No Pasaran | 1η Μάη ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά

1η Μάη ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά

Απέναντι στην επίθεση κράτους και κεφαλαίου

Κανένας μόνος του, καμία μόνη της μέσα στην πανδημία

Η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη θα νικήσει

Συγκέντρωση στα Χαυτεία, 10:30 π.μ.

Μαζί με τα ταξικά σωματεία

Τηρούμε όλα τα μέτρα προστασίας (κρατάμε αποστάσεις, φοράμε μάσκες και γάντια)

No Pasaran

Αναρχικό – Αντιεξουσιαστικό Στέκι «ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ», Κατάληψη ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37, Squat for Refugees/Migrants SPIROU TRIKOUPI 17, ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών), Αναρχική Φοιτητική Συνέλευση ΑΡΟΔΑΜΟΣ, Αντιφασιστική – Αντιεξουσιαστική συνέλευση Ν. Ιωνίας – Ηρακλείου, Σύντροφοι και Συντρόφισσες

Ακολουθεί το κείμενο που έχει δημοσιοποιηθεί από το no pasaran για την συνθήκη που διαμορφώθηκε μέσα στην πανδημία.

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΥΝ

Για άλλη μια φορά το κράτος αποποιείται τις ευθύνες του. Με περίσσια υποκρισία πετά το μπαλάκι μιας ακόμα κρίσης στην κοινωνία, στον καθένα και την καθεμία από εμάς. Φροντίζει να μας υπενθυμίζει αδιάκοπα την «ατομική ευθύνη» που μας αναλογεί και μας καλεί να εργαστούμε εθελοντικά για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Την ίδια στιγμή το διαλυμένο από χρόνια σύστημα δημόσιας υγείας βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να ευθύνονται για την υποβάθμιση της δημόσιας υγείας πέρα από αυτούς που διαχρονικά και αμετανόητα νομοθετούν την υποχρηματοδότηση της, τις μαζικές απολύσεις υγειονομικού προσωπικού, τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις νοσοκομειακών μονάδων; Με τα υποστελεχωμένα δημόσια νοσοκομεία να καταγράφουν ελλείψεις σε βασικό εξοπλισμό όπως χειρουργικές μάσκες και γενικότερα μέσα ατομικής προστασίας, διαγνωστικά test, αναπνευστήρες και κλίνες ΜΕΘ, το κράτος προσπαθεί να μαζέψει τα σπασμένα μιας υγειονομικής κρίσης που είτε αδυνατεί, είτε δεν θέλει να διαχειριστεί. Αγνοώντας επιδεικτικά τις επιστημονικές απόψεις που προειδοποιούν για εκ νέου έξαρση των κρουσμάτων όταν αρθούν οι περιορισμοί στις μετακινήσεις και τονίζουν την αναγκαιότητα των μαζικών test για τον εντοπισμό των νοσούντων, αλλά και τις εκκλήσεις γιατρών και νοσηλευτών για ενίσχυση σε προσωπικό και εξοπλισμό, το κράτος επιλέγει την στρατιωτικοποίηση της δημόσιας σφαίρας. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού τηρούσε ήδη τα απαραίτητα μέτρα, επέλεξε να επιβάλλει την απαγόρευση κυκλοφορίας και την αναγκαστική συμμόρφωση -υπό την απειλή χρηματικού προστίμου- σε περιορισμούς μετακίνησης που θυμίζουν εποχές και λογικές ολοκληρωτικών καθεστώτων. Επέλεξε να εντείνει την επιτήρηση και τον έλεγχο, εξαπολύοντας στους δρόμους και τις γειτονιές μας το απεχθές πλήθος της ΕΛ.ΑΣ. που πλέον έχει ως κύριο σκοπό του να εφαρμόζει απαγορεύσεις κυκλοφορίας και αριθμητικά όρια επιτρεπτών συναθροίσεων, να εμπεδώνει δηλαδή στην κοινωνική βάση τον φόβο και την υποταγή, να εδαφικοποιεί το «πολεμικό» κλίμα που χτίζουν τα διαγγέλματα της κυβέρνησης.

Αυτός ο εγκληματικός κρατικός σχεδιασμός αφήνει μέχρι και σήμερα εκτεθειμένους στην πανδημία όλους εκείνους για τους οποίους η οικειοθελής καραντίνα και η κοινωνική αποστασιοποίηση δεν αποτελούν επιλογή. Τους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και τους/τις μετανάστες/τριες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι και συνωστισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα στις πιο ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης, χωρίς καμία δυνατότητα ατομικής ή συλλογικής προστασίας και πλέον με τις διαδικασίες αίτησης ασύλου να έχουν διακοπεί. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των 1.200 κρατούμενων στο κέντρο κράτησης της Κορίνθουπου προχώρησαν σε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες κρατούνται και τον κίνδυνο εξάπλωσης του κορονοϊού μέσα στο camp. Τους κρατούμενους και κρατούμενες στις ελληνικές φυλακές οι οποίες έχουν γεμίσει ασφυκτικά και έχουν εφαρμόσει ελάχιστα μέτρα υγιεινής και απολύμανσης των χώρων, ενώ παράλληλα τα απαραίτητα και προβλεπόμενα μέτρα αποσυμφόρησης αργούν επικίνδυνα και κρίνονται ανεπαρκή. Τους άστεγους και τις άστεγες για τους οποίους το #Μένουμε_Σπίτι αποτελεί άγνωστη έκφραση και όπως πάντα η κρατική “μέριμνα” για σίτιση, στέγαση και περίθαλψη είναι απούσα. Τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που διαμένουν στις εστίες σε όλη την χώρα, για τις οποίες υπήρξε εντολή εκκένωσης παρά την ρητή διαφωνία της ιατρικής κοινότητας. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις η απάντηση των αρμόδιων στην συλλογική άρνηση μερίδας φοιτητών/τριών να εγκαταλείψουν τις εστίες ήταν το εκβιαστικό κόψιμο της σίτισης, του ρεύματος ή/και του νερού. Τις γυναίκες και τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που δέχονται ενδοοικογενειακή βία και τώρα η μόνη τους επιλογή είναι να περιοριστούν στο σπίτι με τους κακοποιούς τους. Όλους εκείνους που είναι αναγκασμένοι να συνεχίσουν να εργάζονται εν μέσω της πανδημίας, πολλές φορές χωρίς τα κατάλληλα μέτρα προστασίας, μέσα σε κλίμα ακόμα μεγαλύτερης εντατικοποίησης με τα ήδη εξαντλητικά ωράρια να διευρύνονται και να ελαστικοποιούνται. Τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στα σουπερ-μάρκετ, στις ταχυμεταφορές και τα delivery, στα Μ.Μ.Μ. και την καθαριότητα. Τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σε τηλεφωνικά κέντρα, σε εργοτάξια (όπως αυτά του ΑΚΤΩΡ και της «Αττικό Μετρό») και αλλού, που κατήγγειλαν την αδιαφορία των αφεντικών για την υγεία τους και τον συνεχιζόμενο συνωστισμό σε πολλούς χώρους εργασίας. Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που δίνει μια άνιση και εξαντλητική μάχη, κινδυνεύοντας καθημερινά να νοσήσει και το ίδιο. Μια μάχη στην οποία μόνο η κοινωνική και ταξική βάση μπορεί να του σταθεί αλληλέγγυα, ενώ το κράτος μπορεί να λειτουργήσει μοναχά ως εμπόδιο.

Ενώ η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος ζητά την ανάπτυξη κλινών ΜΕΘ, μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και την επίταξη του ιδιωτικού τομέα και όλων των test που αυτός διαθέτει, η κυβέρνηση αποφασίζει τον διπλασιασμό της αποζημίωσης των ιδιωτικών κλινών ΜΕΘ από 800 σε 1.600 ευρώ την ημέρα, την υπερκοστολόγηση των test διάγνωσης που γίνονται σε ιδιωτικές κλινικές και αποζημιώνονται από τον ΕΟΠΥΥ και την δαπάνη τουλάχιστον 30 εκατ. ευρώ για τα μέτρα υπέρ των ιδιωτών παρόχων υγείας. Ενώ το επίδομα των 800 ευρώ που θα δοθεί στους εργαζόμενους των επιχειρήσεων που παραμένουν κλειστές δεν αντιστοιχεί ούτε στον κατώτατο μισθό, η κυβέρνηση δίνει 11 εκατομμύρια στα ΜΜΕ για την «καμπάνια ενημέρωσης» για την πανδημία, άλλα τόσα στην εταιρεία διοδίων «Μορέας» με δικαιολογία την «χαμηλή προσέλευση οχημάτων» και πανηγυρίζει που θα ρίξει στην «μάχη ενάντια στον κορονοϊό» 35 ολοκαίνουρια περιπολικά. Ταυτόχρονα, θεσμοθετεί την αναστολή σύμβασης εργασίας χωρίς τις νομικές υποχρεώσεις που βάρυναν μέχρι τώρα τον εργοδότη, την μεταφορά προσωπικού από επιχείρηση σε επιχείρηση χωρίς να είναι απαραίτητη η συναίνεση από τον εργαζόμενο και την εκ περιτροπής (κατά το ήμισυ) απασχόληση μόνο για τις δύο εβδομάδες του μήνα, ανοίγοντας τον δρόμο για την «άνθιση» της μαύρης εργασίας και την έμμεση μείωση των ήδη πετσοκομμένων μας μισθών στο 50%, και αφήνει ανοιχτά τα ενδεχόμενα για μειώσεις σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις. Παρά τις συνεχείς εξαγγελίες για προστασία των θέσεων εργασίας, τα μέτρα που ανακοινώθηκαν για την προστασία των εργαζόμενων από την απόλυση θα ισχύσουν μόνο για ένα μήνα, ενώ οι απολύσεις που καταγράφηκαν μόνο στις δύο πρώτες εβδομάδες του Μαρτίου έφτασαν τις 30.000, χωρίς φυσικά να υπολογίζονται μέσα σε αυτές όλοι οι απολυμένοι που εργαζόντουσαν μαύρα. Είναι ξεκάθαρο πως ακόμα και μέσα στην πρωτοφανή συνθήκη που έχει διαμορφώσει η πανδημία το κράτος και το κεφάλαιο ενδιαφέρονται μόνο για την ομαλή συνέχεια της κερδοφορίας ακόμα και αν χρειάζεται να κερδοσκοπήσουν πάνω στον θάνατο. Αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές, δεν έχουν τίποτα άλλο να προσφέρουν στην κοινωνική βάση πέρα από το βάθεμα της ταξικής ανισότητας και εκμετάλλευσης, της γενικευμένης φτώχειας και εξαθλίωσης.

Μπροστά στην προαναγγελμένη οικονομική κρίση, το κράτος βιάζεται να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του. Χρησιμοποιώντας την συνθήκη «έκτακτης ανάγκης», προχώρησε στην εκκένωση του κτηρίου Γκίνη στο Πολυτεχνείο και το ξεσπίτωμα των μεταναστών/προσφύγων που διέμεναν εκεί τους τελευταίους μήνες, την επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής ενάντια στους αγωνιστές από την Τουρκία και το Κουρδιστάν, την επίθεση σε αντιφασίστες/στριες στο Ρέθυμνο και τον σοβαρό τραυματισμό διαδηλώτριας, το κόψιμο του ρεύματος της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟ.ΜΕ ξημερώματα και με τη συνοδεία ΜΑΤ. Θέλοντας να θωρακιστεί απέναντι στις πιθανώς οργισμένες αντιδράσεις των καταπιεσμένων την «επόμενη μέρα» της καραντίνας, μεταθέτει τις ευθύνες για την εξάπλωση της πανδημίας στην κοινωνική βάση και εφαρμόζει προληπτικά αντι-εξεγερτικά μέτρα, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει μέχρι και τον στρατό για την επιτήρηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Παραδείγματα όπως αυτό του Βίκτορ Όρμπαν που με πρόσχημα τον κορονοϊό ανακηρύχτηκε ουσιαστικά δικτάτορας στην Ουγγαρία, επιβεβαιώνουν πως οι από τα πάνω χρησιμοποιούν την ειδική κατασταλτική συνθήκη για να εδραιώσουν τις επιδιώξεις τους και να ενισχύσουν την εξουσία τους.

Για μια ακόμη φορά, το βάρος της πανδημίας και της καπιταλιστικής κρίσης θα το σηκώσουν αναμενόμενα οι άνθρωποι της τάξης μας. Έγκλειστοι μετανάστες/τριες και πρόσφυγες στα κέντρα κράτησης, κρατούμενοι/νες, άστεγοι και άπορες, εργαζόμενοι/ενες, φοιτητές/τριες που μένουν στις εστίες είναι μόνο τα πρώτα παραδείγματα. Γνωρίζοντας πολύ καλά τον διαχρονικό ρόλο του κράτους και των κυβερνώντων του σε τέτοιου είδους κρίσεις, δεν πρόκειται να αναγνωρίσουμε την «ατομική ευθύνη», με την οποία προσπαθούν να καλύψουν το έγκλημα που διαπράττουν. Η ευθύνη είναι πολιτική και είναι όλη δική τους. Όντας βαθιά πεπεισμένοι/ες πως οι πραγματικοί «υπεύθυνοι» δεν θα αλλάξουν την πολιτική αδιαφορίας και απαξίωσης που εκθέτει τους αδύναμους στον κίνδυνο της πανδημίας και ουσιαστικά καταδικάζει τους πιο ευπαθείς από αυτούς σε θάνατο, βάζουμε όπως πάντα μπροστά την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και τον αγώνα. Βρίσκουμε τρόπους να σταθούμε δίπλα σε όσους και όσες το χρειάζονται, στηρίζοντας πρωτοβουλίες και δομές αλληλεγγύης και συστήνοντας νέες. Μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα που διαγράφεται για τους από τα κάτω αυτού του κόσμου, τα θέλουμε όλα για όλους. Στέγαση, τροφή, υγεία και περίθαλψη για εργαζόμενους και άνεργες, ασφαλισμένους και ανασφάλιστες, άπορους και φυλακισμένες, πρόσφυγες και μετανάστριες.

Να μην υποκύψουμε στον φόβο και τον κανιβαλισμό. Να συνεχίσουμε την μάχη απέναντι στο κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα που επιβάλλει την φτώχεια, την εξαθλίωση και τον θάνατο. Να παλέψουμε για μια κοινωνία που θα προστατεύει τους ευάλωτους, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Υγ1: Κρατούμενες και κρατούμενοι σε φυλακές και έγκλειστες/οι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών σε όλη την επικράτεια προχώρησαν σε κινητοποιήσεις διεκδικώντας τα αυτονόητα: αποσυμφόρηση των κέντρων κράτησης και λήψη μέτρων προστασίας. Σε αυτά τα αιτήματα το κράτος απάντησε με την αποσιώπηση του αγώνα τους και σε περιπτώσεις με την άγρια καταστολή. Ενώ έγιναν γνωστές τουλάχιστον οι περιπτώσεις της Αζιζέλ Ντενιρόγλου και του Σελίμ Ζερολάρι, κρατούμενων στις φυλακές, και μιας 47χρονης πρόσφυγα, έγκλειστης στη ΒΙΑΛ της Χίου, που πέθαναν επειδή δεν τους επιτράπηκε η πρόσβαση σε γιατρό.

Υγ2.: Τις τελευταίες μέρες και ενώ δεν φαίνεται να έχει υπάρξει κάποια εξέλιξη στην αντιμετώπιση της πανδημίας, η κρατική διαχείριση κάνει ένα σκαιώδες άλμα υποκρισίας “ξεχνώντας” την προφύλαξη του πληθυσμού από τον αόρατο εχθρό, στοχεύοντας μονάχα στην επανεκκίνηση και διάσωση της καπιταλιστικής οικονομίας.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Κοροβέσης και Σεπούλδεβα. Η Ιστορία μέσα από τη “Λογοτεχνία τη σπαρμένη με τη μνήμη”

Τώρα να με αφήσουν ήσυχο.

Τώρα να συνηθίσουν χωρίς εμένα.

Θα κλείσω τα μάτια

Και θέλω μόνο πέντε πράγματα,

πέντε ρίζες αγαπημένες.

Η μία είναι ο χωρίς τέλος έρωτας.

Η δεύτερη είναι να βλέπω το φθινόπωρο.

Δεν μπορώ να υπάρχω χωρίς να βλέπω τα φύλλα

να πετούν και να επιστρέφουν στην γη.

Η τρίτη είναι ο βαρύς χειμώνας,

η βροχή που αγαπώ, το χάδι

της φωτιάς στο άγριο κρύο.

Στην τέταρτη θέση το καλοκαίρι

στρογγυλό σαν ένα καρπούζι.

Το πέμπτο πράγμα είναι τα μάτια σου,

Mατίλδη μου, πολυαγαπημένη,

δεν θέλω να κοιμηθώ χωρίς τα μάτια σου,

δεν θέλω να υπάρχω χωρίς να με κοιτάς:

εγώ αλλάζω την άνοιξη

για να συνεχίσεις να με κοιτάς.

Φίλοι, αυτά είναι όσα θέλω.

Είναι σχεδόν τίποτα και σχεδόν όλα.

Απόσπασμα από το «Ζητώ Σιωπή» του Πάμπλο Νερούδα.

Σαντιάγκο, 11 Σεπτέμβρη 1973, στο προεδρικό μέγαρο Λα Μονέδα ο μαρξιστής πρόεδρος της Χιλής, Σαλβαδόρ Αγέντε αποφασίζει να υπερασπιστεί απέναντι στις ορδές του χιλιανού στρατού, με το όπλο στο χέρι τον τόπο που για 1000 λαμπρές ημέρες αποτέλεσε τον φάρο ελπίδας για τον χιλιανόπρολετάριο, για τους αποκλεισμένους ιθαγενείς, για τους μη έχοντες.Αφού πρώτα έδωσε το ελεύθερο στη φρουρά του να φύγει όποιος ήθελε. Κανείς βέβαια δεν διανοήθηκε να φύγει. Δίπλα του η προσωπική του φρουράη GAP (Ομάδα Προσωπικών Φίλων). Εκείνη τη μέρα ήταν 13 από καμιά εκατοστήπου απάρτιζαν τους GAP, που πέρα από το καθήκον να φιλάνε τον Σαλβαδόρ Αγέντε και το προεδρικό μέγαρο, είχαν επιφορτιστεί και με την καθημερινή φύλαξη των κρισιμότερων υποδομών (δίκτυα ύδρευσης, κεντρικοί σταθμοίηλεκτροδότησης κ.α) από τις επιχειρήσεις δολιοφθοράς ακροδεξιών που υποκινούνταν από τη CIA.

Κάποιοι από τους GAP σκοτώθηκαν δίπλα στον υπέροχο αυτόν πολιτικό και οραματιστή. Οι υπόλοιποι συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, ακρωτηριάστηκαν και εκτελέστηκαν τις επόμενες ώρες.

Όσα μέλη δεν ήταν εκεί και δεν συνελήφθησαν την επόμενη ώρα στα σπίτια τους, σχημάτισαν ομάδες αυτοάμυνας όπου σε συντονισμό με συντρόφους από το MIR αλλά και αντάρτες που είχαν επιβιώσει από την ομάδα του Τσε στο Τεοπόντε της Βολιβίας τους «Ελένος», με Τουπαμάρος αλλά και Βραζιλιάνους συντρόφους από τα αντάρτικα του Μαριγκέλα και του Λαμάρκα, έδωσαν ηρωικές μάχες στους δρόμους τις πρώτες μέρες που ακολούθησαν το πραξικόπημα, απέναντι στα πάνοπλα τάγματα του χιλιανού στρατού που υπό τις οδηγίες του Πινοτσέτ κατέκλυσε και αιματοκύλησε το Σαντιάγκο. Μέλος των GAP που συνελήφθη αμέσως μετά το πραξικόπημα, ήταν κι ο Λουίς Σεπούλδεβα. Βασανίστηκε κι έμεινε φυλακισμένος σε μια τρύπα για δυόμιση χρόνια μέχρι να παρέμβει η Διεθνής Αμνηστία.

Από εκεί και πέρα ξεκινάει μια μυθιστορηματική ιστορία όπου μετά τη φυγοδικία προ της εξορίας του, περνάει από πολλές χώρες μέχρι να βρεθεί ξανά στις τάξεις ενός επαναστατικού στρατού, αυτή τη φορά με τις διεθνείς ταξιαρχίες στη Νικαράγουα, πολεμώντας το καθεστώς του δικτάτορα Σομόζα, το 1979, δίπλα στους Σαντινίστας.

Όταν τελειώνει νικηφόρα η επανάσταση, αποφασίζει να αφιερωθεί στο γράψιμο και μέσω αυτού να διατηρήσει ζώσα, την ιστορική μνήμη για όσα συνέβησαν τόσο κατά την τριετία Αγέντε, όσο και κατά τη δικτατορία Πινοτσέτ.

Στην Ελλάδα, όπου αντίστοιχο αμερικανόκινητο, στρατιωτικό καθεστώς έχει επιβληθεί μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα, ο Περικλής Κοροβέσης, βρίσκεται να βιώνει με τον σκληρότερο τρόπο την κτηνωδία των ανδρείκελων της χούντας. Βασανίζεται διαρκώς και με σφοδρότητα που από θαύμα δεν του στέρησε τη ζωή τότε. Αντέχει όμως και οπλισμένος με το δίκιο του αγώνα, μπορεί και χαμογελάει. Μένει όρθιος με έναν τρόπο που μόνο τιμή μπορεί να περιποιεί στην επαναστατική αριστερά.

Αργότερα καταγέλλει το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών, στην Ευρώπη ενώ με το συγκλονιστικό του βιβλίο «Ανθρωποφύλακες» ξεγυμνώνει τις μεθόδου ςτης χούντας και τη ίδια τη δομή της φυλακής ως θεμελιώδες κομμάτι της εξουσίας.

Υπάρχουν νέοι που είναι γέροι και γέροι που είναι νέοι έλεγε ο Σαλβαδόρ Αγιέντε.Ο Περικλής Κοροβέσης κι ο Λουίς Σεπούλδεβα ανήκουν στους τελευταίους. Πνεύματα ανατρεπτικά, αναρχικά, που μέχρι να κλείσουν οριστικά τα μάτια τους μάχονταν κόντρα στην εξουσία. Δεν τους άγγιξε καν ο συντηρητισμός που βλέπουμε σε ανθρώπους που περνάνε την πρώτη νιότη τους, ένας συντηρητισμός θεωρούμενος ως και νομοτέλεια που άλλο δεν κάνει από το να επικυρώνει τη βαθιά αντιδραστική άποψη ότι η επανάσταση είναι μια νεανική τρέλα, δικαιώνοντας τελικά το ίδιο το κυρίαρχο σύστημα. Και οι δυο τους τόσο με τη ζωή τους όσο και την πένα τους βρίσκονταν, ντε φάκτο στην επαναστατική όχθη προσέγγισης των πραγμάτων.

Είναι τόσα τα κοινά τους που η μοίρα τούς κράτησε ένα τελευταίο κοινό στοιχείο, βγαλμένο από μαύρο χιούμορ θαρρείς. Αφήσαν την τελευταία τους πνοή με λίγα 24ωρα διαφορά. Κοροβέσης και Σεπούλδεβα. Ελλάδα και Χιλή, δυο πραγματικότητες τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά. Με βαθιά ριζωμένη παράδοση σε αγώνες για ανεξαρτησία, για δημοκρατικά δικαιώματα. Βίωσαν αμφότερες τα στρατιωτικά καθεστώτα που τα επέβαλλαν και τα ενορχήστρωσαν οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες υπό τις οδηγίες του Χένρι Κίσινγκερ. Δυο χώρες με ουσιαστική γειτνίαση/συνάφεια στο πολιτισμικό, κομμάτι. Στο ουσιαστικό πολιτιστικό. Σε αυτό που ο Γκράμσι θα το χαρακτήριζε ως πολιτισμική ηγεμονία.

Σε Χιλή και Ελλάδα τη δεκαετία του 60 ανθεί το διάβασμα, οι τέχνες, η διανόηση με τη στρατευμένη τους μορφή, στην κατεύθυνση της ανθρώπινης χειραφέτησης. Ο Θεοδωράκης τα χρόνια- περίπου- που Κοροβέσης και Σεπούλδεβα είναι κλεισμένοι στα μπουντρούμια των χουντικών, μελοποιεί το «Κάντο Χενεράλ» του Νερούδα που είναι αφιερωμένο στον δίκαιο και συγκλονιστικό αγώνα των αδάμαστων Μαπούτσε. Για τους οποίους ο ΛουίςΣεπούλδεβα δεν σταμάτησε να γράφει αλλά και να προπαγανδίζει τους άνισους αγώνες τους απέναντι σε δυο αστικά κράτη, τη Χιλή και την Αργεντινή, και κόντρα σε πανίσχυρες πολυεθνικές.

Ο Περικλής Κοροβέσης από την άλλη, δεν σταμάτησε να δίνει το παρόν σε πολύμορφους αγώνες, από τις διώξεις απέναντι στον αναρχικό χώρο μέχρι περιβαλλοντικά κινήματα. Σε ένα από αυτά, μάλιστα κάποιοι από εμάς είχαμε την τύχη να συμπορευτούμε με τον Περικλή και να μας τιμήσει με την αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη του στον περιβαλλοντικό αγώνα που πρωτίστως είναι ένας ταξικός αγώνας.Πρωτοπόρος στα περιβαλλοντικά κινήματα (κοινό νήμα αγώνων και πορείας ζωής με τον σπουδαίο, Χρόνη Μίσσιο) κι ο Λουίς Σεπούλδεβα που έχοντας ζήσει στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους, μπόρεσε να δει πέρα από την αλλοιωμένη οπτική του σύγχρονου ανθρώπου που έχει αστικοποιηθεί σε βαθμότέτοιο ώστε να βλέπει ακόμα και τη φύση ανθρωποκεντρικά κι όχι ως μέρος της που οφείλει να σεβαστεί κάθε της κομμάτι.

Τους ευγνωμονούμε που υπήρξαν κομμάτι της κινηματικής Αριστεράς. Που τιμήσανε το συγγραφικό τους ταλέντο, διατηρώντας ζωντανή τη μνήμη τωναγώνων. Να ακολουθούμε τη συνέπειά τους και να είμαστε επινοητικοί, δυνατοί όσο κι εκείνοι απέναντι στις επιβουλές των ισχυρών, όχι από καθήκον μάρτυρα,όσο γιατί φέρουμε τον άλλον κόσμο.

Να αντιτάξουμε την αισιοδοξία της βούλησης απέναντι στην απαισιοδοξία της νόησης.

Τώρα που μπορούμε ακόμα…

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

ΕΠΕΣΕ ΜΑΡΤΥΡΑΣ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ, ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ MUSTAFA KOÇAK, ΑΠΕΡΓΟΣ ΠΕΙΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ.

Δε χύνουν δάκρυ τα μάτια που συνήθισαν να βλέπουνε φωτιές.

Δε σκύβουν το κεφάλι οι μαχητές, κρατάν ψηλά τ’ αστέρι με περηφάνεια…

Μαύρη εσύ θάλασσα γαλήνεψε τα κύματά σου.

Και θάρθει η μέρα η ποθητή, η μέρα της ειρήνης, της λευτεριάς σου.

Ω, ναι θα ΄ρθεί η μέρα που θ’ αρπάξουμε τις λόγχες, που μες στο αίμα το δικό μας, έχουν βαφτεί.

                                                                                                                             Ναζίμ Χικμέτ

Σήμερα, 24 Απριλίου, τα ξημερώματα, έπεσε μάρτυράς, μέσα στις φυλακές της Τουρκίας, ο σύντροφός μας, απεργός πείνας μέχρι θανάτου, Mustafa Koçak. Ο σύντροφος, μέλος του Λαϊκού Μετώπου Τουρκίας, δολοφονήθηκε από το φασιστικό καθεστώς του ΑΚΡ , στα 28 του χρόνια, όντας στη 297η μέρα απεργίας πείνας και 29 κιλά. Αντιστάθηκε με μεγάλη πίστη και μοναδικό θάρρος στα ασταμάτητα βασανιστήρια που του κάνανε, από την αρχή μέχρι το τέλος. Τόσο στη σύλληψή του, όπου για να τον λυγίσουν, οι βασανιστές της τουρκικής αστυνομίας του δέσαν τα μάτια, του έβαλαν μεταλλικό κουτί στο κεφάλι, τον χτυπούσαν επί μέρες και τον απειλούσαν ότι θα βιάσουν την έγκυο αδερφή του. Όσο και ενάμιση μήνα πριν, που απήχθει από το κελί του και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της φυλακής, για να τον υποβάλλουν σε αναγκαστική σίτιση. Ενώ του είχαν δεμένα τα χέρια και τα πόδια προσπάθησαν να του βάλουν ορό, 73 φορές, μα ο σύντροφος κατάφερε να τον βγάλει με το στόμα. Με απίστευτη δύναμη ψυχής και πίστη στην Επαναστατική υπόθεση, αλύγιστος πολέμιος της αδικίας και της καταπίεσης, αντιστάθηκε σθεναρά στο βασανιστήριο της αναγκαστικής σίτισης, όντας 30 κιλά.

Οι διώκτες του ήθελαν να τον μετατρέψουν σε ρουφιάνο. Μάταια βέβαια γιατί πως να μετατρέψουν σε ρουφιάνο έναν αγωνιστή σαν τον Mustafa, ένα γνήσιο τέκνο της εργατικής τάξης, που έζησε τη ζωή του με αξιοπρέπεια, ηθική , αγάπη για τους συντρόφους, τις συντρόφισσες και τους λαούς της Τουρκίας. Που ακόμα και στην πρότελευταία τηλεφωνική επικοινωνία με την οικογένειά του, που τόσο αγαπούσε και η ίδια αγωνίστηκε στο πλάι του, τα λόγια του ήταν τα εξής ¨ ο πόνος στο σώμα μου είναι αφόρητος, αλλά θα τον αντέξω για να μην ξαναυπάρξει άνθρωπος να βιώσει τέτοια αδικία¨.

Ο Mustafa έκανε απεργία πείνας διεκδικώντας να δικαστεί εκ νέου, καθώς καταδικάστηκε σε ποινή ισόβιας κάθειρξης και 42 έτη, με μόνο στοιχείο τη ψεύτικη μαρτυρία ενός ρουφιάνου, του Berk Ercan. Καταδικάστηκε για εμπλοκή στην υπόθεση του εισαγγελέα Mehmet Selim Kiraz, του εισαγγελέα που χειριζόταν την υπόθεση της δολοφονίας του 15 χρονού Berkin Elvan. Τον εισαγγελέα είχαν κρατήσει όμηρο, δύο μαχητές του Επαναστατικού Λαϊκού Απελευθέρωτικού Μετώπου, με αίτημα να δοθεί στη δημοσιότητα το όνομα του αστυνομικού που δολοφόνησε τον Berkin. To φασιστικό καθεστώς του ΑΚΡ δεν έδωσε ποτέ το όνομα του δολοφόνου του Βerkin και προτίμησε να θυσιάσει τον εισαγγελέα. Επειδή δεν κατάφερε με κανέναν τρόπο να λύσει πως ο εισαγγελέας κρατήθηκε όμηρος και για να προστατέψει το κύρος του, θέλησε να πάρει εκδίκηση στο πρόσωπο του Mustafa. Γι΄αυτό και καταδικάστηκε χωρις κανένα απολύτως στοιχείο, σε μια δίκη πλήρως ενορχηστρωμένη από την πολιτική εξουσία.

O αγώνας του συντρόφου είναι κοινός με αυτόν των άλλων απεργών πείνας μέχρι θανάτου. Κοινός με της συντρόφισσα μας, μάρτυρα στη 288η μέρα , Helin Bölek. Κοινός με τον αγώνα του Grup Yorum, με τον αγώνα του Ibrahim Gökçek (312η μέρα), με τον αγώνα των δικηγόρων του λαού, του Aytaç Ünşal (82η μέρα) και της Ebru Timtik (113η μέρα), με τον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων, της Didem Akman (66η μέρα) και του Özgür Karakaya (66η μέρα). Κοινός αγώνας, κοινή πίστη, κοινή ανιδιοτέλεια και στράτευση στην πάλη για αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Ανυποχώρητος αγώνας μέχρι τέλους, ενάντια στην αδικία, τα βασανιστήρια, την ιμπεριαλιστική τη ταξική εκμετάλλευση.Βάζοντάς τα σώματά τους ανάχωμα, ενώνουν τις φωνές τους, λέγοντας ΥΠΟΜΟΝΗ, ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ, ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. Ο σύντροφός μας, Μustafa Koçak, έπεσε μαχόμενος στη μεγάλη αυτή Αντίσταση. Έδωσε τη ζωή του για να θριαμβεύσει η ζωή.

        ¨Στο υποσχόμαστε σύντροφε να το ξέρεις, θα βγούμε νικητές κι ας είναι βαριές οι θυσίες μας.¨

ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

HAKLIYIZ KAZANACAĞIZ

MUSTAFA KOÇAK ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

ÖLÜMSÜZDÜR

HELİN BÖLEK ΑΘΑΝΑΤΗ! 

ÖLÜMSÜZDÜR

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΔΕΚΤΑ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

 

Λαϊκό Μέτωπο

Αντιϊμπεριαλιστικό Μέτωπο (τομέας Ελλάδας)

Προς μια νέα χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Προς μια νέα επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα

Ενώ η πανδημία αφήνει πίσω της χιλιάδες νεκρούς και ανυπολόγιστο κόστος, τα κράτη δημιουργούν ένα πλαίσιο διαχείρισης των αποτελεσμάτων της με ένταση της αυταρχικοποίησης και της στρατιωτικοποίησης της δημόσιας σφαίρας, λαμβάνοντας μέτρα προληπτικής αντιεξέγερσης εν όψει του βαθέματος της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Το ενδεχόμενο μετατροπής της κρίσης σε επισιτιστική και οι συνακόλουθες εξεγέρσεις (προάγγελους των οποίων ήδη βλέπουμε σε Γαλλία, Ιταλία κι άλλες χώρες) τρομάζουν τα κράτη, τα οποία βρίσκονται σε μια πρωτοφανή αδυναμία διαχείρισης της κατάστασης. Πλέον ανοιχτά ο ΟΗΕ, δια στόματος του επικεφαλής του Παγκόσμιου Προγράμματος Σίτισης, προειδοποιεί για «ασιτία βιβλικών διαστάσεων» που θα σαρώσει τον αναπτυσσόμενο κόσμο, για αδυναμία καταγραφής των πραγματικών αποτελεσμάτων της πανδημίας και για κατάρρευση των «εύθραυστων συστημάτων υγείας». Μπροστά σε αχαρτογράφητα νερά κι ένα μέλλον απρόβλεπτο βασικό επίδικο και ταυτόχρονα σημείο τριβής ανάμεσα στις διάφορες μερίδες των κυρίαρχων αποτελεί ο τρόπος και ο χρόνος της επανεκκίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας και το λεγόμενο damage control.

Η πανδημία, όμως, δεν ήρθε να προσβάλλει μια κατά τ’ άλλα υγιή παγκόσμια οικονομία. Ο καπιταλισμός ήδη νοσούσε από σοβαρά υποκείμενα νοσήματα (υπερδιόγκωση παγκόσμιου χρέους, ενεργειακός και εμπορικός πόλεμος, αστάθεια τραπεζικού συστήματος, αναιμική ανάπτυξη, όξυνση ανταγωνισμών κλπ) και η πανδημία ήρθε ως συγκυριακό σημείο έκρηξης της νέας μείζονος παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Σήμερα, και δεδομένης της επισφάλειας που δημιουργεί η επέλαση του νέου κορωνοϊού, κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει “που θα κάτσει η μπίλια” της παγκόσμιας ύφεσης.

Η θέση της Ελλάδας σε αυτή τη συγκυρία είναι ακόμα πιο επισφαλής. Με μια οικονομία βαθιά αποδυναμωμένη από τη χρεοκοπία του 2009 και σε καθεστώς “διασωλήνωσης” και εξάρτησης από τα δάνεια των “θεσμών”, μετά από δέκα χρόνια μνημονίων και ταξικής αφαίμαξης, μια νέα χρεοκοπία βρίσκεται προ των πυλών. Και αντίστοιχα μια νέα επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.

Τα ποσοστά που προβάλλονται από τους ”λογιστές” των κρατών, τόσο για την ύφεση τόσο και για το χρέος, μας προετοιμάζουν για την νέα πραγματικότητα που μας περιμένει. Αφού κόπασαν οι πανηγυρισμοί για τις αποφάσεις του eurogroup και οι εφησυχασμοί ότι η οικονομία είναι θωρακισμένη, όπως αντίστοιχα έλεγαν το 2009 λίγο πριν χρεοκοπήσει το ελληνικό κράτος, τώρα, και υπό την ασφυκτική πίεση που προκαλεί το ενδεχόμενο μιας νέας χρεοκοπίας αναγκάζονται να ομολογήσουν την αλήθεια.

Η παρατεταμένη ύφεση θα συρρικνώσει το ΑΕΠ, θα ενισχύσει τον δανεισμό και αυξήσει το δημόσιο χρέος. Τα δεκάδες δις ευρώ που θα χρειαστούν για να καλύψουν την ζημία της χρεοκοπημένης αγοράς (τουρισμός, εμπόριο), θα δημιουργήσουν μια έκρηξη του δανεισμού χωρίς αντίκρισμα. Τα δάνεια θα δίνονται απλά για να συντηρείται η αγορά ζωντανή, μιας και λόγω ύφεσης αλλά και αβεβαιότητας που προκαλεί η πανδημία (χαμηλή κατανάλωση, μείωση επενδύσεων) οι επιχειρήσεις δεν θα επιστρέφουν κεφάλαιο αλλά ζημιές.

Τα ελλείμματα που θα δημιουργήσει αυτός ο φαύλος κύκλος του δανεισμού, προετοιμάζουν μια νέα φούσκα πού πολύ σύντομα θα σκάσει. Αυτή τη στιγμή δρομολογείται μια νέα χρεοκοπία του ελληνικού κράτους που δεν έχει κανένα διέξοδο. Η επερχόμενη κοινωνική καταστροφή, μέσω ενός νέου μνημονίου που θα επιβληθεί ως αντιστάθμισμα στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό που θα προκύψει αναπόφευκτα, θα σημαίνει την πολλαπλάσια επίθεση στην κοινωνία, συγκριτικά με αυτήν που εξαπολύθηκε το 2010. Η επιβολή νέων δημοσιονομικών μέτρων, σημαίνει την αφαίρεση και των τελευταίων ψηγμάτων επιβίωσης που άφησε όρθια η τελευταία (μνημονιακή ) δεκαετία.

Ας σταθούμε λίγο λοιπόν στην “αριθμητική” του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, κατ’ αρχήν κανείς αστός -ή μη- οικονομολόγος δεν μπορεί εν μέσω της πανδημίας να εκτιμήσει την επίπτωση του κορωνοϊού και των μέτρων περιορισμού που έχουν επιβληθεί στα βασικά οικονομικά μεγέθη. Οι πρώτες “ασφαλείς” εκτιμήσεις θα μπορέσουν να πραγματοποιηθούν όταν αρθούν τα μέτρα περιορισμού και η οικονομία και η παραγωγή επιστρέψουν στους αρχικούς τους ρυθμούς.

Στην περίπτωση της Ελλάδας και με δεδομένο ότι η “βαριά βιομηχανία” της χώρας είναι ο τουρισμός (περίπου το 20% της οικονομίας βασίζεται στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα), η επιστροφή αυτή μάλλον μετατίθεται για το τέλος του 2020. Σε κάθε περίπτωση και εν μέσω αντικρουόμενων εκτιμήσεων για την ύφεση το 2020, συγκρίνουμε το εκτιμώμενο ΑΕΠ για το 2020 με αυτό των προηγούμενων ετών, θεωρώντας την ύφεση στο 10%.

Όπως αποτυπώνεται στο γράφημα η οικονομία θα βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα από το 2003, επομένως εν καιρώ ειρήνης -γενικευμένου ταξικού πολέμου κατά τη γνώμη μας- η οικονομία της χώρας έχει γυρίσει 20 χρόνια πίσω. Επίσης με βάση τα διαθέσιμα δεδομένα (από τη Eurostat), και θεωρώντας ότι το χρέος είναι αμετάβλητο για το 2020 και μόνο το ΑΕΠ μικραίνει, τότε το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ εκτινάσσεται στο ψηλότερο ποσοστό από το 2007, στο 201%. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το «κούρεμα» του χρέους (στην πραγματικότητα το κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων) μέσω του PSI το 2012 ύψους € 50 δις, οδήγησε σε μείωση του ποσοστού του χρέους κατά 12%, ενώ η ύφεση για το 2020 θα οδηγήσει σε εκτίναξη του κατά 20%.

Η οικονομία όμως δεν είναι ποσοστά και νούμερα, η χρησιμότητα των αριθμών είναι να τεκμηριώνουν την «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» και αυτό που διαφαίνεται είναι ότι οι εργαζόμενοι και φτωχότερα λαϊκά στρώματα θα δεχθούν μια άνευ προηγούμενου επίθεση, τόσο στο βιοτικό τους επίπεδο όσο και στα εργασιακά δικαιώματα. Μια επίθεση που θα κάνει την κρίση του 2010 να μοιάζει σαν ένας εκτεταμένος πρόλογος, τόσο γιατί ούτε στην μνημονιακή δεκαετία που προηγήθηκε δεν είχαμε τόσο υψηλή ύφεση, όσο και γιατί οι ταξικές/ προλεταριακές δυνάμεις βρίσκονται σε αναδίπλωση.

Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, δυστυχώς, το γνωρίζουν καλά και για αυτό λαμβάνουν από τώρα τα μέτρα τους για αυτό που θα ακολουθήσει. Ζητούν από μειώσεις μισθών και απολύσεις, κατά το δοκούν αναστολή λειτουργίας επιχειρήσεων, μεταβολές των εργασιακών συμβάσεων μέχρι ανταλλαγές και δανεισμό εργαζομένων. Επιδιώκουν τη λήψη μέτρων που θα οδηγήσουν στην πλήρη αποσάθρωση και ελαστικοποιήση των εργασιακών σχέσεων, χτίζοντας πάνω στο «οπλοστάσιο» των αντεργατικών νομοσχεδίων των τεσσερισήμισι χρόνων σοσιαλδημοκρατίας. Αν λοιπόν η κυβέρνηση καλείται να θεσμοθετήσει, ο άλλος πυλώνας της οικονομικής ανάπτυξης, αυτός της προσφοράς χρήματος θα διευθετηθεί από την ΕΕ.

Η «Ευρώπη των λαών» καλείται να «διασώσει» την ελληνική οικονομία και να «δώσει τη λύση» όχι -μόνο- λόγω του ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε την οικονομική και πολιτική αυτοτέλεια, αλλά εξυπηρετώντας τον δομικό της ρόλο, αυτόν δηλαδή της ταξικής αφαίμαξης και της μεταβίβασης του πλούτου από την περιφέρεια στο κέντρο, μέσω νέων μνημονιακών συμβάσεων. Η Ευρώπη της ανισόμετρης ανάπτυξης με προϋπόθεση την επιβολή νέων μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής θα διασώσει τις οικονομίες του νότου. Μια διάσωση εξ αρχής ναρκοθετημένη με μειώσεις μισθών και συντάξεων, με νέους όρους αποπληρωμής των καινούριων δανείων, με αναθεωρημένα προς τα κάτω ελλείμματα, με πιθανή ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με αύξηση των κόκκινων δανείων, με εξώσεις και πλειστηριασμούς. Με άλλα λόγια με όξυνση της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Πράγματι, μια χρεοκοπία προετοιμάζεται, στο χέρι μας είναι λοιπόν την κοινωνική χρεοκοπία να τη μετατρέψουμε σε χρεοκοπία της αστικής τάξης και του πολιτικού συστήματος. Να εντοπίσουμε τις αιχμές εκείνες που καταδεικνύουν ότι για τη νέα αυτή κρίση του συστήματος, δεν φταίει ένας εξωγενής παράγοντας -κάτι σαν μια φυσική καταστροφή- αλλά φταίει το καπιταλιστικό σύστημα αναπαραγωγής. Να καταδείξουμε τις φωνές εκείνες που πίσω από έναν «φιλεργατικό μανδύα», σκάβουν το λάκκο μας και λειτουργούν σαν το μακρύ χέρι του κεφαλαίου στα κινήματα. Να παλέψουμε για την αφύπνιση των ταξικών/ προλεταριακών δυνάμεων και την οργάνωσή τους σε αντικαπιταλιστική/ αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, κόντρα στα νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, 27 Απριλίου 2020 στα γραφεία της Ταξικής Αντεπίθεσης, Αραχώβης 42 Εξάρχεια.

Τη Δευτέρα 27 Απριλίου συνεχίζεται η καθιερωμένη συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για συνανθρώπους μας που πλήττονται άμεσα από την κρίση. Συγκεκριμένα από τις 12:00 έως τις 14:00 & από τις 18:00 ως τις 20:00 συλλέγουμε τρόφιμα (λάδι, ψωμί του τοστ, μακαρόνια, ρύζι, pummaro, όσπρια, γάλα μακράς διάρκειας…) και είδη προσωπικής περιποίησης (πάνες, μαντηλάκια, σαπούνια…) για την Κατάληψη Στέγης Προσφύγων/Μεταναστών Νοταρά 26 και για το γηροκομείο Πειραιώς. Το γηροκομείο Πειραιώς έχει επίσης και έλλειψη μονών κατωσέντονων με λάστιχο.

Στο χώρο υπάρχει και κουτί οικονομικής ενίσχυσης του Ταμείου Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές: “….Τη δεδομένη χρονική περίοδο το ταμείο στηρίζει σε σταθερή μηνιαία βάση 24 κρατούμενους… με βάση τα νέα δεδομένα της εξάπλωσης του ιού και των περιοριστικών μέτρων που επιβάλλει το κράτος με αφορμή αυτό, η εξασφάλιση των πόρων για την υλική στήριξη των εντός των τειχών καθίσταται και πάλι εξαιρετικά δύσκολη. Ίσως πιο δύσκολη από κάθε άλλη φορά…. Η αδυναμία του Ταμείου, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών της περιόδου αυτής, να εξασφαλίσει πόρους από τις δημόσιες δράσεις του, θα το οδηγήσει τους καλοκαιρινούς μήνες σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο και η στήριξη των πολιτικών κρατουμένων θα είναι πρακτικά αδύνατη. Ο μόνος τρόπος αυτό να αποφευχθεί είναι η υλική/οικονομική στήριξη από όλο τον κόσμο του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος…” (απόσπασμα από το δημόσιο κείμενο – κάλεσμα για την οικονομική στήριξη του Ταμείου αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών).

Η αλληλεγγύη δεν θα μπει σε καραντίνα! Παραμένουμε ενεργοί, παίρνοντας ταυτόχρονα όλα τα μέτρα προφύλαξης και κοινωνικής υπευθυνότητας!

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Κάθε Δευτέρα: 12:00 – 14:00 & 18:00-20:00 στα γραφεία της Ταξικής Αντεπίθεσης, Αραχώβης 42 Εξάρχεια..

Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα Αναρχικών & Κομμουνιστών)

Πανδημία εργοδοτικών αυθαιρεσιών

Μόλις λίγες μέρες έχουνε περάσει από τότε που ανακοινώθηκε στη χώρα το πρώτο κρούσμα από τον κορονοϊό Covid-19. Σαν έτοιμη από καιρό η εργοδοσία άρπαξε τα νέα όπλα που της έδωσε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ, και αξιοποιώντας και αυτά του προκατόχου της, της σοσιαλδημοκρατίας του Σύριζα, επιδόθηκε σε απολύσεις, περικοπές εργασίας, αναστολές συμβάσεων και μειώσεις μισθών.Δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο διαβάζοντας τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που υπογράφονται στους διαδρόμους του κοινοβουλίου και συντάσσονται στο πόδι όσο ο Τσιόδρας ψέλνει το θανατικό ανακοινωθέν της ημέρας.

Παρακάτω αναφέρονται μόνο κάποιες από τις εταιρίες που τρέξανε να φορτώσουν στις πλάτες των εργαζομένων την πανδημία. Στον συμπυκνωμένο χρόνο που ζούμε αυτό θα είναι μόνο μια σταγόνα μπροστά στο τσουνάμι εργασιακών αυθαιρεσιών και “αναδιαρθρώσεων” που θα ζήσουμε τους επόμενους μήνες.

Εδώ όμως είναι και το πεδίο που γεννιέται η αντίσταση και η οργάνωση των από τα κάτω! Στη Beat ήδη έχουμε την πρώτη στάση τηλε-εργασίας στην Ελλάδα! Οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες στην Βeat δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Βρήκαν τρόπο να οργανωθούν παρά το γεγονός ότι εργάζονται από το σπίτι, συζήτησαν μαζικά, συγκρότησαν σωματειακή επιτροπή και προχώρησαν σε προειδοποιητική στάση εργασίας στις 9 Απρίλη με την κάλυψη του Δ.Σ. του ΣΕΤΗΠ. Με τη μαζική συμμετοχή τους στη στάση εργασίας, οι εργαζόμενοι της Βeat απαίτησαν:

  • Ανάκληση όλων των απολύσεων εν μέσω πανδημίας.
  • Καμία νέα απόλυση.
  • Άρση κάθε διαχωρισμού μεταξύ των υπαλλήλων.
  • Καμία αρνητική αναπροσαρμογή μισθών και όρων εργασίας.
  • Άρση όλων των τροποποιητικών συμβάσεων και της εκ περιτροπής εργασίας.

Ας οργανωθούμε ιδρύοντας σωματεία βάσης, επιχειρησιακά σωματεία και σωματειακές επιτροπές! Αφού θέλουν τηλε-εργασία να ετοιμαστούν και για τηλε-απεργία!

BEAT, OPENBET: Απολύσεις, μονομερής θέσπιση εκ περιτροπής εργασίας & υποχρεωτικές μειώσεις μισθών στο σύνολο των εργαζομένων.

BLUEGROUND: Απόλυση πάνω από 130 εργαζομένων της εταιρείας, που αποτελούν περίπου το 1/4 του προσωπικού.

TTEC: 27 απολύσεις

Teleperformance: Με πρόσχημα την προστασία των προσωπικών δεδομένων των πελατών φέρνει μια κατάπτυστη τροποποιητική σύμβαση για την τηλε-εργασία, οι οποία αναφέρει πως η εταιρεία μπορεί να ζητήσει να βάλει ο εργαζόμενος κάμερα στον υπολογιστή του και να την ανοίξει ανά πάσα ώρα και στιγμή για να ελεγχθεί αν κάνει σωστά τη δουλειά του και αν προστατεύονται τα δεδομένα πελατών από υποκλοπές. Επίσης, δίνει το δικαίωμα σε εκπρόσωπο της εταιρείας, να μπουκάρει στο σπίτι για να κάνει επιθεώρηση και μάλιστα θα πρέπει να φροντίσει να «εξαφανίσει» τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του ώστε να μην ακούγονται θόρυβοι. Τέλος, η/ο εργαζόμενη\ος θα πρέπει να πληρώσει το κόστος λειτουργίας (ρεύμα, σύνδεση στο ίντερνετ), από την τσέπη του.

PWC, IBM, EY, Deloitte, SITA, Megasoft, ΟΤΕ: Επιβολή υποχρεωτικής άδειας πριν και μετά το Πάσχα καθώς και μέρες άδειας άνευ αποδοχών.

Sunsoft: Αναστέλλει τη λειτουργία της, αλλά θέτει ένα τμήμα του προσωπικού σε εκ περιτροπής εργασία, ένα άλλο απλώς αναστέλλει τη σύμβαση του, σε άλλους εργαζόμενους\ες τους ζητά να δουλέψουν δίνοντας τους κάποια λεφτά εκτός του κρατικού επιδόματος και σε άλλους απλώς τους ζητά να εργαστούν τζάμπα έχοντας ανασταλεί η σύμβαση τους και λαμβάνοντας μόνο το κρατικό επίδομα

COSMOTE e-value, MELLON technologies, VODAFONE 360 connect: Παντελώς ελλιπείς συνθήκες υγιεινής στους χώρους εργασίας παρά τις καταγγελίες των σωματείων.

πηγή λίστας εταιρειών:https://blacklist.radicalit.gr/views/map

Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών & κομμουνιστών)

Συζήτηση με τρεις αναρχικούς συντρόφους από το Τορίνο

1) Αυτή τη στιγμή, ο μεγαλύτερος αριθμός θανάτων από την πανδημία καταγράφεται στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην περιφέρεια της Λομβαρδίας με τις μεγάλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Μια έκφραση της ταξικής διαχείρισης της πανδημίας αποτυπώνεται στην άρνηση του κράτους/κεφαλαίου για αναστολή της λειτουργίας των εργοστασίων και την επιβεβλημένη έκθεση χιλιάδων εργαζόμενων στον ιό. Θα θέλαμε να μας δώσετε μια γενική εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί στην Λομβαρδία και τους αγώνες των εργαζόμενων για κλείσιμο των εργοστασίων, αλλά και την διεκδίκηση μέτρων υγειονομικής προστασίας, όπως έγινε στις 25 Μάρτη με τη κήρυξη γενικής απεργίας.

Ένα ζήτημα που κατέστησε σαφές αυτή η υγειονομική κρίση είναι το γεγονός πώς η παραγωγή και η διανομή δεν μπορούν να σταματήσουν ολοκληρωτικά. Αφενός επειδή δεν μπορεί να διακοπεί η παραγωγική διαδικασία χιλιάδων ατόμων, αφετέρου επειδή δεν μπορεί να “παγώσει” πλήρως η παραγωγή αξίας. Η εργατική τάξη είναι εκείνη που μπορεί να εγγυηθεί αυτές τις βασικές λειτουργίες όσο και εκείνη που θυσιάζεται πιο πολύ από όλους: εάν παρατηρήσουμε τις επαρχίες του Μπέργκαμο και της Μπρέσια, καθώς και της Πιατσέντζα, οι οποίες υπέστησαν πολυάριθμους θανάτους, δεν θα ήταν παράλογο να υποθέσουμε ότι η συνέχιση της βιομηχανικής παραγωγής και πολλών άλλων τομέων συνέβαλε στη διάδοση του ιού. Από τότε που επιβλήθηκε το lock down στη χώρα μας, ο πρωθυπουργός Κόντε κατέστησε σαφές πώς οι βιομηχανικές μονάδες και οι αλυσίδες ανεφοδιασμού δεν θα επηρεαζόντουσαν από αυτό το αναγκαστικό κλείσιμο.

Για να πούμε την αλήθεια, μόνο στην περιοχή του Λοντιτζάνο, που ήταν η πρώτη μεγάλη εστία, σταμάτησε κάθε είδους δραστηριότητα (μεγάλη αναταραχή προκάλεσε το κλείσιμο του MTA στο Codogno το οποίο παράγει ανταλλακτικά για πολλούς μεγάλους κολοσσούς της αυτοκινητοβιομηχανίας, επιβραδύνοντας έτσι τον παγκόσμιο προμηθευτή αυτών των μεγάλων εμπορικών εταιριών. Σχετικά με τις αδυναμίες που εντοπίστηκαν σε αυτή τη φάση της κρίσης του νεοφιλελευθερισμού και του μοντέλου παραγωγής just in time ελπίζουμε να έχουμε την ευκαιρία να επιστρέψουμε).

Οι εργαζόμενοι δεν έμειναν αμέτοχοι: αμέσως, ήταν πολλοί αυτοί που ξεκίνησαν απεργία χωρίς κάλυψη από το σωματείο σε μια στιγμή που η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει τις απεργίες. Μια τέτοια μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων στα εργοστάσια είχε να παρουσιαστεί πολλά χρόνια . Το μήνυμα ήταν σαφές: “δεν είμαστε κρέας για το σφαγείο!” Μετά από μερικές ημέρες σκόρπιων και έκτακτων απεργιών, η κυβέρνηση συγκάλεσε σε διαπραγμάτευση όλους τους εμπλεκόμενους φορείς. Το αποτέλεσμα ήταν να αναγραφούν σε ένα κατάλογο όλες οι δραστηριότητες που θεωρούνταν “απαραίτητες” και που θα παρέμεναν ανοικτές, με την προϋπόθεση να τηρούν τους κανόνες ασφαλείας που προβλέπονταν στα προηγούμενα διατάγματα (απόσταση τουλάχιστον ενός μέτρου μεταξύ των εργαζομένων, απολυμάνσεις του εργασιακού περιβάλλοντος, κλπ.).

Κάθε επιμέρους τομέας πήρε τα προβλεπόμενα μέτρα αλλά υποθέτουμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχει αλλάξει πολύ η κατάσταση για την ασφάλεια των εργαζομένων. Αυτή την πρώτη συμφωνία την ακολούθησαν δύο ακόμη, στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αποτραπούν φαινόμενα ανυποταξίας των εργαζομένων. Τα αποτέλεσμα αυτών συναντήσεων ήταν μια περαιτέρω μείωση των κατηγοριών που θεωρούνται “αναγκαίες”. Να τονιστεί εδώ η στάση της ένωσης βιομηχάνων που πάντα πίεζε στο να παραμείνουν ανοιχτά όσο το δυνατών περισσότερα εργοστάσια και ο ρόλος του ειρηνοποιού που έπαιξε το συνδικάτο για να αποτρέψει τις συγκρούσεων, υπογράφοντας σκάρτες συμφωνίες (εμβληματικό είναι το κάλεσμα και η ταυτόχρονη ακύρωση της απεργίας της 25ης Μαρτίου από τις CGIL, CISL και UIL) και το γεγονός ότι πολλές επιχειρήσεις κατάφεραν να μπουν στις υπουργικές αποφάσεις χαρακτηρίζοντας τις δραστηριότητές τους ως άκρως αναγκαίες παραμένοντας έτσι σε λειτουργία.

Η δυσαρέσκεια όμως συνεχίστηκε μεταξύ εκείνων που αναγκάζονταν να πηγαίνουν για δουλειά, πρωτοστατώντας σε αυτές τις διαμαρτυρίες – όπως συμβαίνει εδώ και περίπου ένα χρόνο στην Ιταλία – στον τομέα της υλικοτεχνικής υποδομής του ανεφοδιασμού και μεταφορών (logistica).Είναι σημαντικό να σημειώσουμε πώς η υψηλή συγκέντρωση των ανθρώπων στους χώρους εργασίας παρατηρήθηκε όχι μόνο όσον αφορά τα εργοστάσια αλλά και στον τομέα των υπηρεσιών, για παράδειγμα στα κέντρα τηλεφωνικών υπηρεσιών που έγιναν και σημεία πολλών διαμαρτυριών αυτές τις εβδομάδες.

2) Στην Ελλάδα, η συντονισμένη υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, ως προϋπόθεση για την επιζητούμενη ιδιωτικοποίηση της, εκφράζεται μέσω της περικοπής δαπανών, των απολύσεων, το κλείσιμο νοσοκομείων και την έλλειψη βασικού ιατροτεχνικού εξοπλισμού. Σήμερα, γίνεται ξεκάθαρο πως αυτές οι πολιτικές οδηγούν στην αδυναμία αντιμετώπισης της πανδημίας και στην αύξηση των θανάτων. Πως εκφράζεται η αντίστοιχη πολιτική του Ιταλικού κράτους απέναντι στην δημόσια υγεία, ποια είναι σήμερα η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία και κάτω από ποιες συνθήκες αντιμετωπίζουν οι γιατροί την πανδημία;

Για να περιγράψουμε την κατάσταση του Εθνικού συστήματος υγείας στην Ιταλία και τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης που θεσπίστηκαν τα τελευταία χρόνια θα χρειαζόταν μια εξειδικευμένη ανάλυση για την οποία δεν έχουμε τον τρόπο ούτε και τις ανάλογες αναλυτικές γνώσεις. Αυτό που αρχίσαμε να κάνουμε αυτές τις ημέρες είναι μία επαγωγική δουλειά: ξεκινώντας από αυτή την επιδημία και εξετάζοντας εάν η ανάπτυξή της και οι επιπτώσεις της, σωματικές και κοινωνικές, οφείλονται στη δομή του νοσοκομειακού και υγειονομικού συστήματος στην Ιταλία. Πρόκειται για ένα πολύ περίπλοκο ζήτημα ακόμα και από μία αμιγώς πολιτική και επαναστατική άποψη: πώς μπορούμε να αναλύσουμε το πρόβλημα χωρίς να “πέσουμε” σε μία σχεδόν κρατική λογική; Χωρίς να αναπολούμε μία φαντασιακή επιστροφή στο παρελθόν όταν το κράτος πρόνοιας δούλευε καλύτερα; Αυτές είναι ριζοσπαστικές ερωτήσεις όχι μόνο λόγω του ριζοσπαστικού πεδίου της σύγκρουσης που θα έπρεπε να θέτουν στο τραπέζι αλλά επειδή σκάβουν μέχρι τη ρίζα μιας επαναστατικής πρότασης. Πώς να επιτεθούμε και να καταστρέψουμε αυτόν τον κόσμο πού είναι πιστός στον καπιταλισμό, στην αστικοποίηση, στο εκβιαστικό δίλημμα «μισθός ή υγεία» στη λεηλασία των πόρων ενώ ακόμα δεν έχουμε ιδέα πώς να οικοδομήσουμε και να οργανώσουμε τον νέο κόσμο μέσα από τις στάχτες του; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι δυνατό να υποθέσουμε μια πορεία που αναπτύσσει συστήματα φροντίδας πέραν εκείνων στα οποία ζούμε ενώ ταυτόχρονα επιτιθόμαστε στο κράτος και προσπαθούμε να υποστούμε όσο το δυνατόν λιγότερα τα μέτρα αναδιάρθρωσης που εφαρμόζονται στο κράτος πρόνοιας, τα οποία στην πραγματικότητα, μας αναγκάζουν τώρα, να μειώσουμε δραστικά την ποιότητα της ζωής μας;

Για να προχωρήσουμε σε μία απλούστερη και πιο άμεση επισκόπηση των προβλημάτων που βρίσκουμε στη δημόσια υγεία στην εποχή του κορονοϊού μπορούμε να ξεκινήσουμε από ένα εμφανέστατο δεδομένο που εκφράζεται πολύ ξεκάθαρα και από τα λόγια των γιατρών στο νοσοκομείο του Μπέργκαμο (μία από τις πλέον πληγείσες επαρχίες της επιδημίας). Το ότι έχει συγκεντρώσει νοσοκομειακές μονάδες χωρίς την ενίσχυση των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης κατοίκων δημιουργεί μια αλυσιδωτή επίδραση στην ανάπτυξη της μετάδοσης. Όχι μόνο πολλά νοσοκομεία πασχίζουν να αναδιαρθρώσουν τα τμήματά τους, για παράδειγμα δημιουργώντας ελεύθερες ζώνες (τμήματα) από covid 19 έτσι ώστε να αποφεύγεται, ασθενείς με άλλα νοσήματα ή άλλου είδους επείγοντα περιστατικά να έρχονται σε επαφή και να μολύνονται και αυτοί με τη σειρά τους. Αλλά οι δομικές δυσκολίες αντιθέτως έχουν καταστήσει τα νοσοκομεία ένα “προνομιούχο” όχημα μετάδοσης. Εάν μπείτε σε ένα νοσοκομείο, με διαφορές φυσικά από τμήμα σε τμήμα, έχετε καλές πιθανότητες να κολλήσετε τον κορονοϊο.

Tο υγειονομικό προσωπικό εργαζόταν σε όλο το πρώτο στάδιο της επιδημίας και συχνά ακόμα και σήμερα χωρίς τις απαιτούμενες προφυλάξεις και χωρίς εξοπλισμό ατομικής προστασίας. Αυτό έχει σαφώς, δύο ολέθριες συνέπειες.

Αφενός, όπως έχει ήδη ειπωθεί σχετικά με τη νοσοκομειακή συγκεντροποίηση, οι γιατροί και νοσηλευτές καθίστανται δυνητικοί φορείς του ιού, αφετέρου όταν το υγειονομικό προσωπικό που ήταν θετικό στον covid 19 έπρεπε να τεθεί σε καραντίνα, παρουσιαζόταν αμέσως μια έλλειψη στην αντικατάστασή του. Αυτό οδήγησε τις τοπικές αρχές να τοποθετήσουν στην πρώτη σειρά για παράδειγμα, νοσοκόμους που δεν έχουν λάβει μια επαρκή εκπαίδευση σχετικά με αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα, με αποτέλεσμα να προκύπτει μειωμένη ικανότητα στην θεραπεία και την προσωπική τους προστασία.Θα πρέπει να τονιστεί, ότι όσο αφορά τους υγειονομικούς λειτουργούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, το σύστημα υγείας έχει μετατραπεί από καιρό σε μια διαδικασία ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών, αναθέτοντας ορισμένες λειτουργίες σε συνεταιρισμούς οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται πάντα, να διατηρήσουν υψηλό το επίπεδο κατάρτισης των εργαζομένων, μα πάνω από όλα να μειώσουν το κόστος των υπηρεσιών. Γεγονός το οποίο έχει αντίκτυπο στις ολοένα και πιο μειωμένες αμοιβές των εργαζομένων στον τομέα της υγείας που βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα φόρτο εργασίας που συχνά είναι πολύ αγχωτικός και ειδικά σε αυτή την περίοδο της επιδημιολογικής κρίσης.

Υπάρχουν ολόκληρα γηροκομεία που είναι εγκαταλελειμμένα στη μοίρα τους, το προσωπικό εκεί εργάζεται χωρίς προφυλάξεις με κίνδυνο να μεταφέρουν τον ιό στο σπίτι τους ή να τον μεταδώσουν στα πλέον ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού. Ολόκληρα γηροκομεία, τα οποία όντας κλειστές δομές αυξάνουν τον κίνδυνο να γίνουν πραγματικές εστίες αναμετάδοσης του ιού, έχουν χτυπηθεί από τον κορονοϊό και πολλοί ηλικιωμένοι πεθαίνουν σαν τις μύγες χωρίς καν να έχουν συνυπολογιστεί στα επίσημα στοιχεία, δεδομένου ότι τα εργαστήρια δεν είναι σε θέση να παράγουν πολλά τεστ αφήνοντας στην τύχη της ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ξεκινώντας απόαυτούς που θεωρούνται πιο αναλώσιμοι.

Ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα είναι ο αριθμός των κλινών και του εξοπλισμού που απαιτείται για την εντατική θεραπεία, ο οποίος στην Ιταλία έχει μειωθεί κατακόρυφα με την αναδιάρθρωση του συστήματος υγείας τις τελευταίες δεκαετίες. Από την άλλη πλευρά η δυνατότητα του κράτους ναπρομηθευτεί τα απαραίτητα εργαλεία για την αντιμετώπιση της κρίσης στον τομέα της υγείας εξακολουθεί να διέπεται από τους κανόνες της αγοράς ακόμη και σε ότι φαίνεται να μοιάζει περισσότερο ως πολεμική οικονομία, με αποτέλεσμα τις καθυστερήσεις στην εμπορική διακίνηση αυτών των προϊόντων και του χρόνου παράδοσης. Είναι σαφές ότι μία ολόκληρη σειρά προβλημάτων βρίσκεται ήδη στο άμεσο παρόν αλλά και άλλες συνέπειες θα τις δούμε μεσοπρόθεσμα. Τι θα συμβεί με όλες αυτές τις εξειδικευμένες ιατρικές θεραπείες και επισκέψεις που έχουν ανασταλεί λόγω της κατάστασης έκτακτης ανάγκης του κορονοϊού (μήπως και εδώ ευθύνεται η συγκέντρωση των περισσότερων εξειδικευμένων υπηρεσιών σε μεγάλα νοσοκομειακάκέντρα;) και όλες τις εγχειρήσεις που αναβλήθηκαν; Πόσες και ποιες παράπλευρες συνέπειες θα επιφέρει στην υγεία των ανθρώπων αναγκάζοντάς τους να μπουν σε περιπέτειες με προβλήματα υγείας που θα μπορούσαν να ήταν λιγότερο σοβαρά εάν τα αντιμετώπιζαν με συνεχή θεραπεία και στον σωστό χρόνο; Πώς θα συνεχίσουν να εργάζονται οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό μετά από αυτήν την τρομερά αγχωτική περίοδο; Πώς θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το συσσωρευμένο φόρτο εργασίας που θα έχει συγκεντρωθεί μετά από αυτήν την κρίση; Θα επωφεληθούν μήπως οι ιδιωτικές κλινικές όπου όποιος έχει ακόμη την δυνατότητα, θα θελήσει να εξυπηρετηθεί σε αυτές επί πληρωμή; Χωρίς να πιστεύουμε ότι αυτή η ιστορία της επιδημίας δεν είναι κατά κανένα τρόπο στην τελική της φάση. Προς το παρόν η ανάπτυξη της μετάδοσης παρουσιάστηκε κυρίως σε ορισμένες περιφέρειες (Λομβαρδία, Πιεμόντε, Εμίλια Ρομάνια) οι οποίες είναι μεταξύ των τοπικών αυτοδιοικήσεων που στο παρελθόν είχαν περισσότερες ευκαιρίες να δαπανήσουν χρήματα και των οποίων το σύστημα υγείας είναι σε κάθε περίπτωση πιο λειτουργικό από αυτό των Περιφερειών του νότου (κι αυτό τα λέει όλα!!!).Τι θα συμβεί εάν στο εγγύς μέλλον ή σε λίγους μήνες ο ιός εξαπλωθεί με μία ανάλογη δυναμική και εκεί;

3) Η Ιταλία ήταν το πρώτο Ευρωπαϊκό κράτος που κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω της πανδημίας. Η καραντίνα στην οποία έχουν τεθεί οι κοινωνίες διεθνώς, θεωρούμε πως δεν αφορά μονάχα την προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά και την ταυτόχρονη εμπέδωση ενός νέου τύπου κοινωνικού ελέγχου. Και σε ένα ήδη αυταρχικό/κατασταλτικό κράτος όπως η Ιταλία, τα μέτρα για την απαγόρευση της κυκλοφορίας (ακόμα και με στρατό στους δρόμους) ενδεχομένως να λειτουργούν και ως άσκηση κοινωνικής εκπειθάρχησης. Θα θέλαμε πρώτα απ’ όλα να μας περιγράψετε τις μεθόδους που επιβάλλεται η καραντίνα και εν συνεχεία να μας μιλήσετε για το κίνημα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή.

Στο επίκεντρο του κράτους έκτακτης ανάγκης που κήρυξε η ιταλική κυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπίσει την επιδημία του κορωνοϊού, είναι η αναγκαιότητα να αναχαιτιστεί η διασπορά του ιού με μέτρα ικανά να περιορίσουν δραστικά τις πιθανότητες συνάντησης των ανθρώπων.

Το πρωτοφανές της κατάστασης και οι προφανείς δυσκολίες των αρχών να κατανοήσουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν, ώθησαν την κυβέρνηση, τις πρώτες ημέρες κυρίως, να βγάζουν τον ένα διάταγμα μετά το άλλο, ενίοτε με χρονική απόσταση λίγων ημερών μεταξύ τους, καθιστώντας ακόμα πιο αυστηρά τα αμέσως προηγούμενα περιοριστικά μέτρα. Ήταν μια κατάσταση που δεν αφορούσε μόνο την κυβέρνηση της χώρας αλλά και τις κατά τόπου αρχές, περιφερειακές και δημοτικές, που συχνά προσέθεταν κι άλλες παραμέτρους στα μέτρα που ίσχυαν ήδη σε εθνικό επίπεδο. Είναι λοιπόν, δύσκολο μα έχουμε μια σαφή εικόνα του τι μπορεί κανείς να κάνει και τι όχι, από τη στιγμή που μεταξύ εκείνων που ζουν στο Τορίνο και εκείνων που ζουν στη Ρώμη μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές απαγορεύσεις που τις αποφάσισαν οι συγκεκριμένοι δήμαρχοι ή κι οι περιφερειάρχες ακόμη. Επιχειρώντας ωστόσο, να συνθέσουμε μια εικόνα της όλης κατάστασης, μπορούμε να πούμε, ότι στην Ιταλία έκλεισαν όλα τα καταστήματα εκτός από τα σούπερ μάρκετ κι όσα πουλάνε τρόφιμα, σιδηρικά καθώς και τα φαρμακεία και μερικά μαγαζιά με ηλεκτρονικά είδη. Λειτουργούν τα ταχυδρομεία, οι τράπεζες και οι οικογενειακοί γιατροί μονάχα όμως με ραντεβού, καθώς επίσης και τα τοπικά Μαζικά Μέσα Μεταφοράς και τα τρένα, αν κι έχουν υποστεί δραστική αραίωση στα δρομολόγιά τους. Έκλεισαν και τα γραφεία των δήμων. Μπορεί να βγει από το σπίτι του για να κάνει ψώνια μονάχα ένα μέλος της κάθε οικογένειας, να βγει επίσης για λόγους δουλειάς ή κάποιας ανάγκης που θα προκύψει και μπορεί όμως να αποδειχθεί, καθώς και για να βγάλει το σκυλί του βόλτα μονάχα όμως στη γειτονιά που μένει, το ίδιο ισχύει και για τη σωματική άσκηση, αν και στην περίπτωση αυτή έχουμε τροποποιήσεις ανάλογα με την πόλη ή την περιφέρεια όπου μένει ο καθένας.Έχουμε να κάνουμε με ένα σημαντικό φαινόμενο άραγε; Δεδομένου και του μηντιακού ντελίριου κατά όσων βγαίνουν για τζόκινγκ, κατά των «έξυπνων» που βγαίνουν με «πρόσχημα» το τρέξιμο, βλέπουμε μια ξεκάθαρη απόπειρα να καναλιζάρουν μέρος της δυσαρέσκειας και της ανυπομονησίας που διογκωνόταν απέναντι στου ίδιους τους γείτονες, αποσείοντας έτσι τις ευθύνες τους για την αναποτελεσματικότητα των μέτρων που πήραν οι κυβερνώντες επιχειρώντας να αντιμετωπίσουν τη διασπορά της επιδημίας.

Το κυνηγητό σε κείνον που κάνει τζόκινγκ, φαντάζει γελοίο αν σκεφθεί κανείς την αβεβαιότητα και τη σύγχυση που έδειχνε η κυβέρνηση τη στιγμή που όφειλε να κλείσει επιχειρήσεις και εργοστάσια μες τα οποία χιλιάδες εργαζόμενοι εξακολουθούσαν να είναι εξαναγκασμένοι να συνωστίζονται χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας. Για να μην μιλήσομε για την κατάσταση στις φυλακές ή στα κέντρα κράτησης μεταναστών, αλλά και στα νοσοκομεία ή και στους οίκους ευγηρίας ή σε μονάδες φροντίδας για άτομα με ειδικές δεξιότητες. Η ποινή για όποιον δεν σέβεται τα μέτρα, στην αρχή ήταν μια καταγγελία για παραβίαση του άρθρου 650 (αθέτηση ειδικών μέτρων των αρχών) που προέβλεπε ποινές κράτησης εώς και 3 μήνες καθώς κι ένα πρόστιμο 206 Ευρώ. Ένα μέτρο που φαίνεται, ωστόσο ότι δεν τρόμαξε και πολύ τον κόσμο, γι΄αυτό και μετά από λίγο αντικαταστάθηκε από ένα πρόστιμο που μπορεί να φτάσει μέχρι τα 3000 Ευρώ.

Στην πλαισίωση των «συνηθισμένων» δυνάμεων της τάξης, προκειμένου να γίνουν σεβαστοί οι νόμοι αυτοί, ήρθαν να προστεθούν και οι στρατιωτικοί- μια συνεργασία που στην Ιταλία, δεν αποτελεί είδηση, μιας και είναι κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει εδώ και δέκα χρόνια, μέσω της Επιχείρησης «Ασφαλείς Δρόμοι». Η αυστηροποίηση των μέτρων της καραντίνας κι η εντατικοποίηση των ελέγχων καθώς κι η παρουσία των δυνάμεων της τάξης στους δρόμους, φυσικά και δεν έχει να κάνει μονάχα με τις υγειονομικές απαιτήσεις στον βαθμό που αυτές είναι πραγματικές κι όχι μόνο προπαγανδιστικές όπως σε άλλες περιπτώσεις που καλό είναι να τις θυμόμαστε.

Έχοντας τους δρόμους άδειους και τόσους μπάτσους εκεί έξω, βοηθάει επίσης στην εκ των προτέρων αποτροπή της όποιας πιθανότητας να μετουσιωθεί η γενική δυσαρέσκεια για την τόσο μαζική κατ΄οίκον κράτηση όσο και για τις οικονομικές δυσκολίες που μέρα με τη μέρα εντείνονται, σε διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, επεισόδια κι εξεγέρσεις. Δεν είναι τυχαίο που εδώ στο Τορίνο, οι στρατιωτικοί περιπολούν μονάχα στους δρόμους μερικών προλεταριακών γειτονιών, όπως αυτή που κατοικώ εγώ- γειτονιές όπου τους περασμένους μήνες, προτού προκύψει η έκτακτη κατάσταση με τον κορωνοϊό, είχαν χαρακτηριστεί ως εκείνες με τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημόσια τάξη.Ήδη αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια θυμού και απελπισίας κι ολοένα διογκώνονται, όπως στο Παλέρμο, όπου μερικές μέρες πριν, σε μια λαϊκή γειτονιά, καμιά εικοσαριά άτομα αφού είχαν συνεννοηθεί στο Facebook, πήγαν σ’ ένα σούπερ μάρκετ και αποπειράθηκαν- χωρίς δυστυχώς να τα καταφέρουν- να φύγουν δίχως να πληρώσουν. Την επομένη, τα σούπερ μάρκετ του Παλέρμου κατακλύστηκαν από δυνάμεις της τάξης και τις μέρες που ακολούθησαν, η κυβέρνηση σε μια γελοία της κίνηση -μην χάσουν να κάνουν τους καλούς- ανακοίνωσε την εκταμίευση ενός ποσού για τα απαραίτητα ψώνια για όσους αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσκολίες.

Αναφορικά με το αναρχικό κίνημα, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το πως πρέπει να κινηθεί σε μια στιγμή σαν αυτή. Στις δυσκολίες και στα προβλήματα που ήδη έτρεχαν, προστίθενται οι δυσκολίες που προκύπτουν μέσα από ένα κράτος έκτακτης ανάγκης και δεν μπορώ, σίγουρα, να μιλήσω με γενικούς όρους αλλά μόνο για την κατάσταση που ξέρω από κοντά.Για την αίσθηση εκείνη, μιας ισορροπίας πολύ ασταθούς σε κοινωνικό επίπεδο με τις σκέψεις μας να στοχεύουν περισσότερο στην προσπάθεια να είμαστε έτοιμοι όταν η κατάσταση θα εκραγεί. Στο μεταξύ και κυρίως σε επίπεδα γειτονιάς- γιατί το να κινηθούμε προς άλλες περιοχές της πόλης είναι δύσκολο- προσπαθούμε με κείμενα, ηχητικές παρεμβάσεις ακόμα και μέσα από τα σπίτια του ο καθένας ή και με άλλα μέσα που εφευρίσκουμε, να καταρρίπτουμε το αφήγημα των αρχών, σύμφωνα με το οποίο «όλοι είμαστε στην ίδια βάρκα».

4) Η Ιταλία έχει το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος στην Ευρώπη μετά την Ελλάδα. Οι αναλυτές, εδώ και πολύ καιρό, μιλάνε για τον κίνδυνο ενός νέου κραχ στην Ευρωπαϊκή οικονομία λόγω της αδυναμίας να συγκρατηθεί το ολοένα και αυξανόμενο χρέος της Ιταλίας και της υπερέκθεσης του στις μεγάλες Ευρωπαϊκές τράπεζες. Η πανδημία και η κατακόρυφη συρρίκνωση της οικονομίας που επέφερε, θα εντείνουν την αποσταθεροποίηση εντός της ΕΕ και ενδεχομένως να οδηγήσουν την Ιταλία σε καταστάσεις αντίστοιχες με αυτές που ζήσαμε στην Ελλάδα το 2010 με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Πως εκτιμάτε τις οικονομικές εξελίξεις στην Ιταλία και τις επιπτώσεις της μέσα στην ΕΕ το επόμενο διάστημα;

Η εικόνα που δίνουν οι οικονομικοί αναλυτές για τη χώρα μας, είναι εικόνα καταστροφής. Ήδη υπολογίζεται κάπου στο 10%, η απώλειεα του ΑΕΠ της Ιταλίας γι’ αυτόν τον χρόνο. Ο ιταλικός βιομηχανικός τομέας αποτελείται από πάρα πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ορισμένες από τις οποίες είναι ήδη καταχρεωμένες και μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια να σηκώσουν κεφάλι μετά από αυτό το πάγωμα στην παραγωγή.Ένα μέρος των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον τριτογενή τομέα θα βρεθούν στις ακόλουθες συνθήκες: το εδώ και μήνες πάγωμα δεν θα αφήσει να πάρουν μπροστά κάποιοι τομείς- με τον τουριστικό τομέα να είναι ο πρώτος στη λίστα- και θα βρεθούν να γονατίσουν κι από την μειωμένη πια αγοραστική δύναμη που θα προκύψει στο άμεσο μέλλον. Η βασική ανησυχία της κυβέρνησης ήταν ξεκάθαρα, να προσπαθήσει να επεξεργαστεί πως θα μπορούσε να παρέχει ρευστότητα στις επιχειρήσεις (και σε δεύτερη φάση και στους καταναλωτές). Αυτές οι βοήθειες όμως δεν φτάνουν: Θα είναι απαραίτητο ένα γιγαντιαίο πλάνο, που θα περιλαμβάνει ενέσεις ρευστότητας και πάγωμα του ιδιωτικού χρέους. Είναι ήδη πολλοί αυτοί που κάνουν λόγο για ένα δεύτερο Σχέδιο Μάρσαλ. Είναι πρόδηλο ότι μια οικονομία σαν τη δικιά μας, μ’ ένα δυσθεώρητο χρέος, δε δύναται να διανοείται ότι μπορεί να βγει από την κινούμενη αυτή άμμο, δίχως μια εξωτερική βοήθεια, που θα έρχεται είτε από την ΕΕ είτε από τις ΗΠΑ (γιατί όχι και από την Κίνα;).

Όσο γράφουμε αυτές τις γραμμές, η Ιταλία κι η Γαλλία σηκώνουν τους τόνους προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τη Γερμανία, ζητώντας μια μεγαλύτερη υπευθυνότητα καθώς και αντίστοιχη βοήθεια προκειμένου να χρηματοδοτήσουν από κοινού ένα μέρος του χρέους που συσσωρεύουν τα κράτη- μέλη. Για την ώρα, οι χώρες του βορρά, έχουν ορθώσει τοίχο, φαντάζομαι ωστόσο ότι στο τέλος κάτι θα χρειαστεί να παραχωρήσουν με τον κίνδυνο ότι στην κατάσταση που έχει περιέλθει η Ευρώπη και με την πίεση της παγκοσμιοποίησης να δυναμώνει, μπορεί να φτάσει να διακυβεύεται η θεσμική της ύπαρξη ως ΕΕ. Όπως δήλωσε και η φασίστρια Μαρί Λεπέν, το πρώτο θύμα του κορωνοϊού μπορεί να είναι η ίδια η Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση τα δάνεια δόθηκαν ως εγγύηση μελλοντικών κερδών. Τα χρέη θα πρέπει να αποπληρωθούν και το κοινωνικό βάρος να το σηκώσουν οι πιο αδύναμοι.

5) Στην Ελλάδα, είτε με το lock down και τις απολύσεις είτε με το νέο εργασιακό καθεστώς που επιβάλει η εργοδοσία, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι, βρίσκονται σε καθεστώς επισφάλειας γύρω από την δυνατότητα κάλυψης των βασικών αναγκών τους. Θα θέλαμε να μας πείτε για την αντίστοιχη κατάσταση που επικρατεί στην Ιταλία σχετικά με τα εργασιακά, αλλά και για τις αντιστάσεις που ενδεχομένως να έχουν αναπτυχθεί από επισφαλείς εργαζόμενους και άνεργους για παύση πληρωμών σε ενοίκια, λογαριασμούς, φάρμακα και τρόφιμα.

Παρά τις επιχειρήσεις και τα εργοστάσια που μείναν ανοικτά, για τα οποία μιλήσαμε και στην αρχή αυτής της συνέντευξης, εκατομμύρια εργαζόμενοι κι εδώ στην Ιταλία είναι αναγκασμένοι να παραμείνουν στο σπίτι. Η πολιτική της κυβέρνησης προς τις επιχειρήσεις, ποικίλει τον καιρό αυτόν. Αρχικά τους υπέδειξε να δώσουν αναγκαστική άδεια στους εργαζόμενους χωρίς κάποια άμεση προοπτική και μετά από μερικές μέρες από το lockdown/καθολική απαγόρευση κίνησης, λανσάρανε το διάταγμα «Σώστε την Ιταλία». Ιδρύσανε το προσωρινό ταμείο στήριξης (δηλαδή, ένα ειδικό ταμείο στήριξης για τις επιχειρήσεις εκείνες που δεν θα είχαν δικαίωμα για ένα κανονικό ταμείο στήριξης) ένα εφ’ άπαξ ποσό για τους ελεύθερους επαγγελματίες, αναβολή στις πληρωμές των λογαριασμών ΔΕΚΟ, «πάγωμα» των εξώσεων και κάποιων φόρων όπως και των δόσεων για το δάνειο πρώτης κατοικίας καθώς και δικαίωμα στην έκτακτη οικογενειακή επιδότηση για όσους έχουν παιδιά κι ένα μπόνους για την μπέιμπι σίτερ.

Το αρχικό πρώτο διάταγμα υπέστη αρκετές τροποποιήσεις που ως σκοπό είχανε τη διεύρυνση των κατηγοριών που έχουν δικαίωμα στα έκτακτα μέτρα ελάφρυνσης. Από τις πρώτες κιόλας βδομάδες, είχαμε σημάδια γενικής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης, ειδικά σε περιοχές της Ιταλίας όπου η μαύρη ή και παράνομη απασχόληση είναι σε ψηλά ποσοστά, για τα οποία όμως δεν είχαμε κάποια μέριμνα.Σε κάποιες πόλεις του νότου, όπως έλεγε ο Φ. είχαμε αξιοσημείωτα επεισόδια λαϊκής αγανάκτησης, όπου σε συνδυασμό με τις αξιολογήσεις των μυστικών υπηρεσιών σχετικά με σοβαρές πιθανότητες για εξέγερση κυρίως στον νότο, έκαναν την κυβέρνηση να λανσάρει αδέξια και βιαστικά, ένα πρόγραμμα για επισιτιστική βοήθεια που θα διένειμαν στις πληγείσες οικογένειες (μιλάμε βέβαια για γελοία ποσά). Στο ίδιο πλαίσιο, το υπουργείο οικονομικών προχώρησε και σε μια μελέτη για τη θεσμοθέτηση ενός εισοδήματος 500 ευρών τον μήνα για όσους θα βρίσκονταν σε κατάσταση άμεσης ανάγκης. Ένα εισόδημα που δεν θα συνδέεται με την απώλεια της μόνιμης εργασίας. Πιστεύω ότι το πρόβλημα της ανεργίας θα παραμείνει κεντρικό ακόμα κι όταν τελειώσει η «υγειονομική» κρίση.

Ο εντυπωσιακός αριθμός αιτήσεων για επιδότηση ανεργίας που σημειώθηκαν στα αμερικάνικα και βρετανικά αρμόδια γραφεία, που έγιναν ένα από τα βασικά αντικείμενα σχολιασμού την περασμένη βδομάδα, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του πανικού αλλά λέει πολλά και για την επερχόμενη πραγματικότητα. Το κλείσιμο πολλών μικρομεσαίων επιχειρήσεων ενδέχεται να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες για ένα τεχνολογικό άλμα, καθιστώντας επικερδείς τις επενδύσεις στο σταθερό κεφάλαιο. Η κρίση και οι ισχυρές ωθήσεις για αυτοματοποίηση θα μειώσουν την αναγκαιότητα για ενεργό εργατικό πληθυσμό κατά το ήμισυ. Είναι περιττό να πούμε ότι θα επαναχαραχθεί η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε κοινωνικά αποκλεισμένους και κοινωνικά ενταγμένους, μια διαδικασία που δεν θα είναι ουδέτερη παρά θα επέλθει μετά δακρύων κι αίματος.Αναφορικά με το τι γίνεται εδώ και τώρα, υπάρχουν κάποιες εμβρυακές ακόμα απόπειρες συντονισμού και συνάντησης προκειμένου να μπορέσουμε να καταλάβουμε πως θα αντιμετωπίσουμε συλλογικά τα προβλήματα (διακηρυγμένες βοήθειες που ωστόσο δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους, παύση πληρωμής των ενοικίων κλπ.).

Μερικές ομάδες αλληλεγγύης έβαλαν μπροστά κινήσεις βασικής αλληλεγγύης εντός των γειτονιών. Οι συνθήκες που καθιστούν δύσκολες τις συναντήσεις και οι περιορισμένες δυνατότητες για σχεδιασμό προπαγανδιστικών δράσεων έχουν ως αποτέλεσμα οι όποιοι σχεδιασμοί να μένουν λίγο- πολύ στα χαρτιά. Όσο για εμάς και τις γειτονιές όπου μένουμε (Πόρτα Παλάτσο, Αουρόρα και Μπαριέρα ντι Μιλάνο) θα έλεγα πως οι συζητήσεις μας είναι κοντά σε αυτές που ανέφερε κι ο σύντροφος στην ερώτηση 3. Ψάχνουμε διάφορους τρόπους για να κάνουμε προπαγάνδα και προσπαθούμε να βρούμε ποιοι μέσα από τον κύκλο γνωριμιών μας (φίλοι, συνάδελφοι, συγγενείς) αντιμετωπίζουν ή πρόκειται να αντιμετωπίσουν προβλήματα διαβίωσης ώστε να είμαστε σε επικοινωνία.

6) Εκτός από τις δεδομένες ευπαθείς ομάδες, υπάρχουν και κάποιες ακόμα που απουσιάζουν από τον δημόσιο διάλογο. Οι μετανάστες, οι άστεγοι και οι φυλακισμένοι έχουν αφεθεί παντελώς απροστάτευτοι από την πανδημία, προφανώς ως μη ‘’επωφελείς’’ κοινωνικές ομάδες για το κράτος. Θα θέλαμε να μας πείτε αν το κίνημα στην Ιταλία έχει δημιουργήσει δομές κοινωνικής αλληλεγγύης για την στήριξη αυτών των ανθρώπων, αλλά και για τους αγώνες που δίνονται αυτή τη στιγμή μέσα στις φυλακές.

Οι εξεγέρσεις στις φυλακές ξέσπασαν μόλις οι αρχές διέταξαν την παύση των συνομιλιών με τα μέλη της οικογένειας των κρατουμένων για λόγους ασφαλείας. Ένα μέτρο που έρχεται σε αντίθεση με το γεγονός ότι οι φρουροί συνέχισαν να μπαινοβγαίνουν στη φυλακή, όπως συγκρούεται και με την έλλειψη μασκών και άλλων μέσων ατομικής προστασίας και κυρίως με τονμαζικό συνωστισμό που χαρακτηρίζει όλες τις ιταλικές φυλακές. Με έναεντυπωσιακό φαινόμενο, ντόμινο σε διάστημα μια-δυο ημερών, σημειώθηκανεξεγέρσεις σε 27 φυλακές από το βορρά προς το νότο με τους κρατούμενουςνα έχουν πάρει τον έλεγχο και να έχουν καταστρέψει ολόκληρα τμήματαέχοντας σε ομηρία τους φρουρούς και σε ορισμένες περιπτώσεις να έχουνκαταφέρει ακόμα και να αποδράσουν.

Στην φυλακή της Φότζια απέδρασαν 77 κρατούμενοι αν και πολλούς από αυτούς δυστυχώς τους ξανασυλλάβανε. Η καταστολή υπήρξε ανελέητη, πολλοί κρατούμενοι δολοφονήθηκαν, πολλοίμεταφέρθηκαν χωρίς να ξέρει κανείς πού ακριβώς μεταφέρθηκαν και 12 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους. Παρά τις εξεγέρσεις αυτές και τον ισχυρόκίνδυνο του να ξέσπαγαν καινούργιες, οι αρχές δεν έχουν λάβει μέτρα γιανα μειώσουν ουσιαστικά τον υπερπληθυσμό αλλά έχουν εξαγγείλει τον κατ’οίκον περιορισμό για ένα μικρό αριθμό κρατουμένων, εκείνων που τουςαπομένουν λιγότερο από 18 μήνες, προβλέποντας ωστόσο ότι όποιος έχει ένα υπόλοιπο ποινής μεγαλύτερο του ενός έτους θα μπορεί να βρίσκεται στο σπίτι του μόνο με το ηλεκτρονικό βραχιολάκι. Βραχιολάκια που επί του παρόντος δεν υπάρχουν σε επαρκή αριθμό για όλους τους κρατούμενους. Μια γιγαντιαία παρωδία που ενέχει τον κίνδυνο να αυξήσει περαιτέρω την υπάρχουσα ένταση.

Μια παρόμοια συζήτηση θα μπορούσε να γίνει για τα CPR (κέντρα κράτησης των μεταναστών προς απέλαση) στα οποία βρίσκονται κλεισμένοι οι μετανάστες οι οποίοι δεν έχουν τα απαιτούμενα έγγραφα και σε αυτή την περίπτωση είναι ακόμα πιο δύσκολο να υπάρχει ενημέρωση από το τελευταίο διάστημα. Τα κέντρα παρέμειναν ανοιχτά και συνέχισαν να φτάνουν εκεί μετανάστες από τις φυλακές ή από τις συλλήψεις κατά την διάρκεια ελέγχων της αστυνομίας στους δρόμους. Επιβλήθηκε από τον νόμο ότι θα αφαιρούνται απ’ όλους τους κρατούμενους τα κινητά τηλέφωνα, πράγμα που σε ορισμένα κέντρα, όπως για παράδειγμα στο Τορίνο συνέβαινε ήδη, χωρίς όμως αυτό να είχε επισημοποιηθεί σε νομικό επίπεδο. Προς το παρόν, πάντως, φαίνεται ότι δεν γίνονται απελάσεις δεδομένου και του παγώματος των διεθνών μεταφορών και αυτά τα κέντρα δείχνουν με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια απ ‘ότι συνήθως, την πραγματική λειτουργία για την οποία έχουν φτιαχτεί, εκείνη του εγκλεισμού ενός μέρους των “παράνομων” μεταναστών για να λειτουργούν παραδειγματικά για όλους τους άλλους και έτσι να τους ωθούν να δεχτούν πιο εύκολα τις ολοένα και πιο σκληρές συνθήκεςδιαβίωσης και εργασίας. Τις τελευταίες ημέρες υπάρχουν αναφορές για διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις σε κάποια CPR και θα δούμε τις επόμενες μέρες αν αυτές θα εξαπλωθούν.

Όσον αφορά την αλληλεγγύη, που εκδηλώθηκε από “έξω”, καταθέτοντας εδώ την, αναπόφευκτα, προσωπική μου εικόνα, γνωρίζω μια διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Δικαιοσύνης στη Ρώμη που πραγματοποιήθηκε τις επόμενες ημέρες μετά τις εξεγέρσεις και διάφοροι χαιρετισμοί που απευθύνθηκαν στους κρατουμένους, παρά τις δυσκολίες του να φτάσει κανείς κάτω από τις φυλακές με όλα τα μέτρα ελέγχου που εφαρμόζονταν στις πόλεις. Κινήσεις αλληλεγγύης που επέτρεψαν να συνάψουμε σχέσεις και επαφές με πολλές οικογένειες κρατουμένων, οι οποίες πιστεύω ότι θα παραμείνουν ζωντανές, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε τη δεδομένη στιγμή, και οι οποίες θα είναι σίγουρα σημαντικές εάν επαναληφθούν οι αγώνες και οι διαδηλώσεις των «μέσα».

Θανατοποινίτες και θανατοποινίτισσες στον καιρό της πανδημίας

Η διαχείριση της πανδημίας από τα κράτη και τις κυβερνήσεις του λεγόμενου «ανεπτυγμένου κόσμου», παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις που μπορεί να παρουσιάζουν ως προς την εφαρμογή του μοντέλου «μένουμε σπίτι», συγκλίνουν σε μια κοινή στρατηγική: τη συνέχεια πάση θυσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου, της επιβίωσης με άλλα λόγια του καπιταλισμού. Υπό την πραγματική απειλή του ιού -ο οποίος αν και ταξικά τυφλός η πολιτική διαχείριση του είναι βαθιά ταξική- χαράσσεται η θανατοπολιτική των εκάστοτε κρατών, με τρόπο αποκαλυπτικό ως προς τη βαρβαρότητα του πολιτισμού του κεφαλαίου. Αποκαλυπτικό, με όρους ζωής και θανάτου, ως προς το ποιος είναι πιο αναλώσιμος, ποιός αξίζει να πεθάνει και ποιος να ζήσει, ποίος θα έχει πρόσβαση στο αγαθό της υγείας. Και το πεδίο άσκησης αυτής της κατασταλτικής πολιτικής, με την πιο ουσιαστική έννοια του όρου, δεν είναι άλλο από τα σώματα όλων εκείνων που παράγουν τον πλούτο αυτού του κόσμου, αλλά και εξίσου, όλων εκείνων που θεωρούνται παράσιτοι στην παραγωγή: η εργατική τάξη, οι προλετάριοι/ες, μαζί με τους/τις έγκλειστους/ες, τους/ις κοινωνικά αποκλεισμένους/ες, τους/ις κρατούμενους/ες, μετανάστ(ρι)ες και ντόπιους/ες, συνθέτουν εν πολλοίς τον κόσμο εκείνο που, με διαφορετικούς όρους, τρόπους και εντάσεις, στον καιρό της πανδημίας, στέλνονται στο θάνατο. Τον οικονομικό ή τον φυσικό.

Οι εργάτες και οι εργάτριες, οι εργαζόμενοι/ ες στα νοσοκομεία, στα εργοστάσια, στα σουπερ μάρκετ, στις αποθήκες, στα τηλεφωνικά κέντρα, οι κούριερς, οι οδηγοί στα μέσα μεταφοράς, αλλά και οι απολυμένοι/ ες, καθώς και αυτοί/ες που εξαναγκάζονται να «μείνουν σπίτι» με επιδόματα πείνας. Το «μένουμε σπίτι» όχι των διάσημων και των πλούσιων που με θράσος επιδεικνύουν τις επαύλεις τους στα σόσιαλ μίντια, αλλά των διαμερισμάτων των λίγων τετραγωνικών όπου αναγκάζονται συχνά να περιοριστούν ολόκληρες οικογένειες, των κονσερβοκουτιών, που για χιλιάδες γυναίκες ανά τον κόσμο σημαίνει τον εγκλεισμό με τους κακοποιητές τους, ακόμα και δολοφόνους τους, όπως στην περίπτωση της γυναίκας που δολοφονήθηκε από το σύζυγο της στην Ιταλία. Παράλληλα με όλους/ες αυτούς/ες, οι παράσιτοι/ες του κεφαλαίου: οι ηλικιωμένοι/ες στους οίκους ευγηρίας, οι άνθρωποι που πάσχουν από χρόνιες νόσους ή ψυχικά νοσήματα και ζουν έγκλειστοι σε ιδρύματα και δομές παραδοσιακά παρατημένες από το κράτος. Οι κρατούμενοι και οι κρατούμενες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις φυλακές και τα κάθε είδους κέντρα κράτησης.

Πως μεταφράζεται πρακτικά αυτή η πολιτική θανάτου; Όσο απροετοίμαστη ήταν η παγκόσμια οικονομία, η επιστημονική κοινότητα, τα κράτη και οι κυβερνήσεις για την έλευση της πανδημίας, άλλο τόσο συντεταγμένη και γνώριμη είναι η συνταγή της καταστολής με όρους μιλιταρισμού και οικονομικής αφαίμαξης της εργατικής τάξης. Βλέπουμε έτσι μια κοινή στρατηγική, τουλάχιστον για τα κράτη της ΕΕ και τις ΗΠΑ, που για τον κόσμο της εργασίας σήμαινε απολύσεις, μειώσεις μισθών, ελαστικότητα, εντατικοποίηση και επικίνδυνες εργασιακές συνθήκες. Με λίγα λόγια, τον οικονομικό ‘θάνατο’ της φτώχιας και της εξαθλίωσης, που φαίνεται να παίρνει μαζικές διαστάσεις στο άμεσο μέλλον, με προμήνυμα όσων έπονται τις εικόνες από τις πρώτες απαλλοτριώσεις σούπερ μάρκετ στον ιταλικό νότο και τις ατελείωτες ουρές στα ταμεία ανεργίας των εκατοντάδων χιλιάδων απολυμένων στις ΗΠΑ. Και παράλληλα, τον φυσικό θάνατο ενεργών εργατών/τριων ανά τον κόσμο από τον Covid -19 που αναγκάζονται να εργάζονται χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας της υγείας τους. Ενδεικτικοί είναι οι συντριπτικοί αριθμοί των θανάτων των μαύρων προλετάριων στην Αμερική από κορονοϊό, αλλά και οι χιλιάδες θάνατοι στη Λομβαρδία των ανοιχτών εργοστασίων. Ενδεικτική είναι και η περίπτωση του «ελληνικού παραδείγματος», με τον νεκρό 52χρονο εργάτη της βιομηχανικής περιοχής της Σίνδου. Σε αυτή τη βάση, τα ταξικά- εργατικά κινήματα ανά τον κόσμο, εν μέσω πανδημίας, με απεργίες έχουν θέσει ως κεντρικό το αίτημα της προστασίας της ζωής των εργαζόμενων και την παύση της παραγωγής που δεν σχετίζεται με την κοινή ωφέλεια, παράλληλα με τη μη μεταβολή των εργασιακών όρων. Και αν αυτό είναι το τίμημα που καλούνται και θα κληθούν να πληρώσουν οι λαοί στο βωμό του κέρδους στις ανεπτυγμένες χώρες του καπιταλιστικού Βορρά, στα υπεδάφη της καπιταλιστικής περιφέρειας, στις ζώνες του πολέμου και της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας, αυτό που προδιαγράφεται για τους ανθρώπους αυτών των κοινωνιών είναι η περαιτέρω εξαθλίωση, οι λιμοί, οι θάνατοι.

Η άλλη όψη αυτής της θανατοπολιτικής των αστικών κρατών συνίσταται στη συντεταγμένη πολιτική που ακολουθείται εν μέσω του Covid -19 ως προς τους κοινωνικά και παραγωγικά απόκληρους. Τους ‘τρόφιμους’ των κάθε λογής ιδρυμάτων και ιδίως των ηλικιωμένων στους οίκους ευγηρίας, που αφήνονται να πεθάνουν απομονωμένοι, στη μοναξιά και την εγκατάλειψη, όπως φάνηκε με τους μαζικούς θανάτους από κορονοϊό στα γηροκομεία σε διάφορες πόλεις του «πολιτισμένου» δυτικού κόσμου. Όπως και η περίπτωση του Γηροκομείου Αθηνών, που εν μέσω Covid -19 έκανε δημόσια έκκληση στην κοινωνία, λόγω έλλειψης στα βασικά ήδη για την επιβίωση των κατοίκων του και της χρόνιας εγκατάλειψης από τις δημοτικές αρχές και το κράτος. Παράλληλα, όλους εκείνους και εκείνες που είναι έγκλειστοι/ ες στα κέντρα κράτησης και τις φυλακές, σαν χώρους εγκλεισμού, υπερπληθυσμού, άθλιων συνθηκών διαβίωσης και συνύπαρξης ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Σε αυτούς τους χώρους παγκοσμίως, αντί για την αποσυμφόρηση, ακολουθείται η πολιτική της ωμής καταστολής, της απομόνωσης, της στέρησης των στοιχειωδών δικαιωμάτων των κρατούμενων, την απουσία οποιασδήποτε μέριμνας και υγειονομικών μέτρων, μια πολιτική που καθιστά την ήδη οριακή διαβίωση στη φυλακή αβίωτη. Μια συνθήκη που ειδικά για την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών όπως η Μόρια -χωρητικότητας 3.000, όπου ζουν σήμερα πάνω από 20.000 άνθρωποι- σημαίνει ασφυξία. Ωστόσο, μέχρι τώρα, ήδη σε δύο camp στην ελληνική επικράτεια, τη Μαλακάσα και τη Ριτσώνα, έχει εισχωρήσει ο κορονοιός. Να προσθέσουμε επίσης, πως στις φυλακές της Λάρισας, στάλθηκαν μάσκες για τους κρατούμενους από δομές αλληλεγγύης και η άθλια διοίκηση των φυλακών αρνήθηκε να τους τις δώσει.

Ήδη από την αρχή της πανδημίας και την επιβολή των μέτρων καταστολής, με το αίτημα της αποσυμφόρησης ξέσπασαν εξεγέρσεις σε φυλακές στην Ιταλία –όπου υπήρξαν δεκάδες νεκροί, την Ισπανία, την Κολομβία, σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ, το Ιράν, την Ελλάδα κ.α. Στις γυναικείες φυλακές της Θήβας πραγματοποιήθηκε μια από τις κορυφαίες στιγμές για το εγχώριο κίνημα των φυλακών, με την εξέγερση των γυναικών έπειτα από το θάνατο της κρατούμενης Ατζιζέλ Ντενίρογλου με συμπτώματα όμοια με εκείνα του Covid -19, λόγω της εγκληματικής στάσης της φυλακής, με αποτέλεσμα τη βίαιη καταστολή από τις αστυνομικές δυνάμεις, τον ξυλοδαρμό τους και εν τέλει τη δίωξη τους. Παράλληλα, στο προαναχωρησιακό κέντρο της Μόριας, οι κρατούμενοι μετανάστες ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα την απελευθέρωση τους, ενώ λίγες μέρες αργότερα απεργία πείνας πραγματοποίησαν και στο Παρανέστι της Δράμας διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες διαβίωσης.

Σε αυτό το σημείο έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφερθούμε στο παράδειγμα της Ισπανίας: μια χώρα γνωστή για την ιδιαίτερη σκληρότητα και την αναβαθμισμένη οργάνωση του ‘σωφρονιστικού’ της συστήματος, στον αντίποδα της μακράς ιστορίας του αναρχικού και κομμουνιστικού κινήματος, όσο και του βασκικού, με επίκεντρο την ΕΤΑ των χιλιάδων κρατούμενων, μια ιστορία αγώνων μέσα και έξω από τις φυλακές. Στην Ισπανία λοιπόν, εν μέσω πανδημίας, με χιλιάδες θανάτους ανθρώπων από Covid -19, αναδεικνύεται μια ακόμη διεστραμμένη όψη του κεφαλαίου: εκείνη που ακόμα και την πιο τραγική και επίπονη ανθρώπινη κατάσταση, επιχειρεί να τη μετατρέπει σε ‘ευκαιρία’ κερδοφορίας. Μια συνθήκη που αφορά στα ‘προγράμματα’ εργασιακής εκμετάλλευσης των κρατουμένων με όρους πραγματικής σκλαβιάς μέσα στις ισπανικές φυλακές, μια πρακτική που ακολουθείται ήδη εδώ και δεκαετίες από το ισπανικό κράτος σε συνεργασία με μερίδες του κεφαλαίου. Πρόκειται για ‘προγράμματα’ στα οποία συμμετέχουν πάνω από 100 ιδιωτικές εταιρείες, που προσλαμβάνουν κρατούμενους με μισθούς εξευτελιστικά χαμηλούς, σε ένα εργασιακό καθεστώς με ελάχιστα έως καθόλου δικαιώματα. Κάποιες από τις εταιρείες που επωφελούνται από τα φθηνά εργατικά χέρια των κρατούμενων, είναι η ACS, η SΕΑΤ, η VOLVO, η RENAULT, η RAIMAT, η Τelefonica, και πολλές άλλες. Για παράδειγμα τα πολυκαταστήματα ‘Corte Inglés’ αποκομίζουν τεράστια κέρδη από τις φυλακές της Καταλονίας, καθώς είναι ο βασικός προμηθευτής όλων σχεδόν των προϊόντων τους, τα οποία παράγονται από τους/τις κρατούμενους/ες, με μισθούς πείνας όταν και αν τους καταβάλλονται. Μάλιστα, ο Florentino Perez, διευθύνων σύμβουλος της ACS και πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, κατασκευάζει φυλακές σε διάφορες περιοχές της Ισπανίας και έπειτα εισπράττει ενοίκιο της τάξης του ενός εκατομμυρίου για καθεμιά από αυτές.

Σύμφωνα με την αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση CNT, η εργασία των κρατούμενων στο πλαίσιο αυτών των προγραμμάτων συνεχίζεται κανονικά εν μέσω της πανδημίας, χωρίς να τηρούνται ούτε τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας, την ίδια ώρα που εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά έξω από τα τείχη των φυλακών. Αλλά και μέσα στις ισπανικές φυλακές ήδη ο ιός έχει εισχωρήσει: μια κρατούμενη 76 χρονών πέθανε από τον Covid -19. Μια κρατούμενη που ήδη, σύμφωνα με την ποινική νομοθεσία, έπρεπε να βρίσκεται ελεύθερη με περιοριστικούς όρους λόγω της ηλικίας της. Ακόμη, πολλοί σωφρονιστικοί υπάλληλοι βρέθηκαν θετικοί στον κορονοϊό και περίπου διακόσιοι βρίσκονται σε καραντίνα. Δεδομένης της μαζικότητας και τoυ υπερπληθυσμού των φυλακών, φαίνεται αδύνατον να ανακοπεί η εξάπλωση της επιδημίας. Σε άλλη φυλακή, απομονώθηκε μια ολόκληρη πτέρυγα για να πάνε άτομα που έχουν μολυνθεί από τον ιό, ενώ οι υπόλοιποι παραμένουν κλεισμένοι και απομονωμένοι στα κελιά τους. Στις γυναικείες φυλακές της Βαρκελώνης παρατηρήθηκε το πρώτο κρούσμα, μια γυναίκα που είχε συμπληρώσει σχεδόν την ποινή της, η οποία αποφυλακίστηκε, χωρίς ωστόσο να εξεταστούν οι συγκρατούμενες της με τις οποίες μοιραζόταν το κελί της. Την ίδια ώρα, οι σωφρονιστικοί που είχαν έρθει σε επαφή μαζί της δεν τηρούσαν κανένα μέτρο ασφαλείας για να αποτρέψουν τη διασπορά του ιού στις υπόλοιπες κρατούμενες. Ήδη σε φυλακές της Ισπανίας έχουν ξεσπάσει εξεγέρσεις, ενώ έχουν γίνει και απεργίες πείνας με αίτημα την άμεση αποσυμφόρηση τους.

Σε αυτό τη συνθήκη, οι κρατούμενοι και οι κρατούμενες που συμμετέχουν στα προγράμματα εργασίας, υπό τον εκβιασμό της (όποιας) επιβίωσης είναι δύο φορές καταδικασμένοι/ες, ενώ ταυτόχρονα είναι διπλά εκτεθειμένοι/ες να μολυνθούν από τον κορονοϊό, αφού στο πλαίσιο της παραγωγής τα φορτηγά που μεταφέρουν τα υλικά δεν σταματούν να μπαινοβγαίνουν από τις φυλακές, ενώ κανείς δεν φοράει γάντια και μάσκες. Παράλληλα, ενώ οι ίδιοι εργάζονται χωρίς κανένα μέτρο αυτοπροστασίας συμβαίνει το εξής προκλητικό: στο πλαίσιο αυτών των προγραμμάτων κατασκευάζουν μάσκες και άλλα υγειονομικά προϊόντα, τα οποία βέβαια δεν προορίζονται για το δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά για παραγγελίες άλλων ιδιωτικών εταιρειών. Μια συνολική κατάσταση που στον καιρό της πανδημίας αναπόφευκτα φέρνει στο νου το γνωστό σύνθημα κρεμασμένο στην είσοδο του Νταχάου: ‘Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ’.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Όποια μισεί την αδικία θα γκρεμίζει φυλακές (για την εξέγερση στις γυναικείες φύλακες του Ελαιώνα Θηβών)

Όποια μισεί την αδικία θα γκρεμίζει φυλακές

Βρισκόμαστε εν μέσω μιας ανυπολόγιστης ανθρωπιστικής καταστροφής και πρωτόγνωρης κοινωνικής κρίσης. Μέσω της παγκόσμιας πανδημίας αποδεικνύεται με τον πιο περίτρανο τρόπο η κατάρρευση των αφηγημάτων για πέρασμα σε μια μεταμνημονιακή εποχή που η κρίση αποτελεί παρελθόν. Αποδεικνύεται ότι η μεταμνημονιακή εποχή δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια τεράστια επικοινωνιακή απάτη που καλλιεργήθηκε συστηματικά από την κυβέρνηση του Σύριζα για ψηφοθηρικούς λόγους και υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση της Ν.Δ τεχνηέντως για να καλλιεργήσει στους ψηφοφόρους της ένα κλίμα αλλαγής και αισιοδοξίας με την σημαία της καπιταλιστικής ανάπτυξης να ανεμίζει και το αίτημα για επιστροφή στην κανονικότητα να δεσπόζει επιβλητικά.

Η παγκόσμια πανδημία αποδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μια παρατεταμένη κρίση παγκόσμιου χαρακτήρα με τα σημάδια της να είναι πλέον έκδηλα σε κάθε κοινωνική πτυχή. Από την διάλυση του συστήματος Υγείας και την παρολίγον κοινωνική τραγωδία που θα επέφερε μια ενδεχόμενη έξαρση του covid-19 στην Ελλάδα μέχρι την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, του συνδικαλιστικού κινήματος και την ψήφιση διαρκώς αντικοινωνικών νομοσχεδίων προς όφελος της πλουτοκρατίας και σε βάρος των προλετάριων. Από το παγκόσμιο οικονομικό κραχ που θα επιφέρει έναν νέο γύρο φτωχοποίησης, εξαθλίωσης και αυτοκτονιών για τους από τα κάτω μέχρι τον φόβο των φτωχών και των καταπιεσμένων που γιγαντώνεται στις μητροπόλεις χωρίς ελπίδα και μετατρέπεται σε απελπισία. Είναι δεδομένο ότι το βάρος της πανδημίας και του βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης ήδη το σηκώνουν στις πλάτες τους οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι. Εκείνοι και εκείνες που αποτελούν αναλώσιμη ύλη στα εργοστάσια και τις φυλακές των καπιταλιστών. Που δεν μπορούν να μείνουν σπίτι γιατί ο δρόμος είναι το σπίτι τους. Που είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν για να βγάλουν ο Τσιόδρας και ο Χαρδαλιάς την πολιτική υπεραξία τους πάνω στην ανιδιοτέλεια και την σεμνή υπογραφή της συνεισφοράς τους στην ανθρωπότητα. Εκείνοι και εκείνες που βρίσκονται σε κέντρα κράτησης μεταναστών και βιώνουν εκτός από το καθεστώς εξαίρεσης δικαιωμάτων την βία του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας, των εθνικισμών και των πολέμων.

Η παρατεταμένη κρίση του κεφαλαίου οδηγεί νομοτελειακά τόσο στην συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων όσο και στην όξυνση της καταστολής και του ελέγχου. Όμως η υλική καταστολή για να εμφανιστεί ως αναγκαίο κακό και βελούδινη λύση οφείλει να πραγματώνεται μέσα σε ένα περιβάλλον που το μονοπώλιο της ιδεολογικής βίας του συστήματος να είναι σταθερό και μη αμφισβητήσιμο. Μέσα σε ένα τέτοιο ιδεολογικά νοθευμένο περιβάλλον οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κυβέρνησης επιχειρούν να χρεώσουν την κρίση στους “απείθαρχους”. Επιχειρούν να ενοχοποιήσουν τμήματα του λαού διαμορφώνοντας συνθήκες κανιβαλλισμού στην κοινωνία.Επιχειρούν να εξασφαλίσουν συναινέσεις πάνω σε δοκιμασμένα αλλά αποτυχημένα επιχειρήματα του παρελθόντος που δεν κατάφεραν να τιθασεύσουν την κοινωνική οργή. Από το “μαζί τα φάγαμε”την εποχή που η χώρα έμπαινε σε μνημονιακή επιτήρηση μέχρι τους “απείθαρχους” που δεν μένουν σπίτι την εποχή της παγκόσμιας επιδημίας είναι σαφές οτι το σύστημα προετοιμάζεται και ιδεολογικά για την προληπτική αντιεξέγερση. Επιχειρεί να αναπτύξει ένα γενικευμένο κίνημα κοινωνικής εθελοδουλείας και τεχνολογικής εξάρτησης στην κοινωνία που με πρόσχημα την πανδημία θα αυξάνει την υπακοή του στους θεσμούς και θα πειθαρχεί στο σύστημα. Επιχειρεί να κατασκευάσει υπηκόους που χωρίς κριτική σκέψη θα ταυτίζουν τα συμφέροντα τους με εκείνα της αστικής τάξης και του κράτους. Μα πάνω απ όλα επιχειρεί να αφοπλίσει ιδεολογικά το επαναστατικό κίνημα, να ενοχοποιήσει τον λαό και να μετατρέψει την λαϊκή οργή σε γενικευμένη ηττοπάθεια, την γενικευμένη δυσαρέσκεια σε διάχυτη μιζέρια. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους επιχειρούν να φορτώσουν στην κοινωνία τις ευθύνες για τις αποτυχημένες πολιτικές του πολιτικού προσωπικού που οδήγησαν την χώρα σε χρεοκοπία. Γιατί η ιδεολογική μετατόπιση των ευθυνών προηγείται της μεταβίβασης του κόστους του λογαριασμού. Λές και ήταν τα λαικά στρώματα εκείνα που έχτιζαν βίλες με τον Χριστοφοράκο και ξεπλέναν μαύρο χρήμα στα κρυφά ταμία της siemens. Λες και η κοινωνία ήταν εκείνη που τζογάρε στο χρηματιστήριο την υγεία και δολοφόνησε στις 2 Απρίλη τον “άτυχο” εργάτη που μολύνθηκε από τον κορωνοιό και πέθανε επειδή ο απείθαρχος καπιταλιστής εργοστασιάρχης παρά τα δύο επιβεβαιωμένα κρούσματα κορωνοιού covid19 στο εργοστάσιο του δεν έκλεισε το εργοστάσιο το οποίο μέχρι και σήμερα παραμένει ανοιχτό.

Το κράτος θωρακίζεται για μια επερχόμενη εξέγερση και μέσω της καταστολής που αναβαθμίζεται τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά αξιοποιώντας την πανδημία μετατρέποντας τα μέτρα κοινωνικής αυτοπροστασίας σε μια γενικευμένη πρόβα πολέμου εναντίων της κοινωνίας. Επιδίδεται σε μια σειρά από αντικοινωνικές συμπεριφορές όπως η καταστολή αστέγων και η επιβολή προστίμων σε αυτούς. Ενώ δεν διστάζει να επιβάλλει αθρόα πρόστιμα στους πολίτες την ίδια στιγμή που ο δείκτης ανεργίας εκτοξεύεται μαζί με το παγκόσμιο ποσοστό της φτώχειας. Οι μπάτσοι τραμπουκίζουν γιατρούς και νοσηλευτές που διαμαρτύρονται στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός για την έλλειψη μέτρων υγιεινής και αυτοπροστασίας ενώ την ίδια στιγμή οι κατασταλτικές δυνάμεις ξυλοκοπούν άγρια μετανάστες απεργούς πείνας στο κέντρο κράτησης της Δράμας. Την ίδια ώρα οι βασανιστές της ομάδας δέλτα μαζί με υπόλοιπες ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας έχουν μετατρέψει την γειτονιά των Εξαρχείων σε αστυνομικό γκέτο επιδιδόμενοι σε ένα κατασταλτικό κρεσέντο αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας με πρόσχημα την πάταξη του ναρκεμπόριου και του παραεμπορίου στην περιοχή.

Μέσα σε αυτή την συγκυρία δεκάδες φυλακισμένες γυναίκες στην φυλακή της Θήβας έβαλαν το σώμα τους οδόφραγμα διαμαρτυρόμενες για τον θάνατο της συγκρατούμενης τους Αζιζέλ Ντεμίρογλου. Η Αζιζέλ έπεσε θύμα της θανατοπολιτικής του υπουργείου δικαιοσύνης που εν μέσω πανδημίας συνεχίζει να μην λαμβάνει μέτρα αποσυμφόρησης και βελτίωσης των συνθηκών ζωής στην φυλακή. Συνεχίζει να στοιβάζει τις κρατούμενες σε θαλάμους και να τους αρνείται το δικαίωμα στη νοσηλεία και την υγεία. Η κατάσταση στη φυλακή γίνεται ολοένα και πιο πιεστική λόγω της δυσκολίας μετάβασης των αρρώστων στα νοσοκομεία καθώς έχει δοθεί οδηγία να μην στέλνουν κανένα περιστατικό πέραν των πολύ σοβαρών. Με αυτόν τον τρόπο οι κρατούμενες κινδυνεύουν κάθε μέρα να πεθάνουν από άλλα προβλήματα υγείας.

Ο θάνατος της Αζιζέλ πυροδότησε μια πρωτόγνωρη εξέγερση στις γυναικείες φυλακές η οποία γενικέυτηκε σχεδόν σε όλες τις πτέρυγες. Οι εξεγερμένες έβαλαν φωτιά σε στρώματα και ρούχα ενώ προκάλεσαν και φθορές μέσα στην φυλακή. Μέσα σε λίγη ώρα κατέφτασαν οι πρώτες δυνάμεις των ΜΑΤ οι οποίες αφού έπνιξαν τις κρατούμενες στα χημικά επιδόθηκαν σε άγριους ξυλοδαρμούς γυναικών ενώ δεν παρέλειψαν να βασανίσουν ορισμένες από αυτές καταστέλλοντας την εξέγερση.

Οι κοινωνικές κρατούμενες συνέχισαν την δυναμική διαμαρτυρία αποφασίζοντας να κρατήσουν μέχρι τις 23:00 ανοιχτά τα κελιά τους. Γεγονός που προκάλεσε την εκ νέου δολοφονική επιδρομή των ΜΑΤ που δεν δίστασαν να ξυλοκοπήσουν ακόμα και κρατούμενη με επιληψία χτυπώντας την στο κεφάλι.

Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν άμεση. Μέσω της γεν.γραμματέας εγκληματικής πολιτικής Σ.Νικολάου αρνήθηκε σαν γεγονός την εισβολή των ΜΑΤ στην φυλακή ενώ δεν δίστασε να υποβαθμίσει την έκταση της εξέγερσης και να μειώσει την συμμετοχικότητα. Προέβη σε ψευδείς και προκλητικές δηλώσεις γύρω από τις συνθήκες κράτησης των κρατουμένων ενώ προέτρεξε να βγάλει το δικό της πόρισμα για τα αίτια θανάτου της Αζιζέλ προτού να έχει προηγηθεί η επίσημη ιατροδικαστική εξέταση.

Τα ΜΜΕ αποσιώπησαν την εξέγερση και την καταστολή της αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά τον ρόλο που έχουν στην κοινωνία ως εντολοδόχα μέσα των εφοπλιστών και των βιομηχάνων που τα διοικούν και τα ελέγχουν. Η εξέγερση πέρασε στα ψιλά κάτι που αποτέλεσε επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη προκειμένου να μην διαταραχθεί η κανονικότητα της καραντίνας. Με τον ίδιο τρόπο τα ΜΜΕ αποσιώπησαν ή πέρασαν στα ψιλά τις εκδικητικές  μεταγωγές των αναρχικών, μελών του Επαναστατικού Αγώνα Π. Ρούπα (στις 21/03) και Ν. Μαζιώτη (στις 24/03).

Οι γυναίκες της Θήβας με κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης “είμαστε κρατούμενες και όχι θανατοποινίτισσες” επέλεξαν να δείξουν τον δρόμο της αντίστασης θυσιάζοντας μπροστά στο δίκαιο του αγώνα τους την ελευθερία τους.

Δεν άφησαν να καταγραφεί ένας ακόμα θάνατος στη φυλακή ως μια απλή στατιστική και δεν συνήθισαν τον θάνατο που τους περιβάλλει. Αποτελούν παράδειγμα αγωνιστικότητας στην εποχή μας και αποδεικνύουν με την στάση τους ότι ο αγώνας για να είναι ριζοσπαστικός οφείλει να διεξάγεται σύμφωνα με τον αξιακό κώδικα των αγωνιστών και να μην οριοθετείται μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και του προσωπικού κόστους που μπορεί να επιφέρει. Οι εξεγερμένες κράτησαν ψηλά την σημαία της αντίστασης στερούμενες το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας αφού είναι βέβαιο ότι οι πειθαρχικές διώξεις και τα δικαστήρια θα επιμηκύνουν την παραμονή τους στις φυλακές.

Αλληλεγγύη στις εξεγερμένες κρατούμενες.

Καμία δίωξη! Καμία νέα τιμωρία!

Αλληλεγγύη στον δίκαιο αγώνα τους.

Εξέγερση σημαίνει αξιοπρέπεια.

Σήμερα εσείς για εμάς αύριο εμείς για εσάς.

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Ενημέρωση από τη συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης (Δευτέρα 13/04)

Το μεσημέρι της Δευτέρας 13 Απριλίου πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της Ταξικής Αντεπίθεσης (Αραχώβης 42), η καθιερωμένη, κάθε Δευτέρα, συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για τη στήριξη δομών και συνάνθρωπων μας που πλήττονται λόγω της πανδημίας. Η ανταπόκριση συντροφων/ισσών, φίλων αλλά και γειτόνων, υπήρξε μεγάλη και τα προϊόντα που συλλέχτηκαν διατέθηκαν στο «Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας» στον Πειραιά όπου φιλοξένει 82 κορίτσια από 6 έως 18 ετών.

Παράλληλα μαζεύτηκαν χρήματα για την ενίσχυση του «Ταμείου Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές».

Η συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης συνεχίζεται και το απόγευμα από τις 18.00 μέχρι τις 20.00 για τη στήριξη οικογενειών προσφύγων που μένουν στο camp του Ελαιώνα.

Η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη θα νικήσει

Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα Αναρχικών & Κομμουνιστών)