ισραηλινού προέδρου Νετανιάχου «Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντώ τις εξοχότητές σας», αναγνωρίζοντας εμμέσως την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ; Κίνηση, την οποία ούτε οι «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» Χένρι Κίσινγκερ και Ρίτσαρντ Νίξον δεν είχαν τολμήσει. Ταυτόχρονα, η ντόπια παρασιτική αστική τάξη αναβαθμίζει τις οικονομικές σχέσεις με το Ισραήλ στον ενεργειακό τομέα, έχοντας θέσει ως στόχο την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ και τη διαμόρφωση της χώρας ως σημαντικού ενεργειακού κόμβου για τη μεταφορά φυσικού αερίου και τον ενεργειακό ανεφοδιασμό της ΕΕ. Εξάλλου, ο ελληνικός στρατός συμμετέχει σε πληθώρα στρατιωτικών ασκήσεων με το Ισραήλ, ενώ η Ελλάδα επί συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο, εκτός από τις ΗΠΑ, που έχει υπογράψει με το Ισραήλ τη συμφωνία (Status of Forces Agreement), η οποία ρυθμίζει το καθεστώς που διέπει τη διαμονή στις δύο χώρες στρατιωτικού προσωπικού κατά τη διάρκεια μετακίνησής του στο πλαίσιο στρατιωτικών ασκήσεων και συνεργασιών.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας επάξια με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις την κοινωνική λεηλασία, ως υπεύθυνη για το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, την υπογραφή του τρίτου και, όπως προκύπτει από τις εξελίξεις κατά τη διάρκεια της β αξιολόγησης, τέταρτου μνημονίου, την εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού, δεν διστάζει να ενισχύσει τις σχέσεις του ελληνικού κράτους με το κράτος των σιωνιστών. Ένα κράτος-δολοφόνο, το οποίο βομβαρδίζει τους Παλαιστίνιους, κατέχει τα εδάφη της Παλαοστίνης, έχει οδηγήσει στην προσφυγιά και τον θάνατο εκατομμύρια Παλαιστίνιους. Ένα κράτος, το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο σύμμαχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Μ. Ανατολή, ασκώντας και το ίδιο επεκτατική πολιτική. Ένας κράτος, το οποίο σιγοντάρει την ενίσχυση του εκτρώματος του ISIS.

Από τη μνημονιακή Ελλάδα εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Γιατί η ηρωϊκή αντίσταση στα εδάφη της Παλαιστίνης και η επαναστατική παράδοση που κυοφορεί η Ιντιφάντα είναι για όλους τους καταπιεσμένους λαούς φανός ελπίδας. Γιατί οι ιστορικές θυσίες αυτού του λαού νοηματοδοτούν πάντα τα οράματα των αναρχικών και των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται. Γιατί τέτοια αγωνιστικότητα, τόλμη, αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και αυτοθυσία μόνο ένας λαός, ο οποίος έχει δοκιμαστεί τόσο όσο ο παλαιστινιακός, μπορεί να δείξει. Γιατί, όπως γράφει και ο επαναστάτης Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά,ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος (32 χρόνια αιχμάλωτος στις γαλλικές φυλακές) «Η Αντίσταση συνεχίζεται και σίγουρα θα συνεχιστεί όσο διαρκεί η κατοχή…. Παρ’ όλα αυτά, θέλω να στρέψω την προσοχή σας στον συνεχόμενα αυξανόμενο αριθμό ανήλικων παλαιστινίων που εμπλέκονται όλο και περισσότερο στον αγώνα των λαϊκών μαζών, που υφίστανται την καταστολή του σιωνιστικού στρατού και των δικαστών του που τους επιβάλλουν ολοένα και πιο εξοντωτικές ποινές… Δύο λόγια που και που σε κάθε “λιονταράκι” και σε κάθε “ανθό”, δίνουν στους σιωνιστές δεσμοφύλακες να καταλάβουν ότι αυτοί οι ανήλικοι δεν είναι μόνοι.»

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΙΣΡΑΗΛ

ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΙΣ 10:00 ΣΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΣΤΙΣ 2/5 ΣΤΙΣ 18:00

Ταξική Αντεπίθεση μάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Κάλεσμα για την “απολογία” του Τάσου Θεοφίλου

“Στον ταξικό πόλεμο επέλεξα πλευρά με τους αδικημένους και τους καταπιεσμένους, με τους αποκλεισμένους και τους κυνηγημένους, με τους ενόχους και τους κολασμένους. Οργανώθηκα πολιτικά στον αναρχικό χώρο με το μεγαλεπήβολο πράγματι στόχο να πλήξω τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές του κεφαλαίου και του κράτους του”.

Τάσος Θεοφίλου

Η περίπτωση της δίωξης του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου συμπυκνώνει την πολιτική του κράτους έκτακτης ανάγκης ενάντια στους πολιτικούς του εχθρούς. Η σύλληψή του την 19η Αυγούστου του 2012 έγινε μέσα σε συνθήκες μιντιακής τρομοϋστερίας, ηθικού πανικού και σύγχρονου κυνηγιού μαγισσών. Ο Τάσος κατηγορήθηκε από την αντιτρομοκρατική για την ένοπλη ληστεία στην Alpha Bank της Νάουσας Πάρου, όπου σκοτώθηκε οδηγός ταξί που επιχείρησε να ακινητοποιήσει τους ληστές. Παράλληλα, κατηγορήθηκε ως μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, παρ’ ότι η πολιτική του και ιδεολογική κατεύθυνση είναι διαφορετική. Παρ’ ότι στο πρωτόδικο δικαστήριο το κατηγορητήριο κατέρρευσε με πάταγο, η έδρα καταλήγοντας σε μια φαινομενικά μεσοβέζικη λύση καταδίκασε τον Τάσο σε 25 χρόνια, παρά την πλήρη ανυπαρξία στοιχείων, κρίνοντάς τον ένοχο για τη ληστεία και αθωώνοντας τον για τη ΣΠΦ και την ανθρωποκτονία του οδηγού ταξί. Ακόμα,όμως, κι αυτή η εξοντωτική ποινή δεν ικανοποίησε την Αντιτρομοκρατική, που θέλει την πλήρη εξόντωση του Τάσου. Ο εισαγγελέας Δράκος, όντας σε διατεταγμένη υπηρεσία, άσκησε “έφεση υπέρ του νόμου” με αποτέλεσμα ο Τάσος να ξαναδικάζεται στο εφετείο (που ξεκίνησε από τις 21/11) ακόμα και για τις υποθέσεις για τις οποίες αθωώθηκε!

Όπως στο πρωτόδικο, έτσι και στο εφετείο το κατηγορητήριο έχει καταρρεύσει πλήρως, οι ψευδομάρτυρες της Αντιτρομοκρατικής, με μπροστάρη τον Χαρδαλιά, έχουν ξεμπροστιαστεί, ενώ κανένας από τους υπαλλήλους της τράπεζας ή τους οδηγούς ταξί δεν αναγνώρισε τον Τάσο ως δράστη της ληστείας ή της ανθρωποκτονίας. Ακόμα και το “ενοχοποιητικό τεκμήριο” που παρουσιάστηκε ως “δυνατό χαρτί” από την αρχή της υπόθεσης, ένα καπέλο στο οποίο βρέθηκε DNA του Τάσου, αποδείχθηκε ότι είναι διαφορετικό από το καπέλο που φορούσε ο δράστης της ληστείας. Κάτι που έκανε φανερό πως η υπόθεση ενοχοποίησης ενός αγωνιστή μαγειρεύτηκε εξ’ ολοκλήρου στα εργαστήρια της Αντιτρομοκρατικής και σερβιρίστηκε από τα αστικά ΜΜΕ, στο πλαίσιο του κατασταλτικού πογκρόμ ενάντια σε όσους αγωνίζονται στη σύγχρονη βαρβαρότητα.

Η περίπτωση του Τάσου δεν είναι η μοναδική. Είναι η ακραία εφαρμογή της ειδικής μεταχείρισης που επιφυλάσσει το κράτος στους πολιτικούς του αντιπάλους, την ίδια ώρα που δεν τους αναγνωρίζει την ταυτότητα του πολιτικού κρατούμενου! Η άρνηση χορήγησης άδειας στον κομμουνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα και τον αναρχικό Κώστα Γουρνά με αιτιολογήσεις φρονηματικού χαρακτήρα και η απαγωγή του 6χρονου παιδιού των μελών του Επαναστατικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη και Πόλας Ρούπα αποτελούν το τελευταίο διάστημα πρακτικές εφαρμογές της ίδιας πολιτικής.

Στη σημερινή συγκυρία της επέλασης του κεφαλαίου και του κράτους του το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα οφείλει να σταθεί στο πλευρό των πολιτικών κρατούμενων και να σπάσει στην πράξη το καθεστώς εξαίρεσης και ειδικής μεταχείρισης που βιώνουν. Οφείλουμε να συμπεριλάβουμε την αλληλεγγύη στους φυλακισμένους συντρόφους στον ευρύτερο αγώνα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενθυμούμενοι πάντα το παλιό σύνθημα: όποιος ξεχνάει τους αιχμάλωτους του κοινωνικού/ταξικού πολέμου σύντομα θα ξεχάσει και τον ίδιο τον ταξικό πόλεμο. Η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής και ταξικής μας συγκρότησης, του αγώνα μας για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Συγκέντρωση Παρασκευή 28 Απρίλη

ώρα 9.00, όροφος 1ος, αίθουσα 70Α, Εφετείο (Λουκάρεως) 

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Κάλεσμα για συνδιοργάνωση συγκέντρωσης αλληλεγγύης στην ισραηλινή πρεσβεία

“Χίλιες αλληλέγγυες πρωτοβουλίες ν’ ανθίσουν για την Παλαιστίνη και για την υποσχόμενη Ιντιφάντα της.”

“Σύντροφοι, η Παλαιστίνη αυτές τις μέρες αναμετριέται καθημερινά με τον αριθμό των νεαρών μαρτύρων της. Η Αντίσταση συνεχίζεται και σίγουρα θα συνεχιστεί όσο διαρκεί η κατοχή. Φυσικά οι παλαιστινιακές λαϊκές μάζες μπορούν να υπολογίζουν περισσότερο από ποτέ στη δική σας έμπρακτη αλληλεγγύη. Παρ’ όλα αυτά, θέλω να στρέψω την προσοχή σας στον συνεχόμενα αυξανόμενο αριθμό ανήλικων παλαιστινίων που εμπλέκονται όλο και περισσότερο στον αγώνα των λαϊκών μαζών, που υφίστανται την καταστολή του σιωνιστικού στρατού και των δικαστών του που τους επιβάλλουν ολοένα και πιο εξοντωτικές ποινές… Δύο λόγια που και που σε κάθε “λιονταράκι” και σε κάθε “ανθό”, δίνουν στους σιωνιστές δεσμοφύλακες να καταλάβουν ότι αυτοί οι ανήλικοι δεν είναι μόνοι.”

Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά

Ομαδική απεργία πείνας έχουν ξεκινήσει περισσότεροι από 1.000 Παλαιστίνιοι οι οποίοι βρίσκονται στις ισραηλινές φυλακές, έπειτα από έκκληση του επίσης φυλακισμένου Μαρουάν Μπαργούτι, αντίπαλος του Παλαιστίνιου προέδρου Μαχμούντ Αμπάς στο εσωτερικό της Φάταχ, που είναι καταδικασμένος σε ισόβια.

Οι κρατούμενοι ζητούν μεταξύ άλλων την τοποθέτηση δημόσιων τηλεφώνων στις φυλακές, διευρυμένα δικαιώματα επισκέψεων, το τέλος της ιατρικής αμέλειας και της απομόνωσης, καθώς και την τοποθέτηση τηλεοράσεων και κλιματισμού. Επίσης ζητούνε την παύση της εκδικητικής και απάνθρωπης μεταχείρισής τους από το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ.

Αυτή η επ’ αόριστον απεργία πείνας πραγματοποιείται επ’ αφορμή της γιορτής για την “ημέρα των φυλακισμένων” που τιμάται κάθε χρόνο από τους Παλαιστινίους πάνω από 40 χρόνια.

Περισσότεροι από 6.500 Παλαιστίνιοι, μεταξύ των οποίων 62 γυναίκες και 300 ανήλικοι, είναι αυτή τη στιγμή φυλακισμένοι από το Ισραήλ. Περίπου 500 απ’ αυτούς κρατούνται βάσει του εξωδικαστικού συστήματος της διοικητικής κράτησης το οποίο επιτρέπει φυλάκιση χωρίς δίκη και χωρίς απαγγελία κατηγοριών. Εκτός αυτών, 13 Παλαιστίνοι βουλευτές βρίσκονται επίσης στις ισραηλινές φυλακές.

Σε γράμμα του μέσα από τη φυλακή στη Χανταρίμ, στο βόρειο Ισραήλ, ο Μπαργούτι αναφέρει: “Το Ισραήλ έχει καθιερώσει ένα δικαστικό σύστημα δύο ταχυτήτων, ένα δικαστικό απαρτχάιντ που εγγυάται ατιμωρησία για τους Ισραηλινούς που διαπράττουν εγκλήματα εναντίον Παλαιστινίων και ποινικοποιεί την παλαιστινιακή παρουσία και την παλαιστινιακή αντίσταση. Οι παλαιστίνιοι φυλακισμένοι υποφέρουν από βασανιστήρια, εξευτελιστική και απάνθρωπη μεταχείριση και ιατρική αμέλεια ενώ άλλοι δολοφονήθηκαν ενώ κρατούνταν.”

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει τεράστιες ευθύνες αφού, σε συνθήκες διαιώνισης της κατοχής και όξυνσης της ισραηλινής βαρβαρότητας κατά του λαού της Παλαιστίνης, εμβαθύνει τους πολιτικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με το κράτος του Ισραήλ.

Η ανάπτυξη των αντιστάσεων των φυλακισμένων Παλαιστίνιων πολιτικών κρατούμενων απέναντι στην Σιωνιστική βαρβαρότητα είναι αναπόφευκτο πως θα πυροδοτήσει εξελίξεις στο εσωτερικό της Παλαιστίνης. Η μαζική απεργία πείνας των Παλαιστίνιων κρατούμενων είναι αποτέλεσμα της κλιμάκωσης της βίας των Σιωνιστών απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό. Ειδικότερα τους τελευταίους 3 μήνες παρατηρείται όξυνση των Ισραϊλινών επιδρομών με θύματα Παλαιστίνιους σε στρατιωτικές βάσεις και φυλάκια της Χαμάς και σε προσφυγικούς καταυλισμούς (Τζενίν).

Νίκη στον αγώνα των φυλακισμένων πολιτικών κρατούμενων

Κάλεσμα για συνδιοργάνωση συγκέντρωσης αλληλεγγύης στην Ισραηλινή πρεσβεία

Παρασκευή 21 Απρίλη, 19:00, Πολυτεχνείο

Αντιεξουσιαστική – Αντιφασιστική Διαδήλωση: Τετάρτη 12 Απρίλη, 18.00 πλ. Πανόρμου (Αμπελόκηποι)

Την Παρασκευή 31 Μάρτη, η Ταξιαρχία Παύλος Φύσσας επιτέθηκε στα γραφεία της Κεντρικής Διοίκησης του φασιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής προκαλώντας εκτεταμένες υλικές φθορές.

Η επίθεση πραγματοποιήθηκε σε ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα σημεία της Αθήνας ακριβώς απέναντι από τη σχολή της αστυνομίας. Ως αντίποινα οι φασίστες ξυλοκόπησαν με μανία τον 24χρονο Αλέξη Λάζαρη, φοιτητή που λίγες ώρες μετά την επίθεση πέρασε σε κοντινή απόσταση από τα γραφεία τους. Σύμφωνα με τις περιγραφές κατοίκων της περιοχής, τα τάγματα εφόδου της κεντρικής διοίκησης έσερναν για 4 οικοδομικά τετράγωνα το νεαρό, χτυπώντας τον με μανία στο πρόσωπο.

Η ευστοχία της συγκεκριμένης αντιφασιστικής ενέργειας ήταν αυτό που έσπειρε τη σύγχυση στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η μανία τους για το γόητρο που χτυπήθηκε ανεπανόρθωτα πυροδότησε και την οργή τους εναντίον ενός τυχαίου περαστικού.

Σε μια συγκυρία που τα φασιστικά τάγματα εφόδου εξαπολύουν πογκρόμ εναντίον όποιου δεν εναρμονίζεται με την αισθητική του φασισμού, εναντίον μεταναστών όπως στον Ασπρόπυργο στις 2 και 3 Απριλίου που εισέβαλαν σε σπίτια εργατών γης ξυλοκοπώντας τους βάναυσα, εναντίον ανήλικων προσφύγων, εκδιώκοντάς τους από τα σχολεία που φοιτούν (όπως στην περίπτωση του Περάματος), εναντίον δομών του αναρχικού κινήματος και του αγώνα (καταλήψεις, στέκια).

Αυτοί είναι οι φασίστες. Πολιτικοί απόγονοι των γερμανοτσολιάδων και της Βέρμαχτ στην κατοχή. Απόγονοι των βασανιστών του ΕΑΤ-ΕΣΑ κατά τη διάρκεια της χούντας. Συνεργοί σε εγκλήματα πολέμου τη δεκαετία του ’90, με τη συμμετοχή της Χρυσής Αυγής σε μια από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων που διεπράχθησαν κατά της ανθρωπότητας από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Σρεμπρένιτσα).

Ο φασισμός είναι το ίδιο το βαθύ σύστημα, είναι η πιο ωμή και καταπιεστική μορφή του καπιταλισμού. Όσο αντισυστημικό κι αν θέλουν να τον παρουσιάζουν, αποτελεί το ύστατο μακρύ χέρι ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, σύμφυτος με τους ακραίους κύκλους και εντός της ΕΕ.

Γι’ αυτό ο αντιφασιστικός αγώνας είναι βαθιά ταξικός και αποτελεί πρωταρχικό καθήκον κάθε αγωνιστή και αγωνίστριας, για να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα στρατόπεδα συγκέντρωσης, φρίκη, πείνα και δυστυχία στην πιο ακραία τους έκφραση.

ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ

Συμμετέχουμε στην αντιεξουσιαστική/αντιφασιστική διαδήλωση την Τετάρτη 12/04 στις 18.00 στην πλατεία Πανόρμου (Αμπελόκηποι)

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζόμενων στην εταιρεία Σκοτ

Οι εργάτες και οι εργάτριες της χημικής βιομηχανίας Σκοτ βρίσκονται για σχεδόν δύο μήνες, μέρα και νύχτα, έξω από το εργοστάσιο της εταιρείας στη Μάνδρα Αττικής, μαχόμενοι ενάντια στο καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας που τους έχει επιβληθεί, μαχόμενοι για το δικαίωμα σε σταθερή και αξιοπρεπή εργασία. Παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες  της εργοδοσίας  να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των εργαζόμενων με απειλές για απολύσεις, για κλείσιμο του εργοστασίου και με προτάσεις για οικειοθελή αποχώρηση, οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν υποχωρούν αλλά παραμένουν αμετακίνητοι στο αρχικό αίτημα τους για πλήρη απασχόληση, κλιμακώνοντας μάλιστα τις κινητοποιήσεις τους με συγκέντρωση διαμαρτυρίας και πορεία, σήμερα 11/4 στις 18.00 στην Πλατεία Ηρώων στην Ελευσίνα.

Όπως χαρακηριστικά αναφέρει σε ανακοίνωση του το Σωματείο εργαζομένων στη ΣΚΟΤ “ η κερδοφόρα εταιρεία Σκοτ αποτελεί τυπικό δειγμα εργοδοτικής ασυδοσίας. Αμέσως μετά από  πολύμηνη εντατικοποιήση της εργασίας (3 βάρδιες την ημέρα για 6 ημέρες την εβδομάδα) με ταυτόχρονη απασχόληση ισάριθμου εργολαβικού προσωπικού και τριπλασιάζοντας την παραγωγή της, επέβαλε στους εργαζόμενους ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ από 15 Δεκεμβρίου 2016, το μέτρο της εκ περιτροπής εργασίας, στην πιο ακραία και καταχρηστική του μορφή,3 ΗΜΕΡΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ. Σκοπός της εταιρείας είναι η εξαθλίωση του συνόλου των εργαζομένων και ο εξαναγκασμός (κυρίως των μελών του σωματείου μας) σε οικειοθελή αποχώρηση και η αντικατάσταση του με ακόμα πιο φθηνά εργατικά χέρια. Εμείς οι εργαζόμενοι της ΣΚΟΤ, οι περισσότεροι από εμάς εργάτες παραγωγής, στην πλειοψηφία μας γυναίκες, μετράμε πολλά χρόνια εργασίας σε αυτό το εργοστάσιο. ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΧΤΗΚΕ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ. ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΕΙ Η ΕΚ ΠΕΡΙΤΡΟΠΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ – ΣΤΑΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργατών και των εργατριών της εταιρείας ΣΚΟΤ!

Να στήσουμε αναχώματα στην αντεργατική πολιτική που ισοπεδώνει δικαιώματα και κατακτησεις!

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Ανακοίνωση για το δημοψήφισμα στην Τουρκία

Στις 16 Απριλίου στην Τουρκία θα διεξαχθεί δημοψήφισμα για την επικύρωση ή την απόρριψη της αναθεώρησης του Συντάγματος, η οποία εγκρίθηκε τον Ιανουάριο από τη βουλή με τη συνεργασία AKP και των φασιστών/Γκρίζων Λύκων. Τυπικά στόχος της αναθεώρησης είναι η ενίσχυση των εξουσιών του προέδρου με τη μετατροπή του συστήματος διακυβέρνησης από κοινοβουλευτικό σε προεδρικό. Στη πράξη, όμως, η επικύρωση της αναθεώρησης θα επιβεβαιώσει την οικοδόμηση ενός σύγχρονου σουλτανάτου, το οποίο εντάσσεται στις ευρύτερες νεοθωμανικές βλέψεις του Ερντογάν.

Ο Ταγίπ Ερντογάν, πρόεδρος του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάτυξης (AKP), βρίσκεται στην εξουσία από το 2003-2014 ως πρωθυπουργός, από το 2014-2017 ως πρόεδρος και, όπως όλα δείχνουν, σχεδιάζει να παραμείνει στην εξουσία μέχρι το 2029(!), καθώς δύο πενταετείς θητείες προβλέπεται η μέγιστη παραμονή στην εξουσία του προέδρου, σύμφωνα με το νέο σύνταγμα, και οι αλλαγές θα ξεκινήσουν να εφαρμόζονται από το 2019. Παράλληλα, καταργείται το αξίωμα του πρωθυπουργού, προβλέπεται δυνατότητα διορισμού από τον πρόεδρο ενός ή δύο αντιπροέδρων, ενισχύεται η εξουσία του προέδρου να επεμβαίνει στον δικαστικό τομέα, υποβαθμίζεται η σημασία του κοινοβουλίου και αντιδραστικοποιείται περαιτέρω το κράτος έκτακτης ανάγκης, διότι πλέον θα χορηγούνται περισσότερες εξουσίες στον πρόεδρο να κηρύσσει κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε περίπτωση «εξέγερσης κατά της πατρίδας» ή «βίαιων ενεργειών που θέτουν το έθνος σε κίνδυνο διχασμού». Με άλλα λόγια, όλες οι εξουσίες συγκεντρώνοντα στο πρόσωπο του Ερντογάν, διαμορφώνοντας ένα ολοένα και πιο αυταρχικό καθεστώς, το οποίο θα συνεχίσει να εντείνει τον πόλεμο τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Το κράτος έκτακτης ανάγκης, που επιβλήθηκε στην Τουρκία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου Ιούλη και με όχημα την καταπολέμηση του «γκιουλενισμού», ως απόρροια των ενδοαστικών αντιθέσεων, έχει οδηγήσει στην απαγόρευση των διαδηλώσεων, των απεργιών, σε εκκαθαρίσεις στο στρατό, στην εκπαίδευση, στο δικαστικό σώμα, στις δημόσιες υπηρεσίες γενικότερα, σε χιλιάδες συλλήψεις δημοσιογράφων, διανοουμένων, οποιουδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί εχθρός του καθεστώτος. Ταυτόχρονα, συνεχίζοντας αμείωτα το σύγχρονο κυνήγι μαγισσών που θέτει στο στόχαστρο δημοκράτες, αριστέρους -χαρακτηριστική περίπτωση η φυλάκιση ηγετικών στελεχών του εκλεγμένου  HPD, την επαναστατική κομμουνιστική αριστερά, τους αναρχικούς, το τουρκικό κράτος εξακολουθεί να εφαρμόζει μία πολιτική εξόντωσης και γενοκτονίας του ιστορικά θυσιαζόμενου κουρδικού λαού, ιδιαίτερα στις περιοχές της ΝΑ Τουρκίας. Οι ήδη τσακισμένες δημοκρατικές ελευθερίες του εργαζόμενου λαού στέλονται στον καιάδα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων της Τουρκίας.

Η αντιλαική πολιτική στο εσωτερικό της γείτονας χώρας είναι άμεσα συνυφασμένη με την ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική. Ο Ερντογάν, έχοντας λάβει σαφή εντολή από την αστική τάξη της χώρας του για την αναβάθμιση του γεωπολιτικού/ οικονομικού ρόλου της Τουρκίας στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ασκεί μία ολοένα και πιο επεκτατική πολιτική νεοθωμανικών βλέψεων. Το τουρκικό κράτος επεμβαίνει άμεσα στην Κύπρο, επιθυμώντας τη «λύση» της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας, η οποία ουσιαστικά θα συνεπάγεται τη διαμόρφωση δύο de facto κρατών (το ένα κάτω από την επιρροή της αναθεωρητικής τουρκικής πολτικής) εντός του νησιού, αμφισβητεί διεθνείς συνθήκες, διατηρεί στρατιωτικές βάσεις στο Ιράκ, διεξάγει πόλεμο με τη εισβολή του στη Συρία (Ασπίδα του Ευφράτη) με στόχο τη συντριβή του κουρδικού λαού. Μάλιστα, επιδίδεται σε μία εθνικιστική ρητορεία, όπως διαφαίνεται μέσα από την αντιπαράθεση με τις χώρες της ΕΕ (Ολλανδία, Γερμανία κλπ), προκειμένου να συσπειρώσει την εκλογική του βάση, καθώς όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά για το τελικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Συνεπώς, ο περαιτέρω εκφασισμός του καθεστώτος θα ενισχύσει επικίνδυνα την άρχουσα τάξη της Τουρκίας.

Ο εργαζόμενος λαός της Τουρκίας, η εργατική τάξη, η νεολαία, ντόπιοι και ξένοι καλούνται να ψηφίσουν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, που θα επισφραγίσει τη μετατροπή του καθεστώτος σε ένα σύγχρονο φασιστικό σουλατανάτο. Απαιτείται ένα μαζικό, πλατύ μέτωπο, που θα βάλει φρένο στις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, που υπηρετεί ο Ερντογάν, βροντοφωνάζοντας το ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ. Γιατί ένα τέτοιο φασιστικό καθεστώς θα γίνει όργανο των πιο αντιδραστικών και σωβινιστικών κύκλων του τουρκικού κεφαλαίου. Γιατί το δημοψήφισμα είναι ένα μόνο μέρος της ταξικής πάλης που διεξάγεται στην Τουρκία με όλα τα μέσα. Γιατί και μετά από αυτό ο αγώνας στην Τουρκία θα συνεχιστεί στους δρόμους, στις πλατείες, στα οδοφράγματα και στα βουνά. Γιατί οι λαοί θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για λευτεριά, ειρήνη, ανεξαρτησία, δίχως καπιταλιστική εκμετάλλευση με την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.

Από τη μνημονική Ελλάδα στέλνουμε σινιάλο διεθνιστικής αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο τουρκικό και κουρδικό λαό. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΝΑ ΜΑΧΕΣΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΘΗΚΟΝ.

Ταξική Aντεπίθεση (Oμάδα Aναρχικών και Κομμουνιστών)

5 χρόνια μετά, ο Δημήτρης Χριστούλας ζει μέσα στην καρδιά του κάθε αγωνιστή.

Σύνταγμα, 4 Απρίλη 2017

“Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα…”

Τιμή για πάντα στον αγωνιστή Δημήτρη Χριστούλα

 

Στη Ν. Φιλαδέλφεια να φωνάξουμε δυνατά. Πόλεμο στον πόλεμο των καπιταλιστών!

Στη Ν. Φιλαδέλφεια διεξάγεται σήμερα μια κρίσιμη κοινωνική και πολιτική αναμέτρηση. Με αιχμή τον αγώνα για την υπεράσπιση του Άλσους της πόλης από τα ληστρικά επενδυτικά σχέδια του μεγαλοκαπιταλιστή ιδιοκτήτη της ΑΕΚ Μελισσανίδη -που πυροδοτήθηκε εκ νέου από τις παρακρατικού  τύπου επιθέσεις εναντίον του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου «Στρούγκα» και της λαϊκής συνέλευσης Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας στις 25 και 27 Φλεβάρη 2017-, δύο κόσμοι έχουν λάβει θέση μάχης ξεδιπλώνοντας δύο διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές για την περιοχή. Η μία, φορέας της οποίας είναι ο κόσμος του κράτους και του κεφαλαίου είναι σαφής: οικοδόμηση με κάθε μέσο ενός σύγχρονου γηπέδου ποδοσφαίρου στην περιοχή με στόχο την ανάπτυξη  των καπιταλιστικών προϊόντων που ονομάζονται «ΑΕΚ» και «ελληνικό ποδόσφαιρο», κλείσιμο των δομών ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης, εκφασισμός της κοινωνικής ζωής, εξάπλωση των φαινομένων λουμπενοποίησης και κοινωνικού κανιβαλισμού, μετατροπή της Ν. Φιλαδέλφειας σε ένα χαμηλής αισθητικής διασκεδαστήριο εντατικής και πειθαρχημένης εργασίας. Με άλλα λόγια, η ριζική αλλοίωση των ιστορικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών της πόλης και τελικά, η κοινωνική και πολιτική της μετάλλαξη: από μια προσφυγική γειτονιά με ισχυρό το λαϊκό προλεταριακό στοιχείο και έντονες τις προοδευτικές, δημοκρατικές αναφορές, σε μια γειτονία περίκλειστη για το κοινωνικό και εργατικό κίνημα, σε μια γειτονιά el dorado καπιταλιστικών και μαφιόζικων δραστηριοτήτων. Στρατηγική απόλυτα συμβατή βέβαια, με τη γενικότερη αστική στρατηγική εν μέσω κρίσης, την οποία συμπυκνώνει η ανελέητη επίθεση στις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές κατακτήσεις, που με αιματηρούς αγώνες κέρδισε τις προηγούμενες δεκαετίες το εργατικό- λαϊκό κίνημα. Η υποτίμηση λοιπόν των όρων επιβίωσης της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ως αναγκαίος όρος για την υπέρβαση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, προσδιορίζει και στην περίπτωση της Ν. Φιλαδέλφειας –όπως προσδιορίζει και στην περίπτωση των Εξαρχείων, των Σκουριών ή της Κερατέας παλαιότερα- το χαρακτήρα και τον τελικό σκοπό της εκεί ασκούμενης κρατικής πολιτικής. Υπό αυτήν την έννοια, τόσο το περιεχόμενο μιας έκφρασης της πολιτικής αυτής –όπως είναι η σχεδιαζόμενη ανέγερση γηπέδου με τους όρους που θέτει ο Μελισσανίδης- όσο και η αντίδραση σε αυτή δεν μπορούν να ειδωθούν έξω από τον ταξικό τους καθορισμό. Ως αντιπρολεταριακή, αντικινηματική αιχμή από τη μια, και ως προλεταριακή κινηματική αντίσταση από την άλλη.

Και αυτή ακριβώς η αντίθεση ταξικών συμφερόντων γίνεται ακόμα πιο ευκρινής, αν αναλογιστούμε ποια πρόσωπα και ποιες δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες σήμερα στη Ν. Φιλαδέλφεια. Από τη μια, ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ Δ. Μελισσανίδης, τυπικό δείγμα αυτού που η ΕΟ 17Ν αποκαλούσε λούμπεν μεγαλοαστική τάξη, ένας καπιταλιστής, η επιχειρηματική δραστηριότητα του οποίου θα λέγαμε ότι συμπυκνώνει όλα τα χαρακτηριστικά του ελληνικού καπιταλισμού και ειδικότερα του εφοπλισμού, ως καπιταλισμού παρασιτικού, μαφιόζικου, κρατικοδίαιτου.  Ο συγκεκριμένος καπιταλιστής, πατώντας στις προσόδους που απέκτησε από τις επενδύσεις στο παράνομο κεφάλαιο και συγκεκριμένα τη λαθρεμπορία καυσίμων τη δεκαετία του 80’ –από τις οποίες δημιούργησε ένα μεγάλο κύκλο επαφών  στον κόσμο της μαφίας και της νύχτας-  θα εισβάλλει δυναμικά από το 90’ και μετά στον κόσμο των «νόμιμων» business. Στο νέο του επιχειρηματικό πεδίο, που έχει να κάνει πλέον με την νόμιμη πώληση και προμήθεια  πετρελαίου, χρησιμοποιώντας τα πολυποίκιλα «κονέ» που έφτιαξε, είτε με το αζημίωτο, είτε με εκβιασμούς με όλες τις κυβερνήσεις τα προηγούμενα χρόνια, θα κατορθώσει -αφού στο μεταξύ αποκτά δημόσια κοινωνική αναγνώριση και ισχύ ως πρωταθλητής πρόεδρος της ΑΕΚ, την περίοδο 1992-1995-  να συστήσει, βασιζόμενος σε αθρόες κρατικές χρηματοδοτήσεις, το 2000 την πετρελαϊκή ναυτιλιακή εταιρία  AEGEAN.

Εκμεταλλευόμενος το καλό όνομα που είχε αποκτήσει στους αμερικάνικους επιχειρηματικούς και στρατιωτικούς κύκλους, για τις πολύτιμες εκδουλεύσεις που τους πρόσφερε κάνοντας τις «βρώμικες δουλειές» τους στην Μεσόγειο, ήδη από την εποχή των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, τη δικαστική ασυλία και τις προκλητικές φοροαπαλλαγές που  –όπως και όλο το εφοπλιστικό κεφάλαιο- απολάμβανε από το ελληνικό κράτος και βέβαια τις εργασιακές συνθήκες γαλέρας που επέβαλε στα πλοία και τις επιχειρήσεις του, θα δει τον κύκλο των εργασιών του να πολλαπλασιάζεται ως του σημείου η ΑΕGEAN να εισαχθεί στο αμερικάνικο χρηματιστήριο. Διαθέτοντας πάνω από 50 δεξαμενόπλοια και αρκετούς σταθμούς ανεφοδιασμού ανά την υφήλιο, ο Μελισσανίδης θα μπορεί πλέον να συνομιλεί απευθείας με το πανίσχυρο αμερικανικό πετρελαϊκό λόμπι, το βορειοευρωπαϊκό εφοπλιστικό κεφάλαιο και με τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, καθώς και οι τρεις αυτοί πόλοι του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου θα δουν στον πρόσωπο του έναν αδίστακτο και πιστό υπηρέτη τους.

Πολύ γρήγορα ο Μελισσανίδης θα μετεξελιχθεί  από έναν αμφιλεγόμενο- όσο και περιθωριακό- παίκτη της ελληνικής αστικής τάξης, σε βασικό παράγοντα της. Στην μνημονιακή εποχή της οικονομικής επιτροπείας, της υποτιμημένης εργασίας και του γενικού ξεπουλήματος, θα δει νέες δυνατότητες να ανοίγονται μπροστά του. Ειδικότερα την τριετία 2012-2015, όταν και χρέη πρωθυπουργού ανέλαβε  ο προσωπικός  του φίλος και ιδίου ακροδεξιού φρονήματος με αυτόν, Α. Σαμαράς.  Έχοντας στο πλευρό του ως νομικούς συμβούλους τους στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού, τους γνωστούς φασίστες Μπαλτάκο και Κρανιδιώτη, θα πρωταγωνιστήσει στο μέγα σκάνδαλο της ιδιωτικοποίησης έναντι πινακίου φακής του ΟΠΑΠ, στον οποίο και τελικά θα καταστεί, μέσω εταιρείας συμφερόντων του, βασικός μέτοχος. Στα χρόνια αυτά, παράλληλα, θα εκκινήσει το δεύτερο γύρο των ποδοσφαιρικών του επενδύσεων, «επενδύοντας» στην ΑΕΚ με τον προσφιλή τρόπο με το οποίο επένδυε πάντοτε: πτωχεύοντας το καπιταλιστικό προϊόν που λέγεται ΑΕΚ, για να την αγοράσει στη συνέχεια κοψοχρονιά, απαιτώντας από το κράτος να πληρώσει τα χρέη της, αλλά και να χρηματοδοτήσει μέσω εγγυημένου τραπεζικού δανεισμού τη νέα του «αναπτυξιακή στρατηγική». Και σαν να μη έφταναν όλα αυτά, απαίτησε ως εχέγγυο της βιωσιμότητας της «επένδυσης του», την ανέγερση νέου γηπέδου σε έκταση πολύ μεγαλύτερη από την παλιά- γεγονός που θα είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα στο ήδη επιβαρυμένο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας- και μάλιστα με κρατικά λεφτά. Ενός γηπέδου του οποίου μάλιστα η κυριότητα θα περιερχόταν στη -συμφερόντων Μελισσανίδη- εταιρεία Δικέφαλος ΑΕ, παρά το γεγονός ότι η κυριότητα αυτή  άνηκε βάσει παραχωρητηρίου από το Δημόσιο στην ερασιτεχνική ΑΕΚ! Αξίζει ακόμα να σημειωθεί, ότι ο ρυθμιστικός νόμος που  κατέθεσε προς ψήφιση η τότε κυβέρνηση, με σκοπό, υποτίθεται, την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων αλλά στην πραγματικότητα για την εμπορευματοποίηση και την οικοπεδοποίηση τους, περιείχε  φωτογραφική διάταξη ειδικά για το γήπεδο της ΑΕΚ που εξαιρούσε την έκταση κατασκευής του γηπέδου από τις όποιες προστατευτικές διατάξεις του νόμου. Ο ελληνικός καπιταλισμός  και το κράτος του σε όλο του το μεγαλείο!

Θλιβεροί αρωγοί του «συστήματος Μελισσανίδη» θα αποδειχθούν και οι νέοι διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας που προέκυψαν από τις εκλογές του Γενάρη και του Σεπτέμβρη του 2015, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τα φραστικά πυρά εναντίον «της ακροδεξιάς κλίκας του Μαξίμου που προωθεί ληστρικές για το δημόσιο συμφέρον συμφωνίες με τον αμφιβόλου φερεγγυότητας επιχειρηματία Μελισσανίδη» μετατράπηκαν πολύ γρήγορα, όπως και ο αντίστοιχοι βερμπαλισμοί για το σκίσιμο των μνημονίων, σε ανοιχτή προσχώρηση στο στρατόπεδο που υποτίθεται πως πολεμούσαν. Έτσι, τα «περί λεόντειων συμφωνιών με το δημόσιο» γρήγορα ξεχάστηκαν και ανώτερα κυβερνητικά στελέχη θα μιλούν ανοιχτά πλέον για την ανάγκη στήριξης των  επιχειρηματικών ομίλων του Μελισσανίδη, η ύπαρξη των οποίων, όπως χαρακτηριστικά  αναφέρουν, αποτελεί «εθνικό κεφάλαιο», ενώ δε θα παραλείψουν να μιλήσουν κολακευτικά για το επιχειρηματικό του δαιμόνιο και τον αυτοδημιούργητο χαρακτήρα του. Δεν θα διστάσουν μάλιστα να αδειάσουν και τον «δικό» τους δήμαρχο στη Ν. Φιλαδέλφεια, ο οποίος στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές είχε κατισχύσει του αντιπάλου του – ενός αχυρανθρώπου του Μελισσανίδη που υποστήριζαν από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- με βασικό αίτημα τη μη ανέγερση γηπέδου στη Ν. Φιλαδέλφεια με τους όρους που ο Μελισσανίδης απαιτούσε, δίνοντας μέσω της Περιφερειακής Αρχής το πράσινο φως για την χρηματοδότηση των έργων για την κατασκευή του γηπέδου και την έγκριση της – εξόφθαλμα παράτυπης – Μελέτης Περιβαλλοντολογικού έργου που ήταν απαραίτητη για την εκκίνηση τους. Και όλα αυτά μάλιστα, σε μια περίοδο που η περιφερειακή διοίκηση Δούρου περίκοπτε διαρκώς κονδύλια για τη στήριξη ευπαθών κοινωνικών ομάδων με το πρόσχημα των άδειων ταμείων που παρέλαβε από την διοίκηση Σγουρού.

Αν όμως ο συνασπισμός κεφαλαίου κράτους κυβέρνησης, όπως επιγραμματικά περιγράφηκε πιο πάνω είναι κάτι παραπάνω από αναμενόμενος σε μια καπιταλιστική κοινωνία, η προσχώρηση σε αυτόν μερίδας των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ, ασφαλώς εγείρει πολλά ερωτήματα σχετικά και το γιατί και το πώς αυτής της προσχώρησης. Γιατί ασφαλώς για προσχώρηση μιλάμε, αν αναλογιστούμε το καθεστώς βίας και τρομοκρατίας που προκάλεσε η συγκεκριμένη μερίδα τόσο τον Ιούλη του 2014, όσο και πρόσφατα, εναντίον όσων υπερασπίζονται την πόλη τους από τα επιχειρηματικά σχέδια του Μελισσανίδη. Αν αναλογιστούμε τους προπηλακισμούς και τους ξυλοδαρμούς κοινωνικών αγωνιστών, αναρχικών, κομμουνιστών, τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς κοινωνικών κέντρων και λαϊκών συνελεύσεων, τους δημόσιους τραμπουκισμούς εναντίον αριστερών δημοκρατικών πολιτών. Όπως και την ευθυγράμμιση σε επίπεδο λόγου με τη ρητορική αστικών media (Πρώτο Θέμα, Καθημερινή, Βήμα, ΣΚΑΙ) και φασιστικών φυλλάδων. Όλα τα παραπάνω, σε καμία περίπτωση δε συγκροτούν μια κίνηση για την υλοποίηση ενός κοινωνικού αιτήματος, όπως θα μπορούσε κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να αποτελεί η ανέγερση ενός γηπέδου, αντίθετα φανερώνουν ενσωμάτωση σε συγκεκριμένες κρατικές μεθοδεύσεις και επιχειρηματικούς σχεδιασμούς. Γιατί όταν ταυτίζεται ένα δικαιολογημένο αίτημα του κόσμου της ΑΕΚ με τους στόχους ενός καπιταλιστή, όταν εν τέλει ταυτίζεται η ίδια η ομάδα  με τον ιδιοκτήτη της, τότε και ο κοινωνικός χαρακτήρας ενός τέτοιου αιτήματος ακυρώνεται και η ιστορία της ΑΕΚ πετιέται στα σκουπίδια. Λογική συνέπεια των παραπάνω είναι τελικά η μετατροπή της συγκεκριμένης μερίδας των οργανωμένων οπαδών σε δύναμη κρούσης του Μελισσανίδη, και βέβαια η ανάπτυξη από μέρους τους αντικοινωνικών, αντιπρολεταριακών, αντικινηματικών πρακτικών. Όσο για την αγνή και άδολη αγάπη για την ΑΕΚ, που υποκριτικά βάζει μπροστά η μερίδα των οπαδών που πρωτοστατεί στα επεισόδια, έχουμε να πούμε ότι η ανιδιοτέλεια τους είναι κίβδηλη, αφού αρκετοί από αυτούς έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με οικονομικές και άλλες προσόδους, που εκπορεύονται από την εκμετάλλευση του εμπορικού προϊόντος ΑΕΚ. Και δεν μιλάμε μόνο για τους «αυλικούς»,  αυτούς δηλαδή που έχουν άμεση οικονομική σχέση με την ΠΑΕ ΑΕΚ, είτε ως security, είτε ως υπάλληλοι γενικών καθηκόντων,  αλλά και αυτούς που με τον έναν ή με το άλλον τρόπο κάνουν «δουλειές» μέσω των συνδέσμων που διατηρούνε. Και σε τελική ανάλυση, μιας και όλοι αυτοί επικαλούνται την ιστορία, ας μας πουν τι σχέση μπορεί να έχει το γήπεδο που ο λαός των προσφυγικών περιοχών έχτισε «πετραδάκι πετραδάκι» από το υστέρημα του, με το γήπεδο που θέλει να φτιάξει ο Μελισσανίδης και το οποίο στην πραγματικότητα θα προέλθει από τη ληστεία των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων. Καμία απαντάμε εμείς, όπως καμία σχέση δεν έχει εκείνη η ΑΕΚ με τη σημερινή ΑΕΚ- εμπορικό προϊόν, όπως την κατέστησαν μέσα στα χρόνια οι κάθε λογής καπιταλιστές πρόεδροι της.  Καμιά σχέση δεν έχει η ΑΕΚ της προσφυγιάς, της λαϊκότητας, των προοδευτικών ιδεών, με την ΑΕΚ του ακροδεξιού Μελισσανίδη  και των τραμπούκων χούλιγκαν  που εμφανίζονται ως η «συνείδηση» του κόσμου της ΑΕΚ. Ο απλός κόσμος της ΑΕΚ –μιας και τόσος λόγος γίνεται γι αυτόν- γνωρίζει άλλωστε πολύ καλά ότι γνωστοί μεγαλοπαράγοντες της ΑΕΚ ήταν αυτοί που γκρέμισαν το γήπεδο το 2003 για να το εντάξουν στο μεγάλο φαγοπότι των ολυμπιακών έργων και βέβαια, θυμάται τη χαρακτηριστική αφωνία που είχαν επιδείξει οι οργανωμένοι οπαδοί γύρω από το θέμα τότε.

Και επειδή εμφανιζόμαστε απόλυτοι σχετικά με τις εκτιμήσεις μας γύρω από το  ποιόν αυτών πού τόσο τον Ιούλη του 2014, όσο και τώρα, σήκωσαν το χέρι τους εναντίον αγωνιστών και δομών του κινήματος, η σιγουριά μας αυτή, έχουμε να πούμε, ότι πηγάζει από τις εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει από τη συμμετοχή μας στους κοινωνικούς αγώνες, από το γεγονός δηλαδή ότι με τα συγκεκριμένα άτομα, και πολύ περισσότερο με τις αντίστοιχες “λογικές” και πρακτικές, έχουμε κατά καιρούς αναμετρηθεί σφοδρά στα πλαίσια της συμμετοχής μας στο ανταγωνιστικό κίνημα. Ειδικότερα στα Εξάρχεια, τα οποία η  συγκεκριμένη ομάδα οπαδών τα αντιμετωπίζει περίπου ως τσιφλίκι της, οι προστριβές, οι διενέξεις και οι συγκρούσεις που έχουν σημειωθεί  μέσα στα χρόνια, ως αντίδραση στα πολλαπλά φαινόμενα αντικοινωνικής και αντικινηματικής βίας στα οποία έχουν πρωταγωνιστήσει μέλη αυτής της ομάδας είναι δεκάδες. Όσο για τα διαπιστευτήρια αντιφασισμού που συχνά πυκνά επιδεικνύουν κάποιοι από αυτούς, προβάλλοντας τα μάλιστα ως πιστοποιητικό “κινηματικότητας”, έχουμε να πούμε ότι αφενός, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν αποτελεί σημαία ευκαιρίας και ότι αφετέρου, ο αγώνας αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ταξικός. Δηλαδή να στρέφεται εναντίον του κράτους και του κεφαλαίου. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να είσαι αντιφασίστας και την ίδια στιγμή να υπερασπίζεσαι τα επιχειρηματικά σχέδια του Μελισσανίδη, όπως δεν μπορείς να είσαι αντιφασίστας και παράλληλα να καλλιεργείς την εχθρότητα για τους οπαδούς που βρίσκονται στην άλλη πλευρά της κερκίδας. Όπως, βέβαια, δεν μπορείς να είσαι αντιφασίστας και να συνδιαλέγεσαι με τον πρώην αξιωματικό της αντιτρομοκρατικής που εκτελεί χρέη υπευθύνου ασφαλείας στην ΠΑΕ ΑΕΚ, όπως επίσης δεν μπορείς να λέγεσαι αντιφασίστας και να έχεις για «ηγέτη» ένα άτομο, στο βιογραφικό του οποίου καταγράφεται ο βαρύτατος τραυματισμός αντιφασίστα κατά τη διάρκεια της περιφρούρησης προεκλογικού περιπτέρου ακροδεξιού κόμματος.

Αν όμως έτσι συγκροτείται το στρατόπεδο του ταξικού εχθρού στη Ν.Φιλαδέλφεια, πώς διαμορφώνονται τα πράγματα στην αντίπαλη πλευρά; Πώς διαμορφώνεται δηλαδή  το μέτωπο των δυνάμεων που, θέτοντας μπροστά τα εργατικά και κοινωνικά συμφέροντα, αντιδρά στην επένδυση Μελισσανίδη, υπερασπιζόμενο τους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους και τις κινηματικές δομές; Τρία σχεδόν χρόνια ύστερα από τη μεγάλη διαδήλωση του Ιούλη του 2014, όταν ένα μαζικό μαχόμενο κινηματικό μέτωπο έκανε την εμφάνιση του στους δρόμους της Ν. Φιλαδέλφειας, βάζοντας φρένο στις επιθετικές διαθέσεις κεφαλαίου, κράτους και παρακράτους, οι παρακαταθήκες από εκείνον τον αγώνα εξακολουθούν να είναι ζωντανές και να αποτελούν τον οδηγό στο σήμερα. Παρά την γενικότερη κινηματική οπισθοχώρηση που παρατηρείται, ειδικά από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 και μετά, το μέτωπο αγώνα που άνοιξε στη Ν. Φιλαδέλφεια το καλοκαίρι του 2014, εξακολουθεί να παραμένει πολιτικά, κοινωνικά και οργανωτικά ισχυρό.

Πολιτικά, γιατί έχει αποδομήσει πλήρως την κυρίαρχη ρητορική περί κοινωφελούς καπιταλιστικής ανάπτυξης, αναδεικνύοντας τη ληστρική, παρασιτική και αντιλαϊκή φύση των σχεδιασμών του Μελισσανίδη, όσο και  τις παρακρατικές μεθόδους που χρησιμοποιεί για να τους επιβάλλει. Γεγονός που του επιτρέπει να είναι κοινωνικά αξιόπιστο και διεισδυτικό, ως εκείνη η πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται τεκμηριωμένα και με συνέπεια τη -σαφώς πλειοψηφική- διάθεση της κοινωνίας της Ν. Φιλαδέλφειας να μπει ένα φρένο στην ασυδοσία των πάσης φύσεως σωτήρων-επενδυτών. Και σε οργανωτικό επίπεδο όμως, τόσο οι δύο μαζικές μαχητικές  διαδηλώσεις που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί (στις 14/3 μοτοπορεία  με κατεύθυνση τον ΟΠΑΠ και στις 16/3 πορεία από το σταθμό Α. Πατησίων προς τη Στρούγκα, η οποία όμως κόπηκε σχεδόν στο ξεκίνημα της από τις δυνάμεις καταστολής), όσο και οι επόμενες κινήσεις που έχει προγραμματίσει η Ανοιχτή Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Στρούγκα (4/4 μοτοπορεία αντιπληρόφορησης από τα Προπύλαια, 8/4 Εκδήλωση στο Πολυτεχνείο με θέμα « Για τον αγώνα ενάντια στην επιβολή πολιτικού, κοινωνικού και ταξικού απαρτχάιντ στη Ν. Φιλαδέλφεια») δηλώνουν αν μη τι άλλο τη σαφή πρόθεση  ο αγώνας να συνεχιστεί και να είναι νικηφόρος.

Ασφαλώς οι παραπάνω εκτιμήσεις σε καμία περίπτωση δεν αναιρούν τις πολύ μεγάλες δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σαν κίνημα κατά τη διεξαγωγή του συγκεκριμένου αγώνα.  Κεφάλαιο, κράτος, κυβέρνηση, παρακράτος, ο ταξικός εχθρός με μια λέξη, εμφανίζεται συμπαγής, αποφασισμένος, ετοιμοπόλεμος. Αυτό καταδεικνύουν τόσο οι συντονισμένες αναφορές κυβέρνησης και αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) για παράκαμψη των όποιων «γραφειοκρατικών και νομικών εμποδίων καθυστερούν το μεγάλο έργο», όσο και η διάταξη μάχης που έλαβαν από κοινού οι δυνάμεις καταστολής και ο οπαδικός στρατός εναντίον της διαδήλωσης της 16/3, απαγορεύοντας της στην ουσία να εισέλθει στη Ν. Φιλαδέλφεια. Ενώ εξόχως αποκαλυπτική της διαπλοκής κράτους παρακράτους στην περιοχή, αποτελεί η  προκλητική ασυλία που απολαμβάνουν οι τραμπούκοι, που για πάνω από ένα μήνα κατοικοεδρεύουν έξω από τη «Στρούγκα» και βέβαια, η ανοχή της αστυνομίας και των περισσότερων ΜΜΕ στο καθεστώς τρομοκρατίας  που έχει επιβληθεί στην πόλη.

Η κοινωνική και πολιτική εκκαθάριση του μητροπολιτικού πεδίου, η μετατροπή του σε ειδική οικονομική ζώνη φθηνής και κακοπληρωμένης εργασίας, δεν αποτελεί μια συγκυριακή τακτική του κεφαλαίου, που ως τέτοια θα μπορούσε να εγκαταλειφθεί ή να  μετατεθεί για αργότερα. Αποτελεί κεντρικό στρατηγικό του σχεδιασμό, η υλοποίηση του οποίου αποτελεί  όρο για την ανάταξη της κερδοφορίας του και την  έξοδο του από την κρίση. Και είναι γι αυτόν ακριβώς το λόγο, που δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Είναι γι αυτόν ακριβώς το λόγο που δε θα διστάσει να μετέλθει όλων των μέσων που έχει στο οπλοστάσιο προκειμένου να επικρατήσει. Δεν έχουμε λοιπόν να κάνουμε με κάτι «τοπικό»: Ο αγώνας στη Ν. Φιλαδέλφεια αφορά όλο το μητροπολιτικό προλεταριάτο, όλο τον εργαζόμενο λαό και το αντικαπιταλιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, κατ’ αντιστοιχία θα λέγαμε, όπως και το πολιτικό και συνδικαλιστικό απαρτχάιντ που έχει επιβάλλει ο εφοπλιστής Μαρινάκης στον Πειραιά ( με όχημα και εδώ μια ποδοσφαιρική ομάδα) δεν αφορά στενά τους Πειραιώτες, αλλά όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία.  Ούτε όμως και με κάτι «συγκυριακό» ή μερικό. Όπως ο δυναμικός αγώνας διαρκείας στα Εξάρχεια δεν εξαντλείται στην πάλη για «Εξάρχεια χωρίς μαφίες και κοινωνικό κανιβαλισμό», αλλά  συγκροτεί στο εδώ και τώρα του αγώνα, δομές και όργανα κοινωνικής-λαϊκής αντιεξουσίας, έτσι και ο αγώνας στη Ν. Φιλαδέλφεια βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με τη γενικότερη στρατηγική του αντικαπιταλιστικού κινήματος στις σημερινές συνθήκες, όπου η φτωχοποίηση μεγάλων κομματιών του πληθυσμού και η ερημοποίηση του μητροπολιτικού πεδίου από το φυσικό και κοινωνικό του πλούτο,  έχει καταστήσει τις δομές κοινωνικής αυτοοργάνωσης και την πάλη για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου σε κεντρικούς άξονες της πολιτικής του.

Υπό αυτήν την έννοια, η υπεράσπιση της Ν. Φιλαδέλφειας –και κάθε γειτονιάς- απέναντι στην πολύμορφη καταστολή αποκτά ένα βαθύτερο περιεχόμενο. Στην πραγματικότητα, από την αποτελεσματική περιφρούρηση της γειτονιάς και των κοινωνικών της δομών, κρίνεται η δυνατότητα του κινήματος να δημιουργεί ανταγωνιστικές μορφές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, κρίνεται η δυνατότητα σύμπηξης πλατιών κοινωνικών συμμαχιών, κρίνεται η δυνατότητα του να δρα επαναστατικά. Αυτή ακριβώς η δυνατότητα αποτελεί σε τελική ανάλυση και το πολιτικό διακύβευμα του αγώνα στη Ν. Φιλαδέλφεια και για αυτό ακριβώς το λόγο αποτελεί καθήκον μας να καταστήσουμε σαφές προς πάσα κατεύθυνση, ότι τη δυνατότητα αυτή δεν πρόκειται να την εκχωρήσουμε, ούτε κατ’ ελάχιστο, στο κεφάλαιο, το κράτος και τα μαντρόσκυλα του.

ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ!

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)